Categorieën
Geen categorie

Wat als je vastgeroest zit in je lijf en in je hoofd?

wd40 200ml 1024x626 - geen-categorie - Wat als je vastgeroest zit in je lijf en in je hoofd?

Dieselen is mijn comfort zone – ik ben er goed in, mijn hoofd vindt het fijn en het lichaam juicht als het lange tijdsduur bezig is; toch?! De laatste jaren ging dat trainen van het dieselen niet vanzelf. Bij een groot event (zo’n 1 à 2x per jaar) kon ik de comfortzone met moeite vinden. Maar alles daaromheen was voor mij huilen met de pet op. Geen energie, motivatie ver weg, lichamelijk protest en dat terwijl ik langzamer ging. En dat kon ik dan niet rijmen in mijn hoofd en kreeg ik steeds meer moeite om mijn hoofd op “leeg” te zetten. En oh ja, herstel duurde langer dus ging ik meer dieselen maar dan op een nog langzamer tempo… Ja, ik weet dat ik een dagje ouder word en ik zit in de overgang, dus dat helpt niet mee. Eigenlijk voelt het vastgeroest en normaliter gebruik je dan WD40 maar die van mij doet zijn werk niet meer.

Okay, als datgene wat vroeger wel werkte nu geen resultaten oplevert, dan gooi je alles radicaal om: uit je comfortzone! Dus kort en krachtig en dat is enorm schakelen voor mijn lichaam én mijn geest.

Tja, dan moet je voor jezelf toegeven dat Crossfit wellicht wat voor je is.. want dat is precies wat ik niet ben: explosief, kracht en variatie. Bovendien heb ik een gruwelijke hekel aan pauzes. Maar ik trok de stoute schoenen aan en meldde me mij bij de box van FSF. Als ik het ging doen, dan wilde ik wel goede begeleiding krijgen bij iets wat zover bij mij vandaan staat.

open2023 1024x634 - geen-categorie - Wat als je vastgeroest zit in je lijf en in je hoofd?

Dit was twee jaar geleden en afgelopen weekend heb ik mijn eerste Open afgerond. Een wereldwijde Crossfit wedstrijd, verdeeld over 3 weekenden, waarbij de workout voor mij tussen de 6 en 15min duurde (dus geen 6 uur of 15 dagen). Dat is dus enorm uit mijn comfortzone. Verder zaten er bewegingen bij die ik nog nooit met gewicht had gedaan of überhaupt niet kon uitvoeren – vandaar de soms erg korte workout. Maar wat was het gaaf!

IMG 4967 1024x681 - geen-categorie - Wat als je vastgeroest zit in je lijf en in je hoofd?

Met een groep van 50 mens op de zaterdagochtend aan de slag, tactieken bespreken, elkaar jureren, aanmoedigen en leren van elkaar. En dan merk je dat je ongemerkt gegroeid bent in de afgelopen twee jaar. Én kom je erachter dat er best veel verbeterpunten zijn om aan te werken. Mooi toch?!

IMG 4970 1024x681 - geen-categorie - Wat als je vastgeroest zit in je lijf en in je hoofd?

En dan de hamvraag: ga je nog dieselen dit jaar? Geen idee, voor nu ben ik blij dat ik progressie boek met mijn vastgeroeste lichaam en dat geeft ruimte in mijn vastgeroeste hoofd. Wat dat oplevert op het ultra-vlak zien we later wel…

Categorieën
Geen categorie

Stil in de winter

En zo, aan het einde van het jaar, wordt het meestal stiller rondom mij; naseizoen waarin ik geen plannen heb, de kortere donkere dagen waar ik meer moeite mee heb. Fysiek stil zitten doe ik niet, toegegeven ik zit wel meer stil dan in de zomer. Maar op mentaal vlak is het echt rustiger.

IMG 4383kopie - geen-categorie - Stil in de winter
Philipp en ik nemen onszelf lang niet altijd serieus #gekkebekken

In mijn hoofd wordt rustig aan ruimte gecreëerd voor het nieuwe seizoen. Gekke plannen en leuke ideeën zwerven in mijn hoofd. Vrienden en onbekenden fluisteren me “slechte tips” in voor extreme events. En zo in de loop van de winter bezinkt het een en ander, in het nieuwe jaar krijgt het vastere vormen en ineens is het dan daar: pats-boem mijn nieuwe uitdaging!

Nee, het is nog winter dus nee ik heb nog geen nieuwe uitdaging concreet in mijn hoofd. Wel heb ik deze week anderhalf uur gekletst met Philipp Jordan, dit resulteerde in de FatBoysRun podcast – superleuk om over mijn passie te kunnen praten. De podcast is van origine Duits, maar gelukkig mocht ik het in het Engels doen ~ luister je mee?

Categorieën
Geen categorie

Doe mij maar Pullka!

Saar en ik houden er van om in de natuur te zijn, het liefst op een actieve manier. Allebei vinden we een trektocht van A naar B geweldig en in de sneeuw helemaal prachtig. Zo’n wintertrektocht is meestal van hut naar hut en dan gebruiken we een pulka voor de spullen.
Pulka: slee waarop je je bagage mee kunt nemen over sneeuwlandschap

En dan stuit ik op een krantenbericht over Pullka trainingen in Nederland.
Pullka: komt van pulka maar met een extra L zodat het woord “pull” er ook inzit, samen vormen ze precies wat Pullka is @pullka.com

02e66aa6 d577 49b5 aa87 d6453b2a866f - geen-categorie - Doe mij maar Pullka!

Eerlijk gezegd dacht ik dat het een beetje rondlopen met sleetje is waarbij het gewicht of tempo af en toe veranderd; “How hard can it be?”. Training geboekt bij Gert in de Soesterduinen en op een dinsdagochtend staan we in ons sportieve outfit klaar. Ik had aangegeven dat we beiden sportief zijn en Gert kent me langer dan vandaag. We krijgen een diverse training – we zijn benieuwd!

Sleetje aan ons harnas bevestigd en daar lopen we met onze stokken weg van de parkeerplaats. Ondanks het zand en het lichtgewicht sleetje is er meteen herkenning. De tred, het ritme, het gevoel – net als in de sneeuw!
Zodra we bij de duinpan komen, mogen we wat scheppen mul zand in onze sleetjes gooien. We zijn nog aan het warmdraaien dus hoeven het nog niet te gek te maken. Ondertussen gaan de regenspullen uit want het is droog en toch ook flink inspannend, lees natte rug.

eda94f75 9273 448c a54e 1ad405278866 1024x771 - geen-categorie - Doe mij maar Pullka!

Onze eerste oefening is het meerdere keren beklimmen en afdalen van een grote zandheuvel: de Soester Alp. Onderaan de heuvel komen we langs Gert die bij ons elke ronde een schep zand in de slee gooit. We beginnen vrolijk babbelend, maar met elke ronde wordt het toch wat stiller en zijn we meer gefocused. In de laatste ronde vraag ik om een halve schep – ik voel het gewicht al behoorlijk.

Gert vertelt ons dat we geluk hebben. Door het natte zand hebben we meer grip met onze schoenen en glijdt de slee makkelijker.
Saar en ik geloven hem niet – wij zijn namelijk aan het hijgen en zweten!

Op naar de volgende oefening, deze is op de Highway. Hier variëren we in de manier waarop we de slee voort bewegen – echte krachtoefeningen. We voelen dat je met de sleetjes een complete body-workout kunt doen – menig bootcampsessie kun je erbij laten verbleken.

De regen begint weer toe te nemen dus we vertrekken richting een beschut deel; daar ligt De Muur van Gert. Is de Muur van Geraardsbergen een fenomeen in wielerland (want de beklimming is steil, smal en hobbelig).
De Muur van Gert doet er niet voor onder, deze gaat geheid naam maken in Pullka-land! Superleuk, want naast het botte trekken van de slee moet je nadenken over je koers want de slee trek je niet zomaar over alle uitstekende boomwortels.

48191e56 298d 4c1f b094 725b72dab487 1024x768 - geen-categorie - Doe mij maar Pullka!

Terug naar de open duinen voor een oefening waarbij we elkaars tegengewicht zijn – blijft leuk om de ander wat te pesten door wat harder te hangen. Hartslag gaat hiermee goed omhoog! We gaan weer terug naar de Highway voor een laatste opdracht: pull till you drop. Een stuk vlak waarbij de slee onderweg door je maatje gevuld wordt tot vol en dan de hoek om om omhoog te gaan. Je maatje stopt dan niet maar zorgt dat er geleidelijk aan een kop op de slee komt. Oeffff dat is echt sleuren én puffen én nog meer zweten – maar wel leuk!

f6ba1eee f1f8 4ce7 9d0b c4a2a2d050bc 1024x768 - geen-categorie - Doe mij maar Pullka!

Ondertussen zijn we twee uur bezig – Gert zei al dat hij een speciale training voor ons in petto had. Dit was echt superspeciaal – het was zoveel meer dan wij hadden verwacht. We gaan vaker met een slee de duinen in!

IMG 3957 1024x769 - geen-categorie - Doe mij maar Pullka!

Wil jij, net als wij, dit ervaren: kijk dan op pullka.com voor meer informatie en trainingsplekken in Nederland.

Categorieën
Geen categorie

#thinkmicro – swimpacking

Al tijden keek ik uit naar dit avontuur: swimpacking. Hetzelfde concept als bikepacking, hiking maar dan zwemmend – klinkt geniaal toch?

Harpoenduikdrijfplank

Maar hoe doe je dat? Uiteraard is dit niet nieuw en er bestaat een speciale swim-unit waar je je spullen op mee kunt nemen. Het is de Ruckraft, een bedrijf in de UK verkoopt ze, verhuurt ze en organiseert events. De Ruckraft ziet er super uit, maar heeft lange levertijd en kost een aardige bom duiten (los van de importkosten). Omdat ik niet zeker weet of ik het echt leuk ga vinden (alhoewel.. ik ben gek op zwemmen dus waarom zou ik dit níet leuk vinden?!), zocht ik een alternatief. De, wat minder fancy uitgevoerde, opblaasbare drijfplank voor harpoenduiken leek mij wel wat.

opblaasbare drijfplank voor harpoenduiken in vrije duik spf 500 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Test

Inmiddels is het einde openwater zwemseizoen eer ik deze in huis heb; maar hé ik wil ‘m wel erg graag uitproberen. Dus de hele week de weerberichten in de gaten gehouden, ik heb namelijk drie eisen: – geen regen – geen koude nacht – weinig wind. Voorspellingen voor afgelopen nacht waren aan het begin van de week de meest gunstigste. Dus testte ik vol verwachting donderdag mijn harpoenduikdrijfplank; want ik wist niet of het überhaupt zou lukken. Aangezien mijn meeste drybags niet écht meer dry zijn en ook niet zo groot, testte ik met mijn fietstassen. De tassen kunnen tegen stootje, zijn makkelijk vast te maken en zijn behoorlijk waterdicht. Test was geslaagd, de harpoenduikdrijfplank doopte ik om in Swimpack.

IMG 3893 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Het avontuur

Vrijdagochtend zocht ik de spullen voor mijn micro-avontuur bij elkaar. Wat neem je mee als je een nacht op een plek verblijft waar geen faciliteiten zijn? Uiteraard je slaapspullen, warme kleding, eten en drinken. Nogmaals bekeek ik het weerbericht: nacht is nog steeds niet koud (11 graden), weinig wind maar er komt (miezer)regen.. Wetende dat het seizoen er echt bijna op zit (tenminste om zonder wetsuit te zwemmen en zonder koude nachten) én ik het wel heel graag wil; besluit ik mijn tent mee te nemen. Voor dit soort avonturen gebruik ik graag mijn bivakzak, lekker licht en lekker handig. Maar met regen is een bivakzak absoluut geen pretje, vooral als er verder geen faciliteiten zijn om onder te zitten/schuilen. Al mijn spullen gaan in de fietstassen en met de tent achterop gebonden, fiets ik van huis weg.

IMG 3911 kopie 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

De bestemming

Maar waar ga je swimpacken? Natuurlijk bij water en bij voorkeur een eiland, dan heb je echt iets om naar toe te zwemmen. Dus pakte ik de kaart en keek wat rond. Een eiland van Het Rondje Eilanden zou een bestemming kunnen zijn, maar verandering van spijs doet zwemmen en ik keek verder. Loosdrecht, daar kom ik niet vaak.. wat verder googlen en ik vind wat ik zoek: er zijn twee eilanden waar je mag paalkamperen! Tadaaaa, bestemming gevonden en nu nog een startplek vinden. Ergens moet ik mijn fiets achterlaten en dat doe ik liever niet te opvallend. Wat graven in mijn geheugen (opstapplaats schaatsen) en streetview van google maps erbij en ik vond een mooie parkeerplaats. Het is een picknick-tafel bij Muyeveld en mijn fiets stal ik onder de boom. Ik kleed mij om en tuig mijn Swimpack op met mijn fietstassen. Deze keer is ie zwaarder beladen dan met de test, dus ik hoop dat ie voldoende blijft drijven.

IMG E3918 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

In het riet

Het water staat laag, de kant is hoog en de rietkraag is dik… is dit wel verstandig, want wat als ik er hier niet meer uitkom? Ik pak een tak en hang over de rand om te voelen hoe diep het is. Ondiep genoeg om te staan, maar die wallekant blijft aan de hoge kant. Ik bestudeer de rietkraag, dik en breed – kan ik mij daar wel een weg doorheen waden? Ondertussen is de miezer overgegaan in druppels en er schiet een koude rilling door mijn lichaam. Plots begin ik aan alles te twijfelen, is het wel slim om dit in mijn eentje te doen? En waarom wil ik meteen een stuk plas over naar een eiland dat ik niet ken. Wat als de Swimpack omslaat, dan is alles zeiknat maar erger nog.. straks maakt ie water en zinkt alles. Hoe lang kan ik schoolslag zwemmen met een half zinkend pakket wat steeds zwaarder wordt? Okay, even een stapje terug – waarom wil ik dit? Ik kijk nogmaals naar het eiland: hoe vet is het om daar naar toe te zwemmen, te slapen en weer terug te zwemmen – gewoon met al je spullen?!

IMG 3938 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

En dan ploppen de weerleggingen op voor mijn plotse onzekerheden:

  • inderdaad hoge kant, maar de buurman heeft een steiger met trappetje en als die niet thuis is, is er een andere buurman en wat verderop is een haven dus ik kom hoe dan ook het water uit
  • rietkraag is dik, maar met schoenen aan kan ik waden en rietstengels knakken en anders klim ik er weer uit
  • als het te zwaar is, draai ik om
  • hoe erg is het als alle spullen nat zijn, het zijn slechts spullen
  • en als er wat gaat zinken, dan is het handig om mijn telefoon en huissleutel te redden – de rest is makkelijk vervangbaar en er is nog steeds niets aan de hand

Start

Ik laat me langzaam in het water zakken en mijn schoenen komen op stenen terecht. Mijn Swimpack trek ik rustig over de rand het water in. Hij kantelt naar achter dus positioneer ik de bovenste fietstas wat meer naar voren. Ik waad door het water en merk dat het riet makkelijk meegeeft – piece of cake. Zo’n 30m uit de kant kan ik beginnen met zwemmen – het eiland ligt schuin voor mij, makkelijk zichtbaar door een blauw bord op de kant. Voor ik mijn hoofd in het water steek, kijk ik om mij heen.. kan ik deze plek morgen nog gemakkelijk terug vinden? Een huis met een rieten dak, daarnaast wit huis met rieten dak en iets verderop een groot wit jacht bij een grote grijze vlag. Genoeg herkenningstekens dus ik begin te zwemmen. Elke vijf slagen kijk ik achterom: ligt alles nog op het Swimpack – wordt het erg nat – drijft het nog, etc. Ondertussen tikken de 100 meters op mijn horloge weg. Hoeveel meter lag dat eiland ook alweer uit de kant – 500/600m? Maar dat was een gok en in een rechte lijn en ik zwem vanaf een andere plek. Ik heb 500m gezwommen en het eiland lijkt geen cm dichterbij gekomen te zijn.


Het wordt frisser en mijn armen, die telkens boven water komen, koelen af. En dan beginnen twijfel en onrust weer de kop op te steken. Even stil liggen, ademhalen, brilletje omhoog en goed kijken. Ik vermoed dat ik op de helft ben van de afstand, echt koud heb ik het niet (ik weet wat écht koud hebben is, zie mijn blog over Het Kanaal) en ik kan kilometers zwemmen dus wat loop ik nu te piepen. Ik steek mijn hoofd weer onder water en zwem door. Ik kijk nog twee keer achterom en verder zwem ik stoïcijns naar het eiland. En voilà, ik ben er uiteindelijk toch nog sneller dan verwacht.

IMG 3923 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Marcus Pos

Het komt met bakken uit de hemel als ik het eiland op stap. Iets verderop staat een toiletgebouw, ik pak mijn Swimpack op en ga daar in de luwte van de bomen en het gebouwtje staan. Ik wil zoveel mogelijk spullen drooghouden; dus kleed ik mij niet om. Mijn regenjas trek ik aan over mijn badpak en zet snel mijn tent op. Dit is het moment waarop ik het wel oprecht koud krijg, dus ik trek nog even een sprintje over het eiland voor ik de tent in duik en droge kleren aantrek. Omdat ik niet wist of er water op het eiland zou zijn; heb ik een thermos meegenomen. Snel maak ik een warme (expeditie-)maaltijd, drink warme vruchtensap, steek kaarsjes aan en kruip in mijn slaapzak. Ik warm weer op!

In mijn droombeeld van swimpacking waren de avonden lang en ging de zon als een rode bol onder – vanavond zit ik in de tent en heb ik al snel mijn hoofdlamp nodig om iets te kunnen zien. Maar hé, ik ben er wel en het is toch wel een zot idee dat je met je spullen even een kilometer naar een eiland zwemt om aldaar te overnachten!

IMG 3929 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Finish

’s Ochtends wordt ik niet gewekt door het gekwetter van de vogels, maar tikt de regen nog steeds op mijn tentdoek. Voor mijn ontbijt, ren ik het eiland nog weer even rond – ik ben met een minuut weer terug (klein eiland). Koffie had ik ook meegenomen in een thermos, deze is inmiddels lauw maar smaakt toch goed. De terugweg is vice versa. In de tent doe ik alles weer terug in de tassen, ik trek mijn natte badpak en regenjas aan om de tent af te breken. Wat extra lucht in mijn Swimpack, fietstassen erop vastmaken en terug naar vaste wal. Inmiddels vind ik het niet zo spannend meer – ik kijk tijdens deze kilometer zwemmen welgeteld 5x achter me om te kijken of mijn Swimpack het nog goed doet. Ik ben blij dat ik gisteren goed georiënteerd heb, want het is mistiger en dus lastiger om precies te zien naar welke rietkraag ik moet zwemmen. Ik waad weer tussen de stengels door en zie de hoge wallekant. Ahoh, op hoop van zegen.. ik leg alle spullen op de kant en heis mezelf met wat krachttermen op de kant. Gelukt! En mijn fiets staat er nog! En er is nú een plensbui!

Wat een heerlijk avontuur –

ik kijk nu al uit naar de zomer voor meer van dit!

IMG 3936 1024x769 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Categorieën
Geen categorie

Vasaloppstrippeln

De 90KM trail van afgelopen zaterdag was de afsluiter voor de Trippeln – de combinatie van de langlauf-, MTB- en trailevents in Mora. De Vasaloppet is een van de bekendste langlaufmarathons ter wereld; het is een wedstrijd over 90KM van Sälen naar Mora. Dit jaar deed ik, samen met Esther, de nachtversie – een mooi avontuur, zie ons blog. En wat was het gaaf om in Mora te zijn en deel uit te maken van dat Vasaloppet-festijn. Goed georganiseerd, aardige Zweden en toffe atmosfeer. Het lokte om door te pakken met de Trippeln, maar ik had eerst nog een ander avontuur om af te tikken: #thinkbig, de TransAmTri.

IMG 3582 1024x769 - geen-categorie - Vasaloppstrippeln

Na Amerika zette ik de punten op een rij: * vakantie in Zweden=leuk, * 90KM MTB=leuk, * 90KM trail => zou ook leuk moeten zijn, toch?! Okay, toegegeven mijn laatste echte ultra-loop (ik doel dan op eentje met tempo erin) was toch een aantal jaar geleden en ik ben niet meer zo belastbaar op het hardloopvlak dus dat werd een uitdaging. Want om voor de cut-off (15 uur) binnen te zijn, moest er toch echt hardgelopen worden. De 90KM MTB zag ik wel zitten – het was geen supertechnisch parkoers en de tijdslimieten waren enorm ruim.

Afijn, de vakantie werd geboekt en de voorbereidingen gingen van start. Althans, voorbereidingen voor de trail gingen van start; het MTB-en vond ik gesneden koek. Omdat veel hardlopen niet zo lekker ging, ging ik veel hiken – onverhard wandelen, elke dag, minimaal een uur. Aangevuld met 2-3x hardlopen per week, voornamelijk intervals. Voor ultra’s is het fijn als je lichaam algeheel sterk is, dus pakte ik minimaal 2x per week kracht (Crossfit). En in de laatste weken liep ik de deur plat bij Velofit; ik was erachter gekomen dat ik, na Amerika, compleet vast zat in mijn rug en mijn voeten. Aangevuld met een spontane 3-daagse Dutch Mountain Trail was mijn voorbereiding compleet => ik kon afreizen.

Cykelvasan

Een halve week voor de Cykelvasan (MTB-event) was ik in Mora – elke dag heerlijk buitengespeeld en op de wedstrijddag was het prachtig, zonnig weer. De bedoeling was om te genieten te onderweg, het hoefde namelijk niet hard, en ik wilde verkennen voor de ultratrail. Ik had namelijk de aanname gedaan dat deze twee (zomer)parkoersen voor 99% hetzelfde zou zijn. Ik startte in startgroep 1 bij de fun-rijders en lag na 300m al achterin deze groep. Er werd namelijk gestart met een klim, en tja ik ben een diesel.. Na 10min kwamen de eersten van de 2e startgroep al voorbij (5min later gestart, dus zij reden 2x zo snel die klim op). In het eerste uur werd ik aan alle kanten ingehaald (ook op de smalle paadjes), maar daarna begonnen mijn benen warm te draaien en begon ik mensen op te rapen. En ja, toen ging de schakel om en begon ik meer en meer te racen. Het had totaal geen invloed op wat voor uitslag dan ook, maar ik had er toch wel erg veel lol in om de mensen in te halen die mij hadden ingehaald (die van startgroepen 2, 3, 4 en soms zelfs 5). Kortom, ik kwam zwaar hijgend over de finish en kreeg een hersteltijd van 5 dagen voorgeschoteld van mijn Garmin. Maar hé, er zat wel een big smile op mijn gezicht!

IMG 3504 1024x768 - geen-categorie - Vasaloppstrippeln

Ultravasan

De week erop was de Ultravasan – 90KM trail hardlopen. Tja, ik kneep ‘m behoorlijk in de voorbereiding want ik moest toch echt doorlopen voor de tijdslimiet. Maar het MTB-parkoers zag er doenlijk uit, dus ik had vertrouwen. Minder vertrouwen had ik in het weer – de voorspellingen waren erg slecht, tot wel 30mm regen (per uur, gedurende de hele dag) en er was code geel voor het onweer. Nat zou het dus zijn!

IMG 3574 1024x768 - geen-categorie - Vasaloppstrippeln

Zaterdagochtend 2 uur ging de wekker, om 3 uur pakte ik de bus naar de Sälen. We reden weg in fikse regen en aan de weg te zien, had het de hele nacht al behoorlijk geregend. Dat betekende dat de trail er nat en vooral glibberig bij zou liggen. De start was om 5 uur in een fijne miezerregen. Mijn tactiek was om meteen de gang te pakken omdat ik niet wist hoe lang ik voldoende snelheid had om voor de cut off binnen te zijn. Het was bewolkt en de miezer zorgde ervoor dat iedereen binnen no time drijfnat was. Overigens was het 15 graden met een hoge luchtvochtigheid dus was het ook nog eens zweten. We mochten niet klagen, na een paar uur werd het droog en het bleef droog. Halverwege de middag kwam de zon tevoorschijn en werd het nog flink warm – maar geen onweer! 

Bij de start zat ik nog achterin, maar bij de klim had ik me al flink naar voren gewerkt (jaja, ín de klim!). Dit betekende dat ik tussen de Zweedse ervaren traillopers zat (of wellicht zijn alle Zweden zo ervaren op technisch terrein..) en dat was niet zo fijn op de technische delen. Ik was daar enorm sloom (althans, dat gevoel werd versterkt door de zwik hijgende Zweden in mijn nek); een combi van natte technische trail en inflexibele voeten (die dus nog niet geheel hersteld van de VS waren). Ik merkte dat ik me opwond – dit technische had ik niet verwacht en ik wilde dat het over was. Bovendien ging ik harder lopen omdat ik die hijgende en kletsende Zweden achter mij vervelend vond. Ofwel, ik moest mezelf tot de orde roepen want op die manier zou het geen feestje zijn later in de 90KM. Dus ik moest accepteren dat het parkoers anders was dan ik dacht en accepteren dat de Zweden harder lopen. En toen kon ik weer genieten – en daar was het toch om te doen! De trail ging de eerste helft grotendeels door/over moeras en heide; dat betekende smalle paadjes vol met wortels en stenen en lange stukken over gladde smalle houten vlonders. Het waren prachtige, mistige vergezichten in de ochtend. Rond het middaguur was ik halverwege – enorm perfect op schema!

IMG 3577 1024x769 - geen-categorie - Vasaloppstrippeln

De verzorging was goed geregeld; elke 5KM was er een drankpost en elke 10/15KM was er een grotere post waar je meer keuze had en ook iets te eten kon pakken. Halverwege was er zelfs een pasta-maaltijd, hier moest je nog wel een kwartier voor in de rij staan en de pasta vond ik uiteindelijk niet te eten (sorry).

Het tweede deel van het parkoers was meer zoals ik mij dat had voorgesteld – brede gravel/zand/bospaden en af en toe een smalle trail die door het bos slingerde. Hier werd het ook gezelliger onderweg (ondanks dat ik de Zweden niet begreep als ze wat zeiden); je liep vaker naast elkaar en zo had je meer zicht op de anderen. Inmiddels zat iedereen wel zo’n beetje op zijn plek in deze trail dus was je telkens omgeven voor dezelfde deelnemers. Dat gold ook voor de supporters van hen, dus ook ik werd toegejuicht.

IMG 3578 1024x769 - geen-categorie - Vasaloppstrippeln

Inmiddels was het afzien wel begonnen en moest ik mij goed focussen op mijn taken. Ik had twee taken: * voldoende eten en drinken (want het is een lange weg) en * alles naar beneden + vlak is met zweeffase en omhoog is het wandelen. Vooral de laatste taak was nog niet zo gemakkelijk omdat je soms niet wist of iets vlak was, gelukkig hadden de meesten om mij heen dezelfde tactiek dus startte ik op dezelfde plekken met hardlopen en probeerde ik het wandelen uit te stellen tot een later moment. Ondertussen probeerde ik niet teveel de kilometers te laten aftellen, want al is 30KM nog maar ⅓ van wat je gedaan hebt, het is nog steeds een pokke-eind lopen! Maar toch, die laatste vijf mocht ik van mezelf aftellen – vooral toen ik tot mij door liet dringen dat ik in 13uur zou finishen, zelfs als ik ging wandelen.. Toch bleef ik druk om mezelf zetten omdat alles onder die 13 wel erg mooi klonk – ik was niet de enige, mijn ultra-maatjes deden het allemaal.. we zaten in hetzelfde schuitje. Uiteraard waren de laatste de afdalingen het meest hels, je weet dat je er bijna bent en je bent er totaal klaar mee maar toch moet je nog even door. Maar toch, uiteindelijk komt de finishstraat in zicht – de laatste 100m is middenin Mora en vol met publiek. Heerlijk om het gejoel te horen (al was dat ook voor de estafette-lopers die gingen finishen) en eiheindelijk over de meet te komen. Poeipoei, wat een trail: enorm mooi en goed zwaar én gefinished ver binnen de 15 uur.. kortom, ik ben BLIJ!

IMG 3603kopie 1024x729 - geen-categorie - Vasaloppstrippeln
Categorieën
Geen categorie

Stappen #thinkbig

Fiets gestald, rugzak gepakt en ik word naar de start van het lopen gebracht – deze is in het midden van Cumberland. Het loopparkoers is gemakkelijk te volgen; ik volg de GAP, de Great Allegheny Passage.  

IMG E2173 768x1024 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het is begin van de middag en behoorlijk warm en ik ga met een extra flesje cola in de hand op weg. Ik loop de stad uit en de natuur in. De GAP ligt langs/op een oude spoorlijn en dus behoorlijk rechtlijnig en geleidelijk in hoogteverschillen. Vanmiddag hike ik langs een toeristisch gedeelte van de spoorlijn en maak ik hoogtemeters. Het is wel even wennen – ik ga stukken langzamer dan op de fiets dus mijn omgeving “schiet niet op” en ik heb het warm want tja, van rijwind is nu geen sprake. In de buurt van Cumberland heb ik nog wandelaars gezien maar een paar kilometer verder zie ik soms een fietser. 

Langzaam slingert het pad omhoog en af en toe heb ik een vergezicht op een vallei en op donkere wolken – zo te zien en te horen gaat er gegarandeerd een bui vallen. Deze donkere wolken komen steeds dichterbij en soms is er een lichtflits; de regen is nu echt dichtbij en ik pak vast mijn regenjas. Langzaamaan draait het pad naar rechts en in de verte zie ik een tunnel, ondertussen voel ik de eerste druppels.. zou ik het redden? 100 meter voor de tunnel staat een bord: verboden toegang als er een trein in de tunnel is; oeps het regent nu echt én er is een trein in de tunnel… 

image 1 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

De stoomtrein maakt een hels kabaal en het stinkt enorm in de tunnel, maar hé ik sta wel (illegaal) droog. Het regent wat langer dan gedacht en er sluiten fietsers aan op deze droge plek. Wel handig, ik krijg grofweg te horen wat ik kan verwachten op de GAP in de komende dagen. Ondertussen ben ik half way naar Frostburg – het lopen kost moeite, mijn voetzolen protesteren en de eerste blaren vormen zich al op de bal van mijn voet. Reden nummer twee om door te lopen naar onderdak. Reden nummer één had ik gevonden in de paniek van een gezin toen zij een slang op het pad vonden.. Vanavond ga ik niet in mijn bivvy slapen.

‘s Avonds kom ik na 25km bij Frostburg, om het dorp in te gaan moet ik een flinke heuvel omhoog, het lukt mij bijna niet vanwege de blaren. Gelukkig ligt er een hostel halverwege de heuvel. Ik besluit daar onderdak te vragen. Het blijkt dat ik de enige ben op de slaapzaal – wel zo fijn dat ik niet hoef uit te leggen waarom ik strompel.. ondertussen heb ik de onderkant van mijn voeten al bekeken, dat ziet er niet best uit. Veel meer dan mijn blaren leeg laten lopen kan ik niet doen; ik heb niets bij mij want ik heb nooit blaren bij het hiken (zeg nooit nooit!). 

Na mijn uiterst langzame douche zet ik mijn rugzak op z’n kop en bestudeer de inhoud en ik besluit dat ik genoeg te eten heb voor vanavond – morgen zien we wel weer verder.

Wedstrijddag veertien

Mijn horloge bliept al vroeg in de ochtend – het is nog donker buiten. Kreunend en steunend duw ik mezelf tot zit en dan is het moment van de waarheid: voeten op de grond zetten en opstaan. Help – dat is absoluut niet fijn! Ik trek mijn compressiekousen, mijn warme kleren aan en zet mijn hoofdlamp op. Vandaag moet ik eerst hogerop de heuvel naar de 24-7-shop voor ontbijt en eten voor onderweg. Alles gaat langzaam, het aankleden, het wandelen, het eten, mijn rugzak pakken maar ik red het nog om voor zonsopgang de deur uit te zijn – ik kan er in ieder geval een lange dag van maken, maar eerst nog heuvelaf naar de GAP (auw).

IMG E2200 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het mooie van zo vroeg vertrekken is, is dat je het eerste deel van de dag voor je gevoel kado krijgt – het is prachtig om de omgeving te zien en horen ontwaken. Hardop bedank ik een roofvogel omdat hij vlak voor mijn neus opvliegt. Ik roep “oh”en “ah” voor het prachtige kleurenspel van de zonsopgang. Tegen de tijd dat het tien uur is, heb je er al flink wat uren opzitten maar begint de dag/routine voor je gevoel pas. Althans, zo werkt het voor mij.

Vandaag heb ik mooie punten in het verschiet – binnen een paar uur sta ik op de Mason & Dixonlijn, de markering van de grens tussen Maryland en Pennsylvania. Een uurtje later heb ik een prachtig  vergezicht en moet ik er even bij gaan zitten om mij goed te kunnen vergapen (en om het gewicht van mijn pijnlijke voeten te halen). Tweehonderd meter verder ga ik door de kilometer lange Big Savage tunnel met een perfecte echo-o-oooo voor het zingen van Doe Maar-liedjes (je moet toch wat). 

En weer een uur verder ben ik op het hoogste punt van de Gap; hier kruis ik de Eastern Continental Divide. Ik pak weer een bankje, want ik wil even wegzinken in mijn herinneringen aan mijn Great Divide avontuur van, alweer, te lang geleden. Vanaf nu gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Niet dat ik er veel van merk, het stijgings-/dalingspercentage is minimaal. Bergafwaarts gaat het ook met mijn voetzolen – in de winkel in Frostburg kon ik niets vinden om mijn blaren te behandelen dus is mijn beleid doorprikken en doorbijten.

Rond het middaguur kom ik bij de ijzeren spoorbrug, de Bollman Bridge – een van de allerlaatste ijzeren bruggen in de US. De spoorbruggen blijven imposant, toch wel een knap staaltje werk al was deze brug wel erg gemakkelijk in elkaar te zetten. Alle ijzeren stukken hadden een nummer en zo konden deze gemakkelijk aan elkaar verbonden worden en de brug gebouwd worden.

IMG E2244 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Kort daarna arriveer ik bij Meyersdale (km 51 op de GAP) – er is een museum in het voormalige stationsgebouw waar ze pepsi en ijsjes verkopen. Ik trakteer mezelf op de cola want een ijsje lust ik niet (althans, lust ik wel maar ik heb last van brain freeze bij ijsjes). Voor meer eten moet ik afdalen naar het stadje.. ik twijfel en besluit eerst te lunchen eer ik mijn plan maak. Ik realiseer mij dat als ik afdaal er een kans in zit dat ik niet terug omhoog loop naar de GAP – die voeten willen dat dan echt niet meer. Andere optie is door hiken naar Rockwood, een kleine 20km verderop. Ik heb er een groot deel van de middag voor – dat moet lukken. De blaren worden nog een keer doorgeprikt en sta langzaam op. Het gaat geen snelle etappe worden, dat voel ik al.

Ik heb weinig om naar uit te kijken – het enige toeristische hoogtepunt is de brug over de snelweg – toegegeven, deze ligt best hoog met een mooie 360graden uitkijk maar ik was niet echt onder de indruk. Op dit moment heb ik de grootste moeite om niet teveel aandacht aan mijn voeten te geven, anders ga ik bij elk bankje zitten. Dus om de gedachten te verzetten luister ik podcasts – de “live”-podcast van de Olympische 10km schaatswedstrijd van Slimmer Presteren hield mijn hoofd koel terwijl de zon brandde.

Rockwood komt in zicht – zoals bij bijna elk dorp moet ik de GAP verlaten om een winkel en een slaapplek te vinden. Ik zit er behoorlijk doorheen en ben blij dat ik meteen aan de andere kant van de brug de Dollar General vind – dat is de winkel waar ik deze dagen op leef. Diner kopen bij de Dollar General is een uitdaging – het is net een Action, geen verse producten en het meeste zit in grootverpakking. Maar hé, ze zitten in de meest kleine plaatsjes dus ik ben er blij mee. Nu dus eerst eten kopen en dan hotel zoeken op mobiel. Ik klok de chocolademelk in één teug naar binnen en drink ook meteen een Gatorade op – het was toch best warm. Helaas heb ik geen bereik dus ik zal moeten rondvragen naar het hostel dat hier schijnt te zijn. Een kilometer verder vind ik het hostel met een papiertje op de deur dat je je moet melden bij het Cultuurhuis, 300m terug. Hmmm dat is gek want het Cultuurhuis staat te koop.. ik strompel terug en verstoor een vergadering om te vragen hoe het zit. Gelukkig blijkt de voorzitter de dochter van de hosteleigenaar te zijn en zij heeft wel bereik met haar telefoon – het is geregeld. Pfieuw ik kan weer 300m terug hinken en het allerbeste bed uitzoeken op de enorm grote slaapzaal.

IMG 2253 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Om negen uur lig ik koortsachtig in bed – het was een lange dag met veel zon en zere voeten. Hoe ik de komende dagen ga fixen, daar denk ik niet over na.. ik leef in het moment en fix waar ik dan last van heb.

Wedstrijddag vijftien

Voor dag en dauw sta ik naast het stapelbed – met wat gestrompel naar de keuken, badkamer en bed ben ik na een klein uur gereed om te gaan. Nog snel een laatste blik online voor de afstanden en slaapmogelijkheden voor de komende dag – hier heb ik nog wifi, buiten heb ik geen bereik meer. Langzaam hobbel ik het dorp uit, brug over en ik ben weer op de GAP. Mijn strategie is om na elk uur een bankje te zoeken en even te zitten, wat te drinken/eten en dan weer door. Elke stop kost mij niet alleen stoptijd maar vooral opstarttijd. Het opstaan van een bankje kost moeite, de drie passen onverhard naar het pad zijn lastig en dan moet ik weer ritme vinden op het pad met de rechtdoor stappen => na een kilometer heb ik er de gang weer in en 4 kilometer later mag ik weer een bankje zoeken. Een liedje zingen helpt, podcast luisteren leidt de aandacht af en stappen tellen houdt me ook bezig => alles om maar geen aandacht aan de voeten te besteden..

IMG E2281 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Mijn plan is koffie drinken bij Lucky Dog Café, bij Confluence (99km op de GAP) en door naar het toeristische dorp Ohiopyle (115km op de GAP). Weertechnisch is het geen beste dag vandaag – na een paar uur hiken voel ik de eerste grote druppels. Ik heb geluk want 100m verderop is een overdekte picknicktafel. Mijn rugzak gaat af en ik ga bovenop de tafel zitten – de regen klettert inmiddels zo hard dat de bankjes niet droog blijven. Ik kijk door de bomen en zie overal een donkergrijze lucht – dit duurt nog wel even. Ik pak mijn mobiel, speel een paar sudoku’s en het klaart nog steeds niet op. Dan kan ik mijn tijd beter nuttig besteden, mijn bivvy komt uit de zak en ik kruip erin.. ik neem een powernap boven op de tafel – heeeeerlijk! Blijkbaar was ik er aan toe.. als ik wakker wordt, is het iets opgeklaard en ik besluit mijn spullen in te pakken en verder te stappen.

Mijn koffiestop heeft vertraging opgelopen en ik kijk er dan ook enorm naar uit. Maar goed, ik ben er nog niet.. weer betrekt de hemel en even later komt het met bakken uit de lucht.. bummer, nu geen overdekte picknicktafel of tunnel. Ik schuil met mijn regenjas over mij en mijn rugzak in de luwte van een boom – het mag niet baten, de regen komt met bakken uit de hemel – dan maar door hiken om warm te blijven. Het is weer zo’n moment van veel zelfmedelijden.. dus ik pak mijn mobiel en maak een selfie – het is net of ik dan voor mezelf verantwoording moet afleggen, ik wil dit zelf en moet dan ook niet zeuren, en tadaa daar is mijn smile en ik kan weer even door. Want ik realiseer mij ook dat dit supergaaf is dat ik het kan en mag doen, dus slik ik mijn zelfmedelijden in want eigenlijk is er niets aan de hand..

IMG E2280 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Podcast op de oren en toch nog redelijk onverwachts ben ik bij Confluence en dus bij Het Café! Maar tja, het café mag dan een briljante naam hebben – helaas is deze in mei op maandag niet geopend – boehoe. Bereik heb ik ook hier niet dus ben ik afhankelijk van de bordjes om een alternatief te vinden, want ik wil heel graag opdrogen en een koffie.. Het dorp ligt meer dan een kilometer van de GAP af, maar het volgende dorp is meer dan 16km verderop en ik moet weer droge voeten krijgen (blaar-gewijs is dat veel fijner). Dus ik besluit het dorp in te gaan, nog steeds geen bereik en de café’s, B&B’s die ik op de offline kaart vind, zijn gesloten – een stil dorp. Aan een local vraag ik wat er wel geopend is, het blijkt Mitch’s te zijn – een burgertent naast het gasstation. Ik ben blij en huppel nog net niet naar binnen. Lekker warm, goede burger en gezelschap! Er zijn meer GAP-gangers die hier schuilen, de fietsers houden blijkbaar ook niet van de regen. Op internet zie ik dat het de rest van de middag en avond wisselvallig blijft met fikse buien. Daar heb ik geen zin in en ik probeer onderdak te vinden. Wel lastig, want ook in dit dorp heb ik geen bereik en kan ik dus niet bellen. Gelukkig word ik geholpen door trail angels en vind ik onderdak in een hostel. Bij de pharmacie van de lokale supermarkt vind ik Next Skin – eens kijken of de blaren wat meer kan beschermen. Het is een kortere dag dan gepland, dus lig ik al vroeg onder de wol en sta weer vroeg op. Het is routine geworden om elke dag de zon te zien opkomen.

Wedstrijddag zestien

Zou ik dan vandaag wel mijn koffie krijgen? Ik ben vroeg op weg naar Ohiopyle – een toeristisch dorp waar veel wild water kanoërs verblijven. Omdat ik het luisteren naar podcasts en muziek alweer een beetje zat ben, heb ik uit balorigheid een misdaadroman uit het hostel meegenomen; een halve kilo extra gewicht maar wie weet wat het met oplevert. Eerst wachten tot het licht wordt en dan sla ik het boek open – geniaal, het verhaal gaat over een hardloopster in het Shenandoah gebergte die aangevallen wordt! De GAP is een pad dat nagenoeg rechtdoor loopt, goed onderhouden is en breed genoeg om elkaar, zonder aan de kant te gaan, te passeren. Kortom, ik hoef amper op de omgeving te letten en kan rustig mijn boek al hikend lezen. 

IMG 2336 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het is bijna een teleurstelling dat ik in het dorp aan kom – bijna, want er is café letterlijk aan de GAP én deze is open én ze serveren échte cappu. Ik kan mijn geluk niet op, neem er een peanutbuttercup bij (een complete maaltijd aan calorieën) en bekijk de onderkant van mijn voeten. Een laag Next Skin zit over een groot deel van mijn voeten waar de blaren zitten – geen idee of het werkt, maar het boek én de koffie werken want ik wil al snel weer verder. Ik mag een kwartiertje lezen en dan moet ik om mij heen kijken want dit is werkelijk een prachtig stuk van de GAP – heel groene bomen en een snelstromende rivier rechts van mij. Elke mijl op de GAP is aangegeven met een paal – ik mag opletten want vandaag passeer ik mijlpaal 75, kortom dan zit ik op de helft. Het lijkt wel feest vandaag – alles zit mee!

IMG E2333 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Met een glimlach op mijn gezicht stap ik door naar Connellsville (142km op de GAP) – stevig stappen is het niet, maar het einddoel van vandaag staat vast. In deze stad mag ik een flinke omweg maken, maar dan heb ik wel verse groenten en fruit om te eten en daar word ik enorm blij van! 

Wedstrijddag zeventien

De nacht in het motelbed was heerlijk en ik had moeite met opstaan. Radio aan en strompelend maak ik mij weer klaar voor deze dag. Geen idee of de Next Skin helpt maar ik hoef nu nog maar 2x per dag mijn blaren doorprikken en voor de rest “gaat het wel”. Het is een prachtige, mistige maar enorm koude ochtend dus ik stap al snel wat steviger door dan andere dagen. Het blijft fascinerend hoe je omgaat met pijn in de voeten – de kou vind ik nu dus blijkbaar vervelender zodat ik sneller doorstap dan andere dagen. Het eerste uur loop ik nog met hoofdlamp, ik was er bijtijds bij vandaag. Doel is West Newton (182km op de GAP) maar ik heb daar nog geen onderdak gevonden. Lunch in Smithton is het subdoel en dan zien we wel verder. Het boek werkt goed in de afleiding van de voeten en kilometers. 

In Van Meter staat er een bord: Fresh brewed coffee – dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Terwijl de koffie vers voor mij gezet wordt, haal ik vier fietsende broers over om hier een ijsje te eten. Het is een welkome stop aangezien ik nog geen koffie op heb deze dag. Ik overleg bij deze stop over overnachtingsmogelijkheden in de komende dorpen; conclusie: er is niet veel. 

IMG E2362 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Smithton komt sneller dan verwacht. In dit dorp is er één café dat ook dienst doet als gokpaleis en bar. Hier werk ik mijn lunch weg onder de tl-buizen en in de herrie van de TV. Van deze omgeving word ik niet blij en ook niet van het feit dat in West Newton online geen onderdak te vinden is. Dit café heeft ook een paar kamers – ik besluit hier te overnachten. Om vier uur ‘s middags lig ik met mijn ogen wijd open te luisteren naar de herrie van het café. Ik baal dat het vandaag een korte etappe was, ondanks dat ik weet dat het goed is zo. Het maalt in mijn hoofd, nog twee dagen te gaan op de GAP en dan ben ik bij de finish. Maar vandaag had ik toch wel verder willen komen… hmmm, zal ik dan.. ik zet mijn alarm op mijn mobiel en val in slaap.

Wedstrijddag achttien

Ik schraap mijn spullen en moed bij elkaar en vertrek heel vroeg uit dit dorp. Gistermiddag is er een idee in mijn hoofd gekropen – ik ga vandaag finishen. Eigenlijk wil ik niet zo’n lange dag maken; elke dag ben ik zo moe en zijn mijn voeten zo kapot van het hiken en ben ik zo blij met elk bankje onderweg.. maar aan de andere kant, een dag minder op de voeten is ook grote winst! Dus sta ik om drie uur ‘s ochtends buiten met mijn hoofdlamp op en al mijn kleren aan. Vandaag moet het gewoon gaan gebeuren – dat wordt afzien maar ik ben er ook wel klaar mee. Om de finish te bereiken, mag ik vandaag 66km afleggen…

IMG 2387 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Afijn, als zoiets in mijn hoofd zit dan is het lastig om mezelf er vanaf te brengen dus kon ik maar beter doorstappen. De eerste uren is het pikkedonker en als ik langs West Newton loop is er even de hoop dat ik een cola uit een automaat kan scoren.. helaas, er worden alleen dollarbriefjes geaccepteerd. Ik ben enorm teleurgesteld – dat zegt iets.. blijkbaar had ik met reden enorme behoefte aan die cola. Het is lastig voor me om mij te concentreren op het pad, wat een beetje gek is want de GAP is een breed en vlak schelpenpad, niets moeilijks aan. Iets verderop is een bankje en dan weet ik het, ik neem een powernap. Hopsaa, dat was inderdaad wat ik nodig had.. met frisse moed sta ik op om door te stappen. Boek in mijn hand en af en toe blik op oneindig – op naar de finish. 

IMG 2396 edited 1 scaled - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Ik kom langs Boston (205km op de GAP) en weet dat daar een Dollar General zit – ik moet nog eten inkopen om de dag door te komen. Het dorp ligt iets hogerop maar mijn voeten vinden alles anders dan rechtdoor stappen op gladde ondergrond nog steeds niet prettig dus bereid ik me voor op een “niet zo fijn” stuk. Maar bij de afslag staat een reclame-bord van The Betsy Shoppe voor ontbijt op 50m afstand.. het zal toch niet? Als ik de blingbling-shop binnen stap, waan ik mij in een Brits theehuis en jawel, ze serveren ontbijt. Het is nog steeds somber weer dus bestel ik mijn eieren sunny-side up en geniet van een sterk bakkie koffie. Dit ontbijt doet me goed, ik koop nog wat repen en stap snel door – ik ben er nog lang niet. 

Onderweg zie ik restanten van mijnen en veel verlaten huizen. Ik kom langzamerhand dichterbij Pittsburgh, ooit de grootste staalproducent in de US. De staalfabrieken zijn grotendeels verdwenen, of althans de industrie is verdwenen maar veel lege fabrieken en ruïnes staan er nog. Bij McKeesport treft Brian mij, hij komt net op de fiets terug van de anderen. Hij helpt mij door dit gekke stadje met wietluchten en verbaast zich dat ik een fysiek boek lees. Als hij er dan achter komt dat ik het lees terwijl ik aan het stappen ben, snapt hij er niets meer van.. Ik ben blij dat hij mij door dit minder leuke gedeelte van het parkoers geholpen heeft – op mijn gps had ik de weg wel gevonden, maar het was een vies en lelijk stuk van de route.

IMG 2412 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Ik stap verder, het is warm en ik kom nog meer lelijke stukken tegen – geen eten, geen drinken en geen mooie dingen onderweg. Toch blijf ik moedig verder stappen, ergens ver in de verte lonkt de finish. Ondertussen heb ik Janice gewaarschuwd – zij zal vanavond bij de finish staan. Ondertussen ben ik blij dat ik niet wist dat dit zo’n lelijk deel van de route is en ook ben ik blij dat ik hier niet ‘s nachts in mijn eentje ben.. Inmiddels loop ik over verlaten industrieterrein, treinen denderen voorbij, aan de andere kant van de rivier zie ik stoomwolken uit fabriekspijpen opstijgen – ik blijf om me heen kijken, zoveel te zien. Dan ontwaar ik een rollercoaster; nauwelijks zichtbaar, maar ik loop langs een pretpark. De rollercoaster – vandaag is een rollercoaster, mijn trip was een rollercoaster en mijn herstel zal vast ook een rollercoaster zijn => er zijn mooie en toffe momenten en er zijn momenten dat het minder comfortabel voor lichaam en geest is.. maar hé, als er niets aan de hand is, mag je niet zeuren want je hebt er zelf voor gekozen.

Het wordt drukker op de GAP met fietsers en een verloren wandelaar – ik kom dichterbij Pittsburgh. Aan de rand van de stad staan de staalfabrieken niet meer, deze zijn vervangen door bedrijven vooral op het gebied van kennis, service en zorg zijn ze goed. Ik ga een laatste keer de rivier over en eindelijk zie ik de contouren van de stad, ik pink een traan weg – bijna ben ik bij de finish.

IMG 2420 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Na de brug gaat het pad linksaf, het lawaai is oorverdovend en het stinkt. Het overvalt me – ik zit middenin de stad, midden tussen verschillende snelwegen die aan alle kanten voorbij razen. Ik herpak mij – ik hoef nog maar een paar kilometer te gaan… ik slof door en voel me overmand door zoveel prikkels, ik ben dat niet meer gewend. Nog een keer mijn rugzak goed op mijn rug vast zetten, ritme vinden in een stevige pas en op naar de finish. De GAP loopt omlaag, het kan me nu niet deren dat het pijn doet aan mijn voeten – ik ben er bijna. De laatste kilometer is langs de rivier, gelukkig is het hier een stuk stiller. De finish is in Point State Park, bij de grote fontein waar drie rivieren bij elkaar komen. En dan zie ik Deca, de hond van Janice en Wayne, spontaan springt ze tegen mij op. Nog 50meter naar het medaillon in het trottoir en daar kan ik mijn horloge stilzetten. Yesssss – ik ben er! Een beetje beduusd kijk ik om mij heen; ik kan het niet geloven – ik kijk naar de fontein, ik kijk naar de mensen in het park en realiseer mij dat zij geen benul hebben wat ik gedaan heb.. het geeft niets, ze hoeven het niet te weten – ik vier mijn eigen feestje en drink dankbaar de koele chocolademelk op.

IZGB7916 819x1024 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

17 dagen – 12 uur – 46 minuten duurde mijn avontuur => een prachtig avontuur met af en toe lastige momenten, maar wat was het mooi en wat heb ik genoten onderweg. Maar nu mogen de voeten omhoog en mag ik nagenieten en dat vind ik helemaal niet erg…

STATS:

Loop: 250KM in 5,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)

#sponsoralert ik ben niet gesponsord voor het lopen maar ik ben grote fan van de Slimmer Presteren Podcast en zij volgen mij altijd op de voet, dus heb ik gelopen in hun shirt en hun mok gebruikt voor mijn ontbijtjes van havermout en coffee-to-go’s 

Categorieën
Geen categorie

Klimklimklim #thinkbig

{tweede helft fietsen}

Op deze zevende wedstrijddag is het weer behoorlijk omgeslagen; gisteren was het al koeler dan de dagen ervoor. Maar vannacht en vandaag is het regenachtig en de temperatuur is flink gedaald. Ik vertrek niet te vroeg omdat ik denk dat ik het dan te koud ga hebben. Rond een uurtje of zes vertrek ik met bijna al mijn laagjes kleding aan. Vandaag is een dag waar ik naar uitgekeken heb – ik ga namelijk de bergen in en wel via de Blue Ridge Parkway!

IMG 1860 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Dit is een toeristische weg door een National Park, waarbij je op de bergkam rijdt. Uiteraard moet er eerst flink geklommen worden om op die bergkam te geraken en dat ga ik vandaag doen. Nog geen half uur onderweg of ik kan er niet door – een boom ligt op de weg en mij wordt verteld dat het voorlopig niet opgeruimd is. Hmmm, ik laat mij niet voor één gat vangen en vraag of ik mijn fiets niet over de boomstam mag tillen maar nee, nee is hier nee. Ik blijf vertwijfeld staan, kijk enorm zielig en de dienstdoende agent geeft mij de tip om de Mountains to Sea trail te proberen. Op mijn GPS zoom ik in en zie inderdaad een stippellijntje net naast de weg lopen. Ik fiets 50meter terug, pak mijn fiets op mijn schouder, stap over de vangrail en kom op de trail. Mooie hiketrail dat veel laagtemeters maakt en dan weer hoogtemeters en jawel na een half uur stappen, kan ik eindelijk weer de weg op en opstappen. Uiteraard nadat ik de onderkant van mijn fietsschoenen heb moeten schoonmaken van modder en steentjes en andere plakkerige zooi.

Ik kan verder met gestaag klimmen – het gaat op en neer waardoor ik vanwege de regen mijn jas aan en uit doe en weer aan en ga zo maar door. Ondertussen is de mist opgekomen en zie ik helemaal niets van de beloofde vergezichten. In mijn achterhoofd houd ik de woorden van Kale: “The BRP almost killed me today. Holy shit. Hahaha staying at Little Switzerland as a treat for that unbelievable punishment. I can’t believe 50 miles took 8 hours.” Hij is sterker dan ik dus ik ga ervanuit dat het mij meer dan 8 uur kost. Ik ga steviger in mijn zadel zitten en klim door; ik ben nu aanbeland in de echte klim en rits mijn jas een klein stukje open om beter te kunnen ademen. Het regent niet zo erg meer maar door de mist ben ik wel zeiknat en zelfs in de klim heb ik het niet warm. Kortom, door blijven gaan is de beste remedie om niet al te veel af te koelen en de beste manier om ergens te komen. Het klimmen duurt een aantal uren en ik ben natter dan nat. Maar hé, plots ben ik bij Little Switzerland… en het klimmen is nog niet zwaar geweest en ik heb er minder dan acht uur over gedaan; vreemd.

Tijd voor lunch maar vooral tijd nemen om mezelf enigszins droog te krijgen want ik ben verkleumd. Voor een gashaardvuur bij de Switzerland Inn mag ik mijzelf en mijn spullen drogen – mijn fietsschoenen liggen nog net niet in de haard en gelukkig wordt alles bijna helemaal droog. Het is halverwege de middag en ik heb een uitgebreide lunch op dus ik kan nog wel een paar uur fietsen. 

IMG 1881 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Bovendien, ik heb nog steeds niets gezien van de omgeving en het lijkt nu wat op te klaren. Dus ik trek alle laagjes weer aan en stap op. Ik merk dat ik verkleumd ben geweest en het voelt alsof ik bijna geen krachten meer heb. Dat is jammer, maar dan doe ik er gewoon wat langer over. Het weer is inderdaad ietsje opgeklaard en het blijft bijna droog en de mist trekt een klein beetje weg. Zou ik vandaag dan toch nog… Bij een van de Lookouts wordt er naar mij gezwaaid en ik draai de parkeerplaats op. Het is Chuck die ons (de TransAmTri-gekkies) op de voet volgt. Hij staat er met de auto en heeft allerlei lekkers bij zich én een fietspomp. Ik eet een brownie (joechee-daar word ik blij van!), steek wat repen in mijn achterzak en vul mijn banden bij. En jawel, we hebben wat uitzicht dus we kunnen een selfie maken met achtergrond!

IMG 1894 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik rijd nog een uur door en besluit, vroeger dan ik eigenlijk wilde, om in Linville Falls te overnachten. De pizza en cola wordt voor mij geregeld en de kamer heeft verwarming. Voor ik het weet, ben ik in droomland waar ik geniet van vergezichten.

Wedstrijddag acht

De dag start ik niet al te vroeg (het is namelijk koud) en met dikke ogen (had ik maar niet met de verwarming aan moeten slapen..). Het weer is goed, dat wil zeggen fris maar met optrekkende mist. Na ruim een uur wordt ik getrakteerd op supermooie vergezichten met flarden mist in het dal.

IMG 1914 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik draai in mijn fietszadel alle kanten op, stop op de onmogelijkste plekken om foto’s te maken en roep heel vaak “oooooh” en “aaaaaah”. Afijn, dit schiet dus niet op met de kilometers. Ik besluit dat ik nog één laatste foto van het uitzicht mag maken en dan alleen nog maar stop voor eten/drinken óf als het echt een andere foto is dan de vorige foto’s..  en hopsa, daar is de volgende foto-gelegenheid, deze keer geen vergezicht maar een groot onheilspellend Detour-bord. 

DBGN0022 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Inmiddels is Kale, die voor mij reed, uit de wedstrijd gestapt en ben ik de voorste van de groep. Dus heb ik de verplichting om te melden dat er een detour is – het blijkt dat dit een heel gemakkelijke is omdat de detour over “te fietsen-wegen” gaat.

Er zijn niet veel eetgelegenheden langs de Blue Ridge Parkway dus is het fijn dat er een app is met interactieve kaart die je offline kunt gebruiken. Verder staat er bijna alle mijlen een paal. Op die manier zijn de faciliteiten dus gemakkelijk te vinden. Bij mijl 280.1 zit een restaurant dat om 10:00 open gaat. Maar helaas… deze app meldde er niet bij dat ze op maandag gesloten zijn. Ai, daar gaat mijn voedingsplan want ik heb toch echt water en eten nodig vandaag en dat hoopte ik hier te scoren. Verderop is er namelijk niets op de Blue Ridge.. Het blijkt namelijk dat de campingfaciliteiten nog niet geopend zijn en dus alle waterkranen onderweg afgesloten zijn. Hmmm, ik fiets rustig door om na te denken wat dan te doen. Ik kijk nogmaals op de app of ik niet iets over het hoofd hebt gezien.. geen restaurants, geen hotels, geen dorpen/steden; niets, noppes, nada.. tot ik mij realiseer dat gasstations ook mogelijk zijn en die staan ook in de app vermeld. De gasstations liggen een aantal mijlen verwijderd van de Blue Ridge, maar hé nog altijd beterder dan geen eten/drinken. Ik heb geluk, zo’n 15 mijl verderop is een gasstation ruim een mijl ten noorden van de Parkway. Daar sla ik groots in want de rest van de dag is er niets te beleven, aka te koop. Mijn achterzakken vul ik af met sportdrank. De eerste dagen fietste ik met rugzakje op – ik kon namelijk niet bij mijn achterzakken (spierpijn en stijfheid van het zwemmen); dat lukt dus nu gelukkig weer..

IMG 1926 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Startte ik vanochtend nog met al mijn kleding aan; inmiddels is het begin van de middag en brandt de zon er flink op los. Ik ben blij dat ik extra water heb ingeslagen bij de gasstation want ik heb het nodig, er is weinig schaduw. De vergezichten blijven prachtig en nog steeds moet ik moeite doen om niet elke gelegenheid aan te pakken om een foto te maken – toegegeven, ik wil ook graag vaker stil staan omdat ik het enorm warm heb. Maar nee, ik hou voet bij stuk (aka, mijn schoen in mijn pedaal) en rij rustig door. Einde van middag is het weer feest – ik rijd de staat Virginia binnen! En niet veel later rijd ik de oprit op van mijn motel bij Fancy Gap. Het was een prachtige dag met supervergezichten, maar ook warm en met heel veel hoogtemeters – ik ben kapot.

IMG 1930 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Wedstrijddag negen

Vandaag ga ik niet al te vroeg op omdat ik een paar mijl verderop wil ontbijten en boodschappen moet doen want ik heb niets meer in mijn fietstassen. Deze keer heb ik via internet gecheckt of Gap Deli wel open zou zijn.. gelukkig, net overgenomen door twee vrouwen werd ik met veel liefde en aandacht bediend. Het is weer een mooie dag, blauwe lucht en mooie vergezichten – je zou het bijna saai gaan vinden.. 

GDNQ2956 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik had dan wel geluk met het eerste restaurant, de rest van de dag zat het toch wat meer tegen. Maar tja, dat was een luxe want tot nu toe had het nog niet echt tegen gezeten en ook dit zou ik wel weer overleven. Na weer de nodige kiekjes genomen te hebben, sla ik rechtsaf van de Ridge richting een restaurant voor mijn tweede ontbijt, ofwel koffie+calorieen. Het ziet er donker uit en het motel ernaast wordt verbouwd..helaas, de deur zit op slot. Ik ga zitten op het bankje en maak gebruik van hun wifi om verder te zoeken naar water en calorieën. De eigenaar komt eraan en spreekt mij in feilloos Nederlands aan dat ze helaas gesloten zijn (lang leve mijn Rijwielpaleis Bilthoven fietspak – ik word vaker in het Nederlands aangesproken). Gelukkig mag ik mijn bidons vullen; dat scheelt weer een stop verderop want eten heb ik nog wel.

De rit is weer prachtig en het is doodstil op de weg dus kan ik de vogelgeluiden goed horen. Online had Thijs (mijn GPS-meekijker aan het thuisfront) al gevonden dat er nog een mega-detour aan kwam bij Roanoke. Begin van de middag kom ik daar aan en ik neem de gps-detour die Thijs gemaakt had – de normale detour ging over grote wegen (en dan de Amerikaanse grote wegen, kortom daar waar ik niet wil fietsen). Ik sla dus al snel af naar een kleiner weggetje en nog een smaller weggetje en bij een kerk sla ik rechtsaf een onverharde weg op. Niets aan de hand, die had ik wel vaker gehad maar deze had toch wel erg grof gravel en na een kilometer ging deze steil naar beneden. Ik pak google-maps erbij en zie dat de weg vele mijlen en heel veel laagtemeters verderop op een andere weg uitkomt, aanname is dan ook dat dit in ieder geval onverhard is tot daar. Dat is een no-go want zelfs wandelen op het grove gravel is lastig. Ik keer om en helaas is er geen andere weg dan die ene grote weg waar ik liever niet wil fietsen. Het is een enorme steile afdaling met haarspeldbochten en weinig shoulder. Fijn vind ik het niet maar ik moet het er maar mee doen. Bij het eerste de beste gasstation stap ik overprikkelt af, ik ben toe aan cola en chips! 

XKXW4867 1024x865 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Na een uurtje zitten in de airco ben ik weer okay en vervolg mijn weg. Roanoke ligt op een laag punt dus ik blijf maar afdalen tot ik in de stad ben. Het is nog geen spitsuur maar blijkbaar wel het tijdstip om de kinderen van school te halen – het is druk met auto’s en lawaaierig met getoeter. Ik fiets onverstoorbaar verder het centrum in, richting een motel dat gunstig ligt om de volgende dag meteen weer de Ridge op te rijden. Ik heb pech, het motel verhuurt alleen kamers per week of langer dus ik moet verder zoeken. Het volgende motel heeft nog precies een kamer, een rokerskamer.. niet fijn maar ze zijn bereid om deze een uur te laten airen met een machine en dan merk ik er niets meer van, zeggen ze.. Goed bedoeld maar na het uur stinkt de kamer nog even hard en al mijn spullen ruiken dagenlang naar sigarettenrook. 

Wedstrijddag tien

Vandaag is de laatste dag op de Blue Ridge Parkway dus moet ik er nog maar flink van genieten. En dat lukt, een prachtige rit waarbij ik bij tijd en wijle écht op de Ridge zit met tegelijkertijd vergezichten naar links én naar rechts. Ik pink een traantje weg – wat is dit ongelooflijk mooi en wat ben ik bevoorrecht dat ik hier kan en mag fietsen! Daarna word ik getrakteerd op een landschap van eiken die door weer en wind als het ware gesnoeid zijn, dit is het hoogste punt van de Parkway – Apple Orchard Mountain. Daarna volgt een enorme lange afdaling om vervolgens weer te klimmen naar het allerlaatste deel van de Parkway. De lucht is strakblauw en ik ben blij met een kleine waterval vanuit de bergen waar ik verfrissend en verkwikkend water vind. Einde van middag is het nog maar een klein stukje klimmen en dan weer een lange en steile afdaling van de Blue Ridge Parkway naar de stad Waynesboro waar ik overnacht. Inkopen heb ik gedaan bij de buurt-super, dat is dan zogenaamd een kleine versie van de Walmart maar deze is nog steeds dubbel zo groot als de grootste supermarkt in Nederland (thinkbig).

En hoewel mijn avontuur nog lang niet is afgelopen, ik denk dat dit de mooiste dag is.. #nietsmeeraantoetevoegen

EXZR0353 1024x576 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Wedstrijddag elf

Ik mag dan wel klaar zijn met de Blue Ridge Parkway, ik blijf nog een dag in de bergen en wel op de Skyline Drive. Dit is dé toeristische weg want hier moet toegang betaald worden. De temperaturen zijn redelijk normaal dus vertrek ik weer voor zonsopgang. Het lijkt hier minder druk op de weg want ik zie enorm veel eekhoorns en moet ze zelfs verjagen anders rijd ik ze plat.  Ook weer veel reetjes en een rode vos die de weg oversteekt met de prooi in mijn bek. En een lawaai van kwetterende vogels – prachtig! Na een korte klim de Skyline Drive op blijft deze op en neer gaan, vaak met toch wel erg pittige stukjes ertussen. Ook hier zijn de voorzieningen op één na gesloten maar daar ben ik van uitgegaan dus heb ik mijn tassen goed gevuld. Halverwege de ochtend gaat er een jas aan want het begint te spetteren en na het spetteren komt de mist – potdichte mist. Ik heb al mijn lampen op de knipperstand gezet en heb zoals altijd mijn reflectie-hesje aan. Maar ik voel me niet erg veilig, de Amerikanen hebben geen mistlicht, sterker nog, ze rijden met behoorlijke snelheid zonder lichten. 

IMG 2045 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Op de helft van de Skyline ligt de enige toeristenshop die geopend is, de Big Meadows Wayside. Ik warm mij op aan een koffie en probeer mijn kleding wat te laten drogen. Ook vraag ik naar het weerbericht, maar helaas deze mist komt en gaat naar eigen believen. Dus ik hoef niet langer te wachten en in de miezerregen en potdichte mist vertrek ik weer. De weg is aangelegd als een racebaan, dat wil zeggen dat in de bochten de buitenste baan hoger ligt dan de binnenst – bij het klimmen wil je dan het liefst uitwaaieren naar het minder steile deel maar hier in Amerika durf ik dat niet zo goed, ze zijn hier geen fietsers gewend en komen vaak met een noodgang door de binnenbocht gescheurd en rijden je soms dan al bijna van je fiets. Op hoop van zegen fiets ik verder en denk maar niet meer aan het rijgedrag van mijn medeweggebruikers. Tot ik plots de weg deel met een beer – woow, een beer! Ik grijp naar mijn telefoon om een foto te maken, maar helaas komt er een auto aan en verdwijnt de zwarte beer tussen de bomen. De middag blijft klimmen en dalen en gelukkig wordt het weer wat helderder aan het einde van de Skyline en kom ik nog niet in bevroren toestand aan in Front Royal. Hier maak ik dankbaar gebruik van de airco, deze zet ik namelijk op de verwarmingsstand en leg al mijn natte spullen erop (do not do this at home => stank).

IMG 2064 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Wedstrijddag twaalf

Het is klaar met het klimmen en dalen – ik heb nog anderhalve dag voor de boeg, althans dat gok ik, over een pancake-flat parkoers. Ik stap voor zonsopgang weer op de fiets en kijk uit naar wat de dag mij zal brengen. En binnen een uur brengt het mij een verboden toegang bord – dit was eigen terrein dus ik mocht omrijden. Gelukkig was dat snel gedaan met twee keer linksaf en ik kon de oorspronkelijke route verder vervolgen. 

Het parkoers zou flat as a pancake zijn, maar blijkbaar kon mijn Garmin de korte steile klimmetjes niet zien. Deze waren best pittig voor de knieën en nog zwaarder voor het hoofd. Het was regenachtig weer met een paar enorme buien. Dusdanige buien dat er complete modderstromen over de weg gutsten – af en toe schuilen en wachten tot het water wat gezakt was.

IMG 2077 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ondertussen was ik wel aan het genieten van de groene weilanden met paarden in de wei en zie ik vele verlaten gebouwen. Ongemerkt fiets ik West Virginia binnen. Ik koop vers fruit onderweg en hoor een trein met dubbele zeecontainers langs boemelen. Het gaat prima, ik fiets lekker en de omgeving is mooi. Tot ik een weg inrij met de borden Road Closed en Dead End.. ai, ik kijk op googlemaps en zie dat het alternatief de Interstate is, dat lijkt mij geen optie dus ik rijd verder. Na een paar honderd meter wordt het pad onverhard met grove gravel, lastig om te fietsen maar niet geheel onmogelijk. Ik passeer een man met drie fototoestellen en vraag of je wandelend wel in Harpers Ferry komt; hij zegt ja. Dan vraag ik hem naar zijn fototoestellen en hij zegt mij dat hij gaat kijken bij de “barge” die blijkbaar al een paar dagen in het landelijke nieuws is. Ik rij verder, voorbij de barge waar nog meer journalisten staan, tot er linten over het pad gespannen zijn: Crime Scene Do Not Cross. Hmmmmm, ik besluit door te gaan en houd mezelf voor dat als ik politie tegenkom dat ik dan mijn blondjes-troefkaart trek.

GUBJ6311 1024x772 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Na dit grove pad kom ik in Harpers Ferry bij de brug over de Potomac rivier. Hier kom ik op het onverharde C&O Towpath, het Chesapeake & Ohio Canal jaagpad. Slingerend vervolg ik mijn weg langs dit supergave onverharde pad. Makkelijk fietsen is het niet omdat er ook delen van het pad weggeslagen zijn door water en het ligt er niet geheel droog bij bovendien heeft de modder een aanzuigende kracht. Langs het pad liggen drooggevallen sluizen – heel veel sluizen. In totaal passeer ik er vandaag alleen al 19 stuks.

IMG 2124 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Vandaag was een dag die in snelheid flink langzamer was dan ik had bedacht en dat is lastig als je weet dat je niet meer zo ver hoeft. In mijn achterhoofd ben ik namelijk al aan het aftellen terwijl ik dat aan alle kanten probeer te voorkomen. Slingerend langs de rivier rijd ik weer ongemerkt een nieuwe staat binnen, Maryland. Aan het einde van de middag beland in een restaurant, annex snuisterijenshop in Hancock. Terwijl ik tussen heel veel meuk een bord vol calorieën leeg eet met een groot glas cola erbij, regent het weer een uur onafgebroken. De voorspellingen zijn niet zo best voor de komende uren dus blijf ik de nacht hier – morgen vroeg weer de veren uit voor de laatste fietsdag.

Wedstrijddag dertien

4:28AM en ik zit op de fiets met al mijn lampen aan en bijna op de tast rijd ik over het begroeide C&O Towpath. Het rijdt niet vlotjes na alle regen van vannacht, maar nu is het in ieder geval droog. Ik heb mijn verwachtingen flink bijgesteld, want tja het kan niet anders dan dat vandaag ook niet van een leien dakje gaat. Gisteren had ik eigenlijk door willen fietsen naar Paw Paw, slechts 30mijl verder. Normaliter twee uur bruto fietsen; vandaag doe ik daar ruim 3 uur over. In het laatste deel mag ik, in plaats van de tunnel, mijn fiets hiker-bikeren over een steil glibberig pad. Zo blij dat ik dat gisteravond niet heb gedaan.. want dit is zelfs nu niet gemakkelijk.

IMG 2147 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ondertussen sta ik in contact met T2 – Chellie en Sharky wachten daar op mij voor de wissel naar het lopen. Ze hebben in Cumberland een AirBnB gehuurd en nemen mijn fiets mee naar Pittsburgh (de finish). Ik doe af en toe een update van het tijdstip dat ik er verwacht te zijn. De laatste 30 mijlen zijn hangen en wurgen. Ik stop nu elk half uur met stomme smoezen. Op deze manier maak ik het laatste stuk alleen maar langer en ik word leip van mezelf dus roep ik me tot de orde. Nog een laatste reep erin en dan mag ik niet meer afstappen en moet ik in één lijn doorfietsen naar de finish. Het is nog een saai recht stuk langs water en dan, onverwachts, rij ik via een single trail de buitenwijken in. In de allerlaatste kilometer zie ik eindelijk de kerktorens en hoge gebouwen van de stad liggen – eindelijk finish ik met onderdeel 2!

YBIZ5534 1 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik maak de selfie als bewijs en rijd dan naar het appartement. Pfieuw – dit zit erop maar eigenlijk weet ik niet of ik wel blij ben.. het voelde nog steeds goed het fietsen en het was nog steeds heel gaaf om van de omgeving te genieten. En nu, nu moet ik de hardloopschoenen aan en gaan hiken met de rugzak op. Opnieuw ritme vinden in de dag, in mijn lichaam en in mijn hoofd – ik ben benieuwd!

Statistiek: ongeveer 2200KM fietsen met 22000hm in 11,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)

#sponsoralert: ik heb een Scott Addict gereden, deze was speciaal opgebouwd voor mij door Rijwielpaleis Bilthoven, zo had ik custom wielen waar een naaf-dynamo was ingebouwd voor het opladen van mijn navigatie; het Rijwielpaleis is al vele jaren mijn trouwe sponsor voor mijn (te) gekke avonturen

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

Highway to .… #thinkbig

{eerste helft fietsen}

Wedstrijddag twee stappen we gezamenlijk op de fiets. Mijn originele plan, na de zwem op de fiets te springen heb ik laten varen omdat het me niet veilig leek en ach, het is toch geen wedstrijd. De nacht heeft de meesten van ons geen slaap gegeven.. ook ik lag met open ogen naar het plafond te staren, mijn lichaam rusteloos en draaiend in bed. Het is gebruikelijk voor mij om na een sportinspanning wakker te liggen met restless legs of arms. Doel voor mij is dan ook niet om per se in slaap te vallen maar goed te rusten, meestal doe ik dat door muziek/podcasts te luisteren en ondertussen mijn lichaam te ontspannen.

6:30 staan we met z’n zevenen klaar bij de start van het fietsparkoers. We rijden volgens de selfsupporting bikepacking-regels. Je regelt zelf je onderdak en eten onderweg, je hebt dus geen crew/hulp onderweg. De route is een gpx – je volgt een lijntje op je gps tot het niet meer mogelijk is, denk aan een Detour of een verboden toegang bord. Degene die voorop rijdt, geeft door hoe hij/zij dit opgelost heeft zodat iedereen hetzelfde parkoers kan rijden. Vooralsnog rijden we vandaag allemaal dezelfde afstand – sterker nog, we hebben het eindhotel al in onze gedachten. 

IMG 2494 kopie 1024x786 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Afijn wij staan klaar en de crew van gisteren is er om ons uit te wuiven. De zon is bijna op en het is nog rustig in de stad Orlando. We tellen af en starten onze etappe richting het noorden. Lucky’s Lake, waar we gezwommen hebben, ligt in de stad Orlando dus we moeten eerst stad uit. Orlando is typisch zo’n Amerikaanse stad, enorm groot met vierbaanswegen en enorm veel stoplichten. Het is dus optrekken en stilstaan in de eerste uren en het schiet voor geen meter op. Maar er komt een moment dat we buiten de stad zijn en dat we op kleinere wegen rijden, alhoewel tweebaans en langsrazende auto’s nog steeds geen pretje is. Zo ongeveer elk uur is er iemand van ons wel toe aan eten of verkoeling dus stoppen we regelmatig bij de gasstations.

Tegen de middag draaien we bij Barberville richting het oosten en dan gaat het rap want de kust lonkt. We rijden kop-over-kop door naar Ormond Beach en voelen de licht verkoelende zeebries. Op de weg langs zee vergapen we ons aan de enorme villa’s. Uiteraard stappen we het water in – heerlijk om te verkoelen. Inmiddels zijn we in kleinere groepjes uiteen gevallen en ik zoef samen met Kale naar het noorden. Doorfietsen is ook een manier om koel te blijven… het is einde middag en de zon is achter ons en ook de wind, we peddelen op de grote plaat en genieten. Begin van de avond hebben we elkaar weer gevonden bij een gasstation en rijden we gezamenlijk St. Augustine binnen, de oudste stad van Amerika, ons eindpunt vandaag.

IMG 1608 1024x768 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

We zoeken een uur naar een restaurant waar geen wachtrij maar wel genoeg personeel is, en komen dan uit bij een fastfoodzaak. We mogen blij zijn dat we überhaupt een plek vinden om (snel) te eten. Ook in Amerika is er een groot tekort aan personeel en daardoor zijn vaak alleen de drive-ins geopend en restaurants niet of er staat één onervaren persoon voor de hele vloer. We overleggen hoe laat we morgenochtend vertrekken maar komen er niet uit. Later op de avond stel ik mijn eigen plan op – ik wil vroeg vertrekken vanwege de warmte. In onze Messenger-groep gooi ik mijn tijdstip van vertrek 5:00AM en krijg wat duimpjes terug. 

Wedstrijddag drie

Afijn, de volgende ochtend sta ik om 5:00AM voor het hotel klaar maar er staat niemand naast mij. Ik besluit om toch te vertrekken – de anderen pakken mij toch wel bij ergens halverwege de dag; de meesten van hen zijn sterker op de fiets én ze rijden in een groep. Niet wetende dat deze beslissing ertoe leidt dat ik, tot de finish, alles alleen rij en loop..

Het parkoers slingert langs de kust verder naar het noorden. De eerste uren vergaap ik mij weer aan de villa’s en optrekjes langs de zee. Noord van Jacksonville pak ik de ferry (de enige op deze tocht) en rijd ik op een prachtig fietspad door de duinen – hier ben ik voor gekomen, zo prachtig! Helaas duurt het niet lang of ik zit weer op de “shoulder” van een highway. Op de drukkere wegen fiets je op een strook/strookje aan rechterkant van de weg. Dit is soms een vluchtstrook maar vaak niet meer dan 20cm breed en bij pech, ook nog met ribbels waar spontaan je vullingen uit je kiezen rammelen. Op deze shoulder ligt ook veel rotzooi, denk aan auto-onderdelen, takken, zand en dergelijke. Als je op de shoulder rijdt moet je enorm oppassen voor lek rijden en goed sturen om niet op de weg te komen. De auto’s en trucks denken er niet aan dat hun spiegel uitsteekt en/of dat het niet veilig voelt als ze met 60 mijl per uur langs je rijden.

Ik heb het niet altijd in de gaten maar de zee is nog steeds, relatief, dichtbij en de kilometers vliegen voorbij. Het is weer warm en in Yulee koop ik langs de weg een stuk watermeloen – heerlijk verkoelend.

IMG E1675 768x1024 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Mijn route vervolgt zich meer naar het westen, landinwaarts en inmiddels ben ik Georgia binnen gereden. Ik had goede hoop dat de wegen hier beterder zouden zijn, aka minder op de shoulder rijden, en hopelijk ook betere manieren van de andere weggebruikers – helaas.. Aan het begin van de middag komt Kale langs – we kletsen en ik geef ‘m een stuk watermeloen. We klagen over de warmte en de weg, Highway number 17, ook hij vindt het niet prettig rijden op de drukke wegen. Kale fietst in zijn eigen tempo verder en ik peddel door met de wind in de rug en inmiddels ook de zon in de rug. 

Ik maak een lange dag en vind na 214KM een motel in het dorp Eulonia. Dineren doe ik met wat etenswaren van Dollar General; het enige restaurant in dit gehucht heeft namelijk een wachtrij in de rokersruimte. Ik doe meteen boodschappen voor het ontbijt want de meeste gasstations zijn om 5:00AM nog niet open voor koffie+calorieën. 

Wedstrijddag 4

De dag begint een half uur later dan gepland (5:30AM) – er is namelijk overleg over de route. Kale was gisteravond, in het donker, een militair terrein opgefietst en heeft daar enkele uren rondgedoold met gevaar voor zijn leven. Hij doet ons de suggestie om daar niet de route te volgen – uiteraard doen we dat niet, we zijn allang blij dat hij het er heelhuids vanaf gebracht heeft! 

IMG 1700crop 1024x846 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Met mijn starttijden ‘s ochtends begin in altijd in het donker, dan is het nog rustig op de weg en lekker koel. Vandaag kom ik langs de kleinste kerk van Amerika – 12 stoelen passen erin. De kilometers in de vroege ochtend zijn voor mijn gevoel gratis – ik zit dan nog vol energie. Bij warmte sijpelt deze energie in de eerste dagen vaak al snel weg.

‘s Ochtends hebben we in de Messenger-groep besloten om af te wijken van de gpx (vanwege het militaire terrein). We rijden verder naar het noorden, Richmond Hill en steken dan pas naar het westen door. Richmond Hill is een kleine stad (voor Amerikaanse begrippen) maar ook bij een kleine stad is het in-/uitrijden niet leuk (drukte/onoverzichtelijk/afslaande vehikels/ed). Het is vandaag al vroeg warm en mijn eigen ontbijt was niet al te vullend dus zit ik laag in mijn energie als ik in de buurt van de stad kom. Afijn, ik voel dat ik niet goed gefocused ben dus stop bij een gasstation voor een koffie met calorieën. Ik druk per ongeluk op de cappuccino-knop in plaats van de zwarte koffie – het huilen staat mij nader.. de attente medewerker ziet mijn teleurstellende blik en geeft me de zwarte koffie kado. 

IMG E1707 1024x768 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Gelukkig komt er een moment dat ik de stad uitrij en op een rustigere weg mijn snelheid wat kan laten zakken. Een voordeel van de drukke wegen is, is dat ik er heel hard van ga fietsen maar nadeel is wel dat mijn hartslag torenhoog is en dat is dan niet alleen van het snelle fietsen.. Inmiddels doe ik online een update van het “omfietsen”; de stippenkijkers reageren namelijk dat ik van de route afwijk. Heel tof om te merken dat zoveel mensen me letterlijk op de voet volgen!

De rustige weg, parallel aan de Interstate is prachtig voor de vergezichten en er staan veel verlaten huizen. Genoeg om te bekijken onderweg maar helaas ook weinig schaduw – ongemerkt loopt mijn lichaamstemperatuur flink op. Elk uur stop ik even in de schaduw en bij elk gasstation koop ik een verkoelende Gatorade van 28oz die ik in één teug opdrink (828ml). De eerste stukken “hike-your-bike” heb ik vandaag gehad – net te grove gravel of te veel zand om op mijn racebandjes door te fietsen. 

IMG 1710 768x1024 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Einde van de middag rijd ik oververhit Millen binnen. Ik plof bij de Subway naar binnen en vraag of ik even mag zitten voor ik mijn order plaats. Ik ben zo van slag van de hitte dat ik moet wennen aan de koelte van de airco en er misselijk van wordt. Na een uurtje rustig op een bankje hangen, voel ik me goed genoeg om eten te bestellen. Ik eet slechts een halve maaltijd dus ik besluit om niet door te fietsen. Ik zoek een motel met airco en lig al vroeg in bed.

Wedstrijddag vijf

De wekker staat extra vroeg – ik lag er namelijk al vroeg in bed. Én ik weet dat ik de eerste uren nog op Highway 17 zit. Ik had al veel kilometers op deze Highway gereden en had daar al zoveel drukte meegemaakt en slechte shoulders dat ik daar zo snel mogelijk in alle rust van weg wilde zijn. Na mijn ontbijt op de kamer (koffie van de Keurig en doggy bag van gisteren) stap ik op mijn verlichte fiets. Aangevuld met mijn reflecterende hesje hoop ik dat weggebruikers mij goed genoeg zien om uit te wijken. Het hesje houd ik de hele dag aan, net als het merendeeel van de lichten op de fiets. Ik voel me niet altijd even veilig op de weg.

IMG E1761 1024x768 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Na een uur check ik in bij een gasstation, helaas hebben ze geen koffie dus koop ik muffin en cola. Na twee uur stop ik weer bij een gasstation – hier hebben we wel koffie, heerlijk! Ondertussen is de zon opgekomen waar ik volop van kan genieten want de weg is rustig genoeg. Eind van de ochtend rijd ik Augusta binnen en schuif ik aan een tafeltje bij de McDonalds voor mijn 3e ontbijt, of is het een vroege lunch? Ik merk dat ik gisteren met de warmte te weinig gegeten heb. Bij het kruizen van de rivier rijd ik South Carolina binnen; zou ik dan nu minder op highways fietsen..? Nog in Augusta rijd ik op een prachtige trail en geniet ik volop van het groen om mij heen.

Kale rijdt voor mij en waarschuwt ons voor een Detour die hij niet genomen heeft – we kunnen er wel langs meldt hij. Inderdaad een groot gat in de brug is makkelijk te omzeilen en je kan gemakkelijk langs de wegwerkzaamheden-borden.

IMG E1779 1024x768 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

En ja, ik wordt niet teleurgesteld het parkoers gaat over rustige wegen en trails. Het is echt super en het is bewolkt, ook fijn. De weersvoorspellingen zijn echter niet gunstig; er is een tornado op komst in onze regio. Elk uur check ik meerdere weerapps om te kijken of ik er last van ga krijgen. In Greenwood stop ik voor een maaltijd met kip bij KFC en besluit te stoppen voor die dag. De volgende overnachtingsplek is nog een behoorlijk eind rijden en de tornado komt op dat stuk langs. Ik check weer in, in een motel en doe de benodigde boodschappen voor mijn tweede diner en ontbijt bij een gasstation. 

Wedstrijddag zes

Vandaag staan de eerste hoogtemeters in het profiel, dat zal wel wennen zijn. Maar eerst genieten van de zonsopgang en heerlijke wegen richting het noorden. Rustige wegen en leuke doorsteekjes en uiteindelijk een trail Greenville in. Dit is een hippe stad met veel trails voor fietsers en wandelaars. In het centrum mag ik wandelen, het is zaterdag en er is een lokale markt gaande. Het geeft niets, ik kan de watervallen nu goed bekijken. Er loopt een trail de stad uit en hier geniet ik van mijn tweede ontbijt met een echte cappuccino! Dus met echte opgeklopte melk en een denneboompje in het schuim – deze zijn zeer schaars in Amerika.

USGM9267 1024x769 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Even verderop rijd ik langs Hotel Domestique in Travelers Rest, dit hotel is van George Hincapie en ik moet bekennen dat ik bij elke wielrenner oplet of deze niet een klein beetje op George lijkt.. Wat is het genieten vandaag op de rustige trails en de kilometers vliegen voorbij. In de verte zie ik af en toe de Appalachen lonken. Vandaag een kleine klim en morgen begin ik aan het echte bergwerk. Via de Old US 25 Hwy rijd ik langs de watershed van Greenville – hier krijg ik gezelschap van Brian. Hij reageert op mijn Slimmer Presteren mok die aan mijn zadeltas bungelt. Deze is bevestigd met een karabiner en omdat dat tikt als ik fiets, heb ik het oor met duct tape geluidsarm gemaakt – Brian denkt dat ik het oor geïsoleerd heb => bijkomend voordeel. Hij rijdt spontaan een stukje met mij op en vertelt mij dat ik op één van de tien meest mooie fietswegen van Amerika rijdt..en dat klopt denk ik wel. Het is fijn om gezelschap te hebben want ik heb niet door dat ik met de klim van de dag bezig ben. En ondertussen rijd ik een nieuwe staat binnen: North Carolina.

IMG 1826 1024x769 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

In Saluda nemen we afscheid en vervolg ik na een te kleine lunch mijn weg naar Asheville. In mijn hoofd zit het verkeerd – het beeld dat ik voor ogen heb, is dat het nog maar een klein stukje is en het bergafwaarts is. Ik weet dat het niet zo is, ik zie dat op de gps maar toch word ik boos dat het niet zo is.. bovendien slingert de route belachelijk, zijn er hachelijke doorsteekjes die nergens toe leiden én als klap op de vuurpijl: ik heb tegenwind, enorme tegenwind. Okay, ik realiseer het me dat ik me aanstel maar het lukt me al fietsend niet om dat om te turnen. Kortom, ik ben er enorm klaar mee voor vandaag.. maar ik ben nog nergens (lees overnachtingsplek) dus ik moet het oplossen. Ik ga stil staan en eet al mijn eten op dat ik bij mij heb, noten en gedroogde vruchten en mijn laatste zoute dropjes. Ja, deze vijf dropjes zaten nog in mijn fietstas als noodvoorraad – dit was nood voor mij. Mijn hoofd begint wat helderder te worden. Ik bekijk de zaken weer wat nuchterder; in plaats van de gedachten dat alles een afdaling zou zijn, zet ik de gedachte in mijn hoofd dat alles nog klimmen is en dat elke afdaling dus mooi meegenomen is. Tja, je moet jezelf soms voor de gek houden om niet gek te worden.

Eindelijk ben ik in Asheville – het duurde een stuk langer dan ik dacht en het is dus ook later dan ik dacht. Bij de supermarkt doe ik boodschappen en ga bij de ingang op de grond zitten eten en drinken. Het is lastig om hier een overnachtingsplek te vinden die niet te ver van het parkoers is; want ik heb al door dat hier geen enkele meter meer vlak is dus ik wil niet teveel extra kilometers maken. Het lukt, het hotel ligt zo’n 7km verderop met 150hm – ik zit weer vol met nieuwe energie dus dat lukt me wel.

JHZV6625 1024x769 - geen-categorie - Highway to .… #thinkbig

Statistiek: totaal ongeveer 2200KM fietsen met 22000hm in 11,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)

#sponsoralert: ik heb een Scott Addict gereden, deze was speciaal opgebouwd voor mij door Rijwielpaleis Bilthoven, zo had ik custom wielen waar een naaf-dynamo was ingebouwd voor het opladen van mijn navigatie; het Rijwielpaleis is al vele jaren mijn trouwe sponsor voor mijn (te) gekke avonturen

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

Check in – check out #thinkbig

IMG 2472 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Maandag 2 mei 2022, 6:30am: er klinkt gejoel aan de oever van Lake Cane, aka Lucky’s Lake, in Orlando. Zeven mensen in zwemkleding staan klaar in het water. En plots is daar het aftellen: 5-4-3-2-1 en weg zijn we. Met zijn zevenen (Chad, Dennis, Jeff, Kale, Mike, Wayne en ik) zijn we gestart met de TransAmTri – we zijn gestart met de 25KM zwemmen, ofwel 25 crossings van het meer. 

Hoe ga ik dat aanpakken na een winter met weinig zwemmen (zwembaden gesloten en geen vermoeden dat ik iets “groots” ging doen)? Net als vorig jaar, tijdens #thinkdeca, vertrouw ik weer op de bluf => in mijn achterhoofd houden dat ik lange afstanden kan zwemmen en dat dus “gewoon” ga doen. En dan op hoop van zegen dat de schouders niet teveel gaan protesteren en dat mijn rug niet protesteert.

Strategie

Voor deze zwem had ik slechts één strategie bedacht en voor het eerst had ik geen wedstrijdplan. Ik vond het te lastig om te bedenken wat ik waard was en waar ik behoefte aan zou hebben. Deze ene strategie was om zo lang mogelijk in wetsuit te blijven zwemmen want dat gaf mij voordeel. Maar tja, in 27*C water is dat een kunst en dat kan betekenen dat ik behoorlijk in tempo moest zakken om niet oververhit te raken. Dus wilde ik in de koele ochtenduren zo pittig mogelijk doorzwemmen omdat ik wist dat ik later in tempo moest zakken. Nadeel van een wetsuit is dat ik, normaliter altijd last krijg van mijn rug omdat ik niet gestimuleerd wordt om mijn core te gebruiken. Hoe daar mee om te gaan is lastig en ik had ook nog geen manier gevonden om dit te trainen (dacht ik..).

Wedstrijdplan

Die is er dus niet.. de basis voor mijn wedstrijdplan is normaliter mijn voedingsplan. Het enige wat ik bedacht en bewust geregeld had, waren de pannenkoeken. Ik had nog nooit pannenkoeken gegeten tijdens het zwemmen maar als ik het niet weg kreeg dan zouden ze perfect werken voor het herstel en de dagen erna op de fiets. Mijn eettas had ik verder aangevuld met de gebruikelijke dingen, zoals gedroogd fruit, noten, cola, chips, appelmoes, salade, combucha en mijn stroopwafels uit Nederland. De echte Hollandse boterkoek vond ik niet bij de supermarkt dus helaas moet ik zonder doen (lees het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek en de missende boterkoek).

De crossings

Het water is vlak en helder, er is een oranje gloed aan de horizon en wij maken onze eerste slagen. Vier boeien liggen in elkaars verlengde, deze houden we rechts – de overkant aantikken en dan weer terug. En dat dan 25 keer.. hoe moeilijk kan het zijn?

IMG 2474 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

De eerste meters zijn altijd lastig – enthousiast zwem je weg en dan moet je ritme vinden. Ritme dat je lang volhoudt, heeeel lang volhoudt.. welk ritme past er bij je als je 25KM gaat zwemmen?! Je gaat op zoek naar je comfortzone en dan een tikje rustiger en dan op hoop van zegen dat je dat lang kunt volhouden. Verder vind ik het fijn om ergens een patroon te hebben om mij aan vast te houden – normaliter is dat dus mijn wedstrijdplan en vaak zit het patroon in mijn eetmomenten/wat ik eet. Dat heb ik nu dus niet.. en daar kan ik mij de eerste crossing mee bezig houden.

Plan van aanpak

Mijn verwachting is dat ik 20-25 minuten over 1 crossing doe, als ik dan elke keer eet/drink dan duurt de dag erg lang. Want reken maar uit, elke ronde 2-3 minuten daaraan spenderen en je bent meteen een uur langzamer. Dus dat is geen optie (vind ik). Hier moet ik wel bij zeggen dat ik uit het meer kon drinken – waterkwaliteit was goed en water smaakte prima. Dus ik bedenk dat ik elke 2e crossing stop om te eten want na 40-50 minuten kun je wel weer energie gebruiken. Vooral ook omdat je niet veel wilt eten want zwemmen met volle maag is echt niet fijn. 

Aldus is mijn eetplan/wedstrijdplan geboren tijdens de eerste crossings. Zo gedacht, zo gedaan en verfijnd; tijdens elke 2e ronde bedacht ik me wat ik wilde eten en zodra ik bij de steiger aankwam instrueerde ik de persoon die daar stond. Voor dit event had ik geen crew, dus maakte ik (dankbaar!) gebruik van de crew van de anderen. Dit betekende wel dat ik uit moest leggen waar mijn voeding stond: “De witte plastic tasjes naast de paal met dat paarse tasje ernaast. En volgens mij zit het in de paarse..of toch niet, dan in een van die andere..” Kortom, eigenlijk was het niet zo handig bedacht maar gelukkig was de crew snel van begrip en al snel werd zo’n beetje alles van iedereen bij elkaar gezet en door elkaar gebruikt. Want wat maakte het namelijk uit; de meesten van ons hadden toch dezelfde dingen, denk aan cola en chips!

IMG 2469 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Om de meeste stops zo kort mogelijk te houden en om te zorgen dat ik geen honger kreeg, was elke 3e stop een groter eetmoment en dronk ik cola. Dit laatste om er voor te zorgen dat als ik maagproblemen kreeg van het water uit het meer dit snel de kop werd ingedrukt. En uiteraard, cola geeft ook cafeïne en een suikershot die erg bruikbaar zijn!

Support

Al snel heeft de crew in de gaten dat ik erg gesteld ben op mijn ritme en doorgaan – ze helpen hier supergoed bij. En om te zorgen dat ze me niet over het hoofd zien, roep ik elke ronde “check in” als ik bij de pier aan kom en “check out” als ik weer wegga, soms zit hier niet meer dan een ademteug tussen… Na een paar uur heb ik dus goed ritme gevonden en snapt de crew “hoe ik in elkaar steek”. 

Focus 

De zon begint inmiddels meer kracht te krijgen en de lucht wordt steeds blauwer, kortom minder wolken dus vaker warme momenten. Maar eigenlijk is het nog steeds goed te doen, dus blijf ik pittig doorzwemmen. Verder probeer ik mijn focus zo veel mogelijk in het moment te houden, dus op die zon, op een boei of op een medezwemmer etc. Dat lukt niet altijd, dus af en toe denk ik aan de weinige kilometers die ik van de winter gezwommen heb => maar dat is niet goed, dus moet ik mezelf herpakken en de gedachte omdraaien: wat lig ik hier toch fantastisch te zwemmen en het voelt nog steeds goed, er is niets aan de hand. En dan kan ik er weer even tegen om in het nu te blijven. Voor mij is het belangrijk dat mijn gedachten in het nu blijven, zo probeer ik constant te signaleren hoe het lichaam voelt en wat nodig is. En die signalen en gevoelens probeer ik neutraal te interpreteren, dus niet denken aan pijn/dorst maar omdenken naar hoe ik slag/ritme iets kan veranderen om minder last te hebben.

De anderen

Het kijken naar de andere deelnemers is een goede afleidingsmanoeuvre. Ik ken de zwemskills van de anderen niet dus heb geen idee waar iedereen in het veld ligt, behalve dan daar waar ze fysiek liggen… Ik ben constant bezig met de beste (=rechte) lijn zwemmen, want tja het is zo zonde als je onnodig extra meters zwemt. Maar de anderen zie ik soms “all over the place” – hilarisch! Als ik iemand passeer dan zwem ik door maar zwaai wel altijd. Ik vind het enorm lastig om te stoppen en wat te zeggen – ik leef namelijk compleet in mijn bubbel en kom er alleen uit als ik interactie met de crew heb. Zo heb ik ook geen aandacht/blik voor Jade die foto’s vanuit de kano maakt van ons – ik zwem stoïcijns door. Wel stopte ik één keer voor Dennis, ik dacht dat hij wat tegen mij zei. Maar wat blijkt, hij is aan het zingen tijdens het zwemmen. Later hoor ik dat hij alles behalve borstcrawl heeft gezwommen. Vaak zwom hij rugcrawl wat vrij lastig oriënteren is (understatement), dus dwaalde hij soms niet alleen naar de zijkant weg maar zwom hij ook een rondje en zwom hij weer terug.. 

IMG 2470 edited - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Einde ochtend

De zon begint inmiddels echt te branden. Tijd om nogmaals zonnebrand te smeren op de handen, in het gezicht en de nek want de rest is bedekt door mijn wetsuit. Dat was een extra voordeel van het wetsuit, kans op verbranden van bv de schouders was er niet en in het water gaat het snel met verbranden (vooral op een bleek winterhuidje van mij). Dus nogmaals de bevestiging dat ik zo lang mogelijk het wetsuit aan wil houden. Het gaat eigenlijk nog prima met de warmte, dus ik ga weer terug in mijn flow van pittig zwemmen – ik ben al over de helft dus dat geeft goede moed. Het eten gaat nog steeds goed en het water van het meer smaakt ook nog steeds prima. Kortom, ik overspoel mezelf met complimenten dat ik zo lekker bezig ben!

Middaguur

Ondertussen ga ik soms zo in het moment op dat ik af en toe vergeet hoe lang ik al bezig ben en dat ik niet weet of ik al toe ben aan een pauze. En eigenlijk is dat precies de “plek” waar ik wil zijn – doorzwemmen zonder aandacht te besteden waar ik mee bezig ben. Om niet een maaltijdmoment te missen kijk ik af en toe op mijn horloge. Omdat ik op dit moment “neutraal” ben in mijn hoofd durf ik wel de berekeningen aan te gaan. Dat wil zeggen dat ik uit reken hoe hard ik zwem en hoe lang ik erover doe en hoe lang ik dan nog bezig ben. Dit uitrekenen gaat uiteraard gepaard met de nodige rekenfouten en dus kom ik er telkens niet helemaal uit. En omdat ik ook telkens vergeet waar ik ben, kan ik elke ronde weer opnieuw aan het rekenen gaan.  Perfecte bezigheid om de tijd voorbij te laten gaan. 

17 kilometer

Nu is het toch echt warm aan het worden en ik vermoed dat mijn wangen steeds roder worden – tijd om terug te schakelen. Ik schroef dus mijn zwemtempo een flinke tik omlaag en pas mijn stops aan. Mijn eetmomenten omvatten niet veel zout en tot nu toe heb ik redelijk veel water uit het meer gedronken dus ik besluit hier actie op te ondernemen – ik wil meer cola drinken en pak er dorstlesser bij. En uiteraard geef ik mezelf een compliment dat ik dit op het juiste moment aanpak want ik heb nog geen inkakmoment gehad. Sterker nog, ik realiseer mij dat het goed gaat met mijn rug. Dat is een heerlijke constatering en ik kan weer een crossing nadenken waar dat aan zou kunnen liggen. Mijn conclusie is dat er twee factoren zijn. Een kleine factor is het feit dat ik elke 2 km op mijn voeten sta en dus niet in mijn rug hang. Maar de grote factor (denk ik) is de krachttraining die ik nu ruim een jaar consistent doe – dat geeft moed om dat te realiseren!

2022 06 04 1024x545 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Nog 5 kilometer te gaan

Yes, ik realiseer mij dat ik vandaag langer heb gezwommen dan mijn bluf-zwem tijdens de #thinkdeca dus ik heb weer een feestje te vieren. Maar ik realiseer mij ook dat ik nog maar 5 crossings hoef te doen en nog maar 2x een stop heb. Vette shizzle, ik ben er gewoon bijna – maar nog niet helemaal. Dus ik zwem door tot de 22km; ik drink en eet en roep weer “check out”. Nu wordt het lastig in mijn hoofd, als ik het patroon aanhoudt dan heb ik over 2km een grote stop en dan hoef ik nog maar 1km. Omdat die laatste km altijd wel lukt, besluit ik mezelf te verwennen met een middelgrote stop op 23km. Ondanks dat ik wat meer eet en drink, roep ik binnen no time weer “check out” en zwem voor de op-een-na laatste keer naar de overkant – de finish lonkt. En die finish lonkt heel hard, maar mijn lichaam protesteert ook hard.. het is hangen en wurgen in km 24 – ik krijg mijn armen amper over het water naar voren. Help en dan moet ik nog de laatste kilometer doen, ik heb geen idee hoe.. Ik kom weer bij de pier aan – roep “check in” en “check out” en start de laatste kilometer. Ik ben er klaar mee, ik wil klaar zijn en ik vind dat ik niet zo moet miepen want dan kom ik er nooit. Dusss ik zet de versneller in en hark die laatste kilometer binnen no time er doorheen. Yes, ik zie de laatste boei en ik zie iedereen van de crew op de pier staan – ze staan te klappen en te juichen.. ze staan er om mij binnen te halen en om het feestje van mijn finish te vieren, hoe gaaf is dat! Er lopen tranen uit mijn ogen die mijn zwembrilletje vullen waardoor ik niets meer zie, het maakt niet uit.. ik ben bij de finish en heb inmiddels grond onder de voeten. Het liefst gooi ik mijn armen in de lucht, maar nee dat lukt me niet.. met een langzame tred loop ik richting pier en zeg ik: ”Well, I am a bit tired now” en ik druk de stopknop op mijn horloge in: 9 uur, 15 minuten en 47 seconden. Klaar mee en blij mee en nu in een stoel bijkomen..

IMG E2468 1 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Herstel

Ik hang in een stoel, mijn ellebogen rusten op de armleuningen, in mijn ene hand een stuk pizza in mijn andere hand een pot appelmoes en op de grond naast mij een fles chocolademelk. Ik hijg na en eet/drink constant. Het besef begint in te dalen – het eerste onderdeel heb ik gehad en wat heb ik het goed gedaan.. ondanks de moeilijke momenten ging het eigenlijk gewoon prima. Ik zat heerlijk in mijn bubbel en zwom strak door. Ik zak nog iets verder onderuit en sla de handdoek iets strakker om mij heen.. ik doe mijn ogen even dicht, maar lang is het niet want ik ben te opgewonden. En de anderen zijn nog bezig, dus al snel sta ik op de pier de anderen aan te moedigen. De uren vliegen voorbij terwijl ik hang/zit/sta/eet/drink etc.

IMG 1568 1024x768 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Inmiddels finisht Wayne net binnen de 12 uur en kort daarna stapt Mike het water uit – hij heeft nog nooit meer dan 2uur in het water gelegen en heeft daar nu ruim 12 uur van gemaakt (petje af!). Chad is de derde persoon die de 25km binnen de tijdslimiet van 15 uur haalt. Inmiddels is het donker geworden en stapt Kale de pier op. Hij is ‘s ochtends ziek geweest en heeft daar flink tijd verloren en komt een paar kilometer te kort. Jeff heeft zijn dag niet en heeft ‘s middags een lange powernap gedaan, helaas heeft dit ook teveel tijd gekost. Als laatste ligt Dennis nog in het water, hij geniet van de vuurwerkshow van de buren (Disney World). Zijn teller komt op 15 kilometer uit, althans 15 officiële kilometers – als hij rechtdoor had gezwommen had hij meer kunnen scoren. Maar we zijn tevreden en vooral dankbaar voor wat we vandaag mochten en konden doen. En wat heeft de crew een fantastisch werk verricht – zij hebben ons gaande gehouden niet alleen met eten/drinken maar vooral met motiverende woorden!

IMG 2466 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Statistiek: 25km zwemmen in 9:15:47 uur (bruto, dus inclusief stops voor eten/drinken/zonnebrand smeren etc)

#sponsoralert ik heb in de Fjord van DeBoer gezwommen – naast dat het een supersnel pak is waarmee ik in planee door het water glijd (echt waar – zo voelt dat!), heeft het supersoepele arm-/schouderdelen en dat maakt dat ik niet hoef te wennen aan het pak (het kost mij geen extra kracht/energie om mijn slagen te maken)

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

long story – long version (deel 1 – prelude)

17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triathlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!

FEHX0852 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Een korte week voor de start vloog ik naar Orlando, Florida. Het is in mei zo’n 28+ graden met hoge luchtvochtigheid dus acclimatiseren leek me wel een goed plan. Na de Schiphol-chaos kwam ik uiteraard vertraagd in Amerika aan; gelukkig was mijn fietsdoos anderhalf uur later ook ter plekke. Dat is toch altijd wel stressen om die fiets goed in te pakken, af te geven (op hoop van zegen) en aan te treffen op de band van Odd Bagage in een ander land. De doos was behoorlijk kapot, alles was door elkaar gemikt, ik miste mijn bidon – maar de fiets had niets!

ILVWE8646 vier - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Mijn Airbnb was fantastisch, vlakbij de zwemstart en een paar mijl van de supermarkt – what else do I need? Een waterfilter! Dat was het laatste item dat op de paklijst was gekomen voor de wedstrijd, dus ik ging op zoek naar een winkel waar ze deze verkochten. En ik wilde ook wel langs een fietsenzaak om mijn banden met voldoende lucht te vullen, zo’n handpompje is wel goede krachtoefening maar je krijgt ze nooit helemaal lekker hard. Google bood uitkomst, een sportwinkel waar ze ook fietsen verkochten op 7 mijl afstand en een andere sportwinkel op 12 mijl afstand. Perfect fietstochtje om te acclimatiseren – toch? Ik was al eens eerder in Amerika geweest, ook met de fiets maar dat was een MTB en toen hadden we niet veel op het asfalt gefietst en al helemaal niet in een grote stad. Dus dat was wel even wennen, en dat was een understatement. Naast de drukte, wat ik erg vervelend vond, wist ik niet waar ik op de weg mocht fietsen en op welke wegen, dus voor het gemak (of beter, voor mijn gemoedsrust) nam ik af en toe de stoep en voetgangersoversteekplaatsen – kortom, ik kwam er in mijn eentje niet helemaal uit wat wel mocht/mogelijk was. Afijn, wel de filter gescoord en mijn banden waren weer op spanning.

Om mij voor te bereiden op het zwemmen, ging ik elke ochtend naar Lucky’s Lake. Hier wordt het hele jaar rond elke dag (behalve zondag) gezwommen en iedereen mag aansluiten. Sterker nog, na je eerste crossing (je moet naar de overkant zijn geweest en dus minimaal 1 km gezwommen hebben) mag je je naam op de muur bijschrijven en op de foto met de alligator. Hoe maak je zwemmen leuk en laagdrempelig => op deze manier dus! 

EMLU1973 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Ook het hardlopen moest ik uitproberen, einde middag, maakte ik een rondje in de buurt. Enorm zweten, ontploft hoofd maar het helpt bij het acclimatiseren om af en toe een prikkel te geven. Dus op zaterdag had ik alle disciplines gedaan in de warmte – echt goed gevoel had ik er nog niet bij want ik was natuurlijk enorm traag, maar dat weet je en moet je accepteren. 

De start was op maandag; op zondag gingen we met z’n allen (=alle deelnemers) een fietsrit doen en ‘s avonds hadden we de briefing. Zaterdag was dus de laatste dag om uitgebreid de spullen te pakken/herpakken en voeding te regelen. Met de Vasaloppet (lees het verhaal van Esther en mij over emoties en bouwstenen) in gedachten leek het me wel lekker om pannenkoeken te eten tijdens het zwemmen – ik had namelijk nog geen boterkoek in de supermarkt gevonden (zie hiervoor het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek). Dus zaterdag aan het bakken geslagen en alle tassen 3x in- en uitgepakt, herverdeeld en aan de fiets gehangen etc. Kortom, een dagje klungelen ofwel een dagje mentale voorbereiding op wat komen gaat.

Zondag deden een rit in de ochtend; we gingen de eerste kilometers “de stad uit” verkennen en ondertussen konden we met elkaar kletsen. Nu was ik de enige buitenlandse en de enige die echt niemand kende; de rest kende elkaar ofwel direct of indirect. Maar uiteraard geeft dat niets en uiteraard hadden ze moeite met mijn naam onthouden. Dennis maakte het zich gemakkelijk en vroeg meteen of hij mij Jacks mocht noemen – de rest heeft netjes mijn naam onthouden en af en toe geoefend met de uitspraak. 

We reden met z’n zevenen vanaf de start weg – ik en zes mannen. Ik was dus niet de enige buitenlandse, ik was ook de enige dame van het gezelschap. Onderweg bekeken we elkaars fiets en keurden deze, wisselden onze pak-strategie uit (neem je wel of geen matje mee?) en gingen uiteraard fast food eten (what else!). Het viel me tegen.. niet de anderen, niet het fietsen maar het verkeer en de drukte en de route.. In gedachten had ik om direct na het zwemmen op de fiets te springen en 1 à 2 uur weg te rijden. Dat is fijn voor het herstel van het lichaam. Maar na deze ochtendrit wist ik dat dat geen goed idee was. Ik zou te moe zijn om goed op te kunnen letten en het zou mij enorm veel energie kosten om in Amerikaans stadsverkeer mijn eigen weg te vinden. Bovendien was de eerste overnachtingsmogelijkheid pas na 75km, daar zou ik minimaal 4 uur over doen (als ik flink doortrapte). Dus ik zou na het zwemmen flink eten/drinken, goede rust pakken en hopelijk een goede nacht slapen voor ik wegging. Dit zou gezamenlijk met de anderen zijn – zij hadden al afgesproken om op dinsdagochtend samen te vertrekken. 

IMG 1545 1024x769 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Zondagavond was de briefing. We gingen naar een Italiaans restaurant, 7 mijl verderop en gelukkig kon ik met een auto meerijden want in het donker op de fiets door de stad had ik niet zo’n behoefte aan. De briefing was kort en krachtig; het ondertekenen van papieren en in ontvangst nemen van onze swag. Daarnaast was het vooral gezellig eten met de groep en kennismaken met de crew voor het zwemmen. Dat laatste was fijn, want ik had geen crew mee en elke hulp zou welkom zijn. Al met al duurde het gelukkig niet lang want iedereen wilde vroeg in bed liggen. De wekker stond op 5:00am – 6:30 was de start en voor die tijd moest ik alle wedstrijdspullen ingepakt hebben, alles aan mijn fiets bevestigen en op mijn rug doen om bepakt en bezakt naar de start te rijden – best een uitdaging!

#tobecontinued