Donderdag aanstaande start ik mijn eigen DUTOR in Nederland. Het idee komt uit Amerika en om mee te doen met dit event organiseer je tussen 15 september en 31 oktober je eigen off road dubbele triathlon. Inmiddels zijn er twee finishers in Amerika die een parkoers hebben afgelegd met enorm veel hoogtemeters.. mijn parkoers is “flat as a pancake”. Minder indrukwekkend, maar het is wel de eerste keer dat iemand dat in Nederland doet!
Tijdens mijn #thinkdouble heb ik een tracker dus je kunt mij volgen via het stippenkijken op mijn website (tab Volg en scroll naar beneden voor de link). Ook is er een huphup-appgroep zodat je nog wat meer kunt meeleven – stuur me een DM/PB met je telefoonnummer om je toe te voegen. Wil je onderweg zwaaien, stukje meedoen? Je bent van harte welkom!
Start zwem: donderdag 8 oktober 13:00 Bussloo (parkeerplaats Bussloselaan)
Start fiets: einde van de middag, parkoers gaat door de Achterhoek (zie parkoers van het stippenkijken)
Start loop: vrijdagmiddag, parkeerplaats StayOK Bunnik (heen-en-weeren langs de Kromme Rijn)
Finishen doe ik bij de StayOK – ergens in de nacht..
Mijn crew is opgelijnd, mijn wetsuit hangt klaar, mijn fiets is in perfecte staat, de loopschoenen staan te trappelen.. ik heb er zin in!
Ja, het is weer zo ver.. ik ga weer eens wat doen.. donderdag 8 oktober start ik DUTOR: Double Ultra Triathlon Off Road! Een dubbele triatlon, dat betekent 7,6KM zwemmen – 360KM fietsen – 84,4KM lopen en deze keer alles off road. Soms klinkt het behapbaar en soms vliegt het me aan… kortom, ik heb weer een uitdaging te pakken. Enne voor zover we weten is dit nog nooit eerder gedaan – dat is dan stiekem heel vet!
Een dubbele triatlon off road – wie verzint dat nou? Het initiatief komt uit Amerika – je doet je race in eigen omgeving waarbij minimaal 75% off road is. Nu klinkt dat supertof en gemakkelijk te organiseren om een fietsroute uit te zetten over de MTB-parkoersen en hard te lopen over bospaadjes…echter, op de meeste off road plekken in NL mag je na zonsondergang niet zijn.
Oef en nu wordt het een stuk lastiger… zoeken naar paadjes en wegen waar ik wel mag zijn in het donker. Het midden van NL valt dan al snel af want alles wat onverhard is, ligt in een natuurgebied – de enige kans is particulier terrein, maar die zijn meestal niet zo groot en waar te beginnen en hoe dat te vragen? Voor het fietsen moet ik dus verder kijken.. samen met Thijs (team #thinkbig) bestudeer ik de kaart en komen we tot de conclusie dat het het oosten moet zijn – daar zijn wegen en paden te vinden die verbindingsroutes zijn en niet door natuurgebied lopen. Thijs is nu hard aan het klussen om een route in elkaar te zetten.
Ondertussen lijkt het mij, gevoelsmatig, fijn om in de buurt van de Utrechtse Heuvelrug mijn loopdeel af te werken. Bordjes checken langs verschillende paden en op zoek naar particuliere terreinen. De loopronde hoeft niet meer dan 10KM te zijn, dan kan ik telkens langs hetzelfde punt komen voor eten en drinken aanvullen. Maar vooralsnog ben ik nog hard bezig om dit te vinden..
Qua routes dus een flinke uitdaging om iets in elkaar te zetten; behalve dan het zwemmen.. zoals het er nu naar uitziet wordt dat Bussloo. Al een tik richting het oosten en water groot genoeg om me te vermaken tijdens de 7,6KM.
Afijn, #thinkdouble wordt een prachtig avontuur. En als jij tips hebt of een handje wil uitsteken bij het supporteren – laat het me weten!
In de afgelopen dagen had ik ook bedacht dat ik de kustroute als een FKT-triathlon wilde afleggen. FKT staat voor Fastest Known Time en komt regelmatig voor in ultraland. Dan loop je een bepaalde route en zet je de snelste tijd neer, dit kunnen routes zijn van 50KM of 1000en KM. Er bestaan bijna geen FKT-triathlons en al helemaal niet in Nederland (althans ik kon ze niet vinden). Een spelregel is dat je van de route mag, maar daarna moet je op hetzelfde punt de route weer oppakken. Dus wandel ik naar de plek waar ik de dag ervoor met de fiets te route verlaten had. En daar start ik met hardlopen – mijn laatste onderdeel van de kustroute-triathlon.
Wetende dat ik weinig tegen zou komen onderweg, had ik vandaag niet mijn zinnen gezet op koffie met croissant. Vandaag is het doel simpel: doorgaan. Mijn ritme was 30min hardlopen en 5min wandelen. Tijdens het wandelen kan ik dan drinken en eten. De zon komt langzaam op, het is windstil en doodstil op straat. Het loopt eigenlijk best lekker en ik kan het ritme behoorlijk goed volhouden. De lucht is strakblauw en de zon begint al aardig te branden.
De route loopt kronkelend door wat dorpjes richting de dijk. Daar zwalk ik af en toe tussen de schapen en hun poep door. Ik probeer los te laten hoeveel blokken ik hardgelopen heb – het zegt namelijk niets. Ik onthou alleen wat ik de keer daarvoor gegeten heb en wat ik die keer wil gaan eten. In de verte zie ik Delfzijl en ik houd me bezig met voorspellingen hoeveel blokken ik nog moet lopen voor ik in het centrum ben. Het is een voorspelling die nergens op slaat want ik heb geen idee hoe groot Delfzijl is en ik weet niet eens of ik wel door het centrum loop. Maar het houd ik mij mentaal bezig. Ook bedenk ik mij dat ik in Delfzijl vast een kerkklok zal zien en weet hoe laat het is en dus schattingen kan maken hoe lang mijn dag zou kunnen duren. Ook die schattingen slaan nergens op en alles rond ik af naar boven want ik weet dat ik vandaag geen negatieve split zal lopen (dat wil zeggen de tweede helft sneller dan de eerste helft). Ik loop Delfzijl binnen en inderdaad zie ik een kerkklok; mijn hoofd doet goed mee want ik prent mij in dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat het ook daadwerkelijk zo laat is als dat de klok aangeeft.. Het lijkt erop dat ik niet door het centrum loop, dus bepaal ik zelf een moment waarop ik vind dat ik middenin Delfzijl ben. Nu achteraf weet ik niet of mijn voorspelling klopte en het doet er ook niet toe – het gaat om het afleiden van datgene waar ik mee bezig ben. Net buiten Delfzijl sta ik een kwartier stil voor een brug – ai, het zakt in mijn benen.. maar ik pak het ritme weer op en voor ik het weet ren ik weer op de dijk. Het gaat inmiddels wat langzamer en ik krijg het steeds moeilijker om na de wandelpauze weer te gaan rennen. De dijk slingert oneindig ver voor me en ik heb naast de schapen en af en toe een fietser weinig afleiding.
Dit is een moment om me te herpakken – ik kan doorgaan maar wat gaat mij dat opleveren? Mijn doel is doorgaan en dat betekent dat ik niet stil wil staan na een stukje hardlopen. Dus zeg ik tegen mijzelf dat ik een uur mag gaan wandelen; ik ben geen wandelaar dus dat is niet eens een fijne oplossing maar als ik wandel, ga ik wel vooruit.. Inderdaad ik vind het een strijd om een uur te wandelen want het gaat me niet gemakkelijk af. Op de dijk kijk ik vooruit en zie het volgende hek en ik bedenk mij dat ik dat wel kan hardlopen zonder in te storten.Dus ren en wandel ik afwisselend van hek tot hek. Mijn doel is om dat 5x te doen en dan wel weer verder te zien. En warempel, ik vind opnieuw een ritme. Maar helaas, binnen die 5x leidt de route mij van de dijk een oneindige polderweg op. Mentaal een kleine knauw maar ik herpak me snel en vind een nieuw ritme in 5min hardlopen en 5min wandelen en daarbij probeer ik van te voren in te schatten waar ik moet stoppen. Het houdt me goed bezig en ondertussen gaat het prima met de meters. Het is midden op de dag, brandende zon, 0 schaduw en niets om naar uit te kijken. Dat zijn de ingrediënten die ik verwacht in Amerika – oneindig doorgaan in een oneindig landschap onder stinkend warme omstandigheden.
En plots is er een linksaf in mijn route en ga ik weer terug naar de dijk, terug naar de schapen en enkele fietser en terug naar de hekken. Ik pak het oude ritme weer op en begin stiekem na te denken over mijn kilometer-score.. waar zou ik zitten, hoe ver zou het nog zijn naar het eindpunt.. Die gedachten probeer ik los te laten en ik probeer vooral de verleiding te weerstaan om op mijn horloge te kijken wat de stand van zaken is. Ik draai het om en begin mezelf te complimenteren dat ik zo goed bezig ben. Dat ik mijn ritme heb kunnen verleggen en dat ik kan blijven doorgaan. En oh ja, ik heb niet eens blaren.. Pats, dat was de verkeerde gedachte. Nog geen kilometer later voel ik het vocht tussen mijn tenen van mijn rechtervoet lopen. Euhm en eigenlijk is het heel ongemakkelijk met een stekende pijn. Schoen uit, sok uit, sok opnieuw goed aan trekken, schoen opnieuw goed aantrekken en mwah.. het gaat toch eigenlijk niet. Schoen weer uit, zooltje eruit, schoen weer aan en mwah.. het gaat toch eigenlijk niet. Schoen weer uit, zooltje er weer in, sok uit en schoen weer aan. Ahaa, dat is de oplossing voor dit moment.. ik kan weer een stukje hardlopen. Als ik wandel dan zie ik een rood bloedstraaltje op de achterkant van mijn schoen – kak, achterkant hiel open gelopen. Sok erin draperen en dan verder wandelen. Hardlopen gaat niet zo fantastisch met dat losse sokje.
Maar ondertussen heb ik zicht op een sluizencomplex..zou dat? Nu ik loop te klooien met blaren mag ik op mijn gps kijken en joechee, ik zie dat ik nog maar een paar kilometer van de Duitse grens verwijderd ben!! Het einde is in zicht, het maakt het wandelen nog niet veel gemakkelijker maar de gedachte dat ik straks mijn schoenen uit mag doen geeft vleugeltjes. Het was even bijten, ook die laatste kilometers maar dan sta ik er toch. Ik tik ‘m aan – de Duitse grens, het einde van de Nederlandse Kustroute. In totaal heb ik ruim 13KM gezwommen, 737KM gefietst en vandaag 50KM gelopen. Een FKT van 4 dagen, 23 uur en 15 minuten op de triathlonversie van de Nederlandse Kustroute.
Ik keek achterom en zwaaide naar de auto met kano op het dak. Mijn weg vervolgde ik nu alleen op fiets. Het doel lag heel veel kilometers verderop. Zoveel kilometers verder dat ik er grip op verloor en dat was meteen het goede gevoel. Zo zou het in Amerika ook zijn – 5000km, die kun je ook niet aftellen.
Een paar kilometer nadat ik startte stond ik alweer stil, ik had ruim een half uur wachttijd voor het veer Breskens-Vlissingen. Ik ging de wachtruimte in en op zoek naar een stopcontact. Dat zou mijn voorland de komende dagen zijn. Op elk moment dat je stilstaat of stilzit dan ga je laden. En eten en bidons bijvullen. Een routine die je erin wil bakken want je wil niet onverwachts een extra stop moeten maken omdat je iets vergeten bent te doen.
Ongeduldig wachtte ik op het veer en tijdens de overtocht had ik ook niet helemaal rust. Stom natuurlijk, maar ik wilde graag fietsen. Lampjes geïnstalleerd en in Vlissingen kon ik eindelijk gaan trappen. Het ging van de schemer de donkerte in en de route volgde ik op mijn gps. Op het scherm zag ik waar ik was, in het bos of dichtbij het strand.
In de dorpen werd het rustiger op straat en werden steeds meer lampen gedoofd. Mijn plan was om rond 12-en uit te kijken voor een slaapplek. Op het terrein van de scouting lijkt het erop dat ik ver genoeg van het fietspad kan liggen. Lampjes uit en een paar minuten “zijn” op de plek om te voelen of ik dit een geschikte plek vind. Deze is goed gekeurd en de ondergrond blijkt ook nog lekker zacht te zijn! Bivakzak uitrollen, alle kleren aan, reflecterende onderdelen afdekken en tukken maar. Uiteraard lig je op je hoede en doe je niet meer dan hazenslaapjes maar uitrusten doe je sowieso.
Maandagochtend, ik kijk over het randje van mijn bivakzak.. ja, het is licht genoeg om in te pakken. Gelukkig is het niet koud geweest en hoef ik maar een uurtje met mijn regenjas te fietsen om op te warmen. Doel van de dag is om zo ver mogelijk te komen. Doel van deze ochtend was croissants scoren. Het leek mij fantastisch om dat met een bakje koffie te kunnen combineren. Afijn, ergens rond 10:00 ben ik bij een truckstop afgestapt voor de koffie, maar dan met omelet. De croissant stond niet op de kaart en inmiddels had ik flinke trek gekregen. Tot dan toe reed ik langs bakkertjes die gesloten waren of op vakantie. Ondertussen had ik het al flink naar mijn zin op de fiets – de omgeving was prachtig. Mijn slaapplek bleek achteraf het mooiste stukje natuurgebied van heel #thinklarge te zijn. Een kronkelend pad door de duinen en in de ochtendschemer zag ik vele reeën in het bos. In een behoorlijk strakke lijn langs de Noordzee-kust ging de route richting het noorden. Af en toe zicht op zee maar verder heel veel duinen in mijn blikveld. En heel veel vergezichten met afwisselend blauwe lucht, lichte bewolking en donkergrijze wolken.
Het werd een dag van jasje aan en jasje uit – de ene na de andere regenbui maar wel met een temperatuur die warm genoeg is zodat je als er geen druppel meer valt je meteen je jasje uit wil.. Dineren deed ik op een terras onder de parasol, gelukkig precies op tijd omdat de regen daarna met bakken uit de hemel kwam. Het wordt droog dus ik stap weer op – ik probeer zoveel mogelijk kilometers op de fiets te maken per dag en niet door hard te fietsen maar door zoveel mogelijk tijd op de fiets door te brengen.
In Den Helder was ik er klaar mee – ik had net een prachtig fietspad langs zee gehad en was met wind en regen in de rug weer compleet doorweekt geworden. In een bushokje stapte ik af, droogde mijn handen en pakte mijn mobiel om op zoek te gaan naar een slaapplek. Dat was vrij lastig want het is zomervakantie dus heel veel hotels waren volgeboekt. Na een half uurtje zoeken kwam ik bij een adres uit dat 700m verderop lag – wat een geluk!
Verkreukeld stond ik de volgende dag op, het ontbijt was perfect geen croissants maar wel én broodjes én kwark én fruit, etc. Later dan ik eigenlijk wilde stapte ik weer op om de kustroutebordjes te volgen naar Den Oever. Het ging slingerend door dorpjes, langs watertjes, van noord naar zuid en andersom en af en toe naar het oosten. Hier moest ik aan wennen, tot dan toe was de route redelijk rechtlijnig strak langs de kust gegaan. Bordjes met afstanden tot de volgende plaats moest ik nu negeren want geheid dat ik op 1,5x zoveel kilometers uitkwam. Kortom, loslaten om te kaderen want je weet niet wanneer je waar bent en dat zal in Amerika net zo zijn. Geen verwachtingen hebben maar gewoon doorgaan met wat je doet dan bereik je je einddoel.
De Afsluitdijk is momenteel afgesloten voor fietsers. Je kan een bus nemen waar je fiets achterop vervoerd wordt. Maar dat voelt niet goed, ik maak wel gebruik van veer en pont maar dit gaat toch net te ver. Dus had ik besloten om een ommetje te maken langs het IJsselmeer en de dijk tussen Enkhuizen-Lelystad. De wind was enorm en op mijn weg naar Den Oever probeerde ik te voelen en te voorspellen hoe de wind voor mij zou waaien. Ik had geluk, het was of zij- of mee- en bijna nergens echt tegenwind. Koffie met croissant (ook vandaag weer in mijn hoofd) werd vervangen door een koffie met appelgebak bij een prachtig stoomgemaal. De dijk langs het IJsselmeer was mooi en afwisselend en soms ook gewoon lang.
De zon brandde goed en vandaag hoefde ik maar één keer echt te schuilen voor een bui. Dat kwam erop neer dat ik in Lemmer al ging dineren. In Friesland kon ik genieten van een prachtige zonsondergang waarbij ik regelmatig achterstevoren op mijn fiets zat om te kijken hoe de zon de wolken in vuur en vlam zette of juiste een groter contrast creëerde met de regenwolken. Uiteindelijk ging de zon toch echt onder en mocht ik alle lampjes aan doen. Ik fietste weer in mijn eigen wereld. De wind ging deze avond niet uit en beschutting zoeken in het noorden van Friesland is best lastig. Maar rond twaalven vond ik een plekje – uit de wind in het hoge gras dat rook naar paarden. Al mijn kleren aangetrokken, buff op mijn hoofd,alle koordjes aangetrokken en opgekruld in mijn bivakzak. Het was een stuk kouder dan de nacht ervoor waardoor ik bijna niet sliep. Dus dan maar proberen zo goed mogelijk te rusten en wat muziek luisteren.
De volgende ochtend stond ik stijf op – oef ik had wat moeite om op gang te komen. Uiteraard keek ik weer uit naar koffie+croissant maar had al bedacht dat een supermarkt ook perfect zou zijn. Een paar uur later werd ik getrakteerd op een buurtsuper. Croissantjes, fruit, kwark en drinken sloeg ik in. Nu een bankje om even rustig te zitten. Ik rij het dorp uit met mijn aankopen in mijn handen en rustend op mijn stuur. Een routebordje staat wat onhandig en lijkt aan te geven dat ik rechtdoor moet, ik ben er niet zeker van maar rij toch de woonwijk in en over een drempel. Splash – daar gaat mijn kwark op de straat, op mijn fiets, op mijn benen… ik sta te tieren. Pak de lege verpakking op, fiets verwoed terug naar het bordje en rij vervolgens weer dezelfde straat in en door de kwark naar de volgende kruising en daar zie ik het volgende bordje. Ik rag over de weg in plaats van over het fietspad en zie in de verte een bankje. Ik knijp in mijn remmen en stap af en leg het restant van de aankopen op het bankje. Stomstomstom, ik ben erin getuind…ik heb mezelf in een hangry-situatie gewurmd. Hangry=angry hungry person. Nu eerst zitten en eten en drinken en eten en drinken en mezelf beloven dat ik op tijd zal blijven eten want dit is nergens voor nodig.
In Friesland en in Groningen gaat de kustroute ook meer van noord naar zuid en vice versa dan van oost naar west. Ik vind het lastig want er staat nog steeds een lekkere westenwind en uiteraard probeer ik daar optimaal gebruik van te maken. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik heel veel draai en keer en vaak in te zwaar verzet moet aanzetten om weer op gang te komen. Niet slim, mijn lichaam (lees knieën) houden daar niet van en geven dan ook lichtjes protest (lees maken geluid). Slingerend van dorp door polder langs rivier enzovoorts geniet ik van de uitgestrektheid. Blauwe luchten, molentje hier, kerktoren daar en ik ben helemaal in mijn sas.
Ondertussen was ik mijn strategie aan het uitdenken voor het loopdeel. Ik had bedacht ongeveer de laatste 50 kilometer te lopen. Kijkend naar de route van dat deel, besluit ik dat ik dat overdag moet doen. Anders wordt het veel te lastig om water aan te vullen onderweg of eventueel iets te eten. Mijn fiets kan ik niet zomaar achterlaten, vooral niet met de tassen erop. Verder zou het fijn zijn als ik van het einde van mijn route terug zou kunnen OV-en naar mijn fiets. Vrienden-op-de-fiets biedt uitkomst en einde middag bel ik aan bij een grote boerderij bij Roodeschool. Boodschappen had ik inmiddels al gedaan en na de maaltijdsalade lig ik om 1900 al plat. De volgende ochtend stond het ontbijt om 5:15 klaar en om 5:30 wandelde ik de deur uit. Mijn fiets en spullen mochten in de stal blijven staan. Inmiddels heb ik ruim 13KM gezwommen en 737KM gefietst. Mijn einddoel komt in zicht; ik weet dat ik vandaag kan finishen, maar ik ben er nog niet, eerst 50+ KM lopen!
Het is altijd raak…als ik een zwemtocht met Ron doe, wordt het een avontuur. Vorig jaar bij mijn 10-uurs zwem in het Gooimeer moesten we eerder stoppen vanwege storm. En bij mijn Kanaaloversteek heeft Ron alle zeilen bij moeten zetten om mij in het water te houden. Afijn, een stukje zwemmen langs de kust met stroom mee klinkt dan toch als een peulenschil?
Mijn #thinklarge was een triatlon langs de kustroute, starten bij de grens met België en finishen bij Duitsland. Dat betekende zwemmen van België naar Breskens, een kleine 15KM grofweg op de kaart uitgemeten. Waterkaarten erbij, getijde-tabellen en een gunstige starttijd bleek zondagmiddag 14:00 te zijn. Dan komt de vloed op, dat betekende stroom mee richting Breskens en het was westenwind, kracht 3.
Zondagochtend, kano op het dak en de fiets met spullen achterin, gingen we op weg naar Zeeland. Auto zo ver mogelijk zuid parkeren, dat betekende bij Cadzand Bad. Kano, zwemspullen, eten en drinken uitladen en op zoek naar een goed startpunt. Precies in het midden van Het Zwin liep de Belgische grens en waren we net ten zuiden van het kitesurf veld. Hier zou ik starten met mijn #thinklarge!
Kijkend naar de zee zou het een toffe zwem worden… allereerst een pittige branding om doorheen te moeten en ook daarachter was de zee niet kalm. Dit is waar ik van hou! Nu is het alleen voor een kanoër niet zo gemakkelijk om in die golven langzaam te moeten varen. En ook al niet gemakkelijk om een instabielere kano te hebben omdat er bovenop een kist met eten en drinken staat. Afijn, je kunt je indenken dat Ron een paar keer omgegaan is. Op zich niets aan de hand, alleen ongemakkelijk en het kost dan wat tijd om weer op zee te komen. Alleen die laatste keer, dat was minder tof omdat dit bij een rotskust gebeurde. Ron is dan ook niet geheel zonder schrammen en schaafwonden uit het avontuur gekomen.
En ik? Ik had de tijd van mijn leven. Vooruit, in het begin vond ik het water frisjes en kreeg ik flashbacks naar Het Kanaal toen ik het ook koud had in de eerste uren. Maar toen er een containerschip dichtbij passeerde kwam er een smile op mijn gezicht die er niet meer vanaf ging. Wat was het fantastisch om hier te zwemmen, stroom mee, zonnetje aan de hemel en lekker onstuimig water. Na 3,5 uur was ik bij het eindpunt van het zwemmen. En stond ik op de kant in badpak met boei. Dat het toen nog een uur duurde voor ik herenigd was met Ron en Thomas was deel van het avontuur. Superfijn was het dat de Reddingsbrigade ons ons plan liet uitvoeren en ons vanaf de zijlijn in de gaten hielden. Alle kudos voor deze kanjers en uiteraard een donatie voor het goede werk dat ze verrichten.
Het zat eraan te komen; mensen in mijn omgeving riepen het al… komt er nog iets tussen ‘medium’ en ‘big’? Ik had nog een kleine drie weken vrij dus er kon nog wat gepland worden.. en al snel bedacht ik mij dat ik het deze keer in het normale triatlon-format wilde doen. Lang zwemmen, lang fietsen en lang lopen => ultra-triatlon. Nu houd ik meer van A-naar-B parkoersen dan rondjes en dan heb ik hulp nodig bij het zwemmen. Wie beter te vragen dan Ron, mijn steun en toeverlaat tijdens de Kanaaloversteek! Voor we het wisten lag er een prachtig plan op tafel. Ron kon zich verdiepen in getijden, stroming, weersvoorspellingen, etc. En ik kon me voorbereiden op een zeezwem, bikepackingtrip en ultra-loop.
Zondag 26 juli 2020 startte ik op de Belgische grens bij Cadzand Bad; vier dagen en 23 uur en 15 minuten later tikte ik de Duitse grens bij Nieuwe Zijl aan. In die tijd had ik de complete kustroute, incl ommetje langs Ijsselmeer, van 800KM afgelegd. Daarvan had ik 13KM in zee gezwommen, 737KM gefietst en 50KM gelopen.
Dit avontuur was weer heel speciaal; een mooie kustroute waar ik enorm van genoten heb, waarbij ik onderweg veel mee maakte en mij een hoop nieuwe inzichten gaf – er volgen nog meer blogs.. #staytuned
Waarom nog een challenge? Gewoon omdat het kan, gewoon omdat ik vrij ben, gewoon omdat ik gek ben op gekke plannen maken en gewoon omdat ik gek ben op buitenspelen… Na exact twee weken rust sprong ik op de fiets voor #thinkmedium: dubbele afstand in de helft van de tijd, kortom 14 dagen elke dag 1KM zwemmen + 100KM fietsen + 10KM lopen. Klinkt heerlijk toch?
De maandag voor vertrek ging ik er eens goed voor zitten – wat zouden mijn “spelregels” zijn? Het moest vanuit huis zijn (geen gezeul met laptop), het leek mij leuk om deze keer al mijn fietsen in te zetten (race-/MTB-/tijdrit-/Amerika-fiets) en voor de variatie wilde ik 7 verschillende zwemlocaties hebben. Hmmm dan loop ik vast want ik moet altijd zwemspullen meenemen en het is leuker lopen ter plekke dus ook loopspullen in de tas. Op de tijdritfiets niet zo comfi en over het MTB-parkoers wil je ook niet een te zware rugzak hebben.
Dus terug naar één fiets, mijn Scott Addict XC, alias Amerika-fiets. En daar ging de creativiteit pas echt los. Waarom op bekende plekken zwemmen als ik ook nieuwe plekken kan ontdekken? Dus laptop opengeklapt en landkaart op tafel gelegd. Als ik 100KM wil fietsen (heen en terug verschillende route), dan kan het zwemwater hemelsbreed tussen de 40 en 50KM liggen. Blauwe stippen gezet – bericht op social media geplaatst – extra tips gekregen en ik ging op dinsdag 30 juni van start. Het resulteerde in:
15 x pontje
14 x verschillende bestemmingen
14 x een 111(+)-triatlon afgelegd
12 x gezelschap bij het zwemmen
8 x gezelschap bij het fietsen
8 x gezelschap bij het lopen
2 x geheel regenvrije dag
1 x windstille dag
Ik at tijdens het fietsen:
36 x gedroogde abrikoos; 28 x wrap met hummus; 17 x gedroogde vijg; 14 x bakje gemixte noten; 14 x banaan; 14 x ORS; 10 x 10 mini worstjes; 7 x reep pure chocolade
Ik at naast de fiets:
2 x ontbijt met 2 koppen koffie; 1 x alcoholvrij witbiertje; 1 x mok chocolademelk; 1 x kinderzakje chips; 1,5 x diner; 1 x toetje van zuivel; 1 x groot brok melkchocolade
Ik legde totaal af:
15,9KM zwemmen – 1643KM fietsen – 145KM lopen
En nu met de beentjes hoog bijkomen/ontspannen of onttrainen zoals mijn Garmin dat aanduidt…
Mijn #thinksmall project was simpel: 28 dagen lang minimaal 1/100e van de Trans America Triathlon-afstand afleggen door heel Nederland. Het was geen alternatief, het was geen plan B; het was een spontaan idee dat heel veel spontane reacties opriep en #thinksmall een stuk groter maakte dan dat ik ooit had kunnen bedenken.
Voor mij was één van de grootste triggers van de TransAmTri het bikepacking-deel. Met je fiets door Amerika trekken en onderweg zelf je eten/drinken en overnachtingen organiseren. De vorige keer dat ik in Amerika was, fietsten we zelfvoorzienend de Great Divide. En de mooiste herinneringen heb ik aan de ontmoetingen met de trailangels onderweg.
Trailangel: someone who provides help, transportation, lodging, or food to a hiker.
Ik dacht dat het fenomeen “trailangels” in Nederland niet voorkwam, dat had ik dus mis. Mijn #thinksmall-project werd aangedreven door trailangels. Spontane tips, overnachtingen, meesporten – het gebeurde allemaal gewoon. Een enorme bak met energie, vrijgevigheid en spontaniteit ging open na mijn oproep. Enorm dankbaar ben ik voor deze onverwachte ervaring – enorme dank ben ik deze trailangels verschuldigd. Maar ook de trailangels-to-be, ik kon namelijk niet overal langs gaan en alle tips opvolgen.. Jullie enthousiasme zorgden voor speciale ontmoetingen en mooie verhalen. Mijn 28 dagen vlogen om.
Wat mij verbaasde en waar ik van leerde, is dat een simpele vraag een grote spontaniteit teweeg kan brengen waarmee een stroom van energie loskomt. En als je je tijd en ruimte gunt, dat deze energie kan blijven stromen in allerlei richtingen – keep the flow!
DE STATS VAN #thinksmall
Afstand: 28km zwemmen, 2200km fietsen, 180km rennen door alle provincies van Nederland
Paklijst: Op mijn Scott Addict CX zat van Restrap een tas in en op het frame,een zadeltas en voorop had ik mijn hardloopschoenen vastgemaakt.
Fietskleding, fietschoenen, zonnebril en helm; hardloopkleding en hardloopschoenen; badpak, brilletje, handdoek en badmuts; vrijetijds kleding; regenjas, donsjas; toiletartikelen en lakenzak. Verder had ik mijn laptop mee.
Trailangels: Ontelbaar, zowel vrienden, bekenden als onbekenden
Dinsdag 19 mei was de officiële startdatum van mijn grootse avontuur door America (transamtri.com) maar het event is een jaar verplaatst (Corona). Dus ben ik begin mei niet afgereisd naar Orlando, ben ik niet geacclimatiseerd aan de warmte aldaar en zit ik nu niet met de beentjes omhoog voor de taper.
Om nou die dag en de daaropvolgende 27 dagen zomaar voorbij te laten gaan…dat is een beetje een gek gevoel. Dus heb ik van project #thinkbig het project #thinksmall gemaakt; in plaats van triatlonnend door Amerika wil ik triatlonnen in Nederland. Ik start op 19 mei en doe elke dag minimaal 1/100 transam-afstand. Maarrr hoe leuk zou het zijn als jij mij daarbij helpt om de mooiste plekken in Nederland te vinden?
Dus als jij
een mooie zwemstek,
toffe fietsroute of
prachtig looprondje weet?
Geef het aan mij door, dan kom ik graag daarvan genieten.
Start: dinsdag 19 mei 2020 – elke dag min 500m zwemmen, 50km fietsen en 5km lopen – finish: maandag 15 juni 2020
Mede door de corona ben ik eerder en veel meer gaan buitenzwemmen dan in gewone tijden. Eerst wennen aan het koude water: wetsuit, sokken en dubbele badmuts en dan nog steeds met de nodige “brainfreezes”.
In de loop van de weken werd de watertemperatuur en ook de temperatuur boven het water aangenamer. En nu ben ik aanbeland in het stadium dat ik af en toe zonder pak ga. Het ultieme gevoel van de koude tinteling op je huid terwijl je kacheltje je van binnen op temperatuur houdt. Herinneringen aan koud water komen boven drijven – vorig jaar in Frankrijk bij het trainingskamp van Jacques Tuset is het meest levendig. Ik had, dacht ik, behoorlijk getraind in koud water en ik zou deze stage doen om de zesuurs-test af te tikken. Thuis had ik voornamelijk in Maarsseveen en in het Hens gezwommen. In Frankrijk dook ik de zee in… dat was een hele andere sensatie; het werd een “Freaking Out”- weekend met veel onzekerheid en kou..lees mijn blog: https://jacomina-ultra-athlete.nl/2019/04/freaking-out.html
Deze stage bleek achteraf een cruciale schakel in het bouwen van mijn zelfvertrouwen voor het meest lastige onderdeel van mijn Stedentrip XL: de kanaaloversteek. Ik had mij mentaal voorbereid en was in mijn doel geslaagd.
