De wedstrijd is een aantal dagen bezig, maar ik laat het aan mij voorbij gaan. Achteraf gezien was het geen moeilijke beslissing om niet naar Amerika te gaan. Ik had alles op een rijtje gezet – gewikt en gewogen – en ja dan neem je een beslissing.
Lastiger vond ik het om er de afgelopen weken mee om te gaan. Het voelde alsof ik mentaal moest afkicken. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel ik met #thinkbig bezig was geweest.
En deze week, dinsdag is de wedstrijd gestart, vind ik het echt even niet leuk. Ik vermijd updates en berichten van overzee. Het blijft rond dwarrelen in mijn hoofd dat het toch wel heel erg gaaf was geweest als ..etc.. En hoop op volgend jaar hoef ik niet te hebben – dit is zo kleinschalig, de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer. Ondertussen ben ik doelloos aan het bewegen en dat helpt ook niet echt mee.
Dus, het is de hoogste tijd om plannen te gaan maken. Midden juli heb ik vier weken vakantie en er is al iets aan het borrelen in mijn hoofd.. en ja, dat is uiteraard weer iets met sport en iets ultra-achtigs. Binnenkort meer – blijf me volgen!
Ruim een jaar geleden kwam het teleurstellende, maar ook begrijpelijke, bericht dat de TransAmTri gecancelled werd. Ik vond dat niet leuk, maar tja het zij zo en ik was blij dat de beslissing voor mij genomen werd.
Dit jaar is het anders – TransAmTri, ofwel mijn #thinkbig, gaat hoe dan ook door. De race kan georganiseerd worden in Amerika – er zijn nog geen 20 deelnemers en met zo’n lang event ligt het deelnemersveld al snel uit elkaar. Sinds het begin van het jaar zweven er dan ook twee vragen in mijn gedachten: kan ik naar Amerika? zo ja, wil ik onder deze omstandigheden?
Ik moet toegeven, de focus stond de laatste maanden niet op super scherp; dat kwam door de onzekerheid van het reizen maar ook door corona-maatregelen die de voorbereidingen soms flink in de weg zat. En ook het voorbereiden met mijn team stond nagenoeg stil, tja het gezellig bij elkaar zitten met een pizza en over de route babbelen zat er niet in.
Lang kon ik de vraag of ik zou starten van me afhouden. Maar er komt een moment dat je je spullen moet organiseren en pakken. Dus afgelopen week was voor mij de week om de knopen door te hakken. Zo heb ik de praktische zaken uitgezocht en op een rijtje gezet. Het is mogelijk naar Amerika af te reizen, weliswaar via een 14-daags verblijf in een “bridge-country”, met de nodige tests en expat-verzekering. Op dit moment kan ik dus met een omweg reizen, maar hoe is de situatie over een paar weken?
wereldkaart reisadviezen met kleurcodes
En hiermee kwam een andere vraag naar boven: “Hoeveel heb ik er voor over om aan de startlijn te staan?” En dan gaat het niet over de intrinsieke motivatie, maar wil ik perse reizen als we eigenlijk niet mogen, wil ik in onzekerheid zitten tot het allerlaatste moment en, niet geheel onbelangrijk, hoeveel geld heb ik er voor over?
Zoveel vragen, zowel praktische als gevoelsmatige – mijn antwoorden schoten alle kanten op. Maar na alles gewikt en gewogen te hebben, is het antwoord duidelijk: Nee, ik ga niet naar Amerika.
Rijst meteen de vraag: “Komt er een alternatief plan?” Een alternatief komt er, maar in welke vorm/lengte heb ik nog niet voor ogen. Eerst afscheid nemen van de gedachte dat ik met ruim een maand in warm Florida zou staan met mijn voeten aan de startlijn van een groots avontuur..
Het rommelt in mijn hoofd – ik probeer het van me af te schuiven maar dat lukt niet altijd. Ga ik wel of niet van start bij de TransAmTri??!
Mijn grote uitdaging, #thinkbig, Trans America Triathlon staat in de agenda – eind mei is de start. Vanuit Amerika is het bericht duidelijk: het gaat gebeuren. Supertof…. maar hoe zit dat eigenlijk bij mij? Er zijn drie dingen die mij bezig houden.
Uiteraard kunnen we niet in de toekomst kijken en weet ik niet of ik te zijner tijd naar Amerika mag reizen – onzeker punt nummer één. Maar goed, dit is extern en ik heb er geen invloed op. Er is een risico dat ik niet kan/mag gaan, teleurgesteld zal ik uiteraard zijn; maar uit ervaring weet ik dat ik goed ben in ombuigen/omdenken. Vorig jaar werd de TransAm gecanceld maar heb ik uiteindelijk enorm toffe dingen gedaan en dat voelde niet als plan B. Denk aan #thinksmall, #thinkmedium en #thinklarge – micro-avonturen in eigen land.
De routes van #thinkmedium: 14 dagen en 14 keer een 111-triatlon vanuit huis
Het tweede ding waar ik mee in mijn maag zit, is de fysieke belastbaarheid van mijn lichaam. Ik weet dat ik na de TransAm in puin lig; ik weet dat ik door grenzen heen ga en de fysieke overbelasting op vele fronten op zoek maar wat voor effect heeft dat op de lange termijn? Voor het fietsen en lopen heb ik er vertrouwen in dat ik redelijk ongeschonden uit de strijd kan komen – natuurlijk zal ik de eerste maanden niet in een zadel willen zitten en doen de hardloopschoenen pijn aan mijn voeten, maar op de lange termijn denk ik dat dat wel weer goed komt. Maar van het zwemmen vind ik het lastig om goed in te schatten wat ik “waard” ben en hoe ik 50KM uit mijn wetsuit-mouw kan schudden. Het afgelopen jaar heb ik zo weinig kilometers gezwommen dat ik huiverig ben voor de belastbaarheid van mijn schouders. En ook omdat ik weet dat de komende tijd er niet enorm opgebouwd kan worden in het water.
Zwemmen in Oosterschelde tijdens #thinksmall: in 28 dagen door Nederland bij vrienden en bekenden langs en elke dag minimaal 1/100 deel van de TransAm afstand afleggen
Het derde punt is onvatbaar voor mij en daarmee maakt het mij enorm onzeker op mentaal vlak, maar fysiek ondervind ik er ook grote invloed van. Achteraf gezien ben ik al een aantal jaar aan het worstelen; fysiek achteruit, mentaal onzeker, niet meer wegkomen wat normaal wel lukte, dubbellang herstel van kleine uitspattingen – maar altijd had ik er wel een verklaring voor (ik ging steeds meer ultra – dan word je langzamer, ik word ouder – dan heb je meer herstel nodig, ik heb altijd al last van knieën- dus het ligt aan de hardloopschoenen, etc). Maar als ik echt diep in mijn hart keek dan wist ik dat het eigenlijk niet goed zat maar het ging niet slecht genoeg om er werk van te maken. Tot herfst dit jaar, ik moest in kort tijdsbestek steeds meer tandjes terug schakelen; langzamer op de fiets, langzamer hardlopen en nog steeds hadden die beweegmomenten grote impact op mijn lichaam. Na de DUTOR (begin oktober) besloot ik om het roer om te gooien – kort+kracht kregen de aandacht. Geen lange trainingen meer en de sportschoot weer in. Lastige beslissing als je weet dat ik enorm van buitenspelen hou en het liefst alles met een ommetje doe. Het leek even wat beterder te gaan maar uiteindelijk had ik ook moeite met intervals en ook sprongoefeningen. Inmiddels was het december en ik was redelijk gefrustreerd omdat ik niet wist wat er gaande was en vooral niet hoe ik het aan moest pakken. Bij een online cursus van Stacy Sims kom ik er achter – ik vink een lijstje af met mogelijke symptomen en ik concludeer dat ik in de overgang zit… en als ik terug kijk, ik zit er al een tijdje in.. Pfieuw – dat zet heel veel dingen in zijn perspectief!
Inmiddels lijkt het erop dat ik uit de neerwaartse spiraal ben en in een steady state modus zit. Ik heb soms het gevoel dat ik weer oneindig kan fietsen, dat ik fysiek met kleine stapjes sterker word en dat ik mentaal meer aan kan. Het is balanceren op een dunne draad, maar er is vertrouwen.
Donkere luchten én zon tijdens de #thinklarge: een ultra-triatlon langs de kustlijn van Nederland
Op dit moment ben ik mentaal en fysiek niet sterk genoeg om de TransAm te doen. Of ik dit in mei ben dat weet ik niet. Voorlopig concentreer ik me op de positieve balans – ik ben blij waar ik nu sta en hoe ik me voel. TransAm zou een groot kado zijn als ik die kan doen maar het mag niet ten koste gaan van mezelf. Maar tja, wat zijn de voorwaarden om zoiets groots te kunnen finishen en wanneer weet je of je het aankan? Uiteindelijk komt het aan op “gut feeling”… van binnenuit moet het goed voelen – ik neem de tijd, het antwoord komt vanzelf.
Ruim een maand geleden alweer… in de eerste dagen bekeek ik foto’s, WhatsApp-groepen, social media en zweefde ik op mijn “ik heb het gechefd”-wolk. En toen die begon te zakken, kon ik laten bezinken en alles nuchter op een rijtje zetten.
#thinkdouble, ofwel officieel de DUTOR – wat een avontuur was dat!
Om bij het begin te beginnen: het idee kwam uit Amerika overgewaaid. Organiseer ergens tussen half september en eind oktober, je eigen dubbele triatlon off road (DUTOR – Double Ultra Triathlon Off Road). Tja, dan raak ik dus enthousiast.. hoe vet is dat en hoe zwaar is dat wel niet? Het was begin september, lekker weer en de MTB-routes lagen er perfect bij dus ik dacht: “Hoe moeilijk kan het zijn?”. Ik ging nog een week naar de Alpen om MTB-reis te gidsen voor Vasa Sport dus dat fietsdeel zou wel goed komen. Zwemmen wilde ik perse in buitenwater doen; in oktober hoeft dat niet perse een probleem te zijn. Hardlopen bij voorkeur op de Utrechtse Heuvelrug, dat klinkt zo lekker fijn dichtbij.
Dus ging ik aan de slag: vrij vragen, parkoers uitzetten en mentaal voorbereiden. Specifiek fysiek voorbereiden op alle onderdelen zat er niet in. Na mijn week in de bergen was er niet veel tijd meer over om nog uitgebreid uren te maken want je wil uiteraard uitgerust aan de start staan. Het openwaterzwemmen en de lange duurlopen schoten er een beetje bij in… dus vertrouwen op je eigen kracht en met name de mentale kracht.
Eén van de regels van de organisator: je route moet minimaal 75% off road zijn.
Het zwemdeel zou gemakkelijk zijn, dat kon in een willekeurige officiële buitenwater zwemlocatie – in mijn ogen dus 100% off road (knipoog).
Fietsen off road – dat bleek nog wel een issue te zijn. Het leek mij wel wat om alle MBT-routes op de Heuvelrug aan elkaar te plakken – dat zou echt episch zijn. Maar 360KM fietsen lukt mij niet in daglicht (op de routes mag je niet na zonsondergang zijn). Dus op zoek naar onverharde weggetjes in de buurt van de Heuvelrug om mijn nachtdeel te rijden. Hmmm, daar zijn er niet veel van. Dus zoekgebied uitgebreid en hulp ingeschakeld. Om in Nederland een route van 360KM te bouwen met 75% onverhard, waar je ook ’s nachts mag fietsen, was met recht een grote uitdaging. Ondertussen probeerde ik een loopparkoers op de Heuvelrug te organiseren – particulier terrein was eigenlijk de enige mogelijkheid. Hier schakelde ik ook hulp in om dat hopelijk te kunnen fixen.
Afijn… in de laatste week vielen de parkoerspuzzelstukjes op hun plek – zwemmen in Bussloo, fietsen door de Achterhoek en via de Veluwe terug naar de Heuvelrug. Helaas kreeg ik het lopen niet geregeld op de Heuvelrug dus moest ik in deze laatste week nog een route vinden. Tegen mijn verwachting in bleek een groot stuk langs de Kromme Rijn geschikt te zijn. Uitgerekend het Kromme Rijnpad – daar waar ik zo vaak loop en wandel. En daarmee kwam ook meteen de StayOK in beeld; de parkeerplaats was de perfecte uitvalsbasis voor mijn looprondes.
Check – parkoersen zijn geregeld, dat was mijn grootste zorg. Nu nog de laatste puntjes op de “i” wat betreft support. Zo uitgebreid als dat ik met mijn parkoers bezig was, zo minimaal was ik bezig met het organiseren van mijn support. Mijn gedachten: een persoon bij het zwemmen om warme thee aan te geven en iemand om het lopen door te komen. Als die beide personen een auto hebben, dan kan ik daaruit leven. Simpel zat en meer had ik – dacht ik – niet nodig. En hulp vragen vind ik moeilijk dus dit was minimale inspanning….
Door het delen van mijn nieuwe avontuur met de mensen in mijn omgeving, kwam de hulp vanaf meerdere kanten. Loopbegeleiding – check, T2 – check, buddy bij het zwemmen – check, BaseCamper bij zwem en loop – check, verzorgingspost fietsen – check, etc. In die laatste week voor mijn start stonden vrienden spontaan op om mij bij dit avontuur te helpen en ze boden meer dan dat ik vroeg. Ik was daar stiekum wel een beetje door overdonderd, maar wat was fijn! Het gaf mij heel veel vertrouwen in mijn avontuur.
En dan het mooiste… terwijl ik in weer en wind met mijn avontuur bezig was, groeide op de achtergrond mijn team. Via de App hielden onbekenden elkaar op de hoogte, werd de buitenwereld ingelicht en werd er gezorgd dat alles rondom mij soepel verliep. Tijdens het lopen werd ik aan alle kanten goed verzorgd en alles stond telkens klaar bij de BaseCamper. Ik was enorm moe maar had wel in de gaten dat dit superteamwerk was. Ieder pakte zijn eigen rol en verantwoordelijkheden in dit avontuur.
Mijn finish was speciaal – natuurlijk was ik blij om klaar te zijn met de DUTOR maar ik was vooral blij en opgetogen dat bijna iedereen van mijn team er was. Mijn team finishte samen met mij – dat was het allermooiste moment!
Team DUTOR: Paula – Irene – Silvia – Koen – Linda – Thijs (en niet op de foto Martine en Rudo)
Donderdag aanstaande start ik mijn eigen DUTOR in Nederland. Het idee komt uit Amerika en om mee te doen met dit event organiseer je tussen 15 september en 31 oktober je eigen off road dubbele triathlon. Inmiddels zijn er twee finishers in Amerika die een parkoers hebben afgelegd met enorm veel hoogtemeters.. mijn parkoers is “flat as a pancake”. Minder indrukwekkend, maar het is wel de eerste keer dat iemand dat in Nederland doet!
Tijdens mijn #thinkdouble heb ik een tracker dus je kunt mij volgen via het stippenkijken op mijn website (tab Volg en scroll naar beneden voor de link). Ook is er een huphup-appgroep zodat je nog wat meer kunt meeleven – stuur me een DM/PB met je telefoonnummer om je toe te voegen. Wil je onderweg zwaaien, stukje meedoen? Je bent van harte welkom!
Start zwem: donderdag 8 oktober 13:00 Bussloo (parkeerplaats Bussloselaan)
Start fiets: einde van de middag, parkoers gaat door de Achterhoek (zie parkoers van het stippenkijken)
Start loop: vrijdagmiddag, parkeerplaats StayOK Bunnik (heen-en-weeren langs de Kromme Rijn)
Finishen doe ik bij de StayOK – ergens in de nacht..
Mijn crew is opgelijnd, mijn wetsuit hangt klaar, mijn fiets is in perfecte staat, de loopschoenen staan te trappelen.. ik heb er zin in!
Ja, het is weer zo ver.. ik ga weer eens wat doen.. donderdag 8 oktober start ik DUTOR: Double Ultra Triathlon Off Road! Een dubbele triatlon, dat betekent 7,6KM zwemmen – 360KM fietsen – 84,4KM lopen en deze keer alles off road. Soms klinkt het behapbaar en soms vliegt het me aan… kortom, ik heb weer een uitdaging te pakken. Enne voor zover we weten is dit nog nooit eerder gedaan – dat is dan stiekem heel vet!
Een dubbele triatlon off road – wie verzint dat nou? Het initiatief komt uit Amerika – je doet je race in eigen omgeving waarbij minimaal 75% off road is. Nu klinkt dat supertof en gemakkelijk te organiseren om een fietsroute uit te zetten over de MTB-parkoersen en hard te lopen over bospaadjes…echter, op de meeste off road plekken in NL mag je na zonsondergang niet zijn.
Oef en nu wordt het een stuk lastiger… zoeken naar paadjes en wegen waar ik wel mag zijn in het donker. Het midden van NL valt dan al snel af want alles wat onverhard is, ligt in een natuurgebied – de enige kans is particulier terrein, maar die zijn meestal niet zo groot en waar te beginnen en hoe dat te vragen? Voor het fietsen moet ik dus verder kijken.. samen met Thijs (team #thinkbig) bestudeer ik de kaart en komen we tot de conclusie dat het het oosten moet zijn – daar zijn wegen en paden te vinden die verbindingsroutes zijn en niet door natuurgebied lopen. Thijs is nu hard aan het klussen om een route in elkaar te zetten.
Ondertussen lijkt het mij, gevoelsmatig, fijn om in de buurt van de Utrechtse Heuvelrug mijn loopdeel af te werken. Bordjes checken langs verschillende paden en op zoek naar particuliere terreinen. De loopronde hoeft niet meer dan 10KM te zijn, dan kan ik telkens langs hetzelfde punt komen voor eten en drinken aanvullen. Maar vooralsnog ben ik nog hard bezig om dit te vinden..
Qua routes dus een flinke uitdaging om iets in elkaar te zetten; behalve dan het zwemmen.. zoals het er nu naar uitziet wordt dat Bussloo. Al een tik richting het oosten en water groot genoeg om me te vermaken tijdens de 7,6KM.
Afijn, #thinkdouble wordt een prachtig avontuur. En als jij tips hebt of een handje wil uitsteken bij het supporteren – laat het me weten!
In de afgelopen dagen had ik ook bedacht dat ik de kustroute als een FKT-triathlon wilde afleggen. FKT staat voor Fastest Known Time en komt regelmatig voor in ultraland. Dan loop je een bepaalde route en zet je de snelste tijd neer, dit kunnen routes zijn van 50KM of 1000en KM. Er bestaan bijna geen FKT-triathlons en al helemaal niet in Nederland (althans ik kon ze niet vinden). Een spelregel is dat je van de route mag, maar daarna moet je op hetzelfde punt de route weer oppakken. Dus wandel ik naar de plek waar ik de dag ervoor met de fiets te route verlaten had. En daar start ik met hardlopen – mijn laatste onderdeel van de kustroute-triathlon.
Wetende dat ik weinig tegen zou komen onderweg, had ik vandaag niet mijn zinnen gezet op koffie met croissant. Vandaag is het doel simpel: doorgaan. Mijn ritme was 30min hardlopen en 5min wandelen. Tijdens het wandelen kan ik dan drinken en eten. De zon komt langzaam op, het is windstil en doodstil op straat. Het loopt eigenlijk best lekker en ik kan het ritme behoorlijk goed volhouden. De lucht is strakblauw en de zon begint al aardig te branden.
De route loopt kronkelend door wat dorpjes richting de dijk. Daar zwalk ik af en toe tussen de schapen en hun poep door. Ik probeer los te laten hoeveel blokken ik hardgelopen heb – het zegt namelijk niets. Ik onthou alleen wat ik de keer daarvoor gegeten heb en wat ik die keer wil gaan eten. In de verte zie ik Delfzijl en ik houd me bezig met voorspellingen hoeveel blokken ik nog moet lopen voor ik in het centrum ben. Het is een voorspelling die nergens op slaat want ik heb geen idee hoe groot Delfzijl is en ik weet niet eens of ik wel door het centrum loop. Maar het houd ik mij mentaal bezig. Ook bedenk ik mij dat ik in Delfzijl vast een kerkklok zal zien en weet hoe laat het is en dus schattingen kan maken hoe lang mijn dag zou kunnen duren. Ook die schattingen slaan nergens op en alles rond ik af naar boven want ik weet dat ik vandaag geen negatieve split zal lopen (dat wil zeggen de tweede helft sneller dan de eerste helft). Ik loop Delfzijl binnen en inderdaad zie ik een kerkklok; mijn hoofd doet goed mee want ik prent mij in dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat het ook daadwerkelijk zo laat is als dat de klok aangeeft.. Het lijkt erop dat ik niet door het centrum loop, dus bepaal ik zelf een moment waarop ik vind dat ik middenin Delfzijl ben. Nu achteraf weet ik niet of mijn voorspelling klopte en het doet er ook niet toe – het gaat om het afleiden van datgene waar ik mee bezig ben. Net buiten Delfzijl sta ik een kwartier stil voor een brug – ai, het zakt in mijn benen.. maar ik pak het ritme weer op en voor ik het weet ren ik weer op de dijk. Het gaat inmiddels wat langzamer en ik krijg het steeds moeilijker om na de wandelpauze weer te gaan rennen. De dijk slingert oneindig ver voor me en ik heb naast de schapen en af en toe een fietser weinig afleiding.
Dit is een moment om me te herpakken – ik kan doorgaan maar wat gaat mij dat opleveren? Mijn doel is doorgaan en dat betekent dat ik niet stil wil staan na een stukje hardlopen. Dus zeg ik tegen mijzelf dat ik een uur mag gaan wandelen; ik ben geen wandelaar dus dat is niet eens een fijne oplossing maar als ik wandel, ga ik wel vooruit.. Inderdaad ik vind het een strijd om een uur te wandelen want het gaat me niet gemakkelijk af. Op de dijk kijk ik vooruit en zie het volgende hek en ik bedenk mij dat ik dat wel kan hardlopen zonder in te storten.Dus ren en wandel ik afwisselend van hek tot hek. Mijn doel is om dat 5x te doen en dan wel weer verder te zien. En warempel, ik vind opnieuw een ritme. Maar helaas, binnen die 5x leidt de route mij van de dijk een oneindige polderweg op. Mentaal een kleine knauw maar ik herpak me snel en vind een nieuw ritme in 5min hardlopen en 5min wandelen en daarbij probeer ik van te voren in te schatten waar ik moet stoppen. Het houdt me goed bezig en ondertussen gaat het prima met de meters. Het is midden op de dag, brandende zon, 0 schaduw en niets om naar uit te kijken. Dat zijn de ingrediënten die ik verwacht in Amerika – oneindig doorgaan in een oneindig landschap onder stinkend warme omstandigheden.
En plots is er een linksaf in mijn route en ga ik weer terug naar de dijk, terug naar de schapen en enkele fietser en terug naar de hekken. Ik pak het oude ritme weer op en begin stiekem na te denken over mijn kilometer-score.. waar zou ik zitten, hoe ver zou het nog zijn naar het eindpunt.. Die gedachten probeer ik los te laten en ik probeer vooral de verleiding te weerstaan om op mijn horloge te kijken wat de stand van zaken is. Ik draai het om en begin mezelf te complimenteren dat ik zo goed bezig ben. Dat ik mijn ritme heb kunnen verleggen en dat ik kan blijven doorgaan. En oh ja, ik heb niet eens blaren.. Pats, dat was de verkeerde gedachte. Nog geen kilometer later voel ik het vocht tussen mijn tenen van mijn rechtervoet lopen. Euhm en eigenlijk is het heel ongemakkelijk met een stekende pijn. Schoen uit, sok uit, sok opnieuw goed aan trekken, schoen opnieuw goed aantrekken en mwah.. het gaat toch eigenlijk niet. Schoen weer uit, zooltje eruit, schoen weer aan en mwah.. het gaat toch eigenlijk niet. Schoen weer uit, zooltje er weer in, sok uit en schoen weer aan. Ahaa, dat is de oplossing voor dit moment.. ik kan weer een stukje hardlopen. Als ik wandel dan zie ik een rood bloedstraaltje op de achterkant van mijn schoen – kak, achterkant hiel open gelopen. Sok erin draperen en dan verder wandelen. Hardlopen gaat niet zo fantastisch met dat losse sokje.
Maar ondertussen heb ik zicht op een sluizencomplex..zou dat? Nu ik loop te klooien met blaren mag ik op mijn gps kijken en joechee, ik zie dat ik nog maar een paar kilometer van de Duitse grens verwijderd ben!! Het einde is in zicht, het maakt het wandelen nog niet veel gemakkelijker maar de gedachte dat ik straks mijn schoenen uit mag doen geeft vleugeltjes. Het was even bijten, ook die laatste kilometers maar dan sta ik er toch. Ik tik ‘m aan – de Duitse grens, het einde van de Nederlandse Kustroute. In totaal heb ik ruim 13KM gezwommen, 737KM gefietst en vandaag 50KM gelopen. Een FKT van 4 dagen, 23 uur en 15 minuten op de triathlonversie van de Nederlandse Kustroute.
Ik keek achterom en zwaaide naar de auto met kano op het dak. Mijn weg vervolgde ik nu alleen op fiets. Het doel lag heel veel kilometers verderop. Zoveel kilometers verder dat ik er grip op verloor en dat was meteen het goede gevoel. Zo zou het in Amerika ook zijn – 5000km, die kun je ook niet aftellen.
Een paar kilometer nadat ik startte stond ik alweer stil, ik had ruim een half uur wachttijd voor het veer Breskens-Vlissingen. Ik ging de wachtruimte in en op zoek naar een stopcontact. Dat zou mijn voorland de komende dagen zijn. Op elk moment dat je stilstaat of stilzit dan ga je laden. En eten en bidons bijvullen. Een routine die je erin wil bakken want je wil niet onverwachts een extra stop moeten maken omdat je iets vergeten bent te doen.
Ongeduldig wachtte ik op het veer en tijdens de overtocht had ik ook niet helemaal rust. Stom natuurlijk, maar ik wilde graag fietsen. Lampjes geïnstalleerd en in Vlissingen kon ik eindelijk gaan trappen. Het ging van de schemer de donkerte in en de route volgde ik op mijn gps. Op het scherm zag ik waar ik was, in het bos of dichtbij het strand.
In de dorpen werd het rustiger op straat en werden steeds meer lampen gedoofd. Mijn plan was om rond 12-en uit te kijken voor een slaapplek. Op het terrein van de scouting lijkt het erop dat ik ver genoeg van het fietspad kan liggen. Lampjes uit en een paar minuten “zijn” op de plek om te voelen of ik dit een geschikte plek vind. Deze is goed gekeurd en de ondergrond blijkt ook nog lekker zacht te zijn! Bivakzak uitrollen, alle kleren aan, reflecterende onderdelen afdekken en tukken maar. Uiteraard lig je op je hoede en doe je niet meer dan hazenslaapjes maar uitrusten doe je sowieso.
Maandagochtend, ik kijk over het randje van mijn bivakzak.. ja, het is licht genoeg om in te pakken. Gelukkig is het niet koud geweest en hoef ik maar een uurtje met mijn regenjas te fietsen om op te warmen. Doel van de dag is om zo ver mogelijk te komen. Doel van deze ochtend was croissants scoren. Het leek mij fantastisch om dat met een bakje koffie te kunnen combineren. Afijn, ergens rond 10:00 ben ik bij een truckstop afgestapt voor de koffie, maar dan met omelet. De croissant stond niet op de kaart en inmiddels had ik flinke trek gekregen. Tot dan toe reed ik langs bakkertjes die gesloten waren of op vakantie. Ondertussen had ik het al flink naar mijn zin op de fiets – de omgeving was prachtig. Mijn slaapplek bleek achteraf het mooiste stukje natuurgebied van heel #thinklarge te zijn. Een kronkelend pad door de duinen en in de ochtendschemer zag ik vele reeën in het bos. In een behoorlijk strakke lijn langs de Noordzee-kust ging de route richting het noorden. Af en toe zicht op zee maar verder heel veel duinen in mijn blikveld. En heel veel vergezichten met afwisselend blauwe lucht, lichte bewolking en donkergrijze wolken.
Het werd een dag van jasje aan en jasje uit – de ene na de andere regenbui maar wel met een temperatuur die warm genoeg is zodat je als er geen druppel meer valt je meteen je jasje uit wil.. Dineren deed ik op een terras onder de parasol, gelukkig precies op tijd omdat de regen daarna met bakken uit de hemel kwam. Het wordt droog dus ik stap weer op – ik probeer zoveel mogelijk kilometers op de fiets te maken per dag en niet door hard te fietsen maar door zoveel mogelijk tijd op de fiets door te brengen.
In Den Helder was ik er klaar mee – ik had net een prachtig fietspad langs zee gehad en was met wind en regen in de rug weer compleet doorweekt geworden. In een bushokje stapte ik af, droogde mijn handen en pakte mijn mobiel om op zoek te gaan naar een slaapplek. Dat was vrij lastig want het is zomervakantie dus heel veel hotels waren volgeboekt. Na een half uurtje zoeken kwam ik bij een adres uit dat 700m verderop lag – wat een geluk!
Verkreukeld stond ik de volgende dag op, het ontbijt was perfect geen croissants maar wel én broodjes én kwark én fruit, etc. Later dan ik eigenlijk wilde stapte ik weer op om de kustroutebordjes te volgen naar Den Oever. Het ging slingerend door dorpjes, langs watertjes, van noord naar zuid en andersom en af en toe naar het oosten. Hier moest ik aan wennen, tot dan toe was de route redelijk rechtlijnig strak langs de kust gegaan. Bordjes met afstanden tot de volgende plaats moest ik nu negeren want geheid dat ik op 1,5x zoveel kilometers uitkwam. Kortom, loslaten om te kaderen want je weet niet wanneer je waar bent en dat zal in Amerika net zo zijn. Geen verwachtingen hebben maar gewoon doorgaan met wat je doet dan bereik je je einddoel.
De Afsluitdijk is momenteel afgesloten voor fietsers. Je kan een bus nemen waar je fiets achterop vervoerd wordt. Maar dat voelt niet goed, ik maak wel gebruik van veer en pont maar dit gaat toch net te ver. Dus had ik besloten om een ommetje te maken langs het IJsselmeer en de dijk tussen Enkhuizen-Lelystad. De wind was enorm en op mijn weg naar Den Oever probeerde ik te voelen en te voorspellen hoe de wind voor mij zou waaien. Ik had geluk, het was of zij- of mee- en bijna nergens echt tegenwind. Koffie met croissant (ook vandaag weer in mijn hoofd) werd vervangen door een koffie met appelgebak bij een prachtig stoomgemaal. De dijk langs het IJsselmeer was mooi en afwisselend en soms ook gewoon lang.
De zon brandde goed en vandaag hoefde ik maar één keer echt te schuilen voor een bui. Dat kwam erop neer dat ik in Lemmer al ging dineren. In Friesland kon ik genieten van een prachtige zonsondergang waarbij ik regelmatig achterstevoren op mijn fiets zat om te kijken hoe de zon de wolken in vuur en vlam zette of juiste een groter contrast creëerde met de regenwolken. Uiteindelijk ging de zon toch echt onder en mocht ik alle lampjes aan doen. Ik fietste weer in mijn eigen wereld. De wind ging deze avond niet uit en beschutting zoeken in het noorden van Friesland is best lastig. Maar rond twaalven vond ik een plekje – uit de wind in het hoge gras dat rook naar paarden. Al mijn kleren aangetrokken, buff op mijn hoofd,alle koordjes aangetrokken en opgekruld in mijn bivakzak. Het was een stuk kouder dan de nacht ervoor waardoor ik bijna niet sliep. Dus dan maar proberen zo goed mogelijk te rusten en wat muziek luisteren.
De volgende ochtend stond ik stijf op – oef ik had wat moeite om op gang te komen. Uiteraard keek ik weer uit naar koffie+croissant maar had al bedacht dat een supermarkt ook perfect zou zijn. Een paar uur later werd ik getrakteerd op een buurtsuper. Croissantjes, fruit, kwark en drinken sloeg ik in. Nu een bankje om even rustig te zitten. Ik rij het dorp uit met mijn aankopen in mijn handen en rustend op mijn stuur. Een routebordje staat wat onhandig en lijkt aan te geven dat ik rechtdoor moet, ik ben er niet zeker van maar rij toch de woonwijk in en over een drempel. Splash – daar gaat mijn kwark op de straat, op mijn fiets, op mijn benen… ik sta te tieren. Pak de lege verpakking op, fiets verwoed terug naar het bordje en rij vervolgens weer dezelfde straat in en door de kwark naar de volgende kruising en daar zie ik het volgende bordje. Ik rag over de weg in plaats van over het fietspad en zie in de verte een bankje. Ik knijp in mijn remmen en stap af en leg het restant van de aankopen op het bankje. Stomstomstom, ik ben erin getuind…ik heb mezelf in een hangry-situatie gewurmd. Hangry=angry hungry person. Nu eerst zitten en eten en drinken en eten en drinken en mezelf beloven dat ik op tijd zal blijven eten want dit is nergens voor nodig.
In Friesland en in Groningen gaat de kustroute ook meer van noord naar zuid en vice versa dan van oost naar west. Ik vind het lastig want er staat nog steeds een lekkere westenwind en uiteraard probeer ik daar optimaal gebruik van te maken. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik heel veel draai en keer en vaak in te zwaar verzet moet aanzetten om weer op gang te komen. Niet slim, mijn lichaam (lees knieën) houden daar niet van en geven dan ook lichtjes protest (lees maken geluid). Slingerend van dorp door polder langs rivier enzovoorts geniet ik van de uitgestrektheid. Blauwe luchten, molentje hier, kerktoren daar en ik ben helemaal in mijn sas.
Ondertussen was ik mijn strategie aan het uitdenken voor het loopdeel. Ik had bedacht ongeveer de laatste 50 kilometer te lopen. Kijkend naar de route van dat deel, besluit ik dat ik dat overdag moet doen. Anders wordt het veel te lastig om water aan te vullen onderweg of eventueel iets te eten. Mijn fiets kan ik niet zomaar achterlaten, vooral niet met de tassen erop. Verder zou het fijn zijn als ik van het einde van mijn route terug zou kunnen OV-en naar mijn fiets. Vrienden-op-de-fiets biedt uitkomst en einde middag bel ik aan bij een grote boerderij bij Roodeschool. Boodschappen had ik inmiddels al gedaan en na de maaltijdsalade lig ik om 1900 al plat. De volgende ochtend stond het ontbijt om 5:15 klaar en om 5:30 wandelde ik de deur uit. Mijn fiets en spullen mochten in de stal blijven staan. Inmiddels heb ik ruim 13KM gezwommen en 737KM gefietst. Mijn einddoel komt in zicht; ik weet dat ik vandaag kan finishen, maar ik ben er nog niet, eerst 50+ KM lopen!
Het is altijd raak…als ik een zwemtocht met Ron doe, wordt het een avontuur. Vorig jaar bij mijn 10-uurs zwem in het Gooimeer moesten we eerder stoppen vanwege storm. En bij mijn Kanaaloversteek heeft Ron alle zeilen bij moeten zetten om mij in het water te houden. Afijn, een stukje zwemmen langs de kust met stroom mee klinkt dan toch als een peulenschil?
Mijn #thinklarge was een triatlon langs de kustroute, starten bij de grens met België en finishen bij Duitsland. Dat betekende zwemmen van België naar Breskens, een kleine 15KM grofweg op de kaart uitgemeten. Waterkaarten erbij, getijde-tabellen en een gunstige starttijd bleek zondagmiddag 14:00 te zijn. Dan komt de vloed op, dat betekende stroom mee richting Breskens en het was westenwind, kracht 3.
Zondagochtend, kano op het dak en de fiets met spullen achterin, gingen we op weg naar Zeeland. Auto zo ver mogelijk zuid parkeren, dat betekende bij Cadzand Bad. Kano, zwemspullen, eten en drinken uitladen en op zoek naar een goed startpunt. Precies in het midden van Het Zwin liep de Belgische grens en waren we net ten zuiden van het kitesurf veld. Hier zou ik starten met mijn #thinklarge!
Kijkend naar de zee zou het een toffe zwem worden… allereerst een pittige branding om doorheen te moeten en ook daarachter was de zee niet kalm. Dit is waar ik van hou! Nu is het alleen voor een kanoër niet zo gemakkelijk om in die golven langzaam te moeten varen. En ook al niet gemakkelijk om een instabielere kano te hebben omdat er bovenop een kist met eten en drinken staat. Afijn, je kunt je indenken dat Ron een paar keer omgegaan is. Op zich niets aan de hand, alleen ongemakkelijk en het kost dan wat tijd om weer op zee te komen. Alleen die laatste keer, dat was minder tof omdat dit bij een rotskust gebeurde. Ron is dan ook niet geheel zonder schrammen en schaafwonden uit het avontuur gekomen.
En ik? Ik had de tijd van mijn leven. Vooruit, in het begin vond ik het water frisjes en kreeg ik flashbacks naar Het Kanaal toen ik het ook koud had in de eerste uren. Maar toen er een containerschip dichtbij passeerde kwam er een smile op mijn gezicht die er niet meer vanaf ging. Wat was het fantastisch om hier te zwemmen, stroom mee, zonnetje aan de hemel en lekker onstuimig water. Na 3,5 uur was ik bij het eindpunt van het zwemmen. En stond ik op de kant in badpak met boei. Dat het toen nog een uur duurde voor ik herenigd was met Ron en Thomas was deel van het avontuur. Superfijn was het dat de Reddingsbrigade ons ons plan liet uitvoeren en ons vanaf de zijlijn in de gaten hielden. Alle kudos voor deze kanjers en uiteraard een donatie voor het goede werk dat ze verrichten.
Het zat eraan te komen; mensen in mijn omgeving riepen het al… komt er nog iets tussen ‘medium’ en ‘big’? Ik had nog een kleine drie weken vrij dus er kon nog wat gepland worden.. en al snel bedacht ik mij dat ik het deze keer in het normale triatlon-format wilde doen. Lang zwemmen, lang fietsen en lang lopen => ultra-triatlon. Nu houd ik meer van A-naar-B parkoersen dan rondjes en dan heb ik hulp nodig bij het zwemmen. Wie beter te vragen dan Ron, mijn steun en toeverlaat tijdens de Kanaaloversteek! Voor we het wisten lag er een prachtig plan op tafel. Ron kon zich verdiepen in getijden, stroming, weersvoorspellingen, etc. En ik kon me voorbereiden op een zeezwem, bikepackingtrip en ultra-loop.
Zondag 26 juli 2020 startte ik op de Belgische grens bij Cadzand Bad; vier dagen en 23 uur en 15 minuten later tikte ik de Duitse grens bij Nieuwe Zijl aan. In die tijd had ik de complete kustroute, incl ommetje langs Ijsselmeer, van 800KM afgelegd. Daarvan had ik 13KM in zee gezwommen, 737KM gefietst en 50KM gelopen.
Dit avontuur was weer heel speciaal; een mooie kustroute waar ik enorm van genoten heb, waarbij ik onderweg veel mee maakte en mij een hoop nieuwe inzichten gaf – er volgen nog meer blogs.. #staytuned
