Last but not least van mijn deca-triatlon is het loopdeel. Niet iemand van het team die een route heeft uitgezet, maar ik volg de wit-rode markering van het Pelgrimspad; een LAW (Lange Afstand Wandeling) dat dwars door Nederland loopt.
wit-rode markering van de LAW’s
Ik start met lopen in Withuis en ga richting noord. Door het Savelsbos, Geuldal, via Gulpen, Ubachsberg en Voerendaal kom ik in Spaubeek uit. In het nog steeds heuvelige landschap zijn vele kerken, kapellen en wegkruizen te zien. Na Sittard wordt het vlak en ga ik door het witte stadje Thorn, langs Weert, over de Strabrechtse hei bij Heeze, door de bossen bij Valkenswaard en Middelbeers en langs de Oisterwijkse vennen. Dan loop ik door naar Vught en ga dan door naar de Loonse en Drunense Duinen. Na het vestingstadje Heusden gaat het pad door de uiterwaarden van de Bommelerwaard en langs de slingerdijken tot aan Gorinchem. Het landschap tot diep in het Groene Hart bestaat uit graskaden, tiendwegen, jaagkaden en boezemkaden. Vanaf Aarlanderveen steek ik via de Nieuwkoopse Plassen en langs de Kromme Mijdrecht door naar Nessersluis – mijn finishplek.
Het is het laatste onderdeel en ik vermoed ook het zwaarste onderdeel. Ik kan me namelijk indenken dat er zo’n moment komt dat ik er wel klaar mee ben en dat mijn benen en voeten er helemaal klaar mee zijn. Afleiding kan ik dan wel gebruiken, kortom medelopers zijn zeer welkom. Houd mijn sociale media in de gaten, daar zal ik tzt wel een oproep voor plaatsen.
Mijn tijdsplanning voor de #thinkdeca:
twee dagen zwemmen: 18 + 19 juli as
twaalf tot vijftien dagen fietsen: 20 – 31 juli tot 3 augustus
en dan heb ik nog 14 of 11 dagen over voor het lopen…
1800 kilometer bikepacking – daar kun je wel een mooie route voor bouwen! De trigger voor mij om Amerika te gaan doen, was het bikepacking van A naar B. Mijn nieuwe uitdaging moest dan op z’n minst een stuk bikepacking hebben en dat was het begin van #thinkdeca. Om er een extra twist aan te geven, wilde ik wel graag gravelen. Dus ik klopte weer bij Thijs aan. Thijs had me geholpen met het uitpluizen en inzichtelijk maken van de TransAm-route én hij had mijn gravelparkoers ontworpen voor de allereerste Dutor (Double Triatlon Off Road) in Nederland.
testrit met bepakking naar BikeShoe4U voor nieuwe schoenen
Bij de brainstormsessie met het #thinkdeca-team kwamen de mooiste ideeën voor een route voorbij. En om eerlijk te zijn, er is nog wel een brainstorm-idee blijven hangen voor een volgend avontuur…
Maar voor nu is het de bedoeling dat ik met vier weken klaar zou kunnen zijn met de hele deca. Verder wil ik bij voorkeur het zwemmen en lopen in Nederland doen (organisatorisch makkelijker en er kan aangehaakt worden).
Het wordt een prachtige route en ik heb er al reuze zin in om door de verschillende landschappen te trekken. Mijn start is in Katwijk aan Zee, want daar ben ik uit het water gekomen na mijn 38KM zwemmen. Dan rijd ik langs de kustlijn naar het zuiden, België in en door (iets meer landinwaarts) om dan bij de Opaalkust weer terug naar de kust te steken en verder af te zakken langs de krijtrotsen. Ten zuiden van Amiens steek ik door het Franse landschap richting Compiègne. Vanaf daar ga ik schuin omhoog richting de Ardennen en daar slinger ik richting het oosten, dwars door Luxemburg naar Duitsland. En dan weer naar het noorden door het grensgebied met België. Net onder Maastricht kom ik dan bij Withuis van de fiets om met het lopen te starten. Het is geen vlak parkoers, ik rijd door bossen en velden, langs de kust en rivieren, door steden en gehuchten – kortom een enorm afwisselend landschap.
Tijdens mijn #thinkdeca blijf je op de hoogte door mij op Insta of FB te volgen. Op mijn Volg-pagina kun je zien waar ik precies ben.
Uiteraard stap ik weer met Ron in het schuitje als ik een zwemroute nodig heb. Ron kan goed inschatten wat ik leuk vind en aan kan. En ik heb compleet vertrouwen in Ron. Samen hebben we al de nodige zwemavonturen meegemaakt.
Voor mijn #thinkdeca leg ik een afstand van 38KM zwemmend af. Het liefst zwem ik van A naar B; nu hebben we veel water in Nederland maar je kunt niet overal zwemmen. Dus dat is puzzelen waar en hoe (zie zwemroute verderop in blog).
Ondanks dat ik er luchtig over doe, is dit niet zomaar een stukje zwemmen. Alles wordt uit de kast getrokken om dit goed te laten slagen. Zo is er een aanvalsplan, dat is een plan waarmee ik het voor mezelf behapbaar maak. Omdat ik geen haast heb, wil ik twee dagen zwemmen met de nodige stops onderweg.
Uiteraard is er een eet/drinkplan want anders kom ik er niet; dit plan hangt nauw samen met mijn aanvalsplan. En ja, er staat boterkoek op! (bekijk mijn “uitfietssessie” na de Arch2Arc om te weten waarom boterkoek een terugkerend item is)
En dan zijn er de materialen, die moeten goed in orde zijn anders zouden ze zomaar een spelbreker kunnen zijn. Met name het wetsuit luistert nauw; er hoeft maar een naad verkeerd te lopen of je hebt binnen de kortste keren schuurplekken. Tegenwoordig zwem ik in een deboer wetsuit en die bevalt super.
blij met mijn deboer wetsuit
Uiteindelijk moet ik zelf fysiek en mentaal de klus gaan klaren; deel 1 van mijn #thinkdeca. Ik spring bij Nessersluis in de Amstel en klauter na twee dagen bij Katwijk aan Zee uit de Oude Rijn.
Zwemdeel 1; start bij Nessersluis (staat nu als eindpunt in deze kaart) in de Amstel en via Bilderdam naar de Drecht tot boven Oude WeteringZwemdeel 2; ik vervolg mijn zwemweg via Kever, de Kaag, Oegstgeester kanaal en de Oude Rijn naar Katwijk aan Zee
Zondag 18 juli start ik en ik zwem in twee etappes/dagen. Mijn verwachte snelheid is zo’n 2,5 à 3KM per uur. Je bent welkom om een stukje mee te zwemmen, te supporteren of te crewen. Laat me weten of je erbij bent.
Mijn vakantieplannen beginnen vorm te krijgen – Ron zorgt voor de zwemroute en begeleiding, Thijs heeft de fietsroute geplot en lopen doe ik op een LAW (gepijlde lange afstands wandeling). Vier weken de tijd heb ik om een deca triatlon (=tienvoudige) af te leggen; 28 dagen voor 38KM zwemmen, 1800KM fietsen en 423KM lopen => klinkt als vakantie toch?!
Deca route: blauw=zwem; oranje=fiets; groen=loop
Waarom dit? Mijn trigger om mee te doen aan de TransAmTri was het bikepacking-deel; het toeren door een landschap en onderweg zelf alles regelen van eten/drinken en onderdak dus waarom dan ook niet in mijn vakantie. En dit was weer het moment dat mijn gedachten een stapje verder – hoe vet zou het zijn om daarvoor een stukje te zwemmen en daarna ook te lopen? En als je dan vier weken vakantie hebt dan is het bijna logisch om de afstanden van een deca te doen => #thinkdeca
De wedstrijd is een aantal dagen bezig, maar ik laat het aan mij voorbij gaan. Achteraf gezien was het geen moeilijke beslissing om niet naar Amerika te gaan. Ik had alles op een rijtje gezet – gewikt en gewogen – en ja dan neem je een beslissing.
Lastiger vond ik het om er de afgelopen weken mee om te gaan. Het voelde alsof ik mentaal moest afkicken. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel ik met #thinkbig bezig was geweest.
En deze week, dinsdag is de wedstrijd gestart, vind ik het echt even niet leuk. Ik vermijd updates en berichten van overzee. Het blijft rond dwarrelen in mijn hoofd dat het toch wel heel erg gaaf was geweest als ..etc.. En hoop op volgend jaar hoef ik niet te hebben – dit is zo kleinschalig, de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer. Ondertussen ben ik doelloos aan het bewegen en dat helpt ook niet echt mee.
Dus, het is de hoogste tijd om plannen te gaan maken. Midden juli heb ik vier weken vakantie en er is al iets aan het borrelen in mijn hoofd.. en ja, dat is uiteraard weer iets met sport en iets ultra-achtigs. Binnenkort meer – blijf me volgen!
Ruim een jaar geleden kwam het teleurstellende, maar ook begrijpelijke, bericht dat de TransAmTri gecancelled werd. Ik vond dat niet leuk, maar tja het zij zo en ik was blij dat de beslissing voor mij genomen werd.
Dit jaar is het anders – TransAmTri, ofwel mijn #thinkbig, gaat hoe dan ook door. De race kan georganiseerd worden in Amerika – er zijn nog geen 20 deelnemers en met zo’n lang event ligt het deelnemersveld al snel uit elkaar. Sinds het begin van het jaar zweven er dan ook twee vragen in mijn gedachten: kan ik naar Amerika? zo ja, wil ik onder deze omstandigheden?
Ik moet toegeven, de focus stond de laatste maanden niet op super scherp; dat kwam door de onzekerheid van het reizen maar ook door corona-maatregelen die de voorbereidingen soms flink in de weg zat. En ook het voorbereiden met mijn team stond nagenoeg stil, tja het gezellig bij elkaar zitten met een pizza en over de route babbelen zat er niet in.
Lang kon ik de vraag of ik zou starten van me afhouden. Maar er komt een moment dat je je spullen moet organiseren en pakken. Dus afgelopen week was voor mij de week om de knopen door te hakken. Zo heb ik de praktische zaken uitgezocht en op een rijtje gezet. Het is mogelijk naar Amerika af te reizen, weliswaar via een 14-daags verblijf in een “bridge-country”, met de nodige tests en expat-verzekering. Op dit moment kan ik dus met een omweg reizen, maar hoe is de situatie over een paar weken?
wereldkaart reisadviezen met kleurcodes
En hiermee kwam een andere vraag naar boven: “Hoeveel heb ik er voor over om aan de startlijn te staan?” En dan gaat het niet over de intrinsieke motivatie, maar wil ik perse reizen als we eigenlijk niet mogen, wil ik in onzekerheid zitten tot het allerlaatste moment en, niet geheel onbelangrijk, hoeveel geld heb ik er voor over?
Zoveel vragen, zowel praktische als gevoelsmatige – mijn antwoorden schoten alle kanten op. Maar na alles gewikt en gewogen te hebben, is het antwoord duidelijk: Nee, ik ga niet naar Amerika.
Rijst meteen de vraag: “Komt er een alternatief plan?” Een alternatief komt er, maar in welke vorm/lengte heb ik nog niet voor ogen. Eerst afscheid nemen van de gedachte dat ik met ruim een maand in warm Florida zou staan met mijn voeten aan de startlijn van een groots avontuur..
Het rommelt in mijn hoofd – ik probeer het van me af te schuiven maar dat lukt niet altijd. Ga ik wel of niet van start bij de TransAmTri??!
Mijn grote uitdaging, #thinkbig, Trans America Triathlon staat in de agenda – eind mei is de start. Vanuit Amerika is het bericht duidelijk: het gaat gebeuren. Supertof…. maar hoe zit dat eigenlijk bij mij? Er zijn drie dingen die mij bezig houden.
Uiteraard kunnen we niet in de toekomst kijken en weet ik niet of ik te zijner tijd naar Amerika mag reizen – onzeker punt nummer één. Maar goed, dit is extern en ik heb er geen invloed op. Er is een risico dat ik niet kan/mag gaan, teleurgesteld zal ik uiteraard zijn; maar uit ervaring weet ik dat ik goed ben in ombuigen/omdenken. Vorig jaar werd de TransAm gecanceld maar heb ik uiteindelijk enorm toffe dingen gedaan en dat voelde niet als plan B. Denk aan #thinksmall, #thinkmedium en #thinklarge – micro-avonturen in eigen land.
De routes van #thinkmedium: 14 dagen en 14 keer een 111-triatlon vanuit huis
Het tweede ding waar ik mee in mijn maag zit, is de fysieke belastbaarheid van mijn lichaam. Ik weet dat ik na de TransAm in puin lig; ik weet dat ik door grenzen heen ga en de fysieke overbelasting op vele fronten op zoek maar wat voor effect heeft dat op de lange termijn? Voor het fietsen en lopen heb ik er vertrouwen in dat ik redelijk ongeschonden uit de strijd kan komen – natuurlijk zal ik de eerste maanden niet in een zadel willen zitten en doen de hardloopschoenen pijn aan mijn voeten, maar op de lange termijn denk ik dat dat wel weer goed komt. Maar van het zwemmen vind ik het lastig om goed in te schatten wat ik “waard” ben en hoe ik 50KM uit mijn wetsuit-mouw kan schudden. Het afgelopen jaar heb ik zo weinig kilometers gezwommen dat ik huiverig ben voor de belastbaarheid van mijn schouders. En ook omdat ik weet dat de komende tijd er niet enorm opgebouwd kan worden in het water.
Zwemmen in Oosterschelde tijdens #thinksmall: in 28 dagen door Nederland bij vrienden en bekenden langs en elke dag minimaal 1/100 deel van de TransAm afstand afleggen
Het derde punt is onvatbaar voor mij en daarmee maakt het mij enorm onzeker op mentaal vlak, maar fysiek ondervind ik er ook grote invloed van. Achteraf gezien ben ik al een aantal jaar aan het worstelen; fysiek achteruit, mentaal onzeker, niet meer wegkomen wat normaal wel lukte, dubbellang herstel van kleine uitspattingen – maar altijd had ik er wel een verklaring voor (ik ging steeds meer ultra – dan word je langzamer, ik word ouder – dan heb je meer herstel nodig, ik heb altijd al last van knieën- dus het ligt aan de hardloopschoenen, etc). Maar als ik echt diep in mijn hart keek dan wist ik dat het eigenlijk niet goed zat maar het ging niet slecht genoeg om er werk van te maken. Tot herfst dit jaar, ik moest in kort tijdsbestek steeds meer tandjes terug schakelen; langzamer op de fiets, langzamer hardlopen en nog steeds hadden die beweegmomenten grote impact op mijn lichaam. Na de DUTOR (begin oktober) besloot ik om het roer om te gooien – kort+kracht kregen de aandacht. Geen lange trainingen meer en de sportschoot weer in. Lastige beslissing als je weet dat ik enorm van buitenspelen hou en het liefst alles met een ommetje doe. Het leek even wat beterder te gaan maar uiteindelijk had ik ook moeite met intervals en ook sprongoefeningen. Inmiddels was het december en ik was redelijk gefrustreerd omdat ik niet wist wat er gaande was en vooral niet hoe ik het aan moest pakken. Bij een online cursus van Stacy Sims kom ik er achter – ik vink een lijstje af met mogelijke symptomen en ik concludeer dat ik in de overgang zit… en als ik terug kijk, ik zit er al een tijdje in.. Pfieuw – dat zet heel veel dingen in zijn perspectief!
Inmiddels lijkt het erop dat ik uit de neerwaartse spiraal ben en in een steady state modus zit. Ik heb soms het gevoel dat ik weer oneindig kan fietsen, dat ik fysiek met kleine stapjes sterker word en dat ik mentaal meer aan kan. Het is balanceren op een dunne draad, maar er is vertrouwen.
Donkere luchten én zon tijdens de #thinklarge: een ultra-triatlon langs de kustlijn van Nederland
Op dit moment ben ik mentaal en fysiek niet sterk genoeg om de TransAm te doen. Of ik dit in mei ben dat weet ik niet. Voorlopig concentreer ik me op de positieve balans – ik ben blij waar ik nu sta en hoe ik me voel. TransAm zou een groot kado zijn als ik die kan doen maar het mag niet ten koste gaan van mezelf. Maar tja, wat zijn de voorwaarden om zoiets groots te kunnen finishen en wanneer weet je of je het aankan? Uiteindelijk komt het aan op “gut feeling”… van binnenuit moet het goed voelen – ik neem de tijd, het antwoord komt vanzelf.
Ruim een maand geleden alweer… in de eerste dagen bekeek ik foto’s, WhatsApp-groepen, social media en zweefde ik op mijn “ik heb het gechefd”-wolk. En toen die begon te zakken, kon ik laten bezinken en alles nuchter op een rijtje zetten.
#thinkdouble, ofwel officieel de DUTOR – wat een avontuur was dat!
Om bij het begin te beginnen: het idee kwam uit Amerika overgewaaid. Organiseer ergens tussen half september en eind oktober, je eigen dubbele triatlon off road (DUTOR – Double Ultra Triathlon Off Road). Tja, dan raak ik dus enthousiast.. hoe vet is dat en hoe zwaar is dat wel niet? Het was begin september, lekker weer en de MTB-routes lagen er perfect bij dus ik dacht: “Hoe moeilijk kan het zijn?”. Ik ging nog een week naar de Alpen om MTB-reis te gidsen voor Vasa Sport dus dat fietsdeel zou wel goed komen. Zwemmen wilde ik perse in buitenwater doen; in oktober hoeft dat niet perse een probleem te zijn. Hardlopen bij voorkeur op de Utrechtse Heuvelrug, dat klinkt zo lekker fijn dichtbij.
Dus ging ik aan de slag: vrij vragen, parkoers uitzetten en mentaal voorbereiden. Specifiek fysiek voorbereiden op alle onderdelen zat er niet in. Na mijn week in de bergen was er niet veel tijd meer over om nog uitgebreid uren te maken want je wil uiteraard uitgerust aan de start staan. Het openwaterzwemmen en de lange duurlopen schoten er een beetje bij in… dus vertrouwen op je eigen kracht en met name de mentale kracht.
Eén van de regels van de organisator: je route moet minimaal 75% off road zijn.
Het zwemdeel zou gemakkelijk zijn, dat kon in een willekeurige officiële buitenwater zwemlocatie – in mijn ogen dus 100% off road (knipoog).
Fietsen off road – dat bleek nog wel een issue te zijn. Het leek mij wel wat om alle MBT-routes op de Heuvelrug aan elkaar te plakken – dat zou echt episch zijn. Maar 360KM fietsen lukt mij niet in daglicht (op de routes mag je niet na zonsondergang zijn). Dus op zoek naar onverharde weggetjes in de buurt van de Heuvelrug om mijn nachtdeel te rijden. Hmmm, daar zijn er niet veel van. Dus zoekgebied uitgebreid en hulp ingeschakeld. Om in Nederland een route van 360KM te bouwen met 75% onverhard, waar je ook ’s nachts mag fietsen, was met recht een grote uitdaging. Ondertussen probeerde ik een loopparkoers op de Heuvelrug te organiseren – particulier terrein was eigenlijk de enige mogelijkheid. Hier schakelde ik ook hulp in om dat hopelijk te kunnen fixen.
Afijn… in de laatste week vielen de parkoerspuzzelstukjes op hun plek – zwemmen in Bussloo, fietsen door de Achterhoek en via de Veluwe terug naar de Heuvelrug. Helaas kreeg ik het lopen niet geregeld op de Heuvelrug dus moest ik in deze laatste week nog een route vinden. Tegen mijn verwachting in bleek een groot stuk langs de Kromme Rijn geschikt te zijn. Uitgerekend het Kromme Rijnpad – daar waar ik zo vaak loop en wandel. En daarmee kwam ook meteen de StayOK in beeld; de parkeerplaats was de perfecte uitvalsbasis voor mijn looprondes.
Check – parkoersen zijn geregeld, dat was mijn grootste zorg. Nu nog de laatste puntjes op de “i” wat betreft support. Zo uitgebreid als dat ik met mijn parkoers bezig was, zo minimaal was ik bezig met het organiseren van mijn support. Mijn gedachten: een persoon bij het zwemmen om warme thee aan te geven en iemand om het lopen door te komen. Als die beide personen een auto hebben, dan kan ik daaruit leven. Simpel zat en meer had ik – dacht ik – niet nodig. En hulp vragen vind ik moeilijk dus dit was minimale inspanning….
Door het delen van mijn nieuwe avontuur met de mensen in mijn omgeving, kwam de hulp vanaf meerdere kanten. Loopbegeleiding – check, T2 – check, buddy bij het zwemmen – check, BaseCamper bij zwem en loop – check, verzorgingspost fietsen – check, etc. In die laatste week voor mijn start stonden vrienden spontaan op om mij bij dit avontuur te helpen en ze boden meer dan dat ik vroeg. Ik was daar stiekum wel een beetje door overdonderd, maar wat was fijn! Het gaf mij heel veel vertrouwen in mijn avontuur.
En dan het mooiste… terwijl ik in weer en wind met mijn avontuur bezig was, groeide op de achtergrond mijn team. Via de App hielden onbekenden elkaar op de hoogte, werd de buitenwereld ingelicht en werd er gezorgd dat alles rondom mij soepel verliep. Tijdens het lopen werd ik aan alle kanten goed verzorgd en alles stond telkens klaar bij de BaseCamper. Ik was enorm moe maar had wel in de gaten dat dit superteamwerk was. Ieder pakte zijn eigen rol en verantwoordelijkheden in dit avontuur.
Mijn finish was speciaal – natuurlijk was ik blij om klaar te zijn met de DUTOR maar ik was vooral blij en opgetogen dat bijna iedereen van mijn team er was. Mijn team finishte samen met mij – dat was het allermooiste moment!
Team DUTOR: Paula – Irene – Silvia – Koen – Linda – Thijs (en niet op de foto Martine en Rudo)
Donderdag aanstaande start ik mijn eigen DUTOR in Nederland. Het idee komt uit Amerika en om mee te doen met dit event organiseer je tussen 15 september en 31 oktober je eigen off road dubbele triathlon. Inmiddels zijn er twee finishers in Amerika die een parkoers hebben afgelegd met enorm veel hoogtemeters.. mijn parkoers is “flat as a pancake”. Minder indrukwekkend, maar het is wel de eerste keer dat iemand dat in Nederland doet!
Tijdens mijn #thinkdouble heb ik een tracker dus je kunt mij volgen via het stippenkijken op mijn website (tab Volg en scroll naar beneden voor de link). Ook is er een huphup-appgroep zodat je nog wat meer kunt meeleven – stuur me een DM/PB met je telefoonnummer om je toe te voegen. Wil je onderweg zwaaien, stukje meedoen? Je bent van harte welkom!
Start zwem: donderdag 8 oktober 13:00 Bussloo (parkeerplaats Bussloselaan)
Start fiets: einde van de middag, parkoers gaat door de Achterhoek (zie parkoers van het stippenkijken)
Start loop: vrijdagmiddag, parkeerplaats StayOK Bunnik (heen-en-weeren langs de Kromme Rijn)
Finishen doe ik bij de StayOK – ergens in de nacht..
Mijn crew is opgelijnd, mijn wetsuit hangt klaar, mijn fiets is in perfecte staat, de loopschoenen staan te trappelen.. ik heb er zin in!
Ja, het is weer zo ver.. ik ga weer eens wat doen.. donderdag 8 oktober start ik DUTOR: Double Ultra Triathlon Off Road! Een dubbele triatlon, dat betekent 7,6KM zwemmen – 360KM fietsen – 84,4KM lopen en deze keer alles off road. Soms klinkt het behapbaar en soms vliegt het me aan… kortom, ik heb weer een uitdaging te pakken. Enne voor zover we weten is dit nog nooit eerder gedaan – dat is dan stiekem heel vet!
Een dubbele triatlon off road – wie verzint dat nou? Het initiatief komt uit Amerika – je doet je race in eigen omgeving waarbij minimaal 75% off road is. Nu klinkt dat supertof en gemakkelijk te organiseren om een fietsroute uit te zetten over de MTB-parkoersen en hard te lopen over bospaadjes…echter, op de meeste off road plekken in NL mag je na zonsondergang niet zijn.
Oef en nu wordt het een stuk lastiger… zoeken naar paadjes en wegen waar ik wel mag zijn in het donker. Het midden van NL valt dan al snel af want alles wat onverhard is, ligt in een natuurgebied – de enige kans is particulier terrein, maar die zijn meestal niet zo groot en waar te beginnen en hoe dat te vragen? Voor het fietsen moet ik dus verder kijken.. samen met Thijs (team #thinkbig) bestudeer ik de kaart en komen we tot de conclusie dat het het oosten moet zijn – daar zijn wegen en paden te vinden die verbindingsroutes zijn en niet door natuurgebied lopen. Thijs is nu hard aan het klussen om een route in elkaar te zetten.
Ondertussen lijkt het mij, gevoelsmatig, fijn om in de buurt van de Utrechtse Heuvelrug mijn loopdeel af te werken. Bordjes checken langs verschillende paden en op zoek naar particuliere terreinen. De loopronde hoeft niet meer dan 10KM te zijn, dan kan ik telkens langs hetzelfde punt komen voor eten en drinken aanvullen. Maar vooralsnog ben ik nog hard bezig om dit te vinden..
Qua routes dus een flinke uitdaging om iets in elkaar te zetten; behalve dan het zwemmen.. zoals het er nu naar uitziet wordt dat Bussloo. Al een tik richting het oosten en water groot genoeg om me te vermaken tijdens de 7,6KM.
Afijn, #thinkdouble wordt een prachtig avontuur. En als jij tips hebt of een handje wil uitsteken bij het supporteren – laat het me weten!
