Dit jaar wil ik tijdens mijn wintertrektocht Sarek in gaan – dit is een berggebied dat het meest afgelegen ligt in Zweden. Maar meer nog: er zijn prachtige brede valleien, hoge bergen, ruige natuur, gletsjers en rivierdelta’s om rekening mee te houden. In Sarek zijn geen hutten of raststuga’s om tijdens je tocht op terug te vallen. Er zijn geen routes aangegeven met stokken en er zijn geen sneeuwscootersporen om te volgen. Oriënteren doe je dus op de kaart/gps, evenals je route vinden. Kortom, het is niet het aller gemakkelijkste gebied om in je eentje doorheen te trekken.
Dag 1 Kvikkjokk – Kvikkjokk
Hmmm, dit is niet de start van je winterkampeertrip waar je op zit te wachten => flinke storm in het dal waar je heen wilt, dus ik blijf een dagje langer in het Fjällstation van Kvikkjokk. Wel nog twee tochtjes gemaakt – gewoon om de ski’s en de nieuwe Garmin GPSMAP 67i (GPS en inReach ineen) uit te proberen en uiteraard ook gewoon om in beweging te zijn. In dit dal is de wind wel te doen. Gelukkig is het fijn vertoeven in dit Fjällstation, dus kom ik de dag en avond prima door.
Dag 2 Kvikkjokk – tent
Ja hoor, ik kan naar Sarek. De pulka is volgeladen en ik ben er inmiddels dubbelklaar voor. Via de Padjelantaleden maak ik eerst een omtrekkende beweging naar het westen om dan verderop naar het noorden één van de dalen van Sarek in te gaan. Mentaal heb ik mij voorbereid op deze trektocht. Ik zal er rekening mee moeten houden dat niets is zoals het vorig jaar was (mijn Vita Bandet tocht). Want ik weet dat ik weer moet wennen aan toerlanglaufen, aan het trekken van de pulka, aan de kou en aan de routine van het winterkamperen. Maar ik heb genoeg tijd om er weer in te groeien, als ik mijzelf maar de tijd gun.
Vanuit Kvikkjokk vertrek ik via de Padjelantaleden; dit is een zomerroute deze is in de winter niet gestokt, dus mag ik nu al mijn eigen weg gaan zoeken. Zo net buiten Kvikkjokk is dat geen probleem, er zijn nog een aantal hutten waar de sneeuwscooters mogen komen en dus volg ik die sporen. Het eerste deel is vlak, want ik ga over het meer en de rivier. Na zo’n zes kilometer is het gedaan met de vlakke meters en kom ik op sneeuwscooter-highway. Het is een smal spoor door het bos waar alle sneeuwscooters overheen gaan, dus het is een rollercoaster waar ik misselijk van word. Meestal is de eerste dag wegkomen uit bewoond gebied wat lastig met sneeuwscootersporen – vandaag dus niet anders.
Ik wil naar Njunjesstugan om de eerste nacht in een hut te verblijven. Op deze manier gun ik mijzelf tijd om te groeien in deze wintertocht. Het is weer is prima en de sneeuw is prima. Er ligt niet veel en soms gaat het over ijzige/rotsige stukken maar het is te doen. Als ik de stugan zie liggen, is het nog vroeg in de middag dus ik besluit door te lopen. Ik ben blij met de sneeuwscootersporen want het is niet veilig om hier op de rivier te lopen – deze is snelstromend en heeft veel open stukken. Halverwege de middag kijk ik rond waar ik mijn tent kan opzetten. Ik zie op de kaart dat niet veel verderop de begroeiing minder wordt dus ik besluit hier ergens mijn tent op te zetten. Ik zoek een mooie stek tussen de dennenbomen en ga aan de slag. Eerst met de ski’s de sneeuw vlak maken en aanstampen. Dan mijn todlertrousers (warme tuinbroek) en donsjas aan en dan de ski’s inwisselen voor sneeuwschoenen. Haha, ik kom erachter dat ik een plek gevonden heb met wel erg diepe sneeuw, zelfs met sneeuwschoenen zak ik soms tot mijn knie erin weg.
Als de tent staat, ga ik aan de slag met het uitgraven van mijn keuken. Dit is niet veel meer dan een plek waar ik gemakkelijk mijn brander kan neerzetten om sneeuw te smelten en een plek om de thermossen neer te zetten. Deze keer gebruik ik de schone brandstof van Coleman. Vorig jaar had ik benzine gebruikt en daar was mijn brander flink smerig van geworden. Deze had ik nu meerdere keren goed schoon gemaakt en wilde ik eigenlijk wel schoon houden. Voor de zekerheid had ik voor nood nog wel benzine meegenomen want in Jokkmokk had ik de laatste fles Coleman gekocht. Als de brander aan is, smelt ik de eerste sneeuw en ga ondertussen verder met het inrichten van de tent. Ik let even niet op en de brander is uit – verdikkeme, opnieuw aansteken dan maar. Vijf minuten later hoor ik weer geen geluid meer van de brander; deze is weer uit. Dit schiet voor geen meter op – ik zie ook dat er wel vloeistof uit de brander komt. Ik herken het van vorig jaar – mijn brander kan niet zo goed met schone brandstof omgaan. Ik verwissel de Coleman met de benzine, dan gaan we toch maar weer met walmen sneeuw smelten – zucht. Het duurt allemaal wat langer, maar goed de brander functioneert prima op de benzine dus ik ben blij. Na mijn diner schrijf ik mijn belevenissen van de dag op. Voor ik in mijn slaapzakken verdwijn (ja, ik slaap in 2 slaapzakken), stap ik nog wat rond de tent. Het is inmiddels donker en de maan geeft prachtig licht. In de verte hoor ik een geluid – het lijkt bijna wel een snelweg, maar dat kan natuurlijk niet midden in de natuur. Dan realiseer ik mij dat ik het water hoor; iets verderop is een waterval.
Dag 3 tent – tent
Oef, ik heb het wel koud gehad vannacht.. blijkbaar moet ik er heel erg aan wennen. Gisteravond kon ik namelijk nog wel zonder handschoenen in mijn dagboek schrijven, maar deze ochtend kan ik amper koffiedrinken in mijn slaapzak zonder dat mijn vingers teveel afkoelen. Het opbreken van mijn tent gaat dan ook niet zo snel omdat ik telkens mijn vingers moet opwarmen. Het knaagt wel een beetje aan mijn zelfvertrouwen – het wordt toch verdraaid lastig om te winterkamperen als ik niet tegen een beetje kou kan.. Mijn zelfvertrouwen moet nog groeien; het is dus fijn dat ik sneeuwscootersporen kan volgen. Op dit deel van de Padjalantaleden zijn ze toegestaan. Iets verderop in het nationale park zijn ze verboden en mag ik zelf mijn weg vinden. Ik loop naar de volgende hut, Tarrekaisestugan, en kijk of de stugvärd aanwezig is. Maar er is niemand; ook nu is het vroeg in de middag dus loop ik verder. Prachtig weer heb ik, er is bijna geen wind en het zonnetje doet prima haar best.
Ik volg sporen op het meer en de rivier. Een uurtje later kom ik de stugvärd tegen; de vrouw zit te lunchen in het zonnetje met een paar klanten. Net om de hoek ga ik ook lunchen; op mijn pulka in de zon.
Yes, ik ben er weer… dit gevoel is zo bijzonder! Even later zie ik een skiër op het spoor; een tegenligger. Hij vertelt mij dat hij net terugkomt uit Sarek en dat het uitdagende condities waren. Zo vertelde hij dat hij door het ijs gezakt was bij Rappadalen. Sjips, dat soort dingen wil ik niet horen – daar word ik onzeker van.
Bij de tweede hut van vandaag, Såmmarlappastugan, zitten de beide stugvärds in het zonnetje. Ik spreek ze aan en wil graag de weersvoorspelling weten, daarna besluit ik of ik blijf of iets verderop mijn tent opzet. Het weer blijft nog drie dagen acceptabel, maar daarna komt er sneeuw en veel wind. Vandaag dus in ieder geval mijn tent opzetten en de komende dagen het weer in de gaten houden. Iets verderop vind ik een prachtige plek aan de rand van een berkenbosje. Het opzetten van de tent en het sneeuwsmelten gaat alweer wat sneller dan gisteren. Het is fijn te merken dat de behendigheid terug komt.
Dag 4 tent – Darreluoppalstugan
Het was weer een koude nacht; zo’n 20 graden onder nul. Vorig jaar geen probleem, maar ik ben er nu duidelijk nog niet aangewend. Het maakt dat ’s nachts mijn zelfvertrouwen slinkt, maar overdag in het zonnetje denk ik deze witte wereld met gemak aan te kunnen. Opvallend dat de temperatuur zo’n invloed heeft op mijn zelfvertrouwen. Het is weer een prachtige dag en ik kan niet snel genoeg mijn spullen inpakken om door te gaan. Terwijl ik mijn spullen inpak, wordt ik aangesproken door een jager. Hij is nieuwsgierig naar mij en vertelt dat hij op ripa’s jaagt. En hij kan mij vertellen dat er een camping in Nederland is die Padjelanta heet – geinig.
Ik heb een paar kilometer vlak voor de boeg en daarna is er een pittige klim – althans, dat denk ik uit de kaart op te maken. Als ik in de verte kijk, meen ik de klim te zien – oef, dat wordt omhoog wandelen! Vanaf deze klim maakt de route sowieso meer hoogtemeters, dus ik besluit aan de voet mijn fullies onder de ski’s te leggen (lange stijgvellen). Daar ga ik ook op zoek naar mijn zonnebril – deze zit nog in de tent, dus ik rol de tent uit. Op mijn pulka heb ik zowel mijn artic-bedding als mijn artic-tenting bevestigd. Dit betekent dat ik mijn slaapspullen in een bivakzak heb zitten (matje blijft opgeblazen) en mijn tentstokken in 3-en gedeeld zijn en de tent op de laatste 1/3 opgerold is. Op deze manier mijn spullen meenemen, scheelt een stuk in tijd om de tent op te zetten/af te breken.
Na de pittige klim kom ik in een prachtig dal en ben ik officieel in het nationale park: Laponia. Langzaamaan verdwijnen de berkjes om mij heen en kom ik in de compleet witte wereld – joechee! Dit is wel een momentje hoor – zo prachtig is het als er niets maar dan ook echt niets om je heen is..
Ik trek verder het dal in en besluit iets meer het midden van het dal op te zoeken. Ik loop aan de zuidkant, wat dicht aan een wat steilere wand en ik zie sneeuwklonten op mijn route liggen. Door de storm en veranderende temperaturen is de sneeuw instabiel en de lawinekans groot. Tijdens mijn lunch op de pulka kijk ik goed in de verte – zie ik het nu goed? Of zijn het gewoon een aantal rotsblokken die op hutten lijken. Ik weet dat ik richting de Darreluoppalstugan loop; maar als ik ze nu al zie dan heb ik verdraaid goed zicht want dat is nog kilometers weg.
Na mijn eten vervolg ik mijn weg door de sneeuw en kom ik steeds dichterbij de ‘rotsblokken’. Ik kijk of ik een sneeuwvrij dak zie of een rookwolkje en ook mijn neus staat op scherp – dat zou namelijk betekenen dat er een hut open is of wellicht zelfs dat er iemand aanwezig is. Met een ommetje (ik volg voor de zekerheid andere sporen) kom ik bij de huisjes aan. Geen rook en geen sneeuwvrij dak, maar wel een hulptelefoon. Het blijkt dat deze zich in de winterruimte begeeft – ik kan dus in de hut overnachten. Sterker nog, ik heb (nadat ik alle ventilatoren open heb gezet en de nodige schakelaars omgezet heb) gas en een gaskachel. Wat een geluksvogel ben ik – ik mag er uiteraard voor betalen, maar een avond+nacht binnen vind ik best fijn.
Dag 5 Darreluoppalstugan – tent
Het is mooi weer en ik doe rustigaan bij het opstaan. Ondanks dat ik binnen lag en de temperatuur boven nul was; heb ik het heel koud gehad vannacht.. kortom – koortsig. Maar vannacht heb ik ook noorderlicht gezien – heel vet zo boven de hutten. Verder hoorde ik ook menigmaal een plof, ofwel een lawine in de verte.
Ik ga bij mijzelf ten rade.. ik ben absoluut niet fit (naast het koortsige gevoel, heb ik ook al een spoedje op het toilet gehad), er komt slechter weer aan (pas over een paar dagen, maar toch) en ik hoor lawines om mij heen. Afijn, mijn zelfvertrouwen om in mijn eentje het gebied verder in te gaan waar ‘niets’ meer is, slinkt met de minuut. Ik ontbijt rustig en drink een liter thee.. ik voel me nog steeds slapjes en besluit om terug te keren. Dat betekent dus, nu niet Sarek ingaan maar terug naar Start. Voor mijn gevoel zijn het teveel risico’s om in mijn eentje aan te gaan. Het voelt heel k*k, maar ik moet verstandig zijn.
Volgens instructie sluit ik alle ventilatie-gaten, draai alle gasopeningen weer dicht en sluit de deur grondig achter mij. Ik ga terug naar daar waar ik vandaan kwam; een ietsiepietsie andere route, gewoon omdat ik nu het dal een beetje ken en weet waar het water onbetrouwbaar is en waar ik wel kan oversteken. Het is alweer prachtig weer en ondanks de ietwat teleurstellende beslissing geniet ik met volle teugen van het landschap.
Deze witte wereld is zo mooi dat ik meerdere keren even op mijn pulka zit om dit in stilte te aanschouwen.
Langzaamaan daal ik af naar mijn tentplek van gisteren. Onderweg kom ik nog wat sneeuwscooteraars tegen; we hebben een gesprekje. Ze zijn aan het jagen op de ripa en dit is hun laatste dag, dan zit het jachtseizoen er hier op. Één van hen heeft vorig jaar de Nordenskiöldsloppet gedaan. Hij belooft mij in de uitslagen op te zoeken of ik wel gefinished ben; als niet, dan jaagt hij mij op als een ripa.
Aangekomen bij dezelfde plek, besluit ik nog iets verder door te lopen. Ik kom bij de rivier en zie een mooi plekje tussen de berken. Daar zet ik mijn tent op met de ingang richting het noorden. Dan kan ik ’s nachts af en toe kijken of er noorderlicht is. Al om 18:00 lig ik in mijn slaapzak en ben ik aan het malen. Het was prachtig weer vandaag en het ging toch eigenlijk wel prima, dus waarom ga ik terug? Ik moet realistisch zijn; ja het ging goed omdat het meerendeel bergaf was. Maar ik heb ook een aantal sanitaire stops moeten maken, waarbij ik niet eens de kans had om de beschutting op te zoeken (zo is het wel duidelijk toch?).
Dag 6 tent – tent
Deze dagen met het winterkamperen blijk ik echt nodig te hebben. Ik denk veel terug aan vorig jaar en realiseer mij dat dat echt wel heel speciaal was. Doordat ik zo lang onderweg was, vond ik het op een gegeven moment niet zo bijzonder wat ik deed. Maar ik kan het met deze sneeuwdagen weer meer perspectief geven en inzien dat het een groots avontuur was.
Weer heb ik een koude nacht achter de rug en ik voel mij slapjes; voor mijn gevoel kruip ik vooruit. Toch besluit ik om vanavond weer mijn tent op te zetten – ik blijf het toch wel speciaal vinden om een mooie plek te zoeken en deze te prepareren. Het zou slechter weer worden, maar tot nu toe ziet het er goed uit. Ik maak uitgebreid werk van mijn plek, compleet met toilet, keuken en ook alvast wat paadjes gestampt voor het geval ik vanavond mijn tent in het noorderlicht wil fotograferen. Uiteindelijk heb ik geen noorderlicht maar wel vol maanlicht.
Dag 7 tent – Kvikkjokk
Het voelt alsof ik terug bij af ben. Maar zo moet ik het niet zien; het is een verstandige beslissing om terug te gaan want ook vandaag schoot ik voor geen meter op. Elk half uur rust ik even uit op de pulka en nog steeds heb ik sanitaire noodstops. Gelukkig is het op de terugweg net of ik in een ander landschap ben.
Ik ben terug bij Kvikkjokk Fjällstation en neem een kamer. Eens kijken of ik wat aansterk met een nachtje binnen en een uitgebreid ontbijt. De kamer deel ik met Amélie, een Française; zij gaat met haar hond naar het zuiden. Samen bekijken we haar mogelijkheden want nu is er storm voorspeld voor dinsdag en dan is het niet handig om in een tent te verblijven. Via via kan ik haar een tip geven voor een overnachting in Västerfjäll – dat zou haar mooi uitkomen.
Dag 8 Kvikkjokk – tent
Gek gevoel, nu ga ik een stuk op de Kungsleden lopen waar ik vorig jaar al geweest ben. Ik heb het nog niet helemaal geaccepteerd, al weet ik dat het het beste is. Mijn doel is om het als een nieuwe ervaring te zien; wat het deels ook is want vandaag is het prima weer en zie ik meer van de omgeving dan de vorige keer.
Bij de lunch kom ik erachter dat ik de tubes met kaas+ham en kaas+salami maar beter kan bewaren voor de warme dagen. Ik krijg niets uit de tubes – gelukkig is de kaviaar vetter en beleg ik daar mijn krackers mee. Overigens ben ik vandaag al wel wat beterder in mijn energie – dat is een fijne constatering. Er is veel wind en op het kleine meer waai ik af en toe bijna om. Ik ga op zoek naar een beschutte plek op land. Achter een heuveltje en wat dennenbomen vind ik een perfecte plek met goed zicht op het noorden. Nog steeds hoop ik het noorderlicht boven mijn tent te zien.
Dag 9 tent – tent
Ook vandaag is er veel wind, grotendeels in de rug behalve bij de laatste twee oversteken over de meren. Het is een lange dag qua kilometers. Bovendien ik kom best wat mensen tegen met wie ik een kletspraatje aanknoop. Zo zijn er twee meiden die mij tegemoet komen en een van hen kan ik inspireren met mijn Vita Bandet verhaal. Achterop komt er een Zweeds stel; ik herken hun sporen want die heb ik gisteren grotendeels gevolgd. Het zicht is ook goed – dus zie ik links van mij de bergen van Sarek liggen.
Het eerste meer dat ik over mag steken, herinner ik mij nog. Het is een magisch meer; er zijn uit stekende schotsen en met ijsbedekte rotsen. Ik blijf maar rondkijken en foto’s nemen, maar uiteraard is dit wonderlijke verschijnsel hierop niet terug te zien. Aan de andere kant van het meer tref ik twee Britten en ook nog vier Fransen – ik blijf maar kletsen vandaag.
Het is een korte landdoorsteek en dan ben ik bij het volgende meer. Hier wordt ik opzij geblazen door de wind en ik voel me toch wel erg moe. Ik besluit naar Aktse, de hut, te lopen en daar onderdak te vragen. Maar toch, na het eten van een paar handjes noten en twee mokken thee draai ik om en zoek een plekje in het bos. Het is geen gemakkelijke plek want ik zak af en toe tot mijn heupen weg in de sneeuw – dat maakt het dan wel weer hilarisch.
Dag 10 tent – Sitojaure
’s Ochtends lig ik nog een beetje te soezen en plots denk ik een rendier te horen. Ik weet zeker dat ik eerst een loei hoorde en daarna nog wat geknisper. Maar dan realiseer ik mij dat ik half slapend zelf een geluid gemaakt heb (moehoew) en mijn wimpers die tegen mijn slaapzak aan kwamen klonken als stappen. Hier kan ik wel hard om lachen.
Ik veeg mijn pulka schoon en pak mijn besneeuwde tent in. Er staat mij een zware klim te wachten – dat weet ik nog van vorig jaar. Door de sneeuw die gevallen is, 7 cm, heb ik prima grip en hoef ik deze keer niet op handen en knieën omhoog. Halverwege de klim hoor ik de honden blaffen en hoop ik dat ze nog niet onderweg zijn. Ik klim namelijk op een smal pad en gisteren had ik niet zo’n fijne ontmoeting met deze hondensleeën op een smal pad. Een van de sleeën duwde mij met pulka en al van het pad af. De berijder (Duiste dame) verontschuldigde zich niet; ik ga ervanuit dat zij net als ik geschrokken was.
Na een uurtje ben ik bijna bovenaan de klim en, jawel, op dat moment komen er vier sneeuwscooters voorbij. Dat is een perfecte timing, want het wordt al vlakker en straks gaat het naar beneden en dan is zo’n spoor toch wel wat sneller. Maar eerst een fika doen om het spoor wat op te laten harden.
Als ik mijn spullen inpak, komt er een Noor naar beneden geraasd. We maken een praatje – hij doet aan lightpacking en staat op de smalle langlaufski’s. Hij heeft geen tent mee, heel weinig eten en maakt dagafstanden van zo’n 60km. Deze keer is hij onderweg van Kirkenes naar het zuiden van Noorwegen => norge på langs (3000km, bekende route onder thru hikers). Het is vandaag druk onderweg want op de top kom ik een groep Duitsers tegen en ook met hen klets ik.
De afdaling gaat geweldig – het is geen supersneeuw maar genoeg om telemark-bochten uit te proberen. Ondertussen gaat het sneeuwen dus dat haalt er snelheid uit. Onderaan de afdaling kom ik in de berkenbosjes uit. Hier kan ik nog redelijk vooruit komen op de sporen van de Duitsers. Maar op het meer ligt inmiddels zo’n 7cm sneeuw en mag ik zwoegen. Ik kom bij Sitojaure aan en het is te laat om nog veel verder door te gaan. Met de warmere temperaturen zijn mijn spullen vochtig en klam – niet ideaal voor de slaapzakken en de tent. Dus ik besluit om hier te overnachten.
Niet heel veel later komt het Zweedse stel binnen en volgt er een Duits stel met pulka. Het blijkt dat zij allemaal komen omdat er morgen storm verwacht wordt – ahaaa, toevallig heb ik dus een goede beslissing genomen. Frappant dat ik dat niet uit het weersbericht van mijn inReach had gehaald.
Dag 11 Sitojaure – Sitojaure
De hele dag blijven we binnen; een retourtje toilet of houthakhok is haalbaar maar meer zit er niet in. Aan het begin van de ochtend komen er nog twee Franse mannen binnen – zij komen uit Sarek ook om de storm te ontwijken. Het is de hele dag horizontale sneeuw en af en toe staat het huisje te schudden op z’n grondvesten.
Dag 12 Sitojaure – tent
Om weg te komen mogen we dus een diep spoor ploegen. Het weer is nog niet optimaal; de harde stormachtige wind is er nog. Gelukkig komt deze vanuit het zuidwesten en wij gaan naar het noorden. Onderweg maak ik bijna geen foto’s/video’s ondanks dat het prachtig is. Nee, ik ben teveel bezig met mij staande te houden. Iets over de helft is een raststuga en het is fijn om even uit het lawaai van de wind te zijn. Het is een gek gezicht; door weinig sneeuw en veel wind zie je veel kale rotsen onderweg en moet je er omheen laveren om niet teveel schade op te lopen.
De daling naar Saltoluokta is ijzig maar gelukkig overleef ik deze prima. Ik heb een heerlijk vooruitzicht van een fijne hut en ik weet al wat ik als eerste ga doen daar: een biertje kopen en bij de haard zitten. Na het verorberen van het biertje besluit ik om mijn tent op te zetten. Maar ik boek wel een ontbijt voor de volgende ochtend. Het is best luxe; ik kan hier opladen, sauna doen, eten koken in de keuken.
Terwijl ik aan mijn diner zit, komt Bente binnen. Dit is toch wel weer heel erg toevallig. Mijn winterkampeer-inspirator is weer op de Kungsleden. Ik vond het vorig jaar al bijzonder dat we elkaar tegen kwamen in Kvikkjokk, maar dit is wederom speciaal.
Dag 13 tent – tent
Vandaag sta ik vroeg op om mijn tent voor het ontbijt ingepakt te hebben. Daarna neem ik alle tijd bij het buffet – ik vind het prettig om hier de tijd voor te hebben. Als mijn buik vol zit, vertrek ik over het meer naar de bushalte. Ik ben ruim op tijd, dus blijf een beetje hangen bij het meer. Mijn hulp wordt gevraagd om een sneeuwscooter uit een garage te halen. Ik heb tijd genoeg, dus ik help. Het blijkt dat ik de speaker van de Nordenskiöldsloppet aan het helpen ben – wat een toeval weer.
Als de bus eindelijk komt, word ik al snel in het Nederlands aangesproken. De buschauffeur herkent mijn accent. Het is wel gezellig, want hij kan mij dingen over de omgeving vertellen. Naast mij is de enige andere passagier een stugvärd, ook hij heeft leuke dingen te vertellen. Op deze manier is het wel een superrit, hoor. In Ritsem aangekomen, doe ik eerst nog een koffie bij het Fjällstation. Heel veel haast heb ik niet, want ver ga en hoef ik niet te komen. Het is weer een steil pad om uit het dal weg te komen; maar ik kan op mijn fullies prima door blijven lopen. Ook is er wat extra grip door het dunne laagje verse sneeuw die net gevallen is.
Als je de elektriciteitsmasten wegdenkt, dan is het landschap hartstikke mooi. En ik ben sneller dan verwacht boven. Het blijft lichtjes sneeuwen en ook de wind zorgt ervoor dat de sporen dichtwaaien. Na zo’n 7km ga ik langzaamaan naar beneden; niet echt snel op de fullies. Ik kom bij het meer en kies een beschutte plek. Niet dat er veel wind is, maar als je het kunt vermijden dan is dat altijd fijn. De tent is snel opgezet. Maar met mijn brander loop ik te klooien – deze werkt niet optimaal. Door de benzine is de brander al weer vuil. Uiteindelijk maakt ie weer flink lawaai; dat is een teken dat er veel warmte gegenereerd wordt. Even later komt er een sneeuwscooteraar langs; hij vraagt of alles okay is en of ik wellicht een lift wil naar Sitasjaure – daar is een hut. Wat super attent van deze man; ik heb geen lift nodig, maar wel fijn dat hij vraagt of alles goed is.
Dag 14 tent – tent
Na een rustige nacht, zonder noorderlicht, sta ik wat later op dan normaal. Het is zelfs niet eens heel erg kou geweest – of ben ik nu meer gewend?
Rond 9 uur ben ik onderweg en voor ik het weet, rond 12 uur, ben ik al bij Sitasjaure. Daar spreek ik drie Duitse sneeuwschoeners en begrijp van hen dat het weer nog heel erg mooi blijft de komende drie dagen – weinig wind (dat is eigenlijk het belangrijkste om te weten). Ondanks dat ik nu in een gebied kom waar weinig is, ga ik door. Twee kilometer verder draai ik een dal in richting het noorden en laat ik de elektriciteitsmasten achter mij.
Yes, ik ben er weer – de compleet witte wereld! Ik loop twee uur door en mik op een leuke plek bij het Sami-dorp dat ik in de verte zie liggen. Op het moment dat ik wat moet afbuigen naar het westen voel ik een lichte bries. Ha, die wil ik vermijden als het kan dus ik loop iets terug en merk dat ik het me niet inbeeld. Dus loop ik nog ietsje verder terug en van mijn spoor weg – ik heb een perfecte tentplek gevonden – in het midden van de witte wereld. Het is wat meer knoeien met de brander deze keer, maar deze plek is werkelijk magisch! Geen beschutting, dus ik hoop dat de wind wegblijft.
Dag 15 tent – Hukejaure
Oioi, wat een verschrikkelijk mooie plek is dit toch.. als ik naar het toilet ga, zie ik sporen in een boog om de tent heen. Ik heb bezoek gehad; zou het een poolvosje geweest zijn? Het is vandaag windstil en zonnig. De route gaat vals plat omhoog met af en toe een kort echt klimmetje. De 0 graden van vandaag maken de sneeuw zwaar. Ik loop behoorlijk te zweten om vooruit te komen. Het is geen lange dag maar wel een zware. Maar het is niet erg om wat vaker stil te staan, want de omgeving is prachtig!
Witte wereld met ten oosten van mij de achterkant van de bergen langs de Kungsleden en ver weg in het westen de grillige bergen van Noorwegen. Mijn hoofd blijft alle kanten opdraaien want alles is prachtig. Ook zie ik iets naar het noorden de berg Sälka waar ik morgen langs de voet zal lopen. Begin van de middag kom ik in Hukejaure aan. Daar wordt ik ontvangen door een goedlachse stugvärd. Het lijkt erop dat ik alleen ben, want er zijn geen boekingen. Toch komen er halverwege de middag een paar VIP-gasten op de sneeuwscooter. Ze hebben allemaal een hogere positie binnen de STF waardoor de stugvärd zich beoordeeld voelt. Maar dat is natuurlijk niet zo, want het is vrijwilligerswerk dat zij doet.
Om acht uur ’s avonds staan we allemaal buiten. Er is noorderlicht; niet superhelder maar mooi genoeg om van te genieten. Ik zet mijn wekker op 2 uur ’s nachts, want het schijnt een heldere nacht te worden.
Dag 16 Hukejaure – Singi
Het was de moeite om de wekker te zetten – prachtig noorderlicht om en rond de hut. Zoveel tegelijk dat je het niet op een foto kon vastleggen. Wat een kadootje!
Vandaag wordt een lange dag maar eentje met mooi weer, er is een strakblauwe lucht dus felle zon. De wind zou toenemen naar storm, maar vanuit het westen dus ik heb wind in de rug voor het eerste deel. Het is een uur klimmen om in de vallei te komen waar ik nog net niet helemaal gek wordt. Wat is het hier prachtig; een smalle vallei met scherpe bergen links en rechts van mij.
Ik blijf foto’s nemen en video’s maken – met het felle contrast tussen wit en blauw is elk beeld mooi. Enkele scherpe bergtoppen hebben een sneeuwpluim; dat betekent dat er zoveel wind staat dat de sneeuw van de toppen geblazen wordt.
Na zo’n 20km draai ik naar het zuiden – ik ben in het dal van de Kungsleden aangekomen. Ik maak nog een kiekje van een raststuga in de verte – daar heb ik vorig jaar samen met twee Tsjechen gezeten. Dat was een supergezellige avond+nacht+ochtend; zij namen onder andere een podcast op en we ontbeten met Tony Chocolony en Italiaanse salami.
Rondom de raststuga maar ook verderop zie ik stipjes bewegen; yup, dit is toeristisch gebied. Sneller dan verwacht ben ik bij Singi en hier vraag ik onderdak. Het kan nog net – ik krijg het laatste bed dat beschikbaar is.Ik lig er al vroeg in – het is druk in de hut met een groep Tsjechen, Duitsers en een Zwitser. Met mijn oortjes in luister ik naar podcasts. Plots is het heel stil in de hut – dat is gek. Ik kijk naar buiten en zie noorderlicht. Binnen no time sta ik ook buiten en geniet van het schouwspel.
Dag 17 Singi – Nikkaluokta
Het is nog maar net vijf uur als ik al wakker ben. Ik heb geen zin om te blijven liggen en dan wellicht zo dadelijk tegelijk met de anderen op te staan. Dus pak ik snel mijn biezen. Wel zorg ik ervoor dat ik de slask (vuil water emmer) leeg en het verse water in de andere emmers aanvul; ziezo, dan heb ik toch nog mijn ‘karweitjes’ gedaan.
Het wordt een dag met veel daalmeters want ik ga de bergen uit. De eerste paar kilometers gaan nog omhoog, wat niet erg is want dan kan ik mezelf warm lopen. Daarna is het door het smalle dal naar beneden. Ik ben al een sneeuwscooter tegen gekomen, dus ik volg dat spoor. Hoe verder ik beneden kom, hoe minder sneeuw er ligt. Maar zo lang ik het spoor volg, gaat het telkens nipt goed met de sneeuw. Aan het einde van ochtend ben ik bij Kebnekaise Fjällstation. Ik was even vergeten hoe inmens groot dat station is. Als ik er naar kijk, word ik er wat ongelukkig van. Ik heb zo geen zin om hier mijn laatste bergnacht door te brengen. Mijn tent opzetten is geen optie want ik heb alleen sneeuwharingen bij mij en die werken niet zo goed in de rotsige ondergrond. Toch loop ik naar het station toe en kijk even binnen. Als ik hier overnacht, dan moet ik morgenochtend de sneeuwtaxi nemen naar Nikkaluokta en dan kan ik de bus/trein/bus naar Jokkmokk nemen. Maar ik kan ook doorgaan naar Nikkaluokta – ik besluit om dat te doen.
Dit stuk route is nog een klein stukje verder afdalen en gaat dan verder over meren. Het weer is nog prima, behalve de wind die is stevig. De route gaat verder als een witte strook door een bruin/grijs landschap. Eenmaal op het ijs is de wind flink toegenomen. Mijn pulka verschijnt aan mijn linkerzijde en ik moet mij met mijn stokken tegenhouden dat ik ook niet naar links weggeblazen wordt; een inspannend en hilarisch klusje zo op het gladde ijs. Eind van de middag ben ik aangekomen en kan ik inchecken in een kleine cabin die ik helemaal voor mezelf heb.
Als eerste ga ik enorm lang onder de warme douche staan; wat een luxe. ’s Avonds bij mijn diner kijk ik terug op de afgelopen tijd. Wat een fantastische trip heb ik weer gemaakt. De teleurstelling van het om moeten draaien op de Padjalantaleden ben ik helemaal vergeten. Sarek wacht wel op mij – ik kom een andere keer terug. Het vervolg van een aantal dagen op een bekende route vond ik helemaal niet erg. Het was als een nieuwe belevenis voor mij. En die dagen op de Nordkalotleden – wauw, daar kan ik wel even op teren. Wat een mazzel met het weer, met het noorderlicht en met mijzelf.
Afstanden:
- dag 1: Kvikkjokk – Kvikkjokk: 12,5KM
- dag 2: Kvikkjokk – tent: 18.4KM
- dag 3: tent – tent: 19,2KM
- dag 4: tent – Darreluoppalstugan: 14,8KM
- dag 5: Darreluoppalstugan – tent: 16KM
- dag 6: tent – tent: 16,8KM
- dag 7: tent – Kvikkjokk: 18KM
- dag 8: Kvikkjokk – tent: 18,3KM
- dag 9: tent – tent: 23,1KM
- dag 10: tent – Sitojaure: 13,6KM
- dag 11: Sitojaure – Sitojaure: 0KM
- dag 12: Sitojaure – tent: 20,4KM
- dag 13: tent – tent: 14,1KM
- dag 14: tent – tent: 16,5KM
- dag 15: tent – Hukejaure: 12,7KM
- dag 16: Hukejaure – Singi: 22,5KM
- dag 17: Singi – Nikkaluokta: 35,4KM
- totaal 300KM, 3200hm
