Jacomina Ultra Athlete

Ik keek achterom en zwaaide naar de auto met kano op het dak. Mijn weg vervolgde ik nu alleen op fiets. Het doel lag heel veel kilometers verderop. Zoveel kilometers verder dat ik er grip op verloor en dat was meteen het goede gevoel. Zo zou het in Amerika ook zijn – 5000km, die kun je ook niet aftellen.

Een paar kilometer nadat ik startte stond ik alweer stil, ik had ruim een half uur wachttijd voor het veer Breskens-Vlissingen. Ik ging de wachtruimte in en op zoek naar een stopcontact. Dat zou mijn voorland de komende dagen zijn. Op elk moment dat je stilstaat of stilzit dan ga je laden. En eten en bidons bijvullen. Een routine die je erin wil bakken want je wil niet onverwachts een extra stop moeten maken omdat je iets vergeten bent te doen.

Ongeduldig wachtte ik op het veer en tijdens de overtocht had ik ook niet helemaal rust. Stom natuurlijk, maar ik wilde graag fietsen. Lampjes geïnstalleerd en in Vlissingen kon ik eindelijk gaan trappen. Het ging van de schemer de donkerte in en de route volgde ik op mijn gps. Op het scherm zag ik waar ik was, in het bos of dichtbij het strand.

In de dorpen werd het rustiger op straat en werden steeds meer lampen gedoofd. Mijn plan was om rond 12-en uit te kijken voor een slaapplek. Op het terrein van de scouting lijkt het erop dat ik ver genoeg van het fietspad kan liggen. Lampjes uit en een paar minuten “zijn” op de plek om te voelen of ik dit een geschikte plek vind. Deze is goed gekeurd en de ondergrond blijkt ook nog lekker zacht te zijn! Bivakzak uitrollen, alle kleren aan, reflecterende onderdelen afdekken en tukken maar. Uiteraard lig je op je hoede en doe je niet meer dan hazenslaapjes maar uitrusten doe je sowieso.

Maandagochtend, ik kijk over het randje van mijn bivakzak.. ja, het is licht genoeg om in te pakken. Gelukkig is het niet koud geweest en hoef ik maar een uurtje met mijn regenjas te fietsen om op te warmen. Doel van de dag is om zo ver mogelijk te komen. Doel van deze ochtend was croissants scoren. Het leek mij fantastisch om dat met een bakje koffie te kunnen combineren. Afijn, ergens rond 10:00 ben ik bij een truckstop afgestapt voor de koffie, maar dan met omelet. De croissant stond niet op de kaart en inmiddels had ik flinke trek gekregen. Tot dan toe reed ik langs bakkertjes die gesloten waren of op vakantie. Ondertussen had ik het al flink naar mijn zin op de fiets – de omgeving was prachtig. Mijn slaapplek bleek achteraf het mooiste stukje natuurgebied van heel #thinklarge te zijn. Een kronkelend pad door de duinen en in de ochtendschemer zag ik vele reeën in het bos. In een behoorlijk strakke lijn langs de Noordzee-kust ging de route richting het noorden. Af en toe zicht op zee maar verder heel veel duinen in mijn blikveld. En heel veel vergezichten met afwisselend blauwe lucht, lichte bewolking en donkergrijze wolken.

Het werd een dag van jasje aan en jasje uit – de ene na de andere regenbui maar wel met een temperatuur die warm genoeg is zodat je als er geen druppel meer valt je meteen je jasje uit wil.. Dineren deed ik op een terras onder de parasol, gelukkig precies op tijd omdat de regen daarna met bakken uit de hemel kwam. Het wordt droog dus ik stap weer op – ik probeer zoveel mogelijk kilometers op de fiets te maken per dag en niet door hard te fietsen maar door zoveel mogelijk tijd op de fiets door te brengen.

In Den Helder was ik er klaar mee – ik had net een prachtig fietspad langs zee gehad en was met wind en regen in de rug weer compleet doorweekt geworden. In een bushokje stapte ik af, droogde mijn handen en pakte mijn mobiel om op zoek te gaan naar een slaapplek. Dat was vrij lastig want het is zomervakantie dus heel veel hotels waren volgeboekt. Na een half uurtje zoeken kwam ik bij een adres uit dat 700m verderop lag – wat een geluk!

Verkreukeld stond ik de volgende dag op, het ontbijt was perfect geen croissants maar wel én broodjes én kwark én fruit, etc. Later dan ik eigenlijk wilde stapte ik weer op om de kustroutebordjes te volgen naar Den Oever. Het ging slingerend door dorpjes, langs watertjes, van noord naar zuid en andersom en af en toe naar het oosten. Hier moest ik aan wennen, tot dan toe was de route redelijk rechtlijnig strak langs de kust gegaan. Bordjes met afstanden tot de volgende plaats moest ik nu negeren want geheid dat ik op 1,5x zoveel kilometers uitkwam. Kortom, loslaten om te kaderen want je weet niet wanneer je waar bent en dat zal in Amerika net zo zijn. Geen verwachtingen hebben maar gewoon doorgaan met wat je doet dan bereik je je einddoel.

De Afsluitdijk is momenteel afgesloten voor fietsers. Je kan een bus nemen waar je fiets achterop vervoerd wordt. Maar dat voelt niet goed, ik maak wel gebruik van veer en pont maar dit gaat toch net te ver. Dus had ik besloten om een ommetje te maken langs het IJsselmeer en de dijk tussen Enkhuizen-Lelystad. De wind was enorm en op mijn weg naar Den Oever probeerde ik te voelen en te voorspellen hoe de wind voor mij zou waaien. Ik had geluk, het was of zij- of mee- en bijna nergens echt tegenwind. Koffie met croissant (ook vandaag weer in mijn hoofd) werd vervangen door een koffie met appelgebak bij een prachtig stoomgemaal. De dijk langs het IJsselmeer was mooi en afwisselend en soms ook gewoon lang.

De zon brandde goed en vandaag hoefde ik maar één keer echt te schuilen voor een bui. Dat kwam erop neer dat ik in Lemmer al ging dineren. In Friesland kon ik genieten van een prachtige zonsondergang waarbij ik regelmatig achterstevoren op mijn fiets zat om te kijken hoe de zon de wolken in vuur en vlam zette of juiste een groter contrast creëerde met de regenwolken. Uiteindelijk ging de zon toch echt onder en mocht ik alle lampjes aan doen. Ik fietste weer in mijn eigen wereld. De wind ging deze avond niet uit en beschutting zoeken in het noorden van Friesland is best lastig. Maar rond twaalven vond ik een plekje – uit de wind in het hoge gras dat rook naar paarden. Al mijn kleren aangetrokken, buff op mijn hoofd,alle koordjes aangetrokken en opgekruld in mijn bivakzak. Het was een stuk kouder dan de nacht ervoor waardoor ik bijna niet sliep. Dus dan maar proberen zo goed mogelijk te rusten en wat muziek luisteren.

De volgende ochtend stond ik stijf op – oef ik had wat moeite om op gang te komen. Uiteraard keek ik weer uit naar koffie+croissant maar had al bedacht dat een supermarkt ook perfect zou zijn. Een paar uur later werd ik getrakteerd op een buurtsuper. Croissantjes, fruit, kwark en drinken sloeg ik in. Nu een bankje om even rustig te zitten. Ik rij het dorp uit met mijn aankopen in mijn handen en rustend op mijn stuur. Een routebordje staat wat onhandig en lijkt aan te geven dat ik rechtdoor moet, ik ben er niet zeker van maar rij toch de woonwijk in en over een drempel. Splash – daar gaat mijn kwark op de straat, op mijn fiets, op mijn benen… ik sta te tieren. Pak de lege verpakking op, fiets verwoed terug naar het bordje en rij vervolgens weer dezelfde straat in en door de kwark naar de volgende kruising en daar zie ik het volgende bordje. Ik rag over de weg in plaats van over het fietspad en zie in de verte een bankje. Ik knijp in mijn remmen en stap af en leg het restant van de aankopen op het bankje. Stomstomstom, ik ben erin getuind…ik heb mezelf in een hangry-situatie gewurmd. Hangry=angry hungry person. Nu eerst zitten en eten en drinken en eten en drinken en mezelf beloven dat ik op tijd zal blijven eten want dit is nergens voor nodig.

In Friesland en in Groningen gaat de kustroute ook meer van noord naar zuid en vice versa dan van oost naar west. Ik vind het lastig want er staat nog steeds een lekkere westenwind en uiteraard probeer ik daar optimaal gebruik van te maken. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik heel veel draai en keer en vaak in te zwaar verzet moet aanzetten om weer op gang te komen. Niet slim, mijn lichaam (lees knieën) houden daar niet van en geven dan ook lichtjes protest (lees maken geluid). Slingerend van dorp door polder langs rivier enzovoorts geniet ik van de uitgestrektheid. Blauwe luchten, molentje hier, kerktoren daar en ik ben helemaal in mijn sas.

Ondertussen was ik mijn strategie aan het uitdenken voor het loopdeel. Ik had bedacht ongeveer de laatste 50 kilometer te lopen. Kijkend naar de route van dat deel, besluit ik dat ik dat overdag moet doen. Anders wordt het veel te lastig om water aan te vullen onderweg of eventueel iets te eten. Mijn fiets kan ik niet zomaar achterlaten, vooral niet met de tassen erop. Verder zou het fijn zijn als ik van het einde van mijn route terug zou kunnen OV-en naar mijn fiets. Vrienden-op-de-fiets biedt uitkomst en einde middag bel ik aan bij een grote boerderij bij Roodeschool. Boodschappen had ik inmiddels al gedaan en na de maaltijdsalade lig ik om 1900 al plat. De volgende ochtend stond het ontbijt om 5:15 klaar en om 5:30 wandelde ik de deur uit. Mijn fiets en spullen mochten in de stal blijven staan. Inmiddels heb ik ruim 13KM gezwommen en 737KM gefietst. Mijn einddoel komt in zicht; ik weet dat ik vandaag kan finishen, maar ik ben er nog niet, eerst 50+ KM lopen!