In november vorig jaar bestudeerde ik de site van O-Ringen (met niet de allerbeste navigatie) en ik had doorgeklikt en doorgeklikt en auto-fill deed de rest.. dus was ik plots ingeschreven voor een oriëntatie-festijn in Zweden. Hmmm, wat nu?
Wikipedia: Oriëntatieloop is een loopsport waarbij met kaartlezen zo snel mogelijk een omloop wordt afgelegd. Een omloop is een af te leggen route op de kaart: vanaf de start komt de deelnemer via de gemarkeerde punten bij de finish uit: de route tussen de punten mag de loper zelf uitstippelen. Tijdens wedstrijden wordt de tijd opgenomen en gebruiken de deelnemers een speciaal vervaardigde kaart en een kompas om door een gebied te navigeren. De route langs de controlepunten wordt tot de start geheimgehouden.
Wikipedia: De O-Ringen is een oriëntatiewedstrijd die jaarlijks op verschillende locaties in Zweden wordt gehouden. Orientatielopers van over de hele wereld komen hierheen. De wedstrijd vindt plaats in juli en duurt zes dagen (vijf wedstrijddagen + een activiteitendag) waarbij elke actieve dag overeenkomt met een etappe. Gemiddeld aantal deelnemers ligt op 17.800.
Meedoen betekent een vakantie in Zweden; uiteraard geen straf, maar vorig jaar al geweest en volgend jaar plannen dus niet per se op het verlanglijstje. Afijn, dit doorklikken gebeurde in november dus nog alle tijd om erover na te denken. En alle tijd om te oefenen, want oriëntatielopen doe je niet zomaar. Het nadenken schoot erbij in en het oefenen is ook lastig omdat er weinig events in de buurt zijn. Maar eind mei vielen ineens de puzzelstukjes toch in elkaar: de O-Ringen doen en een swimpacking-avontuur aangaan (zie mijn vorige blog). De tickets werden geboekt en half juli ging ik op weg naar Åre, Jämtland.
In Duved (dorpje vlakbij Åre) wordt ik van het station opgehaald door Katja; zij was degene die de link naar de O-Ringen website had doorgestuurd, dus eigenlijk is het haar schuld dat ik dit ga doen. Met haar clubgenoten van de Norbergs Orienteringsklubb zitten we in twee huisjes vlakbij Åre. Hiervandaan kunnen we elke dag forensen (met auto, bus en/of trein) naar verschillende etappe-plekken. Het festijn duurt zes dagen, waarbij er 5 dagen geraced wordt.. althans, dat er races georganiseerd worden, voor mij is het een leuk spelletje spoorzoeken in de natuur.
Tijdens deze dagen zijn er tig veel verschillende parkoersen; zo zijn ze er voor de Elite, age groupers, recreanten in age groups en recreanten, binnen deze groepen zijn er parkoersen van verschillende zwaarte en dan heeft alles nog een korte variant, iets langere en soms zelfs een lange variant. Ik kies dus voor de lätt (lichtste variant), maar dan wel de langste variant… die 10KM lijkt me niet eens zo lang.
Trillevallen (dag 1 en 2)
De eerste dag start met de verplaatsing naar Trillevallen op zo’n 25KM van Åre – het is een wintersportgebied (dus op de berg). Met auto, trein (tjokvol) en bus (tjokvol) en te voet (1,5KM) zijn we zo’n twee uur onderweg om op het eventterrein te komen. Die verplaatsing is een belevenis op zich zelf – we voelen ons een festivalganger, vooral omdat we ter plekke door de modder banjeren om een plekje te zoeken. Met de Norbergse vrienden zoeken we een plek uit op het ‘zitgedeelte’ (terrein waar de zitplaatsen zijn – er is ook een terrein voor tenten) om de clubvlag neer te zetten. Hier kan iedereen van de NOK (Norbergs Orienteringsklubb) verzamelen tijdens deze dag.
Aangezien ik nog volop in het herstel van mijn dubbel zit (gevoelige voeten), besluit ik de eerste dag voor de middellange afstand te gaan. Die keuze wordt goedgekeurd door de klubbies. Dat was na de verwonderde blik dat ik het slechts één keer in mijn eentje gedaan had (en dan nog wel in NL). Vanaf het eventterrein is het 1,5KM naar de start – dat gaat dwars door de bosjes over een glibberig, modderig pad. Dat voorspelt veel goeds voor de etappe.. Met de etappe-kaart in de hand, kompas in de andere ga ik van start. Het eerste checkpoint is dichtbij en ik kan er komen via de paden of via een doorsteek door het bos. Stom als ik ben, kies ik voor de doorsteek.. omdat er al vele duizenden voor mij gestart zij, ligt dat stuk helemaal vol met olifanten-paadjes. Het duurt dan ook wel een halfuur voor ik het eerste punt gevonden heb (hemelsbreed 500m vanaf start). Vanaf daar ben ik verstandiger en neem ik de paadjes om bij de volgende punten te komen.
Onderweg wordt mij een aantal keer gevraagd waar we op de kaart zitten – ziet er dan naar uit dat ik het wel weet?! Na twee uur kom ik met een grote grijns en zeiknatte bemodderde schoenen binnen. Wat een feest is dit – slechts 5KM afgelegd maar het is zo leuk onderweg! Met eenzelfde karavaan als op de heenweg, wandelen we het pad af naar de bussen/trein/auto om terug te gaan naar ons huisje. Een iets andere reisstrategie brengt ons nu wat sneller thuis.
Dag twee gaat weer naar Trillevallen; nu vetrekken we wat vroeger want de reistijd slurpt veel van onze dag op. Vandaag is het parkoers op de berg tussen de skiliften en met prachtige uitzichten. De aanloop naar de start is deze keer 900m met 105hm.
Ik kies weer voor de halve afstand – ik deed er gisteren lang genoeg over. Als een mierenhoop verspreiden de deelnemers zich over de hellingen. Onderweg beantwoord ik weer de nodige vragen “Ursäkta – waar zijn we op de kaart?” en met 5 andere zoeken we een half uur naar nummer 79, alias checkpoint 9. Deze keer kom ik nipt binnen de twee uur terug bij de NOK vlag – “bra” gedaan! Als Nederlander blijf ik het lastig vinden om “buiten de paden” te kijken – voor mijn gevoel moet alles aan een pad liggen; in Nederland mag je namelijk nooit van het pad. Hier ligt juist alles “van het pad” en stikt het overal van de olifantenpaadjes.
Rustdag
Op onze rustdag blijven we uiteraard niet op de bank zitten. Katja en ik vonden een fiets in de schuur van het huisje en na het oppompen van de bandjes was deze rijklaar. Katja heeft haar eigen fiets mee, dus ’s ochtends doen we boodschappen in het dorp. Gisteravond waren we bij de waterval geweest en nu hadden we het snode plan om die te gaan verkennen in packraft (Katja) en met harpoenduikvisdrijver (mijn swimpackunit).
In de middag pakten we onze units op te gaan spelen met de stroming bij de waterval – een paar blauwe plekken rijker én spierpijn in de kaken van de lol.
Järpen (dag 3)
Ons competitie-gebied is nu in klassiek Zweeds bos met deels veel bomen maar ook moerassig en een deel waar bosbouw plaats vond. De aanloop naar de start is ruim 2KM en wordt door de Zweden zonder morren afgelegd. Sterker nog, velen gebruiken het stuk om warm te lopen. Ik ben steeds aan het wandelen, want mijn lichaam en geest hebben niet zo’n zin in hardlopen. Maar bijna iedereen is hardlopend aan het oriënteren of in ieder geval joggend. Zelfs de deelnemers van age group 90 en 95 stappen pittig door.
Het is een echte familie-sport; zowel kinderen als bejaarden doen met hetzelfde event mee. Inmiddels heb ik mijn slag te pakken met de middellange afstand – die is uitdagend genoeg voor mij. Grotendeels loop ik via paden om mijn punten binnen te halen; soms met wat shortcuts, waar ik steeds behendiger in word. Al moet ik toegeven dat ik wel eens bij een verkeerd punt uitkom, maar dan kan ik meestal op de kaart herleiden waar ik dan wel sta. Super tof om te merken dat ik steeds beter word in het lezen van mijn omgeving. Het kost me deze keer anderhalf uur voor 5KM – er zit progressie in. Het reizen van en naar de startlocaties gaat ook steeds soepeler – de organisatie zet steeds sneller extra bussen/treinen in. Tijdens deze editie doen er totaal 15.000 mensen mee. Het is een flinke logistieke uitdaging om hen soepel met de bussen/treinen te vervoeren.
Ånn (dag 4 en 5)
De laatste twee dagen spelen zich af rondom Ånn – een plek net boven het meer, dus de uitzichten zijn prachtig. Was het de afgelopen dagen grijs en grauw maar wel droog – de voorspellingen voor deze dagen zijn fantastisch. De zonnebrand smeren we dan ook uitbundig. Het parkoers is deels in het bos en deels door moerassen. Het is de hele week al banjeren door modder en plassen en mijn schoenen zijn nog niet droog geweest. Ter plekke aangekomen zien we bij het mooie uitzicht over het meer, de grijze buien al hangen – nee, helaas vandaag houden we het zeker niet droog.
De locaties hebben verschillende parkoersbouwers. De bouwers van vandaag hadden een makkelijk traject voor mij neergelegd – net na een uur ben ik al binnen. Of ben ik gewoon veel beter geworden in afgelopen dagen? Elke avond bekeken we de kaart nogmaals om de symbolen te ontrafelen. De kaarten zijn anders dan de gebruikelijke landkaarten en er staan zoveel details op dat je er een boekwerk naast moet leggen om alle symbolen te begrijpen.
De laatste dag neem ik een ander parkoers. De afgelopen dagen kan ik voornamelijk via paden mijn checkpoints vinden en dat gaat me nu gemakkelijk af. Ik wil wel wat moeilijkers – vandaag pak ik een middelzwaar parkoers met middellange afstand. Nu moet ik mijn kompas gebruiken om koers te bepalen als ik midden in het bos sta. De grijns op mijn gezicht kan na afloop niet groter zijn – ik heb alle punten gevonden en bij missers, dan kan ik terugvinden waar ik wel ben. Een perfecte afsluiting van een toffe week spoorzoeken in de natuur.
