De 90KM trail van afgelopen zaterdag was de afsluiter voor de Trippeln – de combinatie van de langlauf-, MTB- en trailevents in Mora. De Vasaloppet is een van de bekendste langlaufmarathons ter wereld; het is een wedstrijd over 90KM van Sälen naar Mora. Dit jaar deed ik, samen met Esther, de nachtversie – een mooi avontuur, zie ons blog. En wat was het gaaf om in Mora te zijn en deel uit te maken van dat Vasaloppet-festijn. Goed georganiseerd, aardige Zweden en toffe atmosfeer. Het lokte om door te pakken met de Trippeln, maar ik had eerst nog een ander avontuur om af te tikken: #thinkbig, de TransAmTri.
Na Amerika zette ik de punten op een rij: * vakantie in Zweden=leuk, * 90KM MTB=leuk, * 90KM trail => zou ook leuk moeten zijn, toch?! Okay, toegegeven mijn laatste echte ultra-loop (ik doel dan op eentje met tempo erin) was toch een aantal jaar geleden en ik ben niet meer zo belastbaar op het hardloopvlak dus dat werd een uitdaging. Want om voor de cut-off (15 uur) binnen te zijn, moest er toch echt hardgelopen worden. De 90KM MTB zag ik wel zitten – het was geen supertechnisch parkoers en de tijdslimieten waren enorm ruim.
Afijn, de vakantie werd geboekt en de voorbereidingen gingen van start. Althans, voorbereidingen voor de trail gingen van start; het MTB-en vond ik gesneden koek. Omdat veel hardlopen niet zo lekker ging, ging ik veel hiken – onverhard wandelen, elke dag, minimaal een uur. Aangevuld met 2-3x hardlopen per week, voornamelijk intervals. Voor ultra’s is het fijn als je lichaam algeheel sterk is, dus pakte ik minimaal 2x per week kracht (Crossfit). En in de laatste weken liep ik de deur plat bij Velofit; ik was erachter gekomen dat ik, na Amerika, compleet vast zat in mijn rug en mijn voeten. Aangevuld met een spontane 3-daagse Dutch Mountain Trail was mijn voorbereiding compleet => ik kon afreizen.
Cykelvasan
Een halve week voor de Cykelvasan (MTB-event) was ik in Mora – elke dag heerlijk buitengespeeld en op de wedstrijddag was het prachtig, zonnig weer. De bedoeling was om te genieten te onderweg, het hoefde namelijk niet hard, en ik wilde verkennen voor de ultratrail. Ik had namelijk de aanname gedaan dat deze twee (zomer)parkoersen voor 99% hetzelfde zou zijn. Ik startte in startgroep 1 bij de fun-rijders en lag na 300m al achterin deze groep. Er werd namelijk gestart met een klim, en tja ik ben een diesel.. Na 10min kwamen de eersten van de 2e startgroep al voorbij (5min later gestart, dus zij reden 2x zo snel die klim op). In het eerste uur werd ik aan alle kanten ingehaald (ook op de smalle paadjes), maar daarna begonnen mijn benen warm te draaien en begon ik mensen op te rapen. En ja, toen ging de schakel om en begon ik meer en meer te racen. Het had totaal geen invloed op wat voor uitslag dan ook, maar ik had er toch wel erg veel lol in om de mensen in te halen die mij hadden ingehaald (die van startgroepen 2, 3, 4 en soms zelfs 5). Kortom, ik kwam zwaar hijgend over de finish en kreeg een hersteltijd van 5 dagen voorgeschoteld van mijn Garmin. Maar hé, er zat wel een big smile op mijn gezicht!
Ultravasan
De week erop was de Ultravasan – 90KM trail hardlopen. Tja, ik kneep ‘m behoorlijk in de voorbereiding want ik moest toch echt doorlopen voor de tijdslimiet. Maar het MTB-parkoers zag er doenlijk uit, dus ik had vertrouwen. Minder vertrouwen had ik in het weer – de voorspellingen waren erg slecht, tot wel 30mm regen (per uur, gedurende de hele dag) en er was code geel voor het onweer. Nat zou het dus zijn!
Zaterdagochtend 2 uur ging de wekker, om 3 uur pakte ik de bus naar de Sälen. We reden weg in fikse regen en aan de weg te zien, had het de hele nacht al behoorlijk geregend. Dat betekende dat de trail er nat en vooral glibberig bij zou liggen. De start was om 5 uur in een fijne miezerregen. Mijn tactiek was om meteen de gang te pakken omdat ik niet wist hoe lang ik voldoende snelheid had om voor de cut off binnen te zijn. Het was bewolkt en de miezer zorgde ervoor dat iedereen binnen no time drijfnat was. Overigens was het 15 graden met een hoge luchtvochtigheid dus was het ook nog eens zweten. We mochten niet klagen, na een paar uur werd het droog en het bleef droog. Halverwege de middag kwam de zon tevoorschijn en werd het nog flink warm – maar geen onweer!
Bij de start zat ik nog achterin, maar bij de klim had ik me al flink naar voren gewerkt (jaja, ín de klim!). Dit betekende dat ik tussen de Zweedse ervaren traillopers zat (of wellicht zijn alle Zweden zo ervaren op technisch terrein..) en dat was niet zo fijn op de technische delen. Ik was daar enorm sloom (althans, dat gevoel werd versterkt door de zwik hijgende Zweden in mijn nek); een combi van natte technische trail en inflexibele voeten (die dus nog niet geheel hersteld van de VS waren). Ik merkte dat ik me opwond – dit technische had ik niet verwacht en ik wilde dat het over was. Bovendien ging ik harder lopen omdat ik die hijgende en kletsende Zweden achter mij vervelend vond. Ofwel, ik moest mezelf tot de orde roepen want op die manier zou het geen feestje zijn later in de 90KM. Dus ik moest accepteren dat het parkoers anders was dan ik dacht en accepteren dat de Zweden harder lopen. En toen kon ik weer genieten – en daar was het toch om te doen! De trail ging de eerste helft grotendeels door/over moeras en heide; dat betekende smalle paadjes vol met wortels en stenen en lange stukken over gladde smalle houten vlonders. Het waren prachtige, mistige vergezichten in de ochtend. Rond het middaguur was ik halverwege – enorm perfect op schema!
De verzorging was goed geregeld; elke 5KM was er een drankpost en elke 10/15KM was er een grotere post waar je meer keuze had en ook iets te eten kon pakken. Halverwege was er zelfs een pasta-maaltijd, hier moest je nog wel een kwartier voor in de rij staan en de pasta vond ik uiteindelijk niet te eten (sorry).
Het tweede deel van het parkoers was meer zoals ik mij dat had voorgesteld – brede gravel/zand/bospaden en af en toe een smalle trail die door het bos slingerde. Hier werd het ook gezelliger onderweg (ondanks dat ik de Zweden niet begreep als ze wat zeiden); je liep vaker naast elkaar en zo had je meer zicht op de anderen. Inmiddels zat iedereen wel zo’n beetje op zijn plek in deze trail dus was je telkens omgeven voor dezelfde deelnemers. Dat gold ook voor de supporters van hen, dus ook ik werd toegejuicht.
Inmiddels was het afzien wel begonnen en moest ik mij goed focussen op mijn taken. Ik had twee taken: * voldoende eten en drinken (want het is een lange weg) en * alles naar beneden + vlak is met zweeffase en omhoog is het wandelen. Vooral de laatste taak was nog niet zo gemakkelijk omdat je soms niet wist of iets vlak was, gelukkig hadden de meesten om mij heen dezelfde tactiek dus startte ik op dezelfde plekken met hardlopen en probeerde ik het wandelen uit te stellen tot een later moment. Ondertussen probeerde ik niet teveel de kilometers te laten aftellen, want al is 30KM nog maar ⅓ van wat je gedaan hebt, het is nog steeds een pokke-eind lopen! Maar toch, die laatste vijf mocht ik van mezelf aftellen – vooral toen ik tot mij door liet dringen dat ik in 13uur zou finishen, zelfs als ik ging wandelen.. Toch bleef ik druk om mezelf zetten omdat alles onder die 13 wel erg mooi klonk – ik was niet de enige, mijn ultra-maatjes deden het allemaal.. we zaten in hetzelfde schuitje. Uiteraard waren de laatste de afdalingen het meest hels, je weet dat je er bijna bent en je bent er totaal klaar mee maar toch moet je nog even door. Maar toch, uiteindelijk komt de finishstraat in zicht – de laatste 100m is middenin Mora en vol met publiek. Heerlijk om het gejoel te horen (al was dat ook voor de estafette-lopers die gingen finishen) en eiheindelijk over de meet te komen. Poeipoei, wat een trail: enorm mooi en goed zwaar én gefinished ver binnen de 15 uur.. kortom, ik ben BLIJ!
