Categorieën
Geen categorie

Klimklimklim #thinkbig

{tweede helft fietsen}

Op deze zevende wedstrijddag is het weer behoorlijk omgeslagen; gisteren was het al koeler dan de dagen ervoor. Maar vannacht en vandaag is het regenachtig en de temperatuur is flink gedaald. Ik vertrek niet te vroeg omdat ik denk dat ik het dan te koud ga hebben. Rond een uurtje of zes vertrek ik met bijna al mijn laagjes kleding aan. Vandaag is een dag waar ik naar uitgekeken heb – ik ga namelijk de bergen in en wel via de Blue Ridge Parkway!

IMG 1860 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Dit is een toeristische weg door een National Park, waarbij je op de bergkam rijdt. Uiteraard moet er eerst flink geklommen worden om op die bergkam te geraken en dat ga ik vandaag doen. Nog geen half uur onderweg of ik kan er niet door – een boom ligt op de weg en mij wordt verteld dat het voorlopig niet opgeruimd is. Hmmm, ik laat mij niet voor één gat vangen en vraag of ik mijn fiets niet over de boomstam mag tillen maar nee, nee is hier nee. Ik blijf vertwijfeld staan, kijk enorm zielig en de dienstdoende agent geeft mij de tip om de Mountains to Sea trail te proberen. Op mijn GPS zoom ik in en zie inderdaad een stippellijntje net naast de weg lopen. Ik fiets 50meter terug, pak mijn fiets op mijn schouder, stap over de vangrail en kom op de trail. Mooie hiketrail dat veel laagtemeters maakt en dan weer hoogtemeters en jawel na een half uur stappen, kan ik eindelijk weer de weg op en opstappen. Uiteraard nadat ik de onderkant van mijn fietsschoenen heb moeten schoonmaken van modder en steentjes en andere plakkerige zooi.

Ik kan verder met gestaag klimmen – het gaat op en neer waardoor ik vanwege de regen mijn jas aan en uit doe en weer aan en ga zo maar door. Ondertussen is de mist opgekomen en zie ik helemaal niets van de beloofde vergezichten. In mijn achterhoofd houd ik de woorden van Kale: “The BRP almost killed me today. Holy shit. Hahaha staying at Little Switzerland as a treat for that unbelievable punishment. I can’t believe 50 miles took 8 hours.” Hij is sterker dan ik dus ik ga ervanuit dat het mij meer dan 8 uur kost. Ik ga steviger in mijn zadel zitten en klim door; ik ben nu aanbeland in de echte klim en rits mijn jas een klein stukje open om beter te kunnen ademen. Het regent niet zo erg meer maar door de mist ben ik wel zeiknat en zelfs in de klim heb ik het niet warm. Kortom, door blijven gaan is de beste remedie om niet al te veel af te koelen en de beste manier om ergens te komen. Het klimmen duurt een aantal uren en ik ben natter dan nat. Maar hé, plots ben ik bij Little Switzerland… en het klimmen is nog niet zwaar geweest en ik heb er minder dan acht uur over gedaan; vreemd.

Tijd voor lunch maar vooral tijd nemen om mezelf enigszins droog te krijgen want ik ben verkleumd. Voor een gashaardvuur bij de Switzerland Inn mag ik mijzelf en mijn spullen drogen – mijn fietsschoenen liggen nog net niet in de haard en gelukkig wordt alles bijna helemaal droog. Het is halverwege de middag en ik heb een uitgebreide lunch op dus ik kan nog wel een paar uur fietsen. 

IMG 1881 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Bovendien, ik heb nog steeds niets gezien van de omgeving en het lijkt nu wat op te klaren. Dus ik trek alle laagjes weer aan en stap op. Ik merk dat ik verkleumd ben geweest en het voelt alsof ik bijna geen krachten meer heb. Dat is jammer, maar dan doe ik er gewoon wat langer over. Het weer is inderdaad ietsje opgeklaard en het blijft bijna droog en de mist trekt een klein beetje weg. Zou ik vandaag dan toch nog… Bij een van de Lookouts wordt er naar mij gezwaaid en ik draai de parkeerplaats op. Het is Chuck die ons (de TransAmTri-gekkies) op de voet volgt. Hij staat er met de auto en heeft allerlei lekkers bij zich én een fietspomp. Ik eet een brownie (joechee-daar word ik blij van!), steek wat repen in mijn achterzak en vul mijn banden bij. En jawel, we hebben wat uitzicht dus we kunnen een selfie maken met achtergrond!

IMG 1894 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik rijd nog een uur door en besluit, vroeger dan ik eigenlijk wilde, om in Linville Falls te overnachten. De pizza en cola wordt voor mij geregeld en de kamer heeft verwarming. Voor ik het weet, ben ik in droomland waar ik geniet van vergezichten.

Wedstrijddag acht

De dag start ik niet al te vroeg (het is namelijk koud) en met dikke ogen (had ik maar niet met de verwarming aan moeten slapen..). Het weer is goed, dat wil zeggen fris maar met optrekkende mist. Na ruim een uur wordt ik getrakteerd op supermooie vergezichten met flarden mist in het dal.

IMG 1914 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik draai in mijn fietszadel alle kanten op, stop op de onmogelijkste plekken om foto’s te maken en roep heel vaak “oooooh” en “aaaaaah”. Afijn, dit schiet dus niet op met de kilometers. Ik besluit dat ik nog één laatste foto van het uitzicht mag maken en dan alleen nog maar stop voor eten/drinken óf als het echt een andere foto is dan de vorige foto’s..  en hopsa, daar is de volgende foto-gelegenheid, deze keer geen vergezicht maar een groot onheilspellend Detour-bord. 

DBGN0022 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Inmiddels is Kale, die voor mij reed, uit de wedstrijd gestapt en ben ik de voorste van de groep. Dus heb ik de verplichting om te melden dat er een detour is – het blijkt dat dit een heel gemakkelijke is omdat de detour over “te fietsen-wegen” gaat.

Er zijn niet veel eetgelegenheden langs de Blue Ridge Parkway dus is het fijn dat er een app is met interactieve kaart die je offline kunt gebruiken. Verder staat er bijna alle mijlen een paal. Op die manier zijn de faciliteiten dus gemakkelijk te vinden. Bij mijl 280.1 zit een restaurant dat om 10:00 open gaat. Maar helaas… deze app meldde er niet bij dat ze op maandag gesloten zijn. Ai, daar gaat mijn voedingsplan want ik heb toch echt water en eten nodig vandaag en dat hoopte ik hier te scoren. Verderop is er namelijk niets op de Blue Ridge.. Het blijkt namelijk dat de campingfaciliteiten nog niet geopend zijn en dus alle waterkranen onderweg afgesloten zijn. Hmmm, ik fiets rustig door om na te denken wat dan te doen. Ik kijk nogmaals op de app of ik niet iets over het hoofd hebt gezien.. geen restaurants, geen hotels, geen dorpen/steden; niets, noppes, nada.. tot ik mij realiseer dat gasstations ook mogelijk zijn en die staan ook in de app vermeld. De gasstations liggen een aantal mijlen verwijderd van de Blue Ridge, maar hé nog altijd beterder dan geen eten/drinken. Ik heb geluk, zo’n 15 mijl verderop is een gasstation ruim een mijl ten noorden van de Parkway. Daar sla ik groots in want de rest van de dag is er niets te beleven, aka te koop. Mijn achterzakken vul ik af met sportdrank. De eerste dagen fietste ik met rugzakje op – ik kon namelijk niet bij mijn achterzakken (spierpijn en stijfheid van het zwemmen); dat lukt dus nu gelukkig weer..

IMG 1926 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Startte ik vanochtend nog met al mijn kleding aan; inmiddels is het begin van de middag en brandt de zon er flink op los. Ik ben blij dat ik extra water heb ingeslagen bij de gasstation want ik heb het nodig, er is weinig schaduw. De vergezichten blijven prachtig en nog steeds moet ik moeite doen om niet elke gelegenheid aan te pakken om een foto te maken – toegegeven, ik wil ook graag vaker stil staan omdat ik het enorm warm heb. Maar nee, ik hou voet bij stuk (aka, mijn schoen in mijn pedaal) en rij rustig door. Einde van middag is het weer feest – ik rijd de staat Virginia binnen! En niet veel later rijd ik de oprit op van mijn motel bij Fancy Gap. Het was een prachtige dag met supervergezichten, maar ook warm en met heel veel hoogtemeters – ik ben kapot.

IMG 1930 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Wedstrijddag negen

Vandaag ga ik niet al te vroeg op omdat ik een paar mijl verderop wil ontbijten en boodschappen moet doen want ik heb niets meer in mijn fietstassen. Deze keer heb ik via internet gecheckt of Gap Deli wel open zou zijn.. gelukkig, net overgenomen door twee vrouwen werd ik met veel liefde en aandacht bediend. Het is weer een mooie dag, blauwe lucht en mooie vergezichten – je zou het bijna saai gaan vinden.. 

GDNQ2956 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik had dan wel geluk met het eerste restaurant, de rest van de dag zat het toch wat meer tegen. Maar tja, dat was een luxe want tot nu toe had het nog niet echt tegen gezeten en ook dit zou ik wel weer overleven. Na weer de nodige kiekjes genomen te hebben, sla ik rechtsaf van de Ridge richting een restaurant voor mijn tweede ontbijt, ofwel koffie+calorieen. Het ziet er donker uit en het motel ernaast wordt verbouwd..helaas, de deur zit op slot. Ik ga zitten op het bankje en maak gebruik van hun wifi om verder te zoeken naar water en calorieën. De eigenaar komt eraan en spreekt mij in feilloos Nederlands aan dat ze helaas gesloten zijn (lang leve mijn Rijwielpaleis Bilthoven fietspak – ik word vaker in het Nederlands aangesproken). Gelukkig mag ik mijn bidons vullen; dat scheelt weer een stop verderop want eten heb ik nog wel.

De rit is weer prachtig en het is doodstil op de weg dus kan ik de vogelgeluiden goed horen. Online had Thijs (mijn GPS-meekijker aan het thuisfront) al gevonden dat er nog een mega-detour aan kwam bij Roanoke. Begin van de middag kom ik daar aan en ik neem de gps-detour die Thijs gemaakt had – de normale detour ging over grote wegen (en dan de Amerikaanse grote wegen, kortom daar waar ik niet wil fietsen). Ik sla dus al snel af naar een kleiner weggetje en nog een smaller weggetje en bij een kerk sla ik rechtsaf een onverharde weg op. Niets aan de hand, die had ik wel vaker gehad maar deze had toch wel erg grof gravel en na een kilometer ging deze steil naar beneden. Ik pak google-maps erbij en zie dat de weg vele mijlen en heel veel laagtemeters verderop op een andere weg uitkomt, aanname is dan ook dat dit in ieder geval onverhard is tot daar. Dat is een no-go want zelfs wandelen op het grove gravel is lastig. Ik keer om en helaas is er geen andere weg dan die ene grote weg waar ik liever niet wil fietsen. Het is een enorme steile afdaling met haarspeldbochten en weinig shoulder. Fijn vind ik het niet maar ik moet het er maar mee doen. Bij het eerste de beste gasstation stap ik overprikkelt af, ik ben toe aan cola en chips! 

XKXW4867 1024x865 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Na een uurtje zitten in de airco ben ik weer okay en vervolg mijn weg. Roanoke ligt op een laag punt dus ik blijf maar afdalen tot ik in de stad ben. Het is nog geen spitsuur maar blijkbaar wel het tijdstip om de kinderen van school te halen – het is druk met auto’s en lawaaierig met getoeter. Ik fiets onverstoorbaar verder het centrum in, richting een motel dat gunstig ligt om de volgende dag meteen weer de Ridge op te rijden. Ik heb pech, het motel verhuurt alleen kamers per week of langer dus ik moet verder zoeken. Het volgende motel heeft nog precies een kamer, een rokerskamer.. niet fijn maar ze zijn bereid om deze een uur te laten airen met een machine en dan merk ik er niets meer van, zeggen ze.. Goed bedoeld maar na het uur stinkt de kamer nog even hard en al mijn spullen ruiken dagenlang naar sigarettenrook. 

Wedstrijddag tien

Vandaag is de laatste dag op de Blue Ridge Parkway dus moet ik er nog maar flink van genieten. En dat lukt, een prachtige rit waarbij ik bij tijd en wijle écht op de Ridge zit met tegelijkertijd vergezichten naar links én naar rechts. Ik pink een traantje weg – wat is dit ongelooflijk mooi en wat ben ik bevoorrecht dat ik hier kan en mag fietsen! Daarna word ik getrakteerd op een landschap van eiken die door weer en wind als het ware gesnoeid zijn, dit is het hoogste punt van de Parkway – Apple Orchard Mountain. Daarna volgt een enorme lange afdaling om vervolgens weer te klimmen naar het allerlaatste deel van de Parkway. De lucht is strakblauw en ik ben blij met een kleine waterval vanuit de bergen waar ik verfrissend en verkwikkend water vind. Einde van middag is het nog maar een klein stukje klimmen en dan weer een lange en steile afdaling van de Blue Ridge Parkway naar de stad Waynesboro waar ik overnacht. Inkopen heb ik gedaan bij de buurt-super, dat is dan zogenaamd een kleine versie van de Walmart maar deze is nog steeds dubbel zo groot als de grootste supermarkt in Nederland (thinkbig).

En hoewel mijn avontuur nog lang niet is afgelopen, ik denk dat dit de mooiste dag is.. #nietsmeeraantoetevoegen

EXZR0353 1024x576 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Wedstrijddag elf

Ik mag dan wel klaar zijn met de Blue Ridge Parkway, ik blijf nog een dag in de bergen en wel op de Skyline Drive. Dit is dé toeristische weg want hier moet toegang betaald worden. De temperaturen zijn redelijk normaal dus vertrek ik weer voor zonsopgang. Het lijkt hier minder druk op de weg want ik zie enorm veel eekhoorns en moet ze zelfs verjagen anders rijd ik ze plat.  Ook weer veel reetjes en een rode vos die de weg oversteekt met de prooi in mijn bek. En een lawaai van kwetterende vogels – prachtig! Na een korte klim de Skyline Drive op blijft deze op en neer gaan, vaak met toch wel erg pittige stukjes ertussen. Ook hier zijn de voorzieningen op één na gesloten maar daar ben ik van uitgegaan dus heb ik mijn tassen goed gevuld. Halverwege de ochtend gaat er een jas aan want het begint te spetteren en na het spetteren komt de mist – potdichte mist. Ik heb al mijn lampen op de knipperstand gezet en heb zoals altijd mijn reflectie-hesje aan. Maar ik voel me niet erg veilig, de Amerikanen hebben geen mistlicht, sterker nog, ze rijden met behoorlijke snelheid zonder lichten. 

IMG 2045 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Op de helft van de Skyline ligt de enige toeristenshop die geopend is, de Big Meadows Wayside. Ik warm mij op aan een koffie en probeer mijn kleding wat te laten drogen. Ook vraag ik naar het weerbericht, maar helaas deze mist komt en gaat naar eigen believen. Dus ik hoef niet langer te wachten en in de miezerregen en potdichte mist vertrek ik weer. De weg is aangelegd als een racebaan, dat wil zeggen dat in de bochten de buitenste baan hoger ligt dan de binnenst – bij het klimmen wil je dan het liefst uitwaaieren naar het minder steile deel maar hier in Amerika durf ik dat niet zo goed, ze zijn hier geen fietsers gewend en komen vaak met een noodgang door de binnenbocht gescheurd en rijden je soms dan al bijna van je fiets. Op hoop van zegen fiets ik verder en denk maar niet meer aan het rijgedrag van mijn medeweggebruikers. Tot ik plots de weg deel met een beer – woow, een beer! Ik grijp naar mijn telefoon om een foto te maken, maar helaas komt er een auto aan en verdwijnt de zwarte beer tussen de bomen. De middag blijft klimmen en dalen en gelukkig wordt het weer wat helderder aan het einde van de Skyline en kom ik nog niet in bevroren toestand aan in Front Royal. Hier maak ik dankbaar gebruik van de airco, deze zet ik namelijk op de verwarmingsstand en leg al mijn natte spullen erop (do not do this at home => stank).

IMG 2064 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Wedstrijddag twaalf

Het is klaar met het klimmen en dalen – ik heb nog anderhalve dag voor de boeg, althans dat gok ik, over een pancake-flat parkoers. Ik stap voor zonsopgang weer op de fiets en kijk uit naar wat de dag mij zal brengen. En binnen een uur brengt het mij een verboden toegang bord – dit was eigen terrein dus ik mocht omrijden. Gelukkig was dat snel gedaan met twee keer linksaf en ik kon de oorspronkelijke route verder vervolgen. 

Het parkoers zou flat as a pancake zijn, maar blijkbaar kon mijn Garmin de korte steile klimmetjes niet zien. Deze waren best pittig voor de knieën en nog zwaarder voor het hoofd. Het was regenachtig weer met een paar enorme buien. Dusdanige buien dat er complete modderstromen over de weg gutsten – af en toe schuilen en wachten tot het water wat gezakt was.

IMG 2077 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ondertussen was ik wel aan het genieten van de groene weilanden met paarden in de wei en zie ik vele verlaten gebouwen. Ongemerkt fiets ik West Virginia binnen. Ik koop vers fruit onderweg en hoor een trein met dubbele zeecontainers langs boemelen. Het gaat prima, ik fiets lekker en de omgeving is mooi. Tot ik een weg inrij met de borden Road Closed en Dead End.. ai, ik kijk op googlemaps en zie dat het alternatief de Interstate is, dat lijkt mij geen optie dus ik rijd verder. Na een paar honderd meter wordt het pad onverhard met grove gravel, lastig om te fietsen maar niet geheel onmogelijk. Ik passeer een man met drie fototoestellen en vraag of je wandelend wel in Harpers Ferry komt; hij zegt ja. Dan vraag ik hem naar zijn fototoestellen en hij zegt mij dat hij gaat kijken bij de “barge” die blijkbaar al een paar dagen in het landelijke nieuws is. Ik rij verder, voorbij de barge waar nog meer journalisten staan, tot er linten over het pad gespannen zijn: Crime Scene Do Not Cross. Hmmmmm, ik besluit door te gaan en houd mezelf voor dat als ik politie tegenkom dat ik dan mijn blondjes-troefkaart trek.

GUBJ6311 1024x772 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Na dit grove pad kom ik in Harpers Ferry bij de brug over de Potomac rivier. Hier kom ik op het onverharde C&O Towpath, het Chesapeake & Ohio Canal jaagpad. Slingerend vervolg ik mijn weg langs dit supergave onverharde pad. Makkelijk fietsen is het niet omdat er ook delen van het pad weggeslagen zijn door water en het ligt er niet geheel droog bij bovendien heeft de modder een aanzuigende kracht. Langs het pad liggen drooggevallen sluizen – heel veel sluizen. In totaal passeer ik er vandaag alleen al 19 stuks.

IMG 2124 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Vandaag was een dag die in snelheid flink langzamer was dan ik had bedacht en dat is lastig als je weet dat je niet meer zo ver hoeft. In mijn achterhoofd ben ik namelijk al aan het aftellen terwijl ik dat aan alle kanten probeer te voorkomen. Slingerend langs de rivier rijd ik weer ongemerkt een nieuwe staat binnen, Maryland. Aan het einde van de middag beland in een restaurant, annex snuisterijenshop in Hancock. Terwijl ik tussen heel veel meuk een bord vol calorieën leeg eet met een groot glas cola erbij, regent het weer een uur onafgebroken. De voorspellingen zijn niet zo best voor de komende uren dus blijf ik de nacht hier – morgen vroeg weer de veren uit voor de laatste fietsdag.

Wedstrijddag dertien

4:28AM en ik zit op de fiets met al mijn lampen aan en bijna op de tast rijd ik over het begroeide C&O Towpath. Het rijdt niet vlotjes na alle regen van vannacht, maar nu is het in ieder geval droog. Ik heb mijn verwachtingen flink bijgesteld, want tja het kan niet anders dan dat vandaag ook niet van een leien dakje gaat. Gisteren had ik eigenlijk door willen fietsen naar Paw Paw, slechts 30mijl verder. Normaliter twee uur bruto fietsen; vandaag doe ik daar ruim 3 uur over. In het laatste deel mag ik, in plaats van de tunnel, mijn fiets hiker-bikeren over een steil glibberig pad. Zo blij dat ik dat gisteravond niet heb gedaan.. want dit is zelfs nu niet gemakkelijk.

IMG 2147 1024x768 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ondertussen sta ik in contact met T2 – Chellie en Sharky wachten daar op mij voor de wissel naar het lopen. Ze hebben in Cumberland een AirBnB gehuurd en nemen mijn fiets mee naar Pittsburgh (de finish). Ik doe af en toe een update van het tijdstip dat ik er verwacht te zijn. De laatste 30 mijlen zijn hangen en wurgen. Ik stop nu elk half uur met stomme smoezen. Op deze manier maak ik het laatste stuk alleen maar langer en ik word leip van mezelf dus roep ik me tot de orde. Nog een laatste reep erin en dan mag ik niet meer afstappen en moet ik in één lijn doorfietsen naar de finish. Het is nog een saai recht stuk langs water en dan, onverwachts, rij ik via een single trail de buitenwijken in. In de allerlaatste kilometer zie ik eindelijk de kerktorens en hoge gebouwen van de stad liggen – eindelijk finish ik met onderdeel 2!

YBIZ5534 1 1024x769 - geen-categorie - Klimklimklim #thinkbig

Ik maak de selfie als bewijs en rijd dan naar het appartement. Pfieuw – dit zit erop maar eigenlijk weet ik niet of ik wel blij ben.. het voelde nog steeds goed het fietsen en het was nog steeds heel gaaf om van de omgeving te genieten. En nu, nu moet ik de hardloopschoenen aan en gaan hiken met de rugzak op. Opnieuw ritme vinden in de dag, in mijn lichaam en in mijn hoofd – ik ben benieuwd!

Statistiek: ongeveer 2200KM fietsen met 22000hm in 11,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)

#sponsoralert: ik heb een Scott Addict gereden, deze was speciaal opgebouwd voor mij door Rijwielpaleis Bilthoven, zo had ik custom wielen waar een naaf-dynamo was ingebouwd voor het opladen van mijn navigatie; het Rijwielpaleis is al vele jaren mijn trouwe sponsor voor mijn (te) gekke avonturen

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

long story – long version (deel 1 – prelude)

17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triathlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!

FEHX0852 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Een korte week voor de start vloog ik naar Orlando, Florida. Het is in mei zo’n 28+ graden met hoge luchtvochtigheid dus acclimatiseren leek me wel een goed plan. Na de Schiphol-chaos kwam ik uiteraard vertraagd in Amerika aan; gelukkig was mijn fietsdoos anderhalf uur later ook ter plekke. Dat is toch altijd wel stressen om die fiets goed in te pakken, af te geven (op hoop van zegen) en aan te treffen op de band van Odd Bagage in een ander land. De doos was behoorlijk kapot, alles was door elkaar gemikt, ik miste mijn bidon – maar de fiets had niets!

ILVWE8646 vier - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Mijn Airbnb was fantastisch, vlakbij de zwemstart en een paar mijl van de supermarkt – what else do I need? Een waterfilter! Dat was het laatste item dat op de paklijst was gekomen voor de wedstrijd, dus ik ging op zoek naar een winkel waar ze deze verkochten. En ik wilde ook wel langs een fietsenzaak om mijn banden met voldoende lucht te vullen, zo’n handpompje is wel goede krachtoefening maar je krijgt ze nooit helemaal lekker hard. Google bood uitkomst, een sportwinkel waar ze ook fietsen verkochten op 7 mijl afstand en een andere sportwinkel op 12 mijl afstand. Perfect fietstochtje om te acclimatiseren – toch? Ik was al eens eerder in Amerika geweest, ook met de fiets maar dat was een MTB en toen hadden we niet veel op het asfalt gefietst en al helemaal niet in een grote stad. Dus dat was wel even wennen, en dat was een understatement. Naast de drukte, wat ik erg vervelend vond, wist ik niet waar ik op de weg mocht fietsen en op welke wegen, dus voor het gemak (of beter, voor mijn gemoedsrust) nam ik af en toe de stoep en voetgangersoversteekplaatsen – kortom, ik kwam er in mijn eentje niet helemaal uit wat wel mocht/mogelijk was. Afijn, wel de filter gescoord en mijn banden waren weer op spanning.

Om mij voor te bereiden op het zwemmen, ging ik elke ochtend naar Lucky’s Lake. Hier wordt het hele jaar rond elke dag (behalve zondag) gezwommen en iedereen mag aansluiten. Sterker nog, na je eerste crossing (je moet naar de overkant zijn geweest en dus minimaal 1 km gezwommen hebben) mag je je naam op de muur bijschrijven en op de foto met de alligator. Hoe maak je zwemmen leuk en laagdrempelig => op deze manier dus! 

EMLU1973 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Ook het hardlopen moest ik uitproberen, einde middag, maakte ik een rondje in de buurt. Enorm zweten, ontploft hoofd maar het helpt bij het acclimatiseren om af en toe een prikkel te geven. Dus op zaterdag had ik alle disciplines gedaan in de warmte – echt goed gevoel had ik er nog niet bij want ik was natuurlijk enorm traag, maar dat weet je en moet je accepteren. 

De start was op maandag; op zondag gingen we met z’n allen (=alle deelnemers) een fietsrit doen en ‘s avonds hadden we de briefing. Zaterdag was dus de laatste dag om uitgebreid de spullen te pakken/herpakken en voeding te regelen. Met de Vasaloppet (lees het verhaal van Esther en mij over emoties en bouwstenen) in gedachten leek het me wel lekker om pannenkoeken te eten tijdens het zwemmen – ik had namelijk nog geen boterkoek in de supermarkt gevonden (zie hiervoor het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek). Dus zaterdag aan het bakken geslagen en alle tassen 3x in- en uitgepakt, herverdeeld en aan de fiets gehangen etc. Kortom, een dagje klungelen ofwel een dagje mentale voorbereiding op wat komen gaat.

Zondag deden een rit in de ochtend; we gingen de eerste kilometers “de stad uit” verkennen en ondertussen konden we met elkaar kletsen. Nu was ik de enige buitenlandse en de enige die echt niemand kende; de rest kende elkaar ofwel direct of indirect. Maar uiteraard geeft dat niets en uiteraard hadden ze moeite met mijn naam onthouden. Dennis maakte het zich gemakkelijk en vroeg meteen of hij mij Jacks mocht noemen – de rest heeft netjes mijn naam onthouden en af en toe geoefend met de uitspraak. 

We reden met z’n zevenen vanaf de start weg – ik en zes mannen. Ik was dus niet de enige buitenlandse, ik was ook de enige dame van het gezelschap. Onderweg bekeken we elkaars fiets en keurden deze, wisselden onze pak-strategie uit (neem je wel of geen matje mee?) en gingen uiteraard fast food eten (what else!). Het viel me tegen.. niet de anderen, niet het fietsen maar het verkeer en de drukte en de route.. In gedachten had ik om direct na het zwemmen op de fiets te springen en 1 à 2 uur weg te rijden. Dat is fijn voor het herstel van het lichaam. Maar na deze ochtendrit wist ik dat dat geen goed idee was. Ik zou te moe zijn om goed op te kunnen letten en het zou mij enorm veel energie kosten om in Amerikaans stadsverkeer mijn eigen weg te vinden. Bovendien was de eerste overnachtingsmogelijkheid pas na 75km, daar zou ik minimaal 4 uur over doen (als ik flink doortrapte). Dus ik zou na het zwemmen flink eten/drinken, goede rust pakken en hopelijk een goede nacht slapen voor ik wegging. Dit zou gezamenlijk met de anderen zijn – zij hadden al afgesproken om op dinsdagochtend samen te vertrekken. 

IMG 1545 1024x769 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Zondagavond was de briefing. We gingen naar een Italiaans restaurant, 7 mijl verderop en gelukkig kon ik met een auto meerijden want in het donker op de fiets door de stad had ik niet zo’n behoefte aan. De briefing was kort en krachtig; het ondertekenen van papieren en in ontvangst nemen van onze swag. Daarnaast was het vooral gezellig eten met de groep en kennismaken met de crew voor het zwemmen. Dat laatste was fijn, want ik had geen crew mee en elke hulp zou welkom zijn. Al met al duurde het gelukkig niet lang want iedereen wilde vroeg in bed liggen. De wekker stond op 5:00am – 6:30 was de start en voor die tijd moest ik alle wedstrijdspullen ingepakt hebben, alles aan mijn fiets bevestigen en op mijn rug doen om bepakt en bezakt naar de start te rijden – best een uitdaging!

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

samenvatting achter de stip

IMG 2425 768x1024 - geen-categorie - samenvatting                achter de stip

17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triatlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!

2022 06 04 1 1024x568 - geen-categorie - samenvatting                achter de stip

De TransAmTri North Edition startte met zwemmen, 25 km, in Lake Cane, Orlando. Al bikepackend ging het parkoers via de Blue Ridge Parkway en Skyline Drive in ruim 2200 km naar Cumberland. Het lopen was 250 km op de Great Allegheny Passage naar Pittsburgh. Een groot avontuur dat op het zwemmen na, self-supported was – dus zelf je eten/drinken, overnachtingen regelen en bij eventuele detours moest je dit ook zelf oplossen. En ondanks de moeilijke en soms lastige momenten kan ik maar één ding zeggen: “I loved every minute of it.”

YBIZ5534 1024x769 - geen-categorie - samenvatting                achter de stip

Terwijl ik weer ritme in mijn leven probeer te krijgen, zweef ik zo af en toe nog op mijn wolk van de fantastische belevenis. Ondertussen schrijf ik, ik heb zoveel meegemaakt dat ik leuk vind om te delen – dus ja, er komt nog een serie blogs aan => longer stories to come!

Categorieën
Geen categorie

Wattuh?!

IMG 1288 1024x769 - geen-categorie - Wattuh?!

Ga je in je wetsuit in het zwembad zwemmen… Wat ga je nú weer doen..?

Eindelijk kon ik het ticket naar Amerika boeken en nu ben ik mij dus in ultra-korte tijd aan het voorbereiden op #thinkbig! Een net wat andere versie dan degene waar ik twee jaar voor ingeschreven stond – maar nog steeds een grote uitdaging. Over twee weken vlieg ik naar Amerika en over drie weken ben ik al gestart.. ik doe de TransAmTri North Edition!

Het avontuur (more or less):

  • 15 mijl zwemmen in het “krokodillenmeer” van Lucky in Florida
  • 1500 mijl bikepacking naar het noorden, onder andere door de Appalachen en Shenandoah bergen, naar Cumberland, Maryland
  • 150 mijl lopen over de Allegheny Passage Trail naar Point State Park, Pittsburgh, PA

Alles zelfvoorzienend – dus mijn eigen eten regelen, mijn eigen overnachtingsplekken regelen, zelf de route vinden etc. Uiteraard ben ik weer te volgen: mijn stip via mijn volg-pagina, op Insta mijn verhaal, op Strava mijn dagetappes en via de op TransAmTri-Facebook de dagelijks verplichte foto.

Oh ja, en waarom dan zwemmen in mijn wetsuit in het zwembad? In Florida is het water warm maar toch ga ik het koud krijgen dus is het wel fijn om mijn wetsuit weer eens te passen (hij past!) en om de warmte te voelen. Sponsoralert: ik ben super blij met mijn deboer wetsuit!

TAT NA - geen-categorie - Wattuh?!

Categorieën
Geen categorie

GRAVELvakantie #thinkdeca

En daar zat ik dan aan de pannenkoek met een rood en wat opgezwollen hoofd omdat ik zoveel uur in het water had gelegen. Ik was ervan overtuigd; ik fiets naar de camping een paar kilometer verderop.
Liggen, rusten en slapen daar had ik behoefte aan na twee dagen met totaal ruim 38KM zwemmen. Dus de Addict (mijn bijnaam voor de Scott gravelfiets) opgeladen met mijn spullen en mijn been over het zadel gezwaaid.

IMG 8489 1024x769 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Nu mochten de benen het werk doen, slechts een paar kilometer naar de camping. Maar tjé, wat voelde dit goed! Heerlijk om mijn benen te bewegen, de avondzon te voelen en boven de zee te zien en verhip ik had wind mee. Zal ik dan toch.. nee, ik ben moe en slapen zal me goed doen. Maar ondertussen malen de benen heerlijk hun rondjes en zonder moeite vind ik de kustroute naar het zuiden. Nou vooruit dan de volgende camping of de volgende of die daarna… De zon gaat onder en nipt voor het donker wordt, heb ik een slaapplek op de camping zo’n 45KM verderop.

IMG E8483 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

1800KM is een flink eind fietsen en een leuke route zou wel helpen. Dus een app-bericht naar het #thinkbig-team wie er mee wil denken over mogelijke routes. En dat worden dan mooie plannen hoor, ik heb al een voorraad van leuke routes voor als ik me een zomer verveel!
Voor een bonusvakantiegevoel wilde ik graag een gravel-route. Met als specificaties dat deze moest starten daar waar ik het zwemmen kon finishen en eindigen waar ik het lopen kon starten naar het beginpunt; aka, ik wilde een rondje.
Thijs houdt ervan om routes te bouwen en hij ging aan de slag. Hij wist nog een paar mooie gravelgebieden en maakte een route van 1800KM op zijn laptop. Yup, hij maakte de route thuis en de route ging door gebieden waar hij nog nooit gefietst had… dus het werd een route die niet verkend was. En daar heb ik hem onderweg voor geprezen, maar soms was ik ook wel een beetje boos op hem (ahum).

IMG 8516 768x1024 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Langs de kust zakte ik naar het zuiden; het was zoeven over de bekende kustpaden in Zeeland (bekend van mijn kusttriatlon #thinklarge). De eerste dagen waren asfalt en kon ik kilometers maken; bovendien was ik nog aan het floaten op mijn 38KM zwemmen (potdikkie – ik had het gewoon geflikt!). Echt comfortabel zat ik niet op mijn Addict, zere nek en ik kon niet bij mijn achterzakken van mijn fietsshirt – geen probleem, dan stop ik er niets in. Oh ja, ik had hongerklop na hongerklop.. na een paar dagen viel het kwartje (ik ben niet altijd de snelste): ik zat volop in mijn herstel van het zwemmen!
In België reed ik door Brugge en daarna was het gedaan met de snelheid, er kwamen steeds meer gravelweggetjes. Even was ik teleurgesteld omdat mijn gemiddelde omlaag ging, maar hé, ik ging geen record neerzetten en gravelweggetjes zijn vaak veel leuker dan asfaltwegen. Inderdaad, binnen no time kon ik genieten van stoffige weggetjes, gestuiter over kasseien en schrammen oplopen van de bramenstruiken.

IMG E8527 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Ik schampte Duinkerken en voor ik het wist was ik in Frankrijk, vlakbij Calais. Vanaf hier tot net boven Parijs kon ik mijn herinneringen afstoffen, ik kruiste namelijk meerdere keren het fietsparkoers van mijn Arch-2-Arc. De herinnering aan de eerste uren dat ik en mijn lichaam compleet van slag waren, niet precies wist wat voor en achter was maar gewoon door bleef trappen. Dat de lampen op de fiets aan moesten en ik met mijn duim communiceerde met de volgauto. Maar nu was het anders, het was overdag, het was warm en de zon brandde.
Nu moest ik mezelf verzorgen, op tijd stoppen om water te kopen of schaduw te zoeken, de route in de gaten houden en mijn eigen slaapplek zoeken. Ik begon in een ritme te komen – vroeg op, fietsen-eten-fietsen, vroeg slapen. Slapen deed ik vaak in mijn bivakzak op campings, eten deed ik bij supermarkten. Zo simpel kon het zijn.

IMG E8634 769x1024 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Op mijn Addict had ik geen bluf nodig – ik vond het heerlijk! En als het even niet zo lekker ging, dan kwam dat meestal omdat ik verwachtingen had, verwachtingen over snelheid/zwaarte of ik had trek of ik was gewoon met het verkeerde been uit de bivakzak gestapt, zelfs op vakantie kan dat gebeuren. Zo stond ik ergens te balen omdat het pad onbegaanbaar was, meestal maakte ik daar een foto van alsof ik met het vastleggen van het baalmoment, dit beter kon accepteren. Afijn, ik stond dus nog een beetje te mopperen en borg mijn telefoon weer op. Ik pakte mijn stuur met beide handen beet en keek op… tadaaaa, een volmaakte regenboog! Mijn mopper maakt meteen plaats voor bewondering van het natuurschoon en ik sta gelukzalig om me heen te kijken want ik sta on-top-of-the-hill de prachtige grijze wolken en deze regenboog te aanschouwen. Dit soort momenten beschouw als mooie geschenken en dan realiseer me dat ik toch wel een heel bevoorrecht mens ben dat ik dit allemaal kan en mag doen. Elke dag heb ik wel zo’n kadootje – dat is toch wel waar je het voor doet!

IMG E8677 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

De route was prachtig en zo divers. Na Calais ging het over gravelpaden wat meer landinwaarts om bij Cayeux-sur-Mer weer bij de zee met de witte krijtrotsen uit te komen. Kort daarna zwaaide ik landinwaarts dwars door de velden over begaanbare en minder begaanbare paden. Het landschap trok glooiend onder mijn gravelbanden door en ik kon al bijna in de verte zien waar mijn dag zou eindigen.
Ik was op weg naar het Forêt de Compiègne – het zuidelijkste punt van mijn route. Het Forêt is een prachtig bos waar enorm veel paadjes en weggetjes liggen, begaanbaar en onbegaanbaar, langs kastelen en door kleine dorpjes. Voor mijn gevoel was dit bos halverwege mijn #thinkdeca en ik wist dat het daarna niet zozeer aftellen zou worden. De Ardennen, ofwel hoogtemeters, kwamen er aan. Inmiddels sliep ik niet zo vaak meer buiten; dit kwam door én het slechtere weer én het ongemak van licht gekneusde ribben (een valletje hoort erbij!).

IMG 8617 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Mijn route ging dwars door het landschap naar het noorden, naar de heuvels. Niet dat ik tot nu toe geen hoogtemeters had gehad, maar dat was toch vaker glooiend dan dat er echt geklommen moest worden. Chimay was de eerste grote plaats in België, bekend van de biertje – ik nam er frieten. Vanaf daar ging het slingerend oostwaarts richting Bouillon en onder Bertrix langs. En daar had ik een medefietser – Aart kwam me een stukje vergezellen. Hij trof het niet, de regen kwam met bakken uit de hemel en bij mij liep alles die dag mis; weggetjes die op niets uitkwamen, afdalingen door modderstromen en afgesloten paden. Dus kwam ik chagrijnig uren later op de plek waar we elkaar zouden ontmoeten. Maar Aart en Eveline verwelkomden mij met een warme lach en deden of er niets aan de hand was.

IMG E8720 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

We troffen nog wat fikse buien, waarbij we bijna van de weg spoelden – zoveel water kwam er naar beneden. En ook nu was het een bijzondere route, met deze doorgang door een pikdonkere tunnel en over een stuk met grove keien. Maar ook nog wat stukken asfalt, waarbij de regen dusdanig naar beneden kwam dat het wel leek dat we door een rivier aan het fietsen waren. Een paar uren later liet Aart me gaan met de beschrijving hoe ik naar de dichtsbijzijnde supermarkt moest.

PKVE9543 2 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Verder oostwaarts ging het door Luxemburg, maar daar merkte ik niets van. Het was nog steeds klimmen en dalen, misschien iets minder steil hier. Net na Luxemburg ging ik naar het noorden, Duitsland in, over weggetjes door onherbergzaam gebied – mijn enige eetkans was bij een benzine-station; prachtig!


Ik hield niet bij hoeveel ik gefietst had, ik ging ervanuit dat mijn omfietsen voor onderdak en het afsnijden van onbegaanbare weggetjes in evenwicht zou zijn. Dus ik dacht dat ik de route gewoon moest afmaken in zijn totaliteit. Maar ik werd op de voet gevolgd door Thijs en hij verblijdde mij met het nieuws dat ik flink boven mijn oorspronkelijke KM’s zat. Ja, je leest het goed: “verblijdde” – ik begon het fietsen wel een klein beetje zat te worden. Mijn knieën begon op te spelen van het kracht zetten in de klimmetjes van de Ardennen en de ribben vonden het zware hijgen niet jofel. Ik begon lichamelijk te kraken en dan gaat het mentaal piepen. Maar hé, er was niets aan de hand en eigenlijk zat ik nog heerlijk op mijn Addict!

IMG 8744 1024x769 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Er stonden dus meer KM’s op de teller dan verwacht. Nu hoefde ik niet perse de complete route af te leggen, dus ik wist dat ik nu af en toe wat af zou kunnen snijden; maar ja, waar dan? Want ik wilde uiteraard niet de mooiste stukken links laten liggen. Ik kwam weer meer in de bewoonde wereld; zo fietste ik door Monschau en logeerde ik in Niedeggen. In deze regio zag ik steeds meer de gevolgen van de overstromingen. Delen van fietspaden weg, bruggetjes verdwenen, meubels met vochtstrepen aan de rand van de weg en ik rook in de dorpen een vieze natte lucht.

IMG E8736 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca


Er waren ook wegafzettingen, op last van de politie mocht ik niet over een deel van de Hoge Venen in België. Door deze beperkingen werd mijn route vanzelf korter en ik moest vaker stukken lopen. Het einde van mijn fietstocht was in zicht en ja, ik kon warempel een stukje uitbollen. Een paar dagen iets relaxter qua afstanden en dan kon ik ontspannen met het lopen beginnen.

IMG 8805 1024x769 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

Op mijn einddag had ik weer gezelschap – Linda en Thijs fietsen een stuk mee. Heerlijk om weer bekende gezichten te zien en samen op zoek te gaan naar de koffie met wat lekkers. Via het drielandenpunt daal ik over MTB-paden af richting Withuis – ik geniet nog even na van de laatste kilometers op mijn Addict. Wat was het voorspoedig gegaan en ik had zoveel moois gezien onderweg!

EDKT1434 1024x768 - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca

In Withuis hadden Linda en Thijs ondertussen mijn parc fermee ingericht. Hun auto stond klaar met mijn loopspullen en zij zouden mijn fiets meenemen naar huis. De video van mijn fietsfinish werd gemaakt en ik kon mij omkleden bij de auto – schone kleren, wat heerlijk! Ompakken ging redelijk snel, mijn slaapzak, zakmes én mijn favoriete sokken (die waren dan wel vies, maar tja als het je favorieten zijn..!!).
Nog even via de supermarkt voor mijn avondmaaltijd en ik kon met het loopdeel beginnen – het laatste onderdeel en een nieuw avontuur.

#thinkdeca

38KM zwemmen: 2 dagen

1800KM gravellen: 12 dagen

422KM lopen: 11 dagen

mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
InkedNational Geographic Kaart Frankrijk Belgie en Nederland Engels  LI - geen-categorie - GRAVELvakantie #thinkdeca
Categorieën
Geen categorie

#THINKDECA – gravelbike

1800 kilometer bikepacking – daar kun je wel een mooie route voor bouwen! De trigger voor mij om Amerika te gaan doen, was het bikepacking van A naar B. Mijn nieuwe uitdaging moest dan op z’n minst een stuk bikepacking hebben en dat was het begin van #thinkdeca. Om er een extra twist aan te geven, wilde ik wel graag gravelen. Dus ik klopte weer bij Thijs aan. Thijs had me geholpen met het uitpluizen en inzichtelijk maken van de TransAm-route én hij had mijn gravelparkoers ontworpen voor de allereerste Dutor (Double Triatlon Off Road) in Nederland. 

IMG E84361 1024x768 - geen-categorie - #THINKDECA - gravelbike
testrit met bepakking naar BikeShoe4U voor nieuwe schoenen

Bij de brainstormsessie met het #thinkdeca-team kwamen de mooiste ideeën voor een route voorbij. En om eerlijk te zijn, er is nog wel een brainstorm-idee blijven hangen voor een volgend avontuur…

Maar voor nu is het de bedoeling dat ik met vier weken klaar zou kunnen zijn met de hele deca. Verder wil ik bij voorkeur het zwemmen en lopen in Nederland doen (organisatorisch makkelijker en er kan aangehaakt worden). 

IMG 80381 1024x769 - geen-categorie - #THINKDECA - gravelbike

Het wordt een prachtige route en ik heb er al reuze zin in om door de verschillende landschappen te trekken. Mijn start is in Katwijk aan Zee, want daar ben ik uit het water gekomen na mijn 38KM zwemmen. Dan rijd ik langs de kustlijn naar het zuiden, België in en door (iets meer landinwaarts) om dan bij de Opaalkust weer terug naar de kust te steken en verder af te zakken langs de krijtrotsen. Ten zuiden van Amiens steek ik door het Franse landschap richting Compiègne. Vanaf daar ga ik schuin omhoog richting de Ardennen en daar slinger ik richting het oosten, dwars door Luxemburg naar Duitsland. En dan weer naar het noorden door het grensgebied met België. Net onder Maastricht kom ik dan bij Withuis van de fiets om met het lopen te starten. Het is geen vlak parkoers, ik rijd door bossen en velden, langs de kust en rivieren, door steden en gehuchten – kortom een enorm afwisselend landschap.

gavelbike deca - geen-categorie - #THINKDECA - gravelbike

Tijdens mijn #thinkdeca blijf je op de hoogte door mij op Insta of FB te volgen. Op mijn Volg-pagina kun je zien waar ik precies ben.

Categorieën
Geen categorie

Ready – set – go – TransAmTri..?!

Ruim een jaar geleden kwam het teleurstellende, maar ook begrijpelijke, bericht dat de TransAmTri gecancelled werd. Ik vond dat niet leuk, maar tja het zij zo en ik was blij dat de beslissing voor mij genomen werd. 

zdfbdb1 1024x333 - geen-categorie - Ready - set - go - TransAmTri..?!

Dit jaar is het anders – TransAmTri, ofwel mijn #thinkbig, gaat hoe dan ook door. De race kan georganiseerd worden in Amerika – er zijn nog geen 20 deelnemers en met zo’n lang event ligt het deelnemersveld al snel uit elkaar. Sinds het begin van het jaar zweven er dan ook twee vragen in mijn gedachten: kan ik naar Amerika? zo ja, wil ik onder deze omstandigheden? 

Ik moet toegeven, de focus stond de laatste maanden niet op super scherp; dat kwam door de onzekerheid van het reizen maar ook door corona-maatregelen die de voorbereidingen soms flink in de weg zat. En ook het voorbereiden met mijn team stond nagenoeg stil, tja het gezellig bij elkaar zitten met een pizza en over de route babbelen zat er niet in.

Lang kon ik de vraag of ik zou starten van me afhouden. Maar er komt een moment dat je je spullen moet organiseren en pakken. Dus afgelopen week was voor mij de week om de knopen door te hakken. Zo heb ik de praktische zaken uitgezocht en op een rijtje gezet. Het is mogelijk naar Amerika af te reizen, weliswaar via een 14-daags verblijf in een “bridge-country”, met de nodige tests en expat-verzekering. Op dit moment kan ik dus met een omweg reizen, maar hoe is de situatie over een paar weken? 

wereldkaart 17 12 2020 edited 1 - geen-categorie - Ready - set - go - TransAmTri..?!
wereldkaart reisadviezen met kleurcodes

En hiermee kwam een andere vraag naar boven: “Hoeveel heb ik er voor over om aan de startlijn te staan?” En dan gaat het niet over de intrinsieke motivatie, maar wil ik perse reizen als we eigenlijk niet mogen, wil ik in onzekerheid zitten tot het allerlaatste moment en, niet geheel onbelangrijk,  hoeveel geld heb ik er voor over? 

Zoveel vragen, zowel praktische als gevoelsmatige – mijn antwoorden schoten alle kanten op. Maar na alles gewikt en gewogen te hebben, is het antwoord duidelijk: Nee, ik ga niet naar Amerika. 

Rijst meteen de vraag: “Komt er een alternatief plan?” Een alternatief komt er, maar in welke vorm/lengte heb ik nog niet voor ogen. Eerst afscheid nemen van de gedachte dat ik met ruim een maand in warm Florida zou staan met mijn voeten aan de startlijn van een groots avontuur..

tat2021 - geen-categorie - Ready - set - go - TransAmTri..?!

Categorieën
Geen categorie

#thinkdouble (DUTOR): hoezo en hoe?

Ruim een maand geleden alweer… in de eerste dagen bekeek ik foto’s, WhatsApp-groepen, social media en zweefde ik op mijn “ik heb het gechefd”-wolk. En toen die begon te zakken, kon ik laten bezinken en alles nuchter op een rijtje zetten.

#thinkdouble, ofwel officieel de DUTOR – wat een avontuur was dat!

22f8216e fd30 4c01 bfc7 08c24c19df6b - geen-categorie - #thinkdouble (DUTOR): hoezo en hoe?

Om bij het begin te beginnen: het idee kwam uit Amerika overgewaaid. Organiseer ergens tussen half september en eind oktober, je eigen dubbele triatlon off road (DUTOR – Double Ultra Triathlon Off Road). Tja, dan raak ik dus enthousiast.. hoe vet is dat en hoe zwaar is dat wel niet? Het was begin september, lekker weer en de MTB-routes lagen er perfect bij dus ik dacht: “Hoe moeilijk kan het zijn?”. Ik ging nog een week naar de Alpen om MTB-reis te gidsen voor Vasa Sport dus dat fietsdeel zou wel goed komen. Zwemmen wilde ik perse in buitenwater doen; in oktober hoeft dat niet perse een probleem te zijn. Hardlopen bij voorkeur op de Utrechtse Heuvelrug, dat klinkt zo lekker fijn dichtbij.

Dus ging ik aan de slag: vrij vragen, parkoers uitzetten en mentaal voorbereiden. Specifiek fysiek voorbereiden op alle onderdelen zat er niet in. Na mijn week in de bergen was er niet veel tijd meer over om nog uitgebreid uren te maken want je wil uiteraard uitgerust aan de start staan. Het openwaterzwemmen en de lange duurlopen schoten er een beetje bij in… dus vertrouwen op je eigen kracht en met name de mentale kracht.

Eén van de regels van de organisator: je route moet minimaal 75% off road zijn.

IMG 5454 1024x768 - geen-categorie - #thinkdouble (DUTOR): hoezo en hoe?

Het zwemdeel zou gemakkelijk zijn, dat kon in een willekeurige officiële buitenwater zwemlocatie – in mijn ogen dus 100% off road (knipoog).

Fietsen off road – dat bleek nog wel een issue te zijn. Het leek mij wel wat om alle MBT-routes op de Heuvelrug aan elkaar te plakken – dat zou echt episch zijn. Maar 360KM fietsen lukt mij niet in daglicht (op de routes mag je niet na zonsondergang zijn). Dus op zoek naar onverharde weggetjes in de buurt van de Heuvelrug om mijn nachtdeel te rijden. Hmmm, daar zijn er niet veel van. Dus zoekgebied uitgebreid en hulp ingeschakeld. Om in Nederland een route van 360KM te bouwen met 75% onverhard, waar je ook ’s nachts mag fietsen, was met recht een grote uitdaging. Ondertussen probeerde ik een loopparkoers op de Heuvelrug te organiseren – particulier terrein was eigenlijk de enige mogelijkheid. Hier schakelde ik ook hulp in om dat hopelijk te kunnen fixen.

IMG 5408 1024x768 - geen-categorie - #thinkdouble (DUTOR): hoezo en hoe?

Afijn… in de laatste week vielen de parkoerspuzzelstukjes op hun plek – zwemmen in Bussloo, fietsen door de Achterhoek en via de Veluwe terug naar de Heuvelrug. Helaas kreeg ik het lopen niet geregeld op de Heuvelrug dus moest ik in deze laatste week nog een route vinden. Tegen mijn verwachting in bleek een groot stuk langs de Kromme Rijn geschikt te zijn. Uitgerekend het Kromme Rijnpad – daar waar ik zo vaak loop en wandel. En daarmee kwam ook meteen de StayOK in beeld; de parkeerplaats was de perfecte uitvalsbasis voor mijn looprondes.

Check – parkoersen zijn geregeld, dat was mijn grootste zorg. Nu nog de laatste puntjes op de “i” wat betreft support. Zo uitgebreid als dat ik met mijn parkoers bezig was, zo minimaal was ik bezig met het organiseren van mijn support. Mijn gedachten: een persoon bij het zwemmen om warme thee aan te geven en iemand om het lopen door te komen. Als die beide personen een auto hebben, dan kan ik daaruit leven. Simpel zat en meer had ik – dacht ik – niet nodig. En hulp vragen vind ik moeilijk dus dit was minimale inspanning….

Door het delen van mijn nieuwe avontuur met de mensen in mijn omgeving, kwam de hulp vanaf meerdere kanten. Loopbegeleiding – check, T2 – check, buddy bij het zwemmen – check, BaseCamper bij zwem en loop – check, verzorgingspost fietsen – check, etc. In die laatste week voor mijn start stonden vrienden spontaan op om mij bij dit avontuur te helpen en ze boden meer dan dat ik vroeg. Ik was daar stiekum wel een beetje door overdonderd, maar wat was fijn! Het gaf mij heel veel vertrouwen in mijn avontuur.

En dan het mooiste… terwijl ik in weer en wind met mijn avontuur bezig was, groeide op de achtergrond mijn team. Via de App hielden onbekenden elkaar op de hoogte, werd de buitenwereld ingelicht en werd er gezorgd dat alles rondom mij soepel verliep. Tijdens het lopen werd ik aan alle kanten goed verzorgd en alles stond telkens klaar bij de BaseCamper. Ik was enorm moe maar had wel in de gaten dat dit superteamwerk was. Ieder pakte zijn eigen rol en verantwoordelijkheden in dit avontuur.

Mijn finish was speciaal – natuurlijk was ik blij om klaar te zijn met de DUTOR maar ik was vooral blij en opgetogen dat bijna iedereen van mijn team er was. Mijn team finishte samen met mij – dat was het allermooiste moment!

IMG 5469 1024x768 - geen-categorie - #thinkdouble (DUTOR): hoezo en hoe?
Team DUTOR: Paula – Irene – Silvia – Koen – Linda – Thijs (en niet op de foto Martine en Rudo)

Categorieën
Geen categorie

#thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

Ik keek achterom en zwaaide naar de auto met kano op het dak. Mijn weg vervolgde ik nu alleen op fiets. Het doel lag heel veel kilometers verderop. Zoveel kilometers verder dat ik er grip op verloor en dat was meteen het goede gevoel. Zo zou het in Amerika ook zijn – 5000km, die kun je ook niet aftellen.

Een paar kilometer nadat ik startte stond ik alweer stil, ik had ruim een half uur wachttijd voor het veer Breskens-Vlissingen. Ik ging de wachtruimte in en op zoek naar een stopcontact. Dat zou mijn voorland de komende dagen zijn. Op elk moment dat je stilstaat of stilzit dan ga je laden. En eten en bidons bijvullen. Een routine die je erin wil bakken want je wil niet onverwachts een extra stop moeten maken omdat je iets vergeten bent te doen.

Ongeduldig wachtte ik op het veer en tijdens de overtocht had ik ook niet helemaal rust. Stom natuurlijk, maar ik wilde graag fietsen. Lampjes geïnstalleerd en in Vlissingen kon ik eindelijk gaan trappen. Het ging van de schemer de donkerte in en de route volgde ik op mijn gps. Op het scherm zag ik waar ik was, in het bos of dichtbij het strand.

E7AB4AD8 1B4C 4BE8 AFF5 832D3C0C57A8 1024x1024 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

In de dorpen werd het rustiger op straat en werden steeds meer lampen gedoofd. Mijn plan was om rond 12-en uit te kijken voor een slaapplek. Op het terrein van de scouting lijkt het erop dat ik ver genoeg van het fietspad kan liggen. Lampjes uit en een paar minuten “zijn” op de plek om te voelen of ik dit een geschikte plek vind. Deze is goed gekeurd en de ondergrond blijkt ook nog lekker zacht te zijn! Bivakzak uitrollen, alle kleren aan, reflecterende onderdelen afdekken en tukken maar. Uiteraard lig je op je hoede en doe je niet meer dan hazenslaapjes maar uitrusten doe je sowieso.

Maandagochtend, ik kijk over het randje van mijn bivakzak.. ja, het is licht genoeg om in te pakken. Gelukkig is het niet koud geweest en hoef ik maar een uurtje met mijn regenjas te fietsen om op te warmen. Doel van de dag is om zo ver mogelijk te komen. Doel van deze ochtend was croissants scoren. Het leek mij fantastisch om dat met een bakje koffie te kunnen combineren. Afijn, ergens rond 10:00 ben ik bij een truckstop afgestapt voor de koffie, maar dan met omelet. De croissant stond niet op de kaart en inmiddels had ik flinke trek gekregen. Tot dan toe reed ik langs bakkertjes die gesloten waren of op vakantie. Ondertussen had ik het al flink naar mijn zin op de fiets – de omgeving was prachtig. Mijn slaapplek bleek achteraf het mooiste stukje natuurgebied van heel #thinklarge te zijn. Een kronkelend pad door de duinen en in de ochtendschemer zag ik vele reeën in het bos. In een behoorlijk strakke lijn langs de Noordzee-kust ging de route richting het noorden. Af en toe zicht op zee maar verder heel veel duinen in mijn blikveld. En heel veel vergezichten met afwisselend blauwe lucht, lichte bewolking en donkergrijze wolken.

Het werd een dag van jasje aan en jasje uit – de ene na de andere regenbui maar wel met een temperatuur die warm genoeg is zodat je als er geen druppel meer valt je meteen je jasje uit wil.. Dineren deed ik op een terras onder de parasol, gelukkig precies op tijd omdat de regen daarna met bakken uit de hemel kwam. Het wordt droog dus ik stap weer op – ik probeer zoveel mogelijk kilometers op de fiets te maken per dag en niet door hard te fietsen maar door zoveel mogelijk tijd op de fiets door te brengen.

IMG 4466 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

In Den Helder was ik er klaar mee – ik had net een prachtig fietspad langs zee gehad en was met wind en regen in de rug weer compleet doorweekt geworden. In een bushokje stapte ik af, droogde mijn handen en pakte mijn mobiel om op zoek te gaan naar een slaapplek. Dat was vrij lastig want het is zomervakantie dus heel veel hotels waren volgeboekt. Na een half uurtje zoeken kwam ik bij een adres uit dat 700m verderop lag – wat een geluk!

Verkreukeld stond ik de volgende dag op, het ontbijt was perfect geen croissants maar wel én broodjes én kwark én fruit, etc. Later dan ik eigenlijk wilde stapte ik weer op om de kustroutebordjes te volgen naar Den Oever. Het ging slingerend door dorpjes, langs watertjes, van noord naar zuid en andersom en af en toe naar het oosten. Hier moest ik aan wennen, tot dan toe was de route redelijk rechtlijnig strak langs de kust gegaan. Bordjes met afstanden tot de volgende plaats moest ik nu negeren want geheid dat ik op 1,5x zoveel kilometers uitkwam. Kortom, loslaten om te kaderen want je weet niet wanneer je waar bent en dat zal in Amerika net zo zijn. Geen verwachtingen hebben maar gewoon doorgaan met wat je doet dan bereik je je einddoel.

IMG 4486 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

De Afsluitdijk is momenteel afgesloten voor fietsers. Je kan een bus nemen waar je fiets achterop vervoerd wordt. Maar dat voelt niet goed, ik maak wel gebruik van veer en pont maar dit gaat toch net te ver. Dus had ik besloten om een ommetje te maken langs het IJsselmeer en de dijk tussen Enkhuizen-Lelystad. De wind was enorm en op mijn weg naar Den Oever probeerde ik te voelen en te voorspellen hoe de wind voor mij zou waaien. Ik had geluk, het was of zij- of mee- en bijna nergens echt tegenwind. Koffie met croissant (ook vandaag weer in mijn hoofd) werd vervangen door een koffie met appelgebak bij een prachtig stoomgemaal. De dijk langs het IJsselmeer was mooi en afwisselend en soms ook gewoon lang.

IMG 4508 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

De zon brandde goed en vandaag hoefde ik maar één keer echt te schuilen voor een bui. Dat kwam erop neer dat ik in Lemmer al ging dineren. In Friesland kon ik genieten van een prachtige zonsondergang waarbij ik regelmatig achterstevoren op mijn fiets zat om te kijken hoe de zon de wolken in vuur en vlam zette of juiste een groter contrast creëerde met de regenwolken. Uiteindelijk ging de zon toch echt onder en mocht ik alle lampjes aan doen. Ik fietste weer in mijn eigen wereld. De wind ging deze avond niet uit en beschutting zoeken in het noorden van Friesland is best lastig. Maar rond twaalven vond ik een plekje – uit de wind in het hoge gras dat rook naar paarden. Al mijn kleren aangetrokken, buff op mijn hoofd,alle koordjes aangetrokken en opgekruld in mijn bivakzak. Het was een stuk kouder dan de nacht ervoor waardoor ik bijna niet sliep. Dus dan maar proberen zo goed mogelijk te rusten en wat muziek luisteren.

IMG 4542 1 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

De volgende ochtend stond ik stijf op – oef ik had wat moeite om op gang te komen. Uiteraard keek ik weer uit naar koffie+croissant maar had al bedacht dat een supermarkt ook perfect zou zijn. Een paar uur later werd ik getrakteerd op een buurtsuper. Croissantjes, fruit, kwark en drinken sloeg ik in. Nu een bankje om even rustig te zitten. Ik rij het dorp uit met mijn aankopen in mijn handen en rustend op mijn stuur. Een routebordje staat wat onhandig en lijkt aan te geven dat ik rechtdoor moet, ik ben er niet zeker van maar rij toch de woonwijk in en over een drempel. Splash – daar gaat mijn kwark op de straat, op mijn fiets, op mijn benen… ik sta te tieren. Pak de lege verpakking op, fiets verwoed terug naar het bordje en rij vervolgens weer dezelfde straat in en door de kwark naar de volgende kruising en daar zie ik het volgende bordje. Ik rag over de weg in plaats van over het fietspad en zie in de verte een bankje. Ik knijp in mijn remmen en stap af en leg het restant van de aankopen op het bankje. Stomstomstom, ik ben erin getuind…ik heb mezelf in een hangry-situatie gewurmd. Hangry=angry hungry person. Nu eerst zitten en eten en drinken en eten en drinken en mezelf beloven dat ik op tijd zal blijven eten want dit is nergens voor nodig.

IMG 4556 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

In Friesland en in Groningen gaat de kustroute ook meer van noord naar zuid en vice versa dan van oost naar west. Ik vind het lastig want er staat nog steeds een lekkere westenwind en uiteraard probeer ik daar optimaal gebruik van te maken. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik heel veel draai en keer en vaak in te zwaar verzet moet aanzetten om weer op gang te komen. Niet slim, mijn lichaam (lees knieën) houden daar niet van en geven dan ook lichtjes protest (lees maken geluid). Slingerend van dorp door polder langs rivier enzovoorts geniet ik van de uitgestrektheid. Blauwe luchten, molentje hier, kerktoren daar en ik ben helemaal in mijn sas.

IMG 4571Edited 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets

Ondertussen was ik mijn strategie aan het uitdenken voor het loopdeel. Ik had bedacht ongeveer de laatste 50 kilometer te lopen. Kijkend naar de route van dat deel, besluit ik dat ik dat overdag moet doen. Anders wordt het veel te lastig om water aan te vullen onderweg of eventueel iets te eten. Mijn fiets kan ik niet zomaar achterlaten, vooral niet met de tassen erop. Verder zou het fijn zijn als ik van het einde van mijn route terug zou kunnen OV-en naar mijn fiets. Vrienden-op-de-fiets biedt uitkomst en einde middag bel ik aan bij een grote boerderij bij Roodeschool. Boodschappen had ik inmiddels al gedaan en na de maaltijdsalade lig ik om 1900 al plat. De volgende ochtend stond het ontbijt om 5:15 klaar en om 5:30 wandelde ik de deur uit. Mijn fiets en spullen mochten in de stal blijven staan. Inmiddels heb ik ruim 13KM gezwommen en 737KM gefietst. Mijn einddoel komt in zicht; ik weet dat ik vandaag kan finishen, maar ik ben er nog niet, eerst 50+ KM lopen!

IMG 4637 Edited 1 - geen-categorie - #thinklarge – Amerika-gevoel op de fiets
Categorieën
Geen categorie

#thinklarge – dit keer een ‘echte’ triatlon

thinklarge - geen-categorie - #thinklarge – dit keer een ‘echte’ triatlon

Het zat eraan te komen; mensen in mijn omgeving riepen het al… komt er nog iets tussen ‘medium’ en ‘big’? Ik had nog een kleine drie weken vrij dus er kon nog wat gepland worden.. en al snel bedacht ik mij dat ik het deze keer in het normale triatlon-format wilde doen. Lang zwemmen, lang fietsen en lang lopen => ultra-triatlon. Nu houd ik meer van A-naar-B parkoersen dan rondjes en dan heb ik hulp nodig bij het zwemmen. Wie beter te vragen dan Ron, mijn steun en toeverlaat tijdens de Kanaaloversteek! Voor we het wisten lag er een prachtig plan op tafel. Ron kon zich verdiepen in getijden, stroming, weersvoorspellingen, etc. En ik kon me voorbereiden op een zeezwem, bikepackingtrip en ultra-loop.

42724e67 d025 4b70 a19f fa00d43bc728 512x1024 - geen-categorie - #thinklarge – dit keer een ‘echte’ triatlon

Zondag 26 juli 2020 startte ik op de Belgische grens bij Cadzand Bad; vier dagen en 23 uur en 15 minuten later tikte ik de Duitse grens bij Nieuwe Zijl aan. In die tijd had ik de complete kustroute, incl ommetje langs Ijsselmeer, van 800KM afgelegd. Daarvan had ik 13KM in zee gezwommen, 737KM gefietst en 50KM gelopen.

IMG 4542 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge – dit keer een ‘echte’ triatlon

Dit avontuur was weer heel speciaal; een mooie kustroute waar ik enorm van genoten heb, waarbij ik onderweg veel mee maakte en mij een hoop nieuwe inzichten gaf – er volgen nog meer blogs.. #staytuned

IMG 4619Edited 1024x769 - geen-categorie - #thinklarge – dit keer een ‘echte’ triatlon