Categorieën
Geen categorie

Huttentochten

Van 4 naar 3 naar 2, maar dan wel 2×2 dagen

IMG 7702 1024x1024 - geen-categorie - Huttentochten

Een huttentocht over de Greina Alta, Zwitserland, staat op het verlanglijstje van twee sportvriendinnen en ik mag mee. Er is een hele mooie 4 daagse trekking over deze hoogvlakte (toendra op 2300m), dus bestuderen we de route. Thuis buigt ieder van ons zich over de kaart, kijken we naar de lengte van de etappes, zoomen in op de hutten onderweg (hebben ze een Winterraum?) en bestuderen de passen (hoe hoog, hoe technisch). De paklijst wordt opgesteld; eten en thermos want bijna alle hutten zijn onbemand, regenpak, verschillende kledinglaagjes, stijgijzervaste schoenen en zelfs de snowshoes worden ingepakt. In oktober kun je alles verwachten..

IMG 7604 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

Aldus, na weken met prachtig nazomeren wordt het in de herfstvakantie toch echt herfst.. (hence the name) Wind, regen, sneeuw, mist, onweer => het stond allemaal op de verwachting voor de komende dagen. Dat is pech voor ons.

Bij het maken van plannen ga je uit van goede (weers)omstandigheden, maar tja.. onze beoogde startdag valt meteen in het water/regen/natte sneeuw. Daar hebben we geen zin in en we vermaken ons met een potje padel in het dal. Ondertussen checken we elk uur de weersberichten en zien we dat de neerslag voor onze laatste dag niet verschuift – sterker nog, op onze derde dag voorspellen ze ook al neerslag. De neerslag in het dal zal regen zijn, maar op de hoogte van de Greina kan dat sneeuw zijn en met temperaturen rondom nul kan dat ijs opleveren. Hmmm, op zoek naar een alternatief.. maar helaas, nergens in Zwitserland verschuiven de buien. De kaart leggen we op tafel – wat zijn alternatieven als we de tocht in drie dagen doen? Check, we hebben de route – een andere aan- en afloop waarbij we zelfs op de derde dag de mogelijkheid hebben om een kortere route te nemen. Top, die avond pakken we onze rugzakken in en gaan vroeg naar bed.

IMG 7587crop 1024x615 - geen-categorie - Huttentochten

Huttentocht 1, dag 1

We vertrekken met een strak blauwe hemel vanuit Vrinn-Puzzatsch op ruim 1600m. Het is wat frisjes en boven de Alp Diesrut (1900m) lopen we door de eerste sneeuwveldjes. Onze eerste pas, Pass Diesrut 2428m, ligt bedekt met een verse laag knisperende poedersneeuw. Woehaaa, het ziet er tof uit en dat geluid is zo mooi!

IMG 5851 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

Een korte afdaling brengt ons op de Greina Alta. Her en der ligt nog wat sneeuw, niet zoveel als op de pas, en er is veel nattigheid, grijze wolken en wind. Gelukkig is het niet koud op deze hoogte, vandaar ook de nattigheid (smeltende sneeuw). Ondanks de grauwe omgeving ziet de hoogvlakte er indrukwekkend uit – een vlakte met meerdere meanderende waterstromen. Deze stroompjes vormen de Rein da Sumvitg en deze mondt uit in de Vorderrhein. En ja, dat is een bronrivier van onze Rijn die door Nederland stroomt.

IMG 7609 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

We lopen een deel van de vlakte over voor we de route naar het zuiden nemen, richting Crap la Crusch. Inmiddels zien we nog maar weinig van de zon, deze zit vaak achter de wolken verscholen. We nemen een foto bij het kruis dat op deze pas staat. Deze pas is de overgang tussen het Kanton Graubünden en Tessin; we gaan van het Duitssprekende deel naar het Italiaans sprekende deel. Én we passeren de Europese Waterscheiding tussen de Noordzee en Middellandse Zee.

IMG 58621 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

Vanaf deze pas volgen we een voetspoor van één man. Althans, we nemen aan dat het een man is, gezien de schoenmaat. In de verte zien we iets geks; we weten dat op deze hoogvlakte geen bomen en struiken groeien (dat is juist het unieke van deze plek) maar wat we zien lijkt wel op lage bosjes of boompjes. Dichterbij gekomen zien we wat daarop lijkt, het is een veld vol steenmannetjes. We mogen verder afdalen in het dal, richting het stuwmeer Luzzone. Zo ver naar beneden gaan we niet, onze dag eindigt bij de hut: Capanna Motterascio (2171 m). Hier checken we in het Winterraum in, maken vuur, koken water en eten.

IMG 5229 1024x576 - geen-categorie - Huttentochten

Als we een beetje links van de waterbron op het terras staan dan hebben we nipt ontvangst met onze mobiele telefoons. Die ontvangst gebruiken we niet om de social media te updaten, maar wel om het weerbericht te bekijken. Het ziet er niet best uit, de voorspelde regen op de derde dag is niet verschoven. Sterker nog, morgen staat er ook regen voorspeld. Onze volgende bestemming is de Läntahütte, deze hut wordt nu nog bemand door Thomas. De afgelopen dagen hebben we al contact met hem gehad over de toestand van onze route en met name hoe de pas erbij ligt. De pas die ons scheidt van deze hut, is de Passo Soreda (2759 m). Op die hoogte weten we niet of en hoe veel sneeuw er valt; wat we wel weten is dat er vanaf deze kant een steil stuk in zit. Wikken en wegen.. wat zijn alternatieven (omkeren en terug via dezelfde weg of via Terri Hütte en afdalen naar Sumvigt of toch proberen met de kans dat we om moeten keren en nog een nacht in deze hut moeten blijven of via het stuwmeer het dal uit aan de Italiaanse kant of ..) het zijn enorm veel alternatieven. Daar moeten we eerst maar een nacht over slapen. We zoeken een bed op de Matrassenlager en liggen om negen uur al als een blok te slapen.

Huttentocht 1, dag 2

IMG 5235 576x1024 - geen-categorie - Huttentochten

Het is ochtend en het is mistig als we ontbijten. We checken nogmaals de weersberichten, deze zijn niet gunstiger geworden. We lopen ons plan en alle alternatieven nog eens na en lopen bijna vast. Okay, we moeten realistisch zijn.. wat we niet willen is lang op hoogte lopen met neerslag, vooral als we niet weten hoe technisch de beklimming van de Pass Soreda is. Dat betekent dat onze originele plan, doorlopen naar de Länta Hütte niet doorgaat. Het is grijs en mistig maar echte neerslag is het nog niet. Dus we besluiten terug te gaan naar de Greina Alta; daar hebben we nog steeds meerdere mogelijkheden. We besluiten dat we bij Crap la Crusch daar een beslissing over nemen.

IMG 58681 1 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

We trekken onze regenjas aan en lopen terug naar het noorden. Het valt ons op dat er minder sneeuw is dan gisteren, het is niet zo koud en er is nu geen neerslag – dat is een meevaller. We lopen weer door steenmannenveld en zien af en toe onze eigen voetstappen van gisteren in de sneeuw of modder. Bij de gele bordjes op de Crap overleggen we. Één dingen weten we zeker, wetende dat het vanmiddag maar vooral morgen slecht weer is, willen we vandaag in de bewoonde wereld eindigen. We hebben de keuze uit twee dalen om daar uit te komen; dezelfde pas als gisteren over, de Pass Diesrut, of afdalen naar Sumvigt. We zien een mogelijkheid om dat besluit nog even voor ons uit te schuiven door via de noordwestkant van de Greina Alta naar de Terri Hütte te hiken.

Vanaf de Crap volgen we het gele bordje – we steken het water over en lopen langs wat kleine meertjes. Het pad gaat omhoog en door middel van een ketting beklimmen en we een steil stuk rotsen. Inmiddels zijn de kleine druppels water in mini sneeuwvlokjes veranderd. Vlokjes in de lucht maar nattigheid op de grond, dus we moeten oppassen met de gladheid. Het pad verlaat hier de Greina Alta. We hiken verder en plots kijken we uit in het dal van Sumvitg, prachtig vergezicht. Nog iets verder zien we dan ook rechts van ons de Terri Hütte liggen – onze koffiestop is in zicht.

IMG 58701 768x1024 - geen-categorie - Huttentochten

We zoeken de beschutting in het Winterraum van deze hut. Ons gasstelletje halen we uit de rugzak en koken water voor onze koffiestop – gloeiend hete koffie, dat smaakt goed. De kaart wordt nogmaals te voorschijn gehaald – gaan we via Pass Diesrut of nemen we de afdaling langs Rein da Sumvigt? Het liefst nemen we niet dezelfde route terug. Maar we moeten ook erkennen dat de hoogtelijnen op de kaart aangeven dat de afdaling langs het water af en toe steil zal zijn. Gelukkig is het nog steeds prima weer, de sneeuw/regen zet nog niet door. De keuze valt op de afdaling, met de onderlinge afspraak dat als één van ons zich er niet comfortabel bij voelt, we omkeren en alsnog via de Pass weglopen. De rugzakken worden dicht gesnoerd en op de rug geslingerd. Stokken in de hand en we gaan weer op pad. Inmiddels is de wind flink toegenomen en moeten we oppassen dat we niet omwaaien – de stokken bieden gelukkig vaak genoeg steun. Het pad is smal en het pad is steil, maar wat een voortreffelijk uitzicht hebben we!

IMG 7701 edited scaled - geen-categorie - Huttentochten

Voor ons het diepe dal, naast ons verschillende watervallen vanuit de bergen en vanuit de Greina. Ik wil om mij heen kijken maar moet toch echt focussen op het pad. Her en der zijn er weer kettingen aangebracht voor een veilige afdaling. Langzamerhand komen we tussen de bomen en wordt het pad wat vlakker en de rivier wat minder wild. We vinden een plekje op een steen bij de rivier en besluiten dat dit onze lunchplek wordt. Omhoog zien we het pad waar vandaan we kwamen en verderop zien we het dal waar we verder in afdalen. Nog steeds hebben we nog niet veel neerslag gehad, daar zijn we blij mee want de afdaling was al tricky genoeg.

IMG 5879 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

Vanaf hier is het een peuleschil, afdalen op brede paden langs de rivier en we komen langzamerhand bij de bewoonde wereld. We lopen langs een oud kuuroord (voor het laatst in de jaren zeventig in gebruik) en kijken op de borden. Potdikkie, nog ruim twee uur naar het station; dat is wel een tegenvaller. We vragen ons net af of er genoeg auto’s langs komen om te lifen als daar een auto aankomt. Een bejaarde man dirigeert zijn keffertje naar de achterbak (waar deze bleef keffen) en wij mochten meerijden. Pfffieuw, dat was fijn want onze dag was al ruim zes uur lang en vooral de vele meters afdalen zaten in onze benen.

Tweedaagse Greina Alta
13.4KM, 934hm Vrinn-Puzzatsch – Capanna Motterascio
18.9KM, 571hm Capanna Motterascio – Bad Teniger, Sumvigt

Aangezien we onze huttentocht royaal gepland hebben met vrije dagen kunnen we een tweede keer op pad. Deze keer minder hoog, maar zeker niet minder spectaculair. Het wordt een tocht in het Safiental, de achtertuin van Versam.

Huttentocht 2, dag 1

IMG 5966 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

Met de Postauto vertrekken we naar de verste halte in het Safiental, Turra Thalkirch, 1695m. Onze rugzak weegt minder zwaar omdat we weten dat we slechts één nachtje weg zijn. Vanaf Turra hiken we langs een beek, door het bos met een duivelse sage en komen op de Camaneralp, 1948m. Koffie drinken we in het zonnetje in het gras. Het weer ziet er vandaag perfect uit; we zijn weer vertrokken met een blauwe lucht.

IMG 59721 768x1024 - geen-categorie - Huttentochten

Vanaf de Alp gaan we recht omhoog richting de Camaner Grat, de graad op zo’n 2400m. Alhoewel recht omhoog niet helemaal klopt, de alp is steil dus zigzaggen we naar de graad. Op de graad aangekomen is het tijd voor onze lunch, we zijn inmiddels al een paar uur onderweg. Genietend van het 360* uitzicht eten we onze boterhammen met Zwitserse oude kaas uit het vuistje. Pfieuw, ik moet echt even klimatiseren voor ik kan genieten – het is zo hoog en het uitzicht is zo ver, prachtig!

IMG 53271 1024x576 - geen-categorie - Huttentochten

Als de boterhammen op zijn, gaan we verder over de graad. In het begin ben ik nog niet zo trittsicher (de vertaling is vastberaden maar de letterlijke vertaling: stapzekerheid dekt de lading beter) en maak veel van mijn stokken gebruik. Gelukkig doet de energie zijn werk en binnen no time dartel ik als een gems over de graad (okay, zo elegant ben ik niet maar ik voel me zekerder). We klimmen hogerop en komen bij de grote steenman op de Piz Radun, 2581m. Uit deze steenman toveren we het toppenboek en schrijven onze namen erin. We blijven om ons heen kijken – aan alle kanten goed zicht, we zien de bergen aan de andere kant van het dal en daarachter nog veel meer toppen; intrigerend.

IMG 78131 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

We gaan door richting Güner Lückli, hier is een pad het dal in. Lückli is een vrolijk woord, het klinkt bijna als geluk maar het betekent niet meer dan dat het een kleine pas is. Het duurt wel even voor we er zijn, want we blijven op en neer gaan op de graad. Inmiddels betrekt het en het wordt wat kouder, we zitten immers nog steeds op 2400-2500m hoogte.

IMG 5336 1024x1024 - geen-categorie - Huttentochten

Maar dan plots zien we aan de linkerkant van de graad een paadje naar beneden gaan en na nog een hobbel beklimmen en afdalen zien we de opvallende gele bordjes op de Lückli. Yes, we zijn er – we belonen ons zelf met een kopje thee en een stuk chocolade. Onze hut voor vanavond hebben we in zicht gehad – twee rode daken die als een tweeling naast elkaar, ze liggen op 1960m én recht onder ons. Dus gaan we nagenoeg recht naar beneden dwars door de alpenweiden en koeienvlaaien. We mikken op de Käserei die net boven onze hut ligt, dit zijn meerdere gebouwen en die zijn makkelijker in het oog te houden bij onze rechte lijn naar beneden. Daar aangekomen nemen we meteen water mee voor in de hut.

IMG 5344kopie 1 595x1024 - geen-categorie - Huttentochten

En dan, een paar honderd meter verderop staan de hutten! Een schuurtje met toilet om te poepen en het hout en daarnaast de hut met haard, gastoestel en bedden. Binnengekomen mogen we eerst de vliegen opruimen, dat zijn er een enorme berg. De lampen kunnen meteen aan (op batterijen, we hebben hier geen stroom) want inmiddels is de zon net achter de bergen gezakt. We maken de houtkachel aan en zetten water op. Die warme chocolademelk smaakt zeer goed.

Het is een privé-hut en we hebben toestemming om te mogen grasduinen in de etensvoorraad. Naast mueslirepen die over datum zijn (goed voor ons toetje), vinden we een flesje wijn. Het wordt een luxe diner, een triologie van expeditie-maaltijden met een rode wijn en het toetje is een mueslireep. Na zo’n dag buiten zijn, is de trek groot en smaakt (bijna) alles lekker!

IMG 7840 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

De hut wordt lekker verwarmd door de houtkachel en we horen de wind loeien. Nog voor negenen hebben we onze slaapzakken uitgerold en binnen enkele minuten slapen we als een blok.

Huttentocht 2, dag 2

Wakker worden doen we als het nog donker is – in de verte zien we waar de zon opkomt, daar achter de bergen wordt de lucht steeds lichter en roder. Voor het ontbijt halen we nogmaals water wat we koken voor ons ontbijt en het vullen van de thermossen. Terwijl we onze havermoutpap met noten eten, zien we de zon opkomen in een rode gloed.

IMG 5353 1024x576 - geen-categorie - Huttentochten

Deze dag dalen we verder af naar de Rabiusa (ook deze komt uiteindelijk uit in de Rijn, net als de Rein da Sumvitg). We volgen pad en weg, lopen langs de kerk van Neukirch om dan tot waterhoogte te komen, 1192m. Het afdalen gaat snel maar is niet al te fijn voor de benen en voeten. Bij de Stausee van Egschi houden we een koffiestop en ik besluit om net achter de dam in het water te dippen.

IMG 7868 1024x768 - geen-categorie - Huttentochten

Vanaf de Rabiusa gaan we de berg weer op; we klimmen en klimmen door naar het uitzichtspunt Höhturra op 1584m. Na zoveel meters klimmen pakken we hier onze Snelle Jelle als lunch met een bakje thee. Vanaf hier is het niet zo ver meer en al helemaal niet zoveel hoogtemeters meer – we hiken naar de bushalte, Tenna Mitte. We hebben het weer droog gehouden vandaag en weer af en toe de zon gezien. We kijken een laatste keer het Safiental in – wat een prachtig zicht. De Postauto komt eraan en deze brengt ons weer naar start. Het waren wederom twee magnifieke dagen!

IMG 7873 768x1024 - geen-categorie - Huttentochten

Tweedaagse Güner Alp

16.66KM, 1296hm Turra Thalkirch – Güner Alp
12.96KM, 635hm Güner Alp – Tenna

Categorieën
Geen categorie

Swimpacking Strömsholmskanal

Zwemmen, daar houd ik wel van en wat zou het tof zijn om al zwemmend je vakantie te vieren – dus verplaatsen van A naar B met je eigen spullen mee. Kortom, swimpacking! Maar hoe en waar en zo?

1eadd17b 62c1 418c 91e1 a713e8c022b4 1024x768 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Dus ging ik op zoek naar een ‘watergebied’ en laat Zweden nou veel water hebben..?! Maar is al het water geschikt voor swimpacking? Een lijstje met wensen ontstond; ik wil

  • overzichtelijke afstanden om te overbruggen (zwemmend/lopend)
  • goed in/uit het water kunnen komen
  • voldoende mogelijkheid tot boodschappen doen (want anders te zwaar beladen)
  • geschikt zwemwater, dus geen moerassig gebied of afgesloten water
    ..vind dat maar eens vanuit Nederland op google maps..

Ik moest een andere zoekmethode uitvogelen om een geschikt gebied te vinden. Wie willen er nog meer een plek met veel water en deze wensen.. gezinnen die gaan kanoën!

Met een handvol suggesties reisde ik af naar Zweden. In mijn rugzak zat mijn campinggear, harpoenduikvisunit en veel drybags. In mijn hoofd zaten vraagtekens. Grootste vraagteken: kon ik dit wel? In Nederland heb ik 1x een overnighter op een eiland gedaan, dat was met weinig spullen en in een meer dat ik kende. Nu had ik de ambitie om in Zweedse meren te zwemmen met veel meer spullen, weinig kennis van het gebied en wild te kamperen.

IMG 6393 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal
dit is bijna wild kamperen..

Na eindeloos gezoek op google, kaarten en websites uitspittende bleef ik telkens hangen bij het Strömsholmskanal. Het zag er overzichtelijk uit, het traject ging van noord naar zuid (stroomafwaarts, voor zover je er stroming zou zijn) over meren en door smalle kanaaldelen, er waren zonnige plaatjes van gezinnen in kano’s en kleine bootjes bij sluizen. Onderweg waren wat plaatsjes voor het inkopen van eten. Water kon ik wel uit de meren drinken/halen. Qua looks zag het er ‘do-able’ uit. Het enige vraagteken bleef of mijn rugzak met alle bagage wel op mijn harpoenduikvisunit paste – dat had ik niet uitgeprobeerd. Ofwel, het was de hoogste tijd om het avontuur aan te gaan!

kaart - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Smedjebacken-Söderbärke

Op het strand, in de stromende regen heb ik mijn wetsuit aangetrokken, alles waterdicht ingepakt en op mijn harpoenduikvisunit gesjord. Ik sta klaar, trek de badmuts over mijn oren en kijk naar het zuiden. Die kant op.. toch? Maar waar moet ik eigenlijk op oriënteren als ik een meer oversteek? Aan de overkant is alles groen bos. Ik pak mijn mobiel weer uit mijn tas en kijk op de kaart. Ahaa, als ik mijn zwembril af doe zie ik een stipje in de verte wat een huisje is en daar rechts van is het bos iets hoger – daar mag ik op mikken. Mobiel weer in de tas, bril weer op het hoofd, paddles aan de handen en horloge gestart – ik ben op weg..

IMG 6386 edited scaled - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

De eerste honderd meter kijk ik elke zwemslag onder mijn arm door: blijft mijn harpoenduikvisunit drijven, valt mijn dagdrybag er niet af? Hoe verder ik uit de kant kom, hoe meer wind er is en dus hoe meer golven.. ik voel de unit telkens schokjes geven, de wind duwt mijn harpoenduikvisunit naar achteren terwijl ik naar voren zwem – prima, nu weet ik dat ik ‘m nog steeds voort sleep.

Van te voren wist ik al dat ik niet alles zwemmend kon doen. Het gehele kanaal is 110KM lang en ik wil niet mijn schouders in puin zwemmen. Maar tja, alles ziet er veel te leuk uit om slechts een deel te doen. De noordelijke helft bestaat voornamelijk uit prachtige meren die met elkaar verbonden zijn en verder richting het zuiden zitten er steeds meer kanaalstukken tussen. Heel divers qua omgeving, dus wat te kiezen? Andere constatering was, is dat er weinig supermarkten/eetgelegenheden onderweg zijn. Dus om niet voor een week eten mee te nemen zou het fijn zijn om langere afstanden op een dag af te leggen. Conclusie, ik ga ook stukken hiken.

Na vier kilometer zwem ik naar de achtertuin van een huis dat dicht bij de weg ligt. Ergens anders kan ik niet uit het water want dat is allemaal moeras. Er is niemand thuis, dus dat scheelt een praatje. Snel draag ik mijn spullen over het net ingezaaide grasgazon naar de weg. Ik trek mijn wetsuit half uit, doe mijn trailschoenen aan, trek de raincover over mijn rugzak, neem de unit onder mijn arm en begin met hiken. Mijn badmuts houd ik op, dat ziet er vast gek uit maar het is wel lekker warm. De weg loopt langs het meer en er zijn weinig huizen. Het regent, maar dat maakt niet uit omdat ik toch al/nog nat ben. Maar met de donder en bliksem schuil ik toch even bij een huis waar de oprit vol staat met onkruid – hier is al een tijdje niemand geweest en tussen de glasscherven ga ik op de veranda zitten. Ik heb geen haast, dus ik zit hier prima.

IMG 6388 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

De bui drijft over en ik vervolg mijn weg. Op de kaart heb ik gezien dat op het moment dat de gravelweg afbuigt naar de grote weg, ik weer het water in kan. Hier wandel ik naar de steiger, pak alles weer in om op de harpoenduikvisunit vast te sjorren en duik het water in (nah, ik loop rustig want het is een rotsige ondergrond). Oriënteren is nu iets gemakkelijker want ik mik op een klein uitstekend deel langs de kant (die bomen zijn veel groter dan verderop). Als ik die landtong gepasseerd ben, zie ik mijn einddoel liggen. De grote kerk van het plaatsje Söderbärke is zichtbaar en ik weet dat daar rechts van een strandje is – daar kan ik dus gemakkelijk aan wal komen. Bij het strandje zie ik een bankje onder de bomen en besluit me daar om te kleden en hike-klaar te maken. Vandaag zwem ik niet meer, dus kan ik mijn droge en warme kleren aan. Net als ik aan wal kom, begint het flink te regenen. Wetsuit uit, waterschoenen uit en dan toch maar even wachten tot het wat droger wordt want het komt met bakken uit de hemel en ik heb geen zin in natte kleren/rugzak. De bui drijft over en bij het bankje kleed ik mij verder om. Via de ICA, supermarkt, ga ik op zoek naar mijn overnachtingsplek van vandaag: een vindskydd (schuilhut). Op een prachtige plek aan het water vind ik de skydd en kan ik deze inrichten als overnachtingsplek. Ik ben er alleen en heb ruimte om alles uit te spreiden en te laten drogen.

Vindskydd – een kleiner gebouw voor het buitenleven dat tot doel heeft wandelaars een dak boven hun hoofd te bieden en bescherming te bieden tegen het weer in het algemeen. Vaak drie muren met een dak van hout of planken waarvan de vierde zijde open is. Sommige zijn zo gemaakt dat je er in kunt overnachten, andere alleen voor kortere pauzes. Vaak is er een vuurplek recht voor de open kant (vandaar de vuurlucht in de skydd). Deze schuilhutten liggen op de meest prachtige plekken met het beste uitzicht. Ze staan niet standaard op de kaart en dus moet je ze vinden via vage beschrijvingen.

Söderbärke – Fagersta

Het heeft vannacht enorm geregend en de plassen staan voor mijn ‘deur’. Nog steeds miezert het en moet ik dus in de skydd koken en ontbijten. Terwijl ik aan de koffie zit, zwemt er een bever voorbij.. wat een machtig groot beest is dat! Nu dan het inpakken en klaar maken voor het zwemmen. Het kost me werkelijk anderhalf uur voor ik daar klaar mee ben – routine zit er nog niet echt in. En tja een nat wetsuit aantrekken, kost veel tijd. Maar rond 9 uur trek ik mijn unit weer door het water. Na ruim een uur zwemmen, navigeer ik naar een steiger waar ook een krokodil en een zwaan aangemeerd zijn. Hier kan ik mooi uit het water stappen om te gaan hiken. Deze keer kleed ik mij helemaal om; gisteren had ik gehiked in een nat wetsuit maar dat heeft irritatie-plekken opgeleverd dus dat doen we niet meer voor lange stukken. Dit betekent een langere transitie-tijd per keer dat ik wissel, maar hé het is vakantie! Met dat in gedachte neem ik halverwege mijn hike plaats op een nat bankje voor mijn brunch. Het koude water en natte weer zorgt ervoor dat ik flink wat energie er doorheen jaag, dus ik ben hongerig. Ik haal de vetekakor, jam en pindakaas tevoorschijn. Mijn motto is om zo licht mogelijk te swimpacken, maar de pot pindakaas is hierop een uitzondering. En ook mijn boek (van papier) is hierop een uitzondering.

IMG 6417 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Bij een steiger heb ik een mooie plek gevonden om weer te water te gaan. Ik laat mijn rugzak op een bankje zakken en hoor een stem. Het is Katja in haar packraft – ze peddelt vandaag een stukje met mij mee. Ze komt op het juiste moment, want ik ga nu een lange oversteek maken met fikse zijwind, extra ogen zijn nu wel welkom. Maar eerst eten we op de kant een kanelbullar (goede energie-bom!) en praten over het weer. Het is niet de Zweedse zomer die ik voor ogen had; het is regenachtig en de zon heb ik nog maar amper gezien. Gelukkig is de temperatuur rond de 20 graden en het water is ook schappelijk met 18 graden.

4e8bbac2 f6a0 4c2f 9598 4e6fcff3ca91 1024x768 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal
Het aantrekken van mijn natte spullen gaat niet altijd even gemakkelijk..

De oversteek is best uitdagend; ik mag zijwind en golfjes met schuimkoppen trotseren. De wind komt uit het noorden en ik maak de oversteek aan de zuidkant van het meer.. de beste plek voor de meeste wind en de beste golfjes! Het blijkt dat mijn harpoenduikvisunit zwaar geladen is, want deze blijft stoïcijns in een redelijke rechte lijn achter mij drijven. Het is wel wat meer trekken aan de unit omdat deze een goede windvanger is.

Aan de overkant stappen we aan wal bij een huis met een enorme lap grond en een picknicktafel bij het water. Hier eten we onze tweede kanelbullar voor we afscheid van elkaar nemen. Ik ga te voet verder om in een boog om de stad Fagersta heen te hiken. Hier zijn meerdere sluizen en dan heeft het weinig zin om te zwemmen (telkens het water uit om om de sluizen heen te lopen). Het blijkt dat ik nog een lang stuk mag hiken om uiteindelijk bij een camping uit te komen.

IMG 6469 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Graag zou ik weer een skydd hebben, maar die zijn er hier niet. Wildkamperen wil ik niet doen omdat het weer instabiel is en er veel regen verwacht wordt. Dus ingecheckt bij de camping, mijn tarp + bivakzak klaar gelegd op een minder nat stukje veld en de avond doorgebracht in het service-gebouw (daar is het nu nog warm en droog voor ik nat en koud de nacht onder mijn tarp ga doorbrengen). Ik zie er tegenop om buiten te slapen. Met deze onvoorspelbare plensbuien zie ik mezelf al een waterstroompje die precies mijn bivakzak in sijpelt als ik slaap.. het valt allemaal mee en alleen mijn voeteind (die buiten mijn tarp steekt) is de volgende ochtend nat.

Fagersta – Kalvön

Vandaag vertrek ik hikend vanaf de camping naar het water, dus word het moment om mijn natte badpak en wetsuit aan te trekken nog even uitgesteld. Bij de waterkant prikt er een schraal zonnetje door de wolken – ik word er blij van, eindelijk is daar dan de ‘sol’ die warmte en licht geeft. De afgelopen dagen waren best wel grijs en grauw. Bovendien is er nu geen wind, dus het water is als een spiegel. Van treuzelen is nu geen sprake en ik wurm mij snel in mijn wetsuit om hiervan te genieten.

IMG 6437 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Om een mooie etappe-indeling te maken, zwem ik eerst drie kwartier om alweer de kant op de klimmen voor een stuk hiken. Dit is een leuk stuk route over gravelpad en kleinere paadjes. Na een klein uur plons ik er weer in om stroomafwaarts te dobberen door het smallere stuk bij een dorpje. Het is voor het eerst dat ik merk dat er een klein beetje stroming is. Na het dorp kom ik op een groter meer waarbij ik echt een stuk afsnij als ik rechtstreeks op een eiland afkoers als dat ik de kant volg. Ik pak twee Riesen (de Duitse variant op de Chokotoff) en zet die in mijn kiezen vast. Om mij heen kijkend bepaal ik mijn koers, met als extra hulpmiddel de zon! Mijn hoofd gaat in het water en ik begin te zwemmen. Onderweg spiek ik heel af en toe of ik nog op koers lig en verder doe ik niets anders dan mijn armen overhalen en lange slagen maken. In een redelijk rechte lijn (volgens mijn Garmin achteraf) kom ik bij het eerste eiland aan. Vanaf daar weer wat andere eilanden schampen om weer met de stroom door een smaller stuk te dobberen.

Eindbestemming vandaag is Ängelsberg en dat is te ver zwemmen; dus speur ik langs de kant naar een steiger/huisje/bootje om uit te stappen. Hikend vervolg ik mijn weg naar Ängelsberg; hier is een buitenmuseum van de mijnwerken waar ik een rondje wil maken.

IMG 6451 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Het is halverwege de middag en het is warempel best lekker weer. Hier in de buurt wil ik overnachten; er zijn twee opties, een hostel en een vindskydd op een eiland. Maar eerst plof ik op een terras neer voor een koffie met een stuk choco-kokostaart, bomvol calorieën. Het hostel blijkt volgeboekt, dus mag ik na deze heerlijk stop de laatste etappe zwemmend afleggen om bij het eiland Kalvön te komen.

Het eiland is groot en ik heb geen idee waar de skydd is; dus mijn strategie is om de kortste oversteek te maken en dan ergens aan wal gaan om hikend te verkennen. De oversteek was korter dan gedacht maar het eiland was ook begroeider dan bedacht. Ik leg mijn harpoenduikvisunit op de kant en ga op zoek naar een paadje of een andere aanwijzing van menselijk aanwezigheid. Ik kom niet gemakkelijk door de bossages en besluit terug te gaan. Nu ben ik aan de schaduw- + wallekant van het eiland; de Zweden kennende, staat die skydd op een plek met het meest prachtige weidse blik over het water en dat is aan de andere kant. Dus ik leg mijn unit weer in het water en begin om het eiland heen te zwemmen, ondertussen loerend naar iets dat op een skydd lijkt. En jawel, aan de andere kant bij een idyllisch inhammetje ligt de mooiste vindskydd van de hele week in de avondzon op mij te wachten. Het is een geweldige plek en er is zelfs een TC (compost toilet). Bij de avondzon gooi ik mijn rugzak leeg en laat ik alles drogen, want vanochtend was ik niet droog vertrokken.

IMG 6459 1024x768 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal
Een visser op het meer in de avondzon

Kalvön – Seglingsberg

’s Ochtends stuiter ik nog steeds dat ik zo’n fantastisch plekje heb. Ondanks dat, heb ik binnen no time mijn spullen gepakt en lig ik in het water. Ik mag twee eilanden schampen en dan naar het zuiden draaien om naar het dorp Visbro te zwemmen. Nog niet net onderweg of er komt mist opzetten en wel heel snel. Ik neem de risico’s door in mijn hoofd; wat als het echt dicht trekt, hoe kan ik dan navigeren? Op dat moment ben ik al precies tussen de eilanden in, dus ik zwem door. Het zicht wordt slechter maar ik kan het eiland blijven zien. Als ik daar aankom, ga ik zitten op een rots. Op mijn mobiel check ik nogmaals mijn route. Nu naar de kant zwemmen levert me enorm veel meer meters op en de afstand naar het volgende eiland is een stuk korter. Ik neem de gok en navigeer mezelf op het rechterpunt van eiland. Mocht er geen zicht meer zijn, dan weet ik dat er links van mij het eiland zit maar, belangrijker nog, links van mij is het vasteland te vinden – het ligt als het ware als een fuik voor mij. Ik heb geluk, want de mist wordt niet erger.

IMG 6463 1024x768 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Ondertussen ben ik uit mijn ritme; ik ben al een paar keer gestopt om me met mijn mobiel te oriënteren (dat betekent zwemmen naar ondiep stuk, stoppen, paddles uit, brilletje af, dag-drybag openen, mobiel aan zwengelen, omgeving bestuderen en vice versa). En op de een of andere manier blijf ik dat nu doen terwijl de route niet eens zo moeilijk is, maar ik kan deze maar niet onthouden. De 10KM die ik vandaag zwem worden er niet veel sneller van, het zij zo. In Visbro stap ik net voor de sluis uit het water en kleed me helemaal om, inclusief regenpak. De dag begon met mist maar die ging over in grijs, grauw weer en miezer.

Via de ICA vervolg ik hikend de weg naar mijn volgende vindskydd. De miezer wordt regen en de regen worden plensbuien. Ik schuil weer bij een leegstaand huis maar merk in het uur daarna dat alle weerapps weer geen goede voorspellingen kunnen geven. De capuchon trek ik over mijn hoofd, want wachten op een droog moment heeft geen zin; flierefluitend ga ik verder, want het blijft vakantie… Als ik bijna bij de eindbestemming ben, hoor ik het geraas van het Kraftwerk (energie-centrale) al in de verte. Ik hoop maar dat ik dat geraas niet de hele nacht hoor. Ook nu heb ik de skydd voor mijzelf – ik hang mijn spullen uit en ben blij dat alle regenspullen/drybags goed hun werk doen. Met al die nattigheid valt er (voor mij) jammer genoeg geen fikkie te stoken, dat zou de droogtijd namelijk wel verkorten en wat aangename warmte geven.

IMG 6475 1024x768 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Om niet teveel af te koelen trek ik tijdens het koken mijn bivakzak vast aan. Het blijft regenen en inmiddels krijg ik via de socials door dat storm Hans het zuiden van Zweden en Noorwegen teistert. Ik lees nog wat in mijn boek en merk dat ik af en toe wordt bijgelicht door bliksem – kort daarna begint het gerommel en hoor ik de bomen flink ruisen in de wind. Het is lastig inslapen met dat slechte weer; ik zet een muziekje op ter afleiding. De hele nacht blijft het spoken, maar ik lig heerlijk in mijn skydd.

Seglingsberg – Surahammar

De volgende ochtend is het een rommeltje (afgewaaide takken – modderig water) en de stroming is toegenomen in het kanaal. Extra opletten, in de meren dronk ik het water maar dat is voor mijn gevoel nu niet verstandig. Bij het ontbijt kook ik extra water om een goed gehydrateerde start van de dag te maken. Ik vertrek zwemmend door een smal stuk van het kanaal aansluitend op het Kraftwerk – hier merk ik de stroming aanzienlijk, vooral bij het ondiepe deel waar ik af en toe nipt over de rotsblokken heen schaaf. Het water is kouder maar zolang ik blijf zwemmen, blijf ik warm. Bij de grote plas moet ik aan de westkant blijven en schommel flink door de zuid-oosten wind. Hard zwem ik door, want door die wind is het nog een stuk kouder en ik ben dan ook blij als ik weer bij de beschutting van het smallere deel ben. Vandaag nog één keer een plas oversteken en dan zwem ik ruim anderhalve kilometer door een smal kanaal met beste stroming.

IMG 6485 1 1024x768 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Bij de sluis van Ramnäs kom ik uit het water. Inmiddels is de hemel donker en hoor ik in de verte gerommel – mooi moment om op te stoppen met zwemmen. Vandaag heb ik lang gezwommen en ik kruip dan ook stram en koud op de steiger. Snel probeer ik mij om te kleden in de regen, maar met de verstijfde vingers gaat het niet zo gemakkelijk.

De pizzeria in het dorp is net geopend – ik stap naar binnen met mijn natte spullen en bestel een kop koffie. Heerlijk om even bij te komen, op te warmen en te zitten in een stoel. Ondertussen leg ik mijn powerbank aan het stroom en bestudeer het menu. Een hamburger met frieten heb ik wel verdiend, dus eet ik warme lunch. Omdat ik weet dat ik de weerapps niet hoef te geloven, kijk ik er inmiddels niet meer naar. Het is buiten donker genoeg om te weten dat er buien aan komen dus ga ik verder in mijn regenpak. Binnen een kilometer gaat mijn regenpak uit, een kilometer later stap ik in t-shirt en korte broek rond en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Vandaag hike ik naar het campingbadet van Surahammar; dat klinkt alsof daar gekampeerd kan worden. In de buurt van Surahammar is verder geen overnachtingsmogelijkheid en het liefst slaap ik bij beschutting vanwege het slechte weer.

IMG 6492 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Halverwege de middag kom ik bij het campingbadet aan, het is druk met een groep jongeren maar de kiosk is gesloten. Ik neem plaats op het terras en bedenk wat ik ga doen – alles ziet er hier dicht uit en er is geen accurate informatie online te vinden. Maar er is hier wel een mooi overdekt terras, dus wellicht kan ik hier heel stilletjes blijven hangen en vanavond overdekt slapen. Ik zetel mij op het terras, leg mijn spullen te drogen in het schaarse zonnetje en lees mijn boek. Plots komt er toch leven in de brouwerij – drie mannen van de kiosk arriveren en gooien de boel deels open. Ik pak mijn rugzak in want ik heb er wel een rommeltje van gemaakt. Het blijkt dat de mannen de kiosk gaan opruimen en winterklaar maken – wat? Inderdaad het is nog niet eens half augustus maar de Zweedse zomerweken zijn voorbij; dat betekent dat veel zomercafé’s, campings andere openingstijden hebben of zelfs helemaal dicht gaan. Halverwege de avond hike ik toch maar verder; het voelt niet goed om hier te blijven hangen. Nog geen kilometer verder is een natuurreservaat en daarnaast ligt een voetbalveld. En daar zie ik prachtige dug-outs.. dat is een droge plek voor vannacht – zowel de ondergrond als ook deels voor de regen/onweer van boven.

Surahammar-Hallstahammar

Het is een korte nacht – ik word gek van de muggen, die ondanks het anti-muggenspul toch doodleuk op mijn gezicht gaan zitten. Ze zijn niet alleen tot laat in de lucht; bij zonsopgang melden ze zich weer. Een snelle blik op de weerapp doet mij mijn spullen pakken en weggaan – er komt regen aan en het is fijn om mijn spullen droog in de rugzak te stoppen. Vandaag moet ik eerst op zoek naar water voor mijn ontbijt. Ik ga het voetbalveld af en daar is een mooie veranda met waterkraan bij de kleedkamers – perfecte plek om te koken want het is inmiddels gaan miezeren. Na mijn ontbijt blijf ik hangen – maar uiteraard klopt er niets van de weerapps. Dus besluit ik mijn regenjas aan te trekken en mijn regenbroek in de buurt te houden als ik op pad ga. Ik ben nog geen 500 meter onderweg of het begint toch te plenzen, niet normaal. Snel ga ik onder een boom wachten, maar daar houd ik het niet lang droog. Toch maar rugzak open en regenbroek aan en verder met wachten. Mijn harpoenvisduikunit staat nonchalant tegen mijn been en ik besluit om deze op mijn hoofd te zetten – daar heeft deze meer nut. Het blijft grijs en het regent onverminderd hard door, dus hike ik verder met mijn unit op mijn hoofd. Nu voel ik geen regen in mijn gezicht en dus is het net of het veel minder nat is.

IMG 6503 769x1024 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Vandaag heb ik een alternatief plan; omdat ik het gisteren zo koud heb gehad en er al snel een groot meer komt, besluit ik om meteen een lang deel te hiken. Mijn regenpak kan ik de hele tijd aanhouden, af en toe zet ik mijn unit weer op mijn hoofd of schuil ik op een veranda van een huis waar niemand thuis is. Het is zulk slecht weer dat ik een volgend alternatief plan aan het smeden ben. Eigenlijk wil ik bij de sluis van Ålsätra (halverwege mijn etappe), starten met zwemmen. Maar daar is ook een vindskydd, dus wil ik daarheen om de handdoek voor vandaag in de ring te gooien. Het is niet altijd even duidelijk waar de skydd zich bevindt, dus ook nu moet ik zoeken.. en jawel, ik vind deze aan de andere kant van het water.. en jawel, dat blijkt een eiland te zijn.. zucht.. Ik heb juist geen zin om me om te moeten kleden om te zwemmen, dus is de skydd geen optie.

Schermafbeelding 2023 08 13 150914 1024x552 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Dan kan ik net zo goed mijn weg vervolgen. In de stromende regen kleed ik mij om en spring het water in. Het water is vrij smal en de stroming is lekker; voor ik het weet ben ik bij de volgende sluis. Hier mag ik mijn spullen een kleine kilometer langs drie sluizen sjouwen om er daarna weer te water te gaan. Ik zwem nog een klein stuk om bij de vierde sluis definitief de kant op te klimmen om naar de camping te gaan. Vandaag heb ik het koud gehad en ben wel toe aan warmte en een plek om spullen te drogen. Op de camping kan ik een stuga (hut) met verwarming boeken en er is een sauna – ik ben helemaal blij!

Hallstahammar-Strömsholm

Dit is de laatste dag van mijn swimpacking avontuur. Bij het opstaan heb ik dikke ogen, tja dat krijg je als je met de verwarming aan slaapt. Maar wat was het heerlijk om een warm onderkomen te hebben. De dag begint met een piepklein zonnetje dus ik ben in de zevende hemel – zou ik dit natte avontuur dan droog beëindigen? Een korte hike brengt mij aan de waterkant. Ik bestudeer het water goed – de stroming is aanzienlijk toegenomen. De Kraftwerken werken op volle toeren om de regen van storm Hans te verwerken. Er is aangegeven dat recreëren op het Strömsholmskanal op eigen verantwoording is. Het aanzwemstuk bij de volgende sluis, ofwel de volgende energiecentrale, is breed en aan de kant van de sluis kan ik daarvoor al gemakkelijk naar de kant komen. Ik heb er vertrouwen in en ga te water.

IMG 6529 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Na de sluis zit er nog meer vaart in het water en zwem ik in rap tempo naar Kolbäck. In het dorp wil ik uitstappen bij de steiger van een hotel; ik moet hard uit de stroomversnelling naar rustiger water zwemmen en bijna mis ik de steiger. Het water is nog meer gestegen en de stroom nog meer toegenomen; de boeien, die het vaardeel aangegeven, zijn bijna niet meer te zien.

Mijn spullen pak ik weer in de rugzak om voor de laatste keer te hiken naar Strömsholm. Onderweg loop ik nog langs een ander Kraftwerk en zie al dat ik daar echt niet had willen zwemmen – enorm veel stroming. Onderweg drink ik mijn warme chocomelk, het is nog steeds koud en nat.

IMG 6543 1024x770 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

Voor ik de laatste keer het kanaal in ga, neem ik een kijkje bij het koninklijk paleis van Strömsholm. Maar door de regen ben ik ook weer snel weg. Op een steiger wurm ik mij in mijn natte wetsuit, sjor de spanbanden aan op mijn unit en laat mij in het water zakken. Het laatste deel van het kanaal heeft geen stroming en er liggen veel takken en blaadjes in het water. Langzaam komt de laatste sluis dichterbij; het is nummer 26 van het kanaal. Hier eindigt mijn swimpacking-avontuur. De sluiswachter staat op de kant, een jonge knul die nieuwsgierig is wat ik aan het doen ben. In de regen maken we een praatje; hij houdt het kort, het is te slecht weer om lang te kletsen..

IMG 6572 1024x769 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal


Wat trok ik achter mij aan?

  • harpoenduikvisunit
  • rugzak (65L) gevuld met campinggear, eten en droge kleding
  • mijn dagdrybag gevuld met lunch, thermosje thee, muggenspul en mobiel (deze kon ik gemakkelijk onderweg openen)

Wat had ik mee (paklijst):

  • bivakzak, slaapzak, matje, lakenzak, tarp, 1x wandelstok
  • brander, brandstof, pannetje 1L
  • korte legging, wijde lange broek, thermoshirt strak, thermoshirt los, donsjasje, regenjas, regenbroek, 2x onderbroek, top, 1x sokken en trailschoenen
  • bril, lenzenspul, zonnebrand, aftersun, lippenbalsem, zinkzalf (aangeschaft vanwege irritatieplekken)
  • powerbank, mobiel, smartwatch en alle oplaadkabels
  • lucifers, mok, spork, kleine thermos voor koffie/chocomel, grote thermos voor thee
  • wetsuit, badpak, badmuts, zwembril, paddles, waterschoentjes
  • harpoenduikvisunit, rugzak 65L (met raincover)
  • drybag 109L (voor rugzak), 3x kleine drybag voor kleding+slaapspullen, 1x 25L drybag voor mijn bijdehand-tasje, heel veel kleine plastic zakjes, 2x lange sjorband, 2x korte sjorband
  • en een boek..

Gemiddeld had ik mij bij aan eten/drinken:
koffie/thee/chocomel, 2x avondeten, zak vetekakor (ronde zweedse broodjes), jam, pindakaas, zak noten, zak Riesen, tomaat en wortel

Mijn allerfijnste hulpmiddelen onderweg:

  • de app min karta (elke pad, huis, hoogtemeter en landschapskenmerk staat hierop) perfect om uit te vinden of je ergens aan land kunt
  • google maps voor het vinden van supermarkten en campings
  • paddles, om het gevoel te hebben dat je vooruit komt

Waardeloos:

  • de weerapps, voorspellingen over het weer tijdens storm Hans kwamen nooit uit..
  • nat wetsuit aantrekken

Feiten Strömsholmskanal:

  • 11 mijl lang (de Scandinavische mijl is 10KM, dus 110km) van het Dala-gebergte tot de Mälar-vallei in het zuiden https://en.wikipedia.org/wiki/Scandinavian_mile
  • 100m drop die verwerkt worden door 26 sluizen
  • het kanaal loopt dwars door het Ekomuseum Bergslagen, dat is een gebied dat wordt gekenmerkt door honderden jaren ijzerproductie. Ooit was het landschap vol met mijnen, hutterreinen en smederijen en werd er de basis gelegd voor de moderne staalindustrie. Het kanaal is dan gemaakt om gebruikt te worden voor de mijnbouw. Eindproducten van de fabrieken in de buurt van het kanaal werden verscheept naar Väster*as en Stockholm en verder voor export.
  • in 1774 werd het traject van het kanaal in kaart gebracht, in 1776 werd het bedrijf Strömsholms Slusswerk opgericht. De aanleg begon in 1777 en in 1795 was het volledig voltooid. Met de opkomst van het spoor en het wegverkeer verloor het kanaal zijn belang. In 1940 werd er nog maar minimaal gebruik van gemaakt en stond sluiting ter discussie. Men zag in dat het kanaal waardevol voor het recreatief verkeer kon zijn en het kanaal werd tussen 1963 en 1970 weer gerenoveerd.

Statistieken van mijn multisporten:

Totaal: 126.82KM, 35:12 uur
Smedjebacken – Söderbärke 13.66KM, 4:00 uur; 96hm
zwem – 3929m, 1:34 uur; hike – 4.62km, 56 min; zwem – 2150m, 51 min; hike – 4.97km, 37 min
Söderbärke – Fagersta 21.98KM, 5:42 uur; 177hm
zwem – 2932m, 1:14 uur; hike – 5.06km, 1:01 uur; zwem – 2953m, 1:14 uur; hike – 11.04km, 2:11 uur
Fagersta – Kalvön 20.48km, 6:06 uur, 145hm
hike – 1.4km, 18 min; zwem – 1815m, 45 min; hike – 4.32km, 56 min; zwem – 4692m, 1:49 uur; hike – 6.32km, 1:23 uur; zwem – 754m, 18 min; hike – 0.41km, 10 min; zwem – 849m, 23 min
Kalvön – Seglingsberg 21.28KM, 6:17 uur, 84hm
zwem – 10076m, 4:00 uur; hike – 11.2km, 2:17 uur
Seglingsberg – Surahammer 15.93km, 4:40 uur, 166hm
zwem – 6994m, 2:41 uur; hike – 8.94km, 1:58 uur
Surahammer – Hallstahammar 17.41km, 4:16 uur, 95hm
hike – 12.4km, 2:41 uur; zwem – 1991m, 38 min; hike – 1.75km, 24 min; zwem – 855m, 20 min; hike – 0.41km, 12 min
Hallstahammar – Strömsholm 16.08km, 3:51 uur
hike – 2.71km, 36 min; zwem – 821m, 17 min; hike – 0.13km, 4 min; zwem – 3133m, 49 min; hike – 8.62km, 1:46 uur; zwem – 667m, 16 min

IMG 6590 768x1024 - geen-categorie - Swimpacking Strömsholmskanal

In het kort:

Ik heb gezwommen over grote meren en door smalle kanalen. Daarbij heb ik die meren overgestoken, genavigeerd langs de kant, op eilanden gemikt, tussen boeien en door waterplanten gezwommen. Er was soms stroming, soms veel stroming maar meestal geen stroming. Onderweg ben ik schuimkopjes tegen gekomen en spiegelgladde oppervlakten. De wind zat soms mee en soms tegen. De muggen waren er óf in grote getale óf helemaal niet. Ik heb regen gehad, kleine zon en storm met onweer. Soms lag ik te bibberen in het water en later op de dag zweette ik tijdens het hiken. Om mij heen heb ik bos gehad, heide, moeras, boerenland en kwam ik door zowel gehuchtjes als door steden. ’s Nachts sliep ik in het wild, in een vindskydd, op een camping onder mijn tarp en een keer in een stuga.

Categorieën
Geen categorie

Auf dem Weg zu Hermann

Het is mei en mijn herinneringen gaan naar mijn TransAmTri-avontuur van vorig jaar. Het trekken door een landschap, bezig zijn met eten/verplaatsen/slapen en niets meer dan dat; wat een ultiem gevoel was dat!

YBIZ5534 1 1024x769 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann
Fietsmoment tijdens de TransAmTri


Afgelopen jaar heb ik veel gedaan, maar niet zo’n soort avontuur. In mijn agenda stond de RatN (Race around the Netherlands) graveledition. Maar aangezien ik ultra-spul mentaal & fysiek niet zo goed trek, heb ik me hiervoor afgemeld. Bovendien zie ik mijn agenda in juni vullen met andere (leuke!) dingen dus dat tijdsblok schiet aan mij voorbij. Ik kijk nogmaals naar mijn agenda en jawel, ik zie een gat als ik deze zondag vertrek dan red ik het wel een weekje. Al moet de laptop mee, want op zo’n korte termijn had ik mijn werk nog niet georganiseerd. Het is de afgelopen weken pet-weer geweest dus iets in de zon zou heerlijk zijn. Maar na een korte online zoektocht op zaterdagavond zie ik dat ook de last minutes nog prijzig zijn; het zal vanwege de mei-vakantie zijn. Hmm wat dan wel.. zal ik het erop wagen en gaan hiken in de buurt? Ik kijk wat verder dan mijn neus lang is (kortom, verder dan de LAW’s in NL) en bedenk me dat ik nog steeds naar Teutoburger Wald wil – dichtbij huis maar wel lekker wat hoogtemeters. Voor het fietsen staat de Hermannhöheweg nog op het verlanglijstje, maar ik zie dat ik ‘m ook kan hiken. De hele Höheweg is net wat te lang, maar de Hermannsweg moet precies te doen zijn.

image 1024x769 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

De Hermannsweg is 156KM lang en loopt over de toppen van het Teutoburgerwald. De route is gemakkelijk te volgen aan de hand van de zwarte bordjes met een witte ‘H’. De hotels/hostels/herbergen liggen bijna altijd in een dorp onderaan de kam. Dus wandel ik tussen de 200m en 3KM af en aan naar de route. En uiteraard ligt Hermann aan dit stuk weg – wie Hermann is, daar kom ik gaandeweg achter.

Rheine – Schöne Aussicht

Het is zondagochtend en ik wandel van huis naar het station voor de trein. In Rheine stap ik uit, gooi mijn rugzak op mijn rug (alhoewel de swing niet grandioos is met een zware laptop erin) en start. Met een kwartier ben ik buiten de stad, hike ik langs het water en de zon schijnt; ik neurie – ik ben op weg! Het tempo zit er prima in, maar hé het is hier vlak en ik heb nog frisse energie. Control freak als ik ben, hike ik met gps in mijn hand. Na 15KM is er een omleiding – nu moet ik dus op de bordjes vertrouwen. En tja, dat gaat eigenlijk best goed – de omleidingsroute is goed aangegeven dus de GPS kan de tas in.

image 1 768x1024 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

De Weg leidt mij door het dorpje Bevergern, prachtige vakwerkhuisjes in wat tot een paar jaar geleden tot het mooiste Duitse dorp was uitgeroepen. Kort na het dorp komen de eerste hoogtemeters – hier ga ik dan eindelijk de “Kamweg” op. Schöne Aussicht ligt er mooi bij, er is een prachtig uitzicht over het dorp Riesenbeck en het achterliggende vlakke landschap. Hier mag ik afdalen, want mijn eerste overnachting is in dit dorp.

Schöne Aussicht – Malepartus

De volgende ochtend hike ik dezelfde weg terug omhoog, om aan mijn tweede etappe te beginnen. Vandaag kom ik langs allerlei toeristische hoogtepunten en ondanks dat het maandag is, is het druk. Het is namelijk De Dag van de Arbeid. Allereerst hike ik langs Hockendes Weib – een rotsformatie die lijkt op een hurkende vrouw => ik zag het er niet in, maar het was druk genoeg dus het zal lijken. Halverwege werd het nog drukker op het pad, ik moest zelfs wandelaars ontwijken.. het bleek dat ik vlakbij Tecklenburg was. In het schattige dorp heb ik op een overvol terras mijn lunch gebruikt om daarna verder, richting de stilte te hiken.

image 2 1024x589 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

Via de Klotenberg (ik verzin het niet), zandafgraving en een lang bospad kom ik bij (gesloten) restaurant Malepartus aan. Via de asfaltweg daal ik via haarspeltbochten af naar het dorp Lienen om daar in een verlaten hotel te overnachten. In de stromende regen ga ik op zoek naar de enige pizzeria die geopend is in het dorp en ik beloon mezelf met een grote Weizen.

Malepartus – Borgholzhausen

De bakker is al vroeg open en ik koop een broodje van de Meesterbakker Schulte. De oorkonde aan de wand dateert van 1923 – overgrootvader was al een meester. Ik klauter de kam weer op – het pad ligt er modderig bij na de stortbuien van gisteren, maar gelukkig is het nu redelijk droog. Na ruim een uur kom ik in Bad Iburg, een klein dorp waar de supermarkten nog gesloten zijn dus doe ik het met een kop koffie en taart!

image 3 768x1024 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

Vanaf hier hike ik veel door bos, maar af en toe zijn er de mooie uitzichten en heel af en toe kun je in één oogopslag zien dat je op de kam bent – supervet. De uitzichttorens onderweg, de Steinegge en Luisentoren, beklim ik uiteraard om nog verder over alles uit te kunnen kijken. Na de laatste toren daal ik af naar het dorp waar mijn volgende overnachting is.

Borgholzhausen – Bielefeld

Met verse koffie in mijn mok, thee in de thermos en de flasks gevuld ga ik deze ochtend weer op pad. Via Burg Ravensberg (prachtig gerestaureerde burcht), de Kaffeemühle (monument lijkend op een koffiemolen), hangmat, televisietoren en de dierentuin loop ik naar Bielefeld.

image 4 768x1024 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

Daar kom ik in één van de nauwe straatjes van de oude stad terecht bij het restaurant “Nichtschwimmer” – je begrijpt dat ik daar mijn verlate lunch ging eten! Overnachten doe ik in het centrum, gelukkig ligt mijn kamer aan de achterkant en is het, behalve de duiven, heerlijk stil. Inmiddels ben ik gewend aan de stilte van de dagen – ’s ochtends vroeg de vogels, rond koffietijd mijn eigen voetstappen, tegen lunchtijd de zachte geluiden van een slaperig dorp en ’s avonds weer de vogels. Een heerlijk stilritme, de geluiden van de stad komen nu extra hard binnen – gelukkig mag ik morgen weer het bos in.

Bielefeld – Haus Berkenkamp

In de Altstadt ga ik vroeg een Bäckerei binnen voor een koffie met croissant. Het is een flink klim om Bielefeld uit te komen en ik merk dat mijn lichaam langzaamaan op gang moet komen. Eenmaal op de kam zorgt mijn nieuwsgierigheid voor het tempo – er zijn telkens nog mooiere uitzichten, nog mooier bos, nog prachtiger groen..

image 5 1024x768 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

Vandaag is een dag met veel hoogtemeters, waarbij de lunchplek in het bergdorp Oerlinghausen is; het dorp ligt op een steile helling. Ik neem een Strammer Max; dat vind ik namelijk wel toepasselijk voor mijn stramme spieren. Na de vullende lunch hike ik verder via weer langs uitzichtplekken en Eiseren Anton (ijzeren uitzichttoren). Mijn overnachtingsplek ligt een paar kilometer ten noorden van de kam, ik hike erheen door velden vol met koolzaadbloemen. Het is inmiddels dag vier alweer en ik heb Hermann nog niet gezien.. morgen dan?

Haus Berkenkamp – Jugendherberg

De weersvoorspellingen zijn voor vandaag niet gunstig – ’s ochtends een plensbui van een uur en einde van de middag heel veel plensuren. Mijn ontbijt nuttig ik dus vroeg, zodat ik al een eindje onderweg ben vóór de eerste plensbui. Mijn ideaalbeeld is om tijdens de bui in een hutje te schuilen – maar tja, ik weet niet waar de hutjes zitten. Én ik was even vergeten, dat als je een kilometer moet dat je daar dan gerust een kwartier mee bezig kunt zijn – voldoende tijd om zeiknat te worden. Je begrijpt ‘m – verkeerd getimed met de bui. Maar gelukkig is het niet koud en kan ik de druppels van de blote benen stampen. Want toen ik eenmaal bij een schuilhutje was, was de plensbui grotendeels voorbij.. De bui mocht de pret niet drukken, want vandaag ontmoet ik Hermann!

image 6 1024x769 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann


Hermann de Cherusk staat fier bovenop de kam en meet bijna 25m hoog, gemaakt van koper en een zwaard van maar liefst 7m lang. Zijn beeld staat er ter herinnering aan de overwinning van de Germanen op de Romeinen, in het jaar 9 na Christus. Het moet gezegd worden – ik was geïmponeerd door zijn grote gestalte waar ik zo nietig onder stond.
Na Hermann gaat het pad steil naar beneden om een paar kilometer verder weer te klimmen naar het dorp Berlebeck – een schattig, ingeslapen dorp met vakwerkhuisjes bovenop een top.
Maar dit waren niet het enige hoogtepunten van deze dag.. ik mocht nog verder hiken naar Externsteine – een imposante rotsformatie die je voor een kleine vergoeding mag beklimmen. Een gek gezicht omdat de enorme rotsblokken middenin het bos liggen alsof ze daar toevallig zijn neergevallen. Het is halverwege de middag, in de verte zie ik wolken grijzer worden. Ik besluit om hiervandaan de kortste route naar mijn onderkomen te nemen want ik heb geen zin om (weer) drijfnat te worden. Een wijs besluit want toen ik onder de douche stond, ging het buiten los – urenlang..

Jugendherberg – Leopoldstal

Gisteravond heeft het flink geklapt met onweer en stortte de regen naar beneden. De paadjes zijn drassig en modderig. Allereerst loop ik terug naar Externsteine, want daar had ik de Hermannsweg verlaten (dat is een dingetje wat ik van events heb overgehouden; daar waar je van het pad/de trail/de route gaat, daar ga je er ook weer op).

image 7 1024x769 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann

Het is rustig bij de Steine en de ticketbox is verlaten – ik loop snel naar boven. Bijzonder dat er zomaar een aantal rostblokken midden in het bos liggen. Helemaal indenkbaar dat in de middeleeuwen dit een religieuze plek was. Direct achter de rotsblokken loopt het pad steil omhoog, de Knickenhage kam op. Opvallend is de ondergrond, veel minder rotsig en veel meer modder en wortels dan afgelopen dagen. Uiteraard komt er een einde aan de kam en steek ik een snelweg over om het laatste deel van de Hermannsweg te lopen. Ik loop het Silbertahl in en langs het water gaat het omhoog. Het smalle dal is prachtig – een woestenij met veel omgezaagde bomen en ook veel takken op het pad. Hogerop is er een valwind geweest zodat er alleen nog maar halve afgeknakte boomstammen om mij heen staan. Het gaat continue omhoog naar de Velmerstot, een uitzichtpunt op 441m hoogte (hoogste punt van de Hermannsweg). Vandaag is het zaterdag en het is wat drukker op de paden, maar toch verbaas ik me over de stilte in dit dal.

image 8 1024x769 - geen-categorie - Auf dem Weg zu Hermann


Na deze korte etappe eindig ik bij station Leopoldstal; ik koop een kaartje, trek mijn schoenen uit en in stilte wacht ik op de trein. Het was een heerlijke hike in een prachtige omgeving, makkelijk aan- en af te reizen, relatief dichtbij maar je waant je veel verder weg. Kortom, de Hermannsweg is zeer hike- en trail-waardig en je kunt ‘m ook fietsen => wie weet de volgende keer..?!

Mijn etappes:

  • Rheine – Schöne Aussicht (Riesenbeck) 22KM, 225hm
  • Schöne Aussicht – Malepartus (restaurant) 31KM, 725hm
  • Malepartus – Borgholzhausen 29KM, 785hm
  • Borgholzhausen – Bielefeld 28KM, 870hm
  • Bielefeld – Haus Berkenkamp (Stapelage) 22KM, 570hm
  • Haus Berkenkamp – Jugendherberg, 22KM, 625hm
  • Jugendherberg – Leopoldstal 11KM, 370hm
Categorieën
Geen categorie

Stappen #thinkbig

Fiets gestald, rugzak gepakt en ik word naar de start van het lopen gebracht – deze is in het midden van Cumberland. Het loopparkoers is gemakkelijk te volgen; ik volg de GAP, de Great Allegheny Passage.  

IMG E2173 768x1024 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het is begin van de middag en behoorlijk warm en ik ga met een extra flesje cola in de hand op weg. Ik loop de stad uit en de natuur in. De GAP ligt langs/op een oude spoorlijn en dus behoorlijk rechtlijnig en geleidelijk in hoogteverschillen. Vanmiddag hike ik langs een toeristisch gedeelte van de spoorlijn en maak ik hoogtemeters. Het is wel even wennen – ik ga stukken langzamer dan op de fiets dus mijn omgeving “schiet niet op” en ik heb het warm want tja, van rijwind is nu geen sprake. In de buurt van Cumberland heb ik nog wandelaars gezien maar een paar kilometer verder zie ik soms een fietser. 

Langzaam slingert het pad omhoog en af en toe heb ik een vergezicht op een vallei en op donkere wolken – zo te zien en te horen gaat er gegarandeerd een bui vallen. Deze donkere wolken komen steeds dichterbij en soms is er een lichtflits; de regen is nu echt dichtbij en ik pak vast mijn regenjas. Langzaamaan draait het pad naar rechts en in de verte zie ik een tunnel, ondertussen voel ik de eerste druppels.. zou ik het redden? 100 meter voor de tunnel staat een bord: verboden toegang als er een trein in de tunnel is; oeps het regent nu echt én er is een trein in de tunnel… 

image 1 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

De stoomtrein maakt een hels kabaal en het stinkt enorm in de tunnel, maar hé ik sta wel (illegaal) droog. Het regent wat langer dan gedacht en er sluiten fietsers aan op deze droge plek. Wel handig, ik krijg grofweg te horen wat ik kan verwachten op de GAP in de komende dagen. Ondertussen ben ik half way naar Frostburg – het lopen kost moeite, mijn voetzolen protesteren en de eerste blaren vormen zich al op de bal van mijn voet. Reden nummer twee om door te lopen naar onderdak. Reden nummer één had ik gevonden in de paniek van een gezin toen zij een slang op het pad vonden.. Vanavond ga ik niet in mijn bivvy slapen.

‘s Avonds kom ik na 25km bij Frostburg, om het dorp in te gaan moet ik een flinke heuvel omhoog, het lukt mij bijna niet vanwege de blaren. Gelukkig ligt er een hostel halverwege de heuvel. Ik besluit daar onderdak te vragen. Het blijkt dat ik de enige ben op de slaapzaal – wel zo fijn dat ik niet hoef uit te leggen waarom ik strompel.. ondertussen heb ik de onderkant van mijn voeten al bekeken, dat ziet er niet best uit. Veel meer dan mijn blaren leeg laten lopen kan ik niet doen; ik heb niets bij mij want ik heb nooit blaren bij het hiken (zeg nooit nooit!). 

Na mijn uiterst langzame douche zet ik mijn rugzak op z’n kop en bestudeer de inhoud en ik besluit dat ik genoeg te eten heb voor vanavond – morgen zien we wel weer verder.

Wedstrijddag veertien

Mijn horloge bliept al vroeg in de ochtend – het is nog donker buiten. Kreunend en steunend duw ik mezelf tot zit en dan is het moment van de waarheid: voeten op de grond zetten en opstaan. Help – dat is absoluut niet fijn! Ik trek mijn compressiekousen, mijn warme kleren aan en zet mijn hoofdlamp op. Vandaag moet ik eerst hogerop de heuvel naar de 24-7-shop voor ontbijt en eten voor onderweg. Alles gaat langzaam, het aankleden, het wandelen, het eten, mijn rugzak pakken maar ik red het nog om voor zonsopgang de deur uit te zijn – ik kan er in ieder geval een lange dag van maken, maar eerst nog heuvelaf naar de GAP (auw).

IMG E2200 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het mooie van zo vroeg vertrekken is, is dat je het eerste deel van de dag voor je gevoel kado krijgt – het is prachtig om de omgeving te zien en horen ontwaken. Hardop bedank ik een roofvogel omdat hij vlak voor mijn neus opvliegt. Ik roep “oh”en “ah” voor het prachtige kleurenspel van de zonsopgang. Tegen de tijd dat het tien uur is, heb je er al flink wat uren opzitten maar begint de dag/routine voor je gevoel pas. Althans, zo werkt het voor mij.

Vandaag heb ik mooie punten in het verschiet – binnen een paar uur sta ik op de Mason & Dixonlijn, de markering van de grens tussen Maryland en Pennsylvania. Een uurtje later heb ik een prachtig  vergezicht en moet ik er even bij gaan zitten om mij goed te kunnen vergapen (en om het gewicht van mijn pijnlijke voeten te halen). Tweehonderd meter verder ga ik door de kilometer lange Big Savage tunnel met een perfecte echo-o-oooo voor het zingen van Doe Maar-liedjes (je moet toch wat). 

En weer een uur verder ben ik op het hoogste punt van de Gap; hier kruis ik de Eastern Continental Divide. Ik pak weer een bankje, want ik wil even wegzinken in mijn herinneringen aan mijn Great Divide avontuur van, alweer, te lang geleden. Vanaf nu gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Niet dat ik er veel van merk, het stijgings-/dalingspercentage is minimaal. Bergafwaarts gaat het ook met mijn voetzolen – in de winkel in Frostburg kon ik niets vinden om mijn blaren te behandelen dus is mijn beleid doorprikken en doorbijten.

Rond het middaguur kom ik bij de ijzeren spoorbrug, de Bollman Bridge – een van de allerlaatste ijzeren bruggen in de US. De spoorbruggen blijven imposant, toch wel een knap staaltje werk al was deze brug wel erg gemakkelijk in elkaar te zetten. Alle ijzeren stukken hadden een nummer en zo konden deze gemakkelijk aan elkaar verbonden worden en de brug gebouwd worden.

IMG E2244 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Kort daarna arriveer ik bij Meyersdale (km 51 op de GAP) – er is een museum in het voormalige stationsgebouw waar ze pepsi en ijsjes verkopen. Ik trakteer mezelf op de cola want een ijsje lust ik niet (althans, lust ik wel maar ik heb last van brain freeze bij ijsjes). Voor meer eten moet ik afdalen naar het stadje.. ik twijfel en besluit eerst te lunchen eer ik mijn plan maak. Ik realiseer mij dat als ik afdaal er een kans in zit dat ik niet terug omhoog loop naar de GAP – die voeten willen dat dan echt niet meer. Andere optie is door hiken naar Rockwood, een kleine 20km verderop. Ik heb er een groot deel van de middag voor – dat moet lukken. De blaren worden nog een keer doorgeprikt en sta langzaam op. Het gaat geen snelle etappe worden, dat voel ik al.

Ik heb weinig om naar uit te kijken – het enige toeristische hoogtepunt is de brug over de snelweg – toegegeven, deze ligt best hoog met een mooie 360graden uitkijk maar ik was niet echt onder de indruk. Op dit moment heb ik de grootste moeite om niet teveel aandacht aan mijn voeten te geven, anders ga ik bij elk bankje zitten. Dus om de gedachten te verzetten luister ik podcasts – de “live”-podcast van de Olympische 10km schaatswedstrijd van Slimmer Presteren hield mijn hoofd koel terwijl de zon brandde.

Rockwood komt in zicht – zoals bij bijna elk dorp moet ik de GAP verlaten om een winkel en een slaapplek te vinden. Ik zit er behoorlijk doorheen en ben blij dat ik meteen aan de andere kant van de brug de Dollar General vind – dat is de winkel waar ik deze dagen op leef. Diner kopen bij de Dollar General is een uitdaging – het is net een Action, geen verse producten en het meeste zit in grootverpakking. Maar hé, ze zitten in de meest kleine plaatsjes dus ik ben er blij mee. Nu dus eerst eten kopen en dan hotel zoeken op mobiel. Ik klok de chocolademelk in één teug naar binnen en drink ook meteen een Gatorade op – het was toch best warm. Helaas heb ik geen bereik dus ik zal moeten rondvragen naar het hostel dat hier schijnt te zijn. Een kilometer verder vind ik het hostel met een papiertje op de deur dat je je moet melden bij het Cultuurhuis, 300m terug. Hmmm dat is gek want het Cultuurhuis staat te koop.. ik strompel terug en verstoor een vergadering om te vragen hoe het zit. Gelukkig blijkt de voorzitter de dochter van de hosteleigenaar te zijn en zij heeft wel bereik met haar telefoon – het is geregeld. Pfieuw ik kan weer 300m terug hinken en het allerbeste bed uitzoeken op de enorm grote slaapzaal.

IMG 2253 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Om negen uur lig ik koortsachtig in bed – het was een lange dag met veel zon en zere voeten. Hoe ik de komende dagen ga fixen, daar denk ik niet over na.. ik leef in het moment en fix waar ik dan last van heb.

Wedstrijddag vijftien

Voor dag en dauw sta ik naast het stapelbed – met wat gestrompel naar de keuken, badkamer en bed ben ik na een klein uur gereed om te gaan. Nog snel een laatste blik online voor de afstanden en slaapmogelijkheden voor de komende dag – hier heb ik nog wifi, buiten heb ik geen bereik meer. Langzaam hobbel ik het dorp uit, brug over en ik ben weer op de GAP. Mijn strategie is om na elk uur een bankje te zoeken en even te zitten, wat te drinken/eten en dan weer door. Elke stop kost mij niet alleen stoptijd maar vooral opstarttijd. Het opstaan van een bankje kost moeite, de drie passen onverhard naar het pad zijn lastig en dan moet ik weer ritme vinden op het pad met de rechtdoor stappen => na een kilometer heb ik er de gang weer in en 4 kilometer later mag ik weer een bankje zoeken. Een liedje zingen helpt, podcast luisteren leidt de aandacht af en stappen tellen houdt me ook bezig => alles om maar geen aandacht aan de voeten te besteden..

IMG E2281 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Mijn plan is koffie drinken bij Lucky Dog Café, bij Confluence (99km op de GAP) en door naar het toeristische dorp Ohiopyle (115km op de GAP). Weertechnisch is het geen beste dag vandaag – na een paar uur hiken voel ik de eerste grote druppels. Ik heb geluk want 100m verderop is een overdekte picknicktafel. Mijn rugzak gaat af en ik ga bovenop de tafel zitten – de regen klettert inmiddels zo hard dat de bankjes niet droog blijven. Ik kijk door de bomen en zie overal een donkergrijze lucht – dit duurt nog wel even. Ik pak mijn mobiel, speel een paar sudoku’s en het klaart nog steeds niet op. Dan kan ik mijn tijd beter nuttig besteden, mijn bivvy komt uit de zak en ik kruip erin.. ik neem een powernap boven op de tafel – heeeeerlijk! Blijkbaar was ik er aan toe.. als ik wakker wordt, is het iets opgeklaard en ik besluit mijn spullen in te pakken en verder te stappen.

Mijn koffiestop heeft vertraging opgelopen en ik kijk er dan ook enorm naar uit. Maar goed, ik ben er nog niet.. weer betrekt de hemel en even later komt het met bakken uit de lucht.. bummer, nu geen overdekte picknicktafel of tunnel. Ik schuil met mijn regenjas over mij en mijn rugzak in de luwte van een boom – het mag niet baten, de regen komt met bakken uit de hemel – dan maar door hiken om warm te blijven. Het is weer zo’n moment van veel zelfmedelijden.. dus ik pak mijn mobiel en maak een selfie – het is net of ik dan voor mezelf verantwoording moet afleggen, ik wil dit zelf en moet dan ook niet zeuren, en tadaa daar is mijn smile en ik kan weer even door. Want ik realiseer mij ook dat dit supergaaf is dat ik het kan en mag doen, dus slik ik mijn zelfmedelijden in want eigenlijk is er niets aan de hand..

IMG E2280 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Podcast op de oren en toch nog redelijk onverwachts ben ik bij Confluence en dus bij Het Café! Maar tja, het café mag dan een briljante naam hebben – helaas is deze in mei op maandag niet geopend – boehoe. Bereik heb ik ook hier niet dus ben ik afhankelijk van de bordjes om een alternatief te vinden, want ik wil heel graag opdrogen en een koffie.. Het dorp ligt meer dan een kilometer van de GAP af, maar het volgende dorp is meer dan 16km verderop en ik moet weer droge voeten krijgen (blaar-gewijs is dat veel fijner). Dus ik besluit het dorp in te gaan, nog steeds geen bereik en de café’s, B&B’s die ik op de offline kaart vind, zijn gesloten – een stil dorp. Aan een local vraag ik wat er wel geopend is, het blijkt Mitch’s te zijn – een burgertent naast het gasstation. Ik ben blij en huppel nog net niet naar binnen. Lekker warm, goede burger en gezelschap! Er zijn meer GAP-gangers die hier schuilen, de fietsers houden blijkbaar ook niet van de regen. Op internet zie ik dat het de rest van de middag en avond wisselvallig blijft met fikse buien. Daar heb ik geen zin in en ik probeer onderdak te vinden. Wel lastig, want ook in dit dorp heb ik geen bereik en kan ik dus niet bellen. Gelukkig word ik geholpen door trail angels en vind ik onderdak in een hostel. Bij de pharmacie van de lokale supermarkt vind ik Next Skin – eens kijken of de blaren wat meer kan beschermen. Het is een kortere dag dan gepland, dus lig ik al vroeg onder de wol en sta weer vroeg op. Het is routine geworden om elke dag de zon te zien opkomen.

Wedstrijddag zestien

Zou ik dan vandaag wel mijn koffie krijgen? Ik ben vroeg op weg naar Ohiopyle – een toeristisch dorp waar veel wild water kanoërs verblijven. Omdat ik het luisteren naar podcasts en muziek alweer een beetje zat ben, heb ik uit balorigheid een misdaadroman uit het hostel meegenomen; een halve kilo extra gewicht maar wie weet wat het met oplevert. Eerst wachten tot het licht wordt en dan sla ik het boek open – geniaal, het verhaal gaat over een hardloopster in het Shenandoah gebergte die aangevallen wordt! De GAP is een pad dat nagenoeg rechtdoor loopt, goed onderhouden is en breed genoeg om elkaar, zonder aan de kant te gaan, te passeren. Kortom, ik hoef amper op de omgeving te letten en kan rustig mijn boek al hikend lezen. 

IMG 2336 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het is bijna een teleurstelling dat ik in het dorp aan kom – bijna, want er is café letterlijk aan de GAP én deze is open én ze serveren échte cappu. Ik kan mijn geluk niet op, neem er een peanutbuttercup bij (een complete maaltijd aan calorieën) en bekijk de onderkant van mijn voeten. Een laag Next Skin zit over een groot deel van mijn voeten waar de blaren zitten – geen idee of het werkt, maar het boek én de koffie werken want ik wil al snel weer verder. Ik mag een kwartiertje lezen en dan moet ik om mij heen kijken want dit is werkelijk een prachtig stuk van de GAP – heel groene bomen en een snelstromende rivier rechts van mij. Elke mijl op de GAP is aangegeven met een paal – ik mag opletten want vandaag passeer ik mijlpaal 75, kortom dan zit ik op de helft. Het lijkt wel feest vandaag – alles zit mee!

IMG E2333 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Met een glimlach op mijn gezicht stap ik door naar Connellsville (142km op de GAP) – stevig stappen is het niet, maar het einddoel van vandaag staat vast. In deze stad mag ik een flinke omweg maken, maar dan heb ik wel verse groenten en fruit om te eten en daar word ik enorm blij van! 

Wedstrijddag zeventien

De nacht in het motelbed was heerlijk en ik had moeite met opstaan. Radio aan en strompelend maak ik mij weer klaar voor deze dag. Geen idee of de Next Skin helpt maar ik hoef nu nog maar 2x per dag mijn blaren doorprikken en voor de rest “gaat het wel”. Het is een prachtige, mistige maar enorm koude ochtend dus ik stap al snel wat steviger door dan andere dagen. Het blijft fascinerend hoe je omgaat met pijn in de voeten – de kou vind ik nu dus blijkbaar vervelender zodat ik sneller doorstap dan andere dagen. Het eerste uur loop ik nog met hoofdlamp, ik was er bijtijds bij vandaag. Doel is West Newton (182km op de GAP) maar ik heb daar nog geen onderdak gevonden. Lunch in Smithton is het subdoel en dan zien we wel verder. Het boek werkt goed in de afleiding van de voeten en kilometers. 

In Van Meter staat er een bord: Fresh brewed coffee – dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Terwijl de koffie vers voor mij gezet wordt, haal ik vier fietsende broers over om hier een ijsje te eten. Het is een welkome stop aangezien ik nog geen koffie op heb deze dag. Ik overleg bij deze stop over overnachtingsmogelijkheden in de komende dorpen; conclusie: er is niet veel. 

IMG E2362 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Smithton komt sneller dan verwacht. In dit dorp is er één café dat ook dienst doet als gokpaleis en bar. Hier werk ik mijn lunch weg onder de tl-buizen en in de herrie van de TV. Van deze omgeving word ik niet blij en ook niet van het feit dat in West Newton online geen onderdak te vinden is. Dit café heeft ook een paar kamers – ik besluit hier te overnachten. Om vier uur ‘s middags lig ik met mijn ogen wijd open te luisteren naar de herrie van het café. Ik baal dat het vandaag een korte etappe was, ondanks dat ik weet dat het goed is zo. Het maalt in mijn hoofd, nog twee dagen te gaan op de GAP en dan ben ik bij de finish. Maar vandaag had ik toch wel verder willen komen… hmmm, zal ik dan.. ik zet mijn alarm op mijn mobiel en val in slaap.

Wedstrijddag achttien

Ik schraap mijn spullen en moed bij elkaar en vertrek heel vroeg uit dit dorp. Gistermiddag is er een idee in mijn hoofd gekropen – ik ga vandaag finishen. Eigenlijk wil ik niet zo’n lange dag maken; elke dag ben ik zo moe en zijn mijn voeten zo kapot van het hiken en ben ik zo blij met elk bankje onderweg.. maar aan de andere kant, een dag minder op de voeten is ook grote winst! Dus sta ik om drie uur ‘s ochtends buiten met mijn hoofdlamp op en al mijn kleren aan. Vandaag moet het gewoon gaan gebeuren – dat wordt afzien maar ik ben er ook wel klaar mee. Om de finish te bereiken, mag ik vandaag 66km afleggen…

IMG 2387 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Afijn, als zoiets in mijn hoofd zit dan is het lastig om mezelf er vanaf te brengen dus kon ik maar beter doorstappen. De eerste uren is het pikkedonker en als ik langs West Newton loop is er even de hoop dat ik een cola uit een automaat kan scoren.. helaas, er worden alleen dollarbriefjes geaccepteerd. Ik ben enorm teleurgesteld – dat zegt iets.. blijkbaar had ik met reden enorme behoefte aan die cola. Het is lastig voor me om mij te concentreren op het pad, wat een beetje gek is want de GAP is een breed en vlak schelpenpad, niets moeilijks aan. Iets verderop is een bankje en dan weet ik het, ik neem een powernap. Hopsaa, dat was inderdaad wat ik nodig had.. met frisse moed sta ik op om door te stappen. Boek in mijn hand en af en toe blik op oneindig – op naar de finish. 

IMG 2396 edited 1 scaled - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Ik kom langs Boston (205km op de GAP) en weet dat daar een Dollar General zit – ik moet nog eten inkopen om de dag door te komen. Het dorp ligt iets hogerop maar mijn voeten vinden alles anders dan rechtdoor stappen op gladde ondergrond nog steeds niet prettig dus bereid ik me voor op een “niet zo fijn” stuk. Maar bij de afslag staat een reclame-bord van The Betsy Shoppe voor ontbijt op 50m afstand.. het zal toch niet? Als ik de blingbling-shop binnen stap, waan ik mij in een Brits theehuis en jawel, ze serveren ontbijt. Het is nog steeds somber weer dus bestel ik mijn eieren sunny-side up en geniet van een sterk bakkie koffie. Dit ontbijt doet me goed, ik koop nog wat repen en stap snel door – ik ben er nog lang niet. 

Onderweg zie ik restanten van mijnen en veel verlaten huizen. Ik kom langzamerhand dichterbij Pittsburgh, ooit de grootste staalproducent in de US. De staalfabrieken zijn grotendeels verdwenen, of althans de industrie is verdwenen maar veel lege fabrieken en ruïnes staan er nog. Bij McKeesport treft Brian mij, hij komt net op de fiets terug van de anderen. Hij helpt mij door dit gekke stadje met wietluchten en verbaast zich dat ik een fysiek boek lees. Als hij er dan achter komt dat ik het lees terwijl ik aan het stappen ben, snapt hij er niets meer van.. Ik ben blij dat hij mij door dit minder leuke gedeelte van het parkoers geholpen heeft – op mijn gps had ik de weg wel gevonden, maar het was een vies en lelijk stuk van de route.

IMG 2412 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Ik stap verder, het is warm en ik kom nog meer lelijke stukken tegen – geen eten, geen drinken en geen mooie dingen onderweg. Toch blijf ik moedig verder stappen, ergens ver in de verte lonkt de finish. Ondertussen heb ik Janice gewaarschuwd – zij zal vanavond bij de finish staan. Ondertussen ben ik blij dat ik niet wist dat dit zo’n lelijk deel van de route is en ook ben ik blij dat ik hier niet ‘s nachts in mijn eentje ben.. Inmiddels loop ik over verlaten industrieterrein, treinen denderen voorbij, aan de andere kant van de rivier zie ik stoomwolken uit fabriekspijpen opstijgen – ik blijf om me heen kijken, zoveel te zien. Dan ontwaar ik een rollercoaster; nauwelijks zichtbaar, maar ik loop langs een pretpark. De rollercoaster – vandaag is een rollercoaster, mijn trip was een rollercoaster en mijn herstel zal vast ook een rollercoaster zijn => er zijn mooie en toffe momenten en er zijn momenten dat het minder comfortabel voor lichaam en geest is.. maar hé, als er niets aan de hand is, mag je niet zeuren want je hebt er zelf voor gekozen.

Het wordt drukker op de GAP met fietsers en een verloren wandelaar – ik kom dichterbij Pittsburgh. Aan de rand van de stad staan de staalfabrieken niet meer, deze zijn vervangen door bedrijven vooral op het gebied van kennis, service en zorg zijn ze goed. Ik ga een laatste keer de rivier over en eindelijk zie ik de contouren van de stad, ik pink een traan weg – bijna ben ik bij de finish.

IMG 2420 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Na de brug gaat het pad linksaf, het lawaai is oorverdovend en het stinkt. Het overvalt me – ik zit middenin de stad, midden tussen verschillende snelwegen die aan alle kanten voorbij razen. Ik herpak mij – ik hoef nog maar een paar kilometer te gaan… ik slof door en voel me overmand door zoveel prikkels, ik ben dat niet meer gewend. Nog een keer mijn rugzak goed op mijn rug vast zetten, ritme vinden in een stevige pas en op naar de finish. De GAP loopt omlaag, het kan me nu niet deren dat het pijn doet aan mijn voeten – ik ben er bijna. De laatste kilometer is langs de rivier, gelukkig is het hier een stuk stiller. De finish is in Point State Park, bij de grote fontein waar drie rivieren bij elkaar komen. En dan zie ik Deca, de hond van Janice en Wayne, spontaan springt ze tegen mij op. Nog 50meter naar het medaillon in het trottoir en daar kan ik mijn horloge stilzetten. Yesssss – ik ben er! Een beetje beduusd kijk ik om mij heen; ik kan het niet geloven – ik kijk naar de fontein, ik kijk naar de mensen in het park en realiseer mij dat zij geen benul hebben wat ik gedaan heb.. het geeft niets, ze hoeven het niet te weten – ik vier mijn eigen feestje en drink dankbaar de koele chocolademelk op.

IZGB7916 819x1024 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

17 dagen – 12 uur – 46 minuten duurde mijn avontuur => een prachtig avontuur met af en toe lastige momenten, maar wat was het mooi en wat heb ik genoten onderweg. Maar nu mogen de voeten omhoog en mag ik nagenieten en dat vind ik helemaal niet erg…

STATS:

Loop: 250KM in 5,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)

#sponsoralert ik ben niet gesponsord voor het lopen maar ik ben grote fan van de Slimmer Presteren Podcast en zij volgen mij altijd op de voet, dus heb ik gelopen in hun shirt en hun mok gebruikt voor mijn ontbijtjes van havermout en coffee-to-go’s 

Categorieën
Geen categorie

Wattuh?!

IMG 1288 1024x769 - geen-categorie - Wattuh?!

Ga je in je wetsuit in het zwembad zwemmen… Wat ga je nú weer doen..?

Eindelijk kon ik het ticket naar Amerika boeken en nu ben ik mij dus in ultra-korte tijd aan het voorbereiden op #thinkbig! Een net wat andere versie dan degene waar ik twee jaar voor ingeschreven stond – maar nog steeds een grote uitdaging. Over twee weken vlieg ik naar Amerika en over drie weken ben ik al gestart.. ik doe de TransAmTri North Edition!

Het avontuur (more or less):

  • 15 mijl zwemmen in het “krokodillenmeer” van Lucky in Florida
  • 1500 mijl bikepacking naar het noorden, onder andere door de Appalachen en Shenandoah bergen, naar Cumberland, Maryland
  • 150 mijl lopen over de Allegheny Passage Trail naar Point State Park, Pittsburgh, PA

Alles zelfvoorzienend – dus mijn eigen eten regelen, mijn eigen overnachtingsplekken regelen, zelf de route vinden etc. Uiteraard ben ik weer te volgen: mijn stip via mijn volg-pagina, op Insta mijn verhaal, op Strava mijn dagetappes en via de op TransAmTri-Facebook de dagelijks verplichte foto.

Oh ja, en waarom dan zwemmen in mijn wetsuit in het zwembad? In Florida is het water warm maar toch ga ik het koud krijgen dus is het wel fijn om mijn wetsuit weer eens te passen (hij past!) en om de warmte te voelen. Sponsoralert: ik ben super blij met mijn deboer wetsuit!

TAT NA - geen-categorie - Wattuh?!

Categorieën
Geen categorie

LOOPontdekking #thinkdeca

Deel drie van mijn #thinkdeca is gestart. Zaterdags, einde van de middag wandel ik weg uit Withuis met mijn avondmaaltijd in de hand.


Thijs en Linda wandelen met me op naar het punt waar ik het Pelgrimspad ga volgen. Dat is de LAW (Lange Afstand Wandeling) met de rood-witte signalering, die ik volg richting Nessersluis. Maar het duurt nog wel even eer ik terug bij mijn startpunt ben. Vanavond is het doel om de camping aan de bosrand te bereiken. Onderweg op een bankje met uitzicht eet ik mijn avondmaaltijdsalade. Het is even wennen, rugzak op en wandelen.. ik voel mijn voeten nu al.
Dat is natuurlijk aanstellerij – althans, uiteraard ik voel ze maar dat zal de komende dagen vaker en meer worden – dus kan ik er beter maar niet teveel aandacht aan besteden.

EZZQ0670 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Gek idee, ik ben begonnen aan het laatste onderdeel maar het aftellen is nog niet begonnen. Het afgelopen jaar heb ik wandelervaring opgedaan op het Pieterpad (500KM), in een paar maanden tijd hebben Irene en ik deze op een haar na afgevinkt. Bij het Pieterpad ben ik verwend met de allermooiste doorsteekjes, onverwachte landschapsveranderingen en dergelijke; ik hoop maar dat het Pelgrimspad idem is, want dat houdt de wandelspirit erin.

Ondanks mijn opgedane wandelervaring heb ik geen benul hoe lang ik over 422KM zal doen; sterker nog, ik heb geen idee hoelang ik per dag op de benen kan staan. De tactiek wordt om het per dag aan te kijken. Dus einde ochtend checken hoeveel KM’s ik gehad heb en dan op een bankje zitten of in een bushokje om mijn overnachtingsplek voor die avond te regelen. Het is vakantietijd en blijkbaar is iedereen in Limburg want het kost mij elke dag een paar uur om onderdak aan de route te vinden.

IMG 8858 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

De eerste stap is het inspecteren van de route na x aantal kilometers – ben ik dan bij een dorp/stad en wat zijn daar de mogelijkheden. Het liefst overnacht ik op camping of bij “Vrienden op de fiets“. Maar tja, veel campings liggen er niet direct aan de route en “Vodf” is vaak niet beschikbaar. Het is telkens een flink karwei om een slaapplek te vinden en soms beland ik een paar kilometer van de route af. Na een paar dagen besef ik dat al dat geregel me stress geeft en dat hoort niet bij vakantie; ik moet het dus anders aanpakken. Inmiddels heb ik al iets ervaring met het ritme van de dag en weet ik dat ik minimaal 35km op een dag aan kan. Voortaan ga ik de avond van tevoren mijn overnachting regelen. Dus vanuit mijn bivakzak of bad zoeken en bellen – het werkt, ik heb nu bijna altijd binnen 10! minuten beet.

EZBG6453 edited scaled - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Aldus loop ik met de rugzak op door Limburg; de route gaat zigzaggend door de provincie naar het noorden. De eerste dagen genoot ik van het glooiende landschap met mooie doorsteekjes door weilanden, over de heuvelruggen heen en door de bossen. Ik trof niet al te best weer, maar mijn regenjas deed goed werk. Ook hier was nog duidelijk waterschade te zien; paden die half weg geslagen waren en veel takken over het pad. Dat gaf afleiding, want ik had moeite om terug te schakelen van het zoeven van de fiets naar het rustige wandeltempo.

IMG 8830 1024x769 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Niet elke dag dat been over het zadel zwaaien maar de rugzak op hijsen; en niet even aanzetten om de benen 3 seconden stil te houden, maar een constante tred houden.. anders kom ik er niet.
Van tevoren wist ik al wel dat dit niet mijn meest favoriete onderdeel zou zijn. Hardlopen vind ik tof maar wandelen… het gaat zo langzaam en daar kan ik mentaal gewoon niet aan wennen. Afijn, ik wist ook dat hardlopen geen optie zou zijn want ik was niet belastbaar genoeg. Aldus gooide ik een oproepje de lucht in voor mee-lopers; want samen lopen is veel fijner. De eerste dagen mocht ik echter alleen door het Limburgse landschap. Ondanks dat ik het zwaar vond; mentaal en ook in de voeten, vond ik nu ook snel een ritme.

GPTQ0531 768x1024 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Vroeg op, route volgen, eten kopen bij supermarkt (als deze er is..) en opeten op mooi plekje in de natuur, door naar onderdakplek en onder de wol. Het regelwerk van socials, Strava, slaapplek en dergelijke spreidde ik over de dag uit.

Het is de 4e volle wandeldag en ik heb gezelschap van mijn eerste meeloper: Irene, mijn wandelmaatje van het PieterPad. Allebei zijn we geen fan van het wandelen maar samen hebben we flink wat lol en vliegen de kilometers voorbij. Én, ook niet onbelangrijk, als we wandelen nemen we altijd lekkere snacks en drankjes voor onderweg mee (dat krijg je als je tijdens lockdowns wandelt). Je begrijpt het, ik keek erg uit naar haar gezelschap! Zij had een etappe uitgekozen in de buurt van haar ouderlijk huis. En toeval of niet, we liepen er langs – uiteindelijk zijn we op de koffie geweest bij de bewoners. Naast de zelf gebakken cakejes was dat een bonus-afleiding!

IMG 6926 1024x769 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Vanuit het zuiden van Limburg was ik na bijna 200km de provincie uitgewandeld via Sittard, Thorn en Weert. Mijn lichaam begint ondertussen te piepen en te kraken – tijdens het wandelen is het rugzak over de ene schouder, dan weer handjes op de rug eronder of ik snoer hem nog eens strak op de juiste plek aan. Bij elke stop gaan de schoenen uit (mijn voeten lekker laten luchten) en schuur ik de gespannen onderkant van mijn voeten over een stoelrand of over tafelpoot. Maar hé, ik heb geen blaren en zak nog niet door mijn benen dus er is niets aan de hand. En ondertussen blijf ik vrolijk om mij heen kijken naar de mooie omgeving, want ik wordt goed getrakteerd op mooie vergezichten.

IMG 9001 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

In Brabant struin ik onder andere over de Loonense en Druinense heide, uiteraard vind ik die mulle zandpaden en paardenpaden wat minder maar het is weer mooi en ik schiet mooie plaatjes. Aan de heide komt een eind en ik kom in de buurt van de grote rivieren, vestingsteden en dijken. Het is de 8e volle wandeldag als ik weer gezelschap heb. Tot nu toe heb ik de route perfect kunnen volgen met mijn Garmin, maar Maaike treft het want in de uiterwaarden gaat het mis en lopen we door enkeldiepe stroompjes om terug op het pad te komen – volgende keer toch maar op de weg blijven als het water hoog staat. Gelukkig is Maaike als ultra-loopster wel wat gewend en prijst ze mij om mijn navigatie-kunsten (NOT).

IMG 9034 1024x769 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Op wandeldag 9 steek ik de Boven Merwede bij Gorinchem met een pondje over en gaat het Pelgrimspad verder via de zogenaamde B-weggetjes en polderpaadjes. Opgegroeid in de polder, begin ik steeds meer van de omgeving te herkennen; het zijn de polders waar ik gefietst heb. Ik heb weer gezelschap – Menno volgt mijn avonturen op Strava en wil wel eens kennismaken. Ik pik hem op bij een treinstation en samen lopen we kletsend een stuk door de Alblasserwaard. De wegen zijn rechttoe rechtaan en ons zicht is uitgestrekt over de graslanden met hier en daar een molen. Het is een dag met fikse wind en waarbij in de verte de buien langs razen – het is machtig om dat te zien.

IMG 9075 1024x768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Het gezelschap van deze dagen en de bekende omgeving leidt flink af – want opeens kan ik aftellen. Ik heb nog twee dagen te gaan met totaal zo’n 75KM, ofwel mijn finish is in zicht. De op-één-na-laatste dag zit vol afleiding; terwijl ik door de polder voort kuier, krijg ik verse koffie van Marcoline en pik ik even later Esther op voor een middag wandelen.
Ik ken dit gebied alleen van het fietsen en vind het leuk om nu de smalle kades tussen de weilanden en sloten te ontdekken.

IMG 9106 scaled - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

De laatste dag is aangebroken; de Molenviergang van Aarlanderveen pak ik nog mee als laatste deel van het Pelgrimspad. Daarna volg ik een eigen route naar Nessersluis, mijn startplek. Dit zal ik even uitleggen: het Pelgrimspad liep langs de Amstel waar ik al gezwommen had en voor mijn #thinkdeca wilde ik graag een rondje op de kaart (ik weet het…). De ochtend van mijn laatste dag had ik gezelschap van Maaike – ze durfde het wel aan om met me mee te lopen (hier waren geen ondergelopen uiterwaarden). Ik ben in watergebied; ik doorkruis het plassengebied van Nieuwkoop en loop een stuk langs de Kromme Mijdrecht en heb de neiging om erin te springen. Een warme laatste dag maar met de finish in zicht wandel ik door – ik ben er wel klaar mee en wil de rugzak voorgoed afdoen. In de middag zit ik langs de weg in het gras om wat te eten en drinken; ik ben er bijna, nog een kilometer langs deze drukke weg dan linksaf en dan loop ik een kilometer later tegen de Amstel aan. Hier kijk ik enorm naar uit – Nessersluis aantikken, rugzak af, schoenen uit en klaar zijn!

BRML8768 - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca

Na 25 dagen zit mijn vakantie erop: 2 dagen zwemmen, 12 dagen fietsen en 11 dagen wandelen => #thinkdeca. Mooi toch? En nu graag een koude chocomel..

#thinkdeca

38KM zwemmen: 2 dagen

1800KM gravellen: 12 dagen

422KM lopen: 11 dagen

mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
InkedNational Geographic Kaart Frankrijk Belgie en Nederland Engels  LI - geen-categorie - LOOPontdekking #thinkdeca
Nederland – België – Frankrijk – België – Luxemburg – Duitsland – België – Nederland

Categorieën
Geen categorie

Vakantie vieren – ik hou er wel van!

…en wie niet eigenlijk?! Maar toch kijkt men verbaasd als ik over mijn zomervakantie vertel. #knipoog

Een deca-triatlon, ofwel een 10-voudige, als basis voor je trip => ik deed het gewoon. Zwemmen van Nes aan de Amstel naar Katwijk aan Zee (38KM), gravellen via België, Frankrijk, Luxemburg en Duitsland naar Withuis (1800KM) en lopend naar startpunt in Nes (422KM).

decatotaal 1024x1024 - geen-categorie - Vakantie vieren - ik hou er wel van!

Een mooie vakantie van ruim drie weken!
Het vergt een iets andere voorbereiding maar onderweg was het ritme heel relaxed: opstaan – eten – bewegen – eten – slapen en dat in een mooie omgeving; klinkt als vakantie voor mij.
Even serieus, het vakantiegevoel was niet altijd aanwezig. Het zwemmen was mega-zwaar en op het laatst moest ik mezelf echt pushen. Bij het gravellen was het soms tieren omdat een weg afgesloten was en ik “helemaal” om moest rijden. En bij het lopen kwam ik erachter dat dat in je eentje wel erg saai is…

Maar hé, dan keek ik weer om mij heen, plaatste ik mijzelf in gedachten op de kaart van het grote geheel en dan brak de lach weer door => hoe vet is dit! Oh ja, iets eten hielp meestal ook wel…

IMG 8623kopie 1024x768 - geen-categorie - Vakantie vieren - ik hou er wel van!

In de komende blogs neem ik je mee op mijn avonturen tijdens #thinkdeca en lees je alles over mijn hobbels, mijn gedachten, mijn eye-openers en nog veel meer – stay tuned.