Categorieën
Geen categorie

Stappen #thinkbig

Fiets gestald, rugzak gepakt en ik word naar de start van het lopen gebracht – deze is in het midden van Cumberland. Het loopparkoers is gemakkelijk te volgen; ik volg de GAP, de Great Allegheny Passage.  

IMG E2173 768x1024 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het is begin van de middag en behoorlijk warm en ik ga met een extra flesje cola in de hand op weg. Ik loop de stad uit en de natuur in. De GAP ligt langs/op een oude spoorlijn en dus behoorlijk rechtlijnig en geleidelijk in hoogteverschillen. Vanmiddag hike ik langs een toeristisch gedeelte van de spoorlijn en maak ik hoogtemeters. Het is wel even wennen – ik ga stukken langzamer dan op de fiets dus mijn omgeving “schiet niet op” en ik heb het warm want tja, van rijwind is nu geen sprake. In de buurt van Cumberland heb ik nog wandelaars gezien maar een paar kilometer verder zie ik soms een fietser. 

Langzaam slingert het pad omhoog en af en toe heb ik een vergezicht op een vallei en op donkere wolken – zo te zien en te horen gaat er gegarandeerd een bui vallen. Deze donkere wolken komen steeds dichterbij en soms is er een lichtflits; de regen is nu echt dichtbij en ik pak vast mijn regenjas. Langzaamaan draait het pad naar rechts en in de verte zie ik een tunnel, ondertussen voel ik de eerste druppels.. zou ik het redden? 100 meter voor de tunnel staat een bord: verboden toegang als er een trein in de tunnel is; oeps het regent nu echt én er is een trein in de tunnel… 

image 1 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

De stoomtrein maakt een hels kabaal en het stinkt enorm in de tunnel, maar hé ik sta wel (illegaal) droog. Het regent wat langer dan gedacht en er sluiten fietsers aan op deze droge plek. Wel handig, ik krijg grofweg te horen wat ik kan verwachten op de GAP in de komende dagen. Ondertussen ben ik half way naar Frostburg – het lopen kost moeite, mijn voetzolen protesteren en de eerste blaren vormen zich al op de bal van mijn voet. Reden nummer twee om door te lopen naar onderdak. Reden nummer één had ik gevonden in de paniek van een gezin toen zij een slang op het pad vonden.. Vanavond ga ik niet in mijn bivvy slapen.

‘s Avonds kom ik na 25km bij Frostburg, om het dorp in te gaan moet ik een flinke heuvel omhoog, het lukt mij bijna niet vanwege de blaren. Gelukkig ligt er een hostel halverwege de heuvel. Ik besluit daar onderdak te vragen. Het blijkt dat ik de enige ben op de slaapzaal – wel zo fijn dat ik niet hoef uit te leggen waarom ik strompel.. ondertussen heb ik de onderkant van mijn voeten al bekeken, dat ziet er niet best uit. Veel meer dan mijn blaren leeg laten lopen kan ik niet doen; ik heb niets bij mij want ik heb nooit blaren bij het hiken (zeg nooit nooit!). 

Na mijn uiterst langzame douche zet ik mijn rugzak op z’n kop en bestudeer de inhoud en ik besluit dat ik genoeg te eten heb voor vanavond – morgen zien we wel weer verder.

Wedstrijddag veertien

Mijn horloge bliept al vroeg in de ochtend – het is nog donker buiten. Kreunend en steunend duw ik mezelf tot zit en dan is het moment van de waarheid: voeten op de grond zetten en opstaan. Help – dat is absoluut niet fijn! Ik trek mijn compressiekousen, mijn warme kleren aan en zet mijn hoofdlamp op. Vandaag moet ik eerst hogerop de heuvel naar de 24-7-shop voor ontbijt en eten voor onderweg. Alles gaat langzaam, het aankleden, het wandelen, het eten, mijn rugzak pakken maar ik red het nog om voor zonsopgang de deur uit te zijn – ik kan er in ieder geval een lange dag van maken, maar eerst nog heuvelaf naar de GAP (auw).

IMG E2200 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het mooie van zo vroeg vertrekken is, is dat je het eerste deel van de dag voor je gevoel kado krijgt – het is prachtig om de omgeving te zien en horen ontwaken. Hardop bedank ik een roofvogel omdat hij vlak voor mijn neus opvliegt. Ik roep “oh”en “ah” voor het prachtige kleurenspel van de zonsopgang. Tegen de tijd dat het tien uur is, heb je er al flink wat uren opzitten maar begint de dag/routine voor je gevoel pas. Althans, zo werkt het voor mij.

Vandaag heb ik mooie punten in het verschiet – binnen een paar uur sta ik op de Mason & Dixonlijn, de markering van de grens tussen Maryland en Pennsylvania. Een uurtje later heb ik een prachtig  vergezicht en moet ik er even bij gaan zitten om mij goed te kunnen vergapen (en om het gewicht van mijn pijnlijke voeten te halen). Tweehonderd meter verder ga ik door de kilometer lange Big Savage tunnel met een perfecte echo-o-oooo voor het zingen van Doe Maar-liedjes (je moet toch wat). 

En weer een uur verder ben ik op het hoogste punt van de Gap; hier kruis ik de Eastern Continental Divide. Ik pak weer een bankje, want ik wil even wegzinken in mijn herinneringen aan mijn Great Divide avontuur van, alweer, te lang geleden. Vanaf nu gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Niet dat ik er veel van merk, het stijgings-/dalingspercentage is minimaal. Bergafwaarts gaat het ook met mijn voetzolen – in de winkel in Frostburg kon ik niets vinden om mijn blaren te behandelen dus is mijn beleid doorprikken en doorbijten.

Rond het middaguur kom ik bij de ijzeren spoorbrug, de Bollman Bridge – een van de allerlaatste ijzeren bruggen in de US. De spoorbruggen blijven imposant, toch wel een knap staaltje werk al was deze brug wel erg gemakkelijk in elkaar te zetten. Alle ijzeren stukken hadden een nummer en zo konden deze gemakkelijk aan elkaar verbonden worden en de brug gebouwd worden.

IMG E2244 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Kort daarna arriveer ik bij Meyersdale (km 51 op de GAP) – er is een museum in het voormalige stationsgebouw waar ze pepsi en ijsjes verkopen. Ik trakteer mezelf op de cola want een ijsje lust ik niet (althans, lust ik wel maar ik heb last van brain freeze bij ijsjes). Voor meer eten moet ik afdalen naar het stadje.. ik twijfel en besluit eerst te lunchen eer ik mijn plan maak. Ik realiseer mij dat als ik afdaal er een kans in zit dat ik niet terug omhoog loop naar de GAP – die voeten willen dat dan echt niet meer. Andere optie is door hiken naar Rockwood, een kleine 20km verderop. Ik heb er een groot deel van de middag voor – dat moet lukken. De blaren worden nog een keer doorgeprikt en sta langzaam op. Het gaat geen snelle etappe worden, dat voel ik al.

Ik heb weinig om naar uit te kijken – het enige toeristische hoogtepunt is de brug over de snelweg – toegegeven, deze ligt best hoog met een mooie 360graden uitkijk maar ik was niet echt onder de indruk. Op dit moment heb ik de grootste moeite om niet teveel aandacht aan mijn voeten te geven, anders ga ik bij elk bankje zitten. Dus om de gedachten te verzetten luister ik podcasts – de “live”-podcast van de Olympische 10km schaatswedstrijd van Slimmer Presteren hield mijn hoofd koel terwijl de zon brandde.

Rockwood komt in zicht – zoals bij bijna elk dorp moet ik de GAP verlaten om een winkel en een slaapplek te vinden. Ik zit er behoorlijk doorheen en ben blij dat ik meteen aan de andere kant van de brug de Dollar General vind – dat is de winkel waar ik deze dagen op leef. Diner kopen bij de Dollar General is een uitdaging – het is net een Action, geen verse producten en het meeste zit in grootverpakking. Maar hé, ze zitten in de meest kleine plaatsjes dus ik ben er blij mee. Nu dus eerst eten kopen en dan hotel zoeken op mobiel. Ik klok de chocolademelk in één teug naar binnen en drink ook meteen een Gatorade op – het was toch best warm. Helaas heb ik geen bereik dus ik zal moeten rondvragen naar het hostel dat hier schijnt te zijn. Een kilometer verder vind ik het hostel met een papiertje op de deur dat je je moet melden bij het Cultuurhuis, 300m terug. Hmmm dat is gek want het Cultuurhuis staat te koop.. ik strompel terug en verstoor een vergadering om te vragen hoe het zit. Gelukkig blijkt de voorzitter de dochter van de hosteleigenaar te zijn en zij heeft wel bereik met haar telefoon – het is geregeld. Pfieuw ik kan weer 300m terug hinken en het allerbeste bed uitzoeken op de enorm grote slaapzaal.

IMG 2253 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Om negen uur lig ik koortsachtig in bed – het was een lange dag met veel zon en zere voeten. Hoe ik de komende dagen ga fixen, daar denk ik niet over na.. ik leef in het moment en fix waar ik dan last van heb.

Wedstrijddag vijftien

Voor dag en dauw sta ik naast het stapelbed – met wat gestrompel naar de keuken, badkamer en bed ben ik na een klein uur gereed om te gaan. Nog snel een laatste blik online voor de afstanden en slaapmogelijkheden voor de komende dag – hier heb ik nog wifi, buiten heb ik geen bereik meer. Langzaam hobbel ik het dorp uit, brug over en ik ben weer op de GAP. Mijn strategie is om na elk uur een bankje te zoeken en even te zitten, wat te drinken/eten en dan weer door. Elke stop kost mij niet alleen stoptijd maar vooral opstarttijd. Het opstaan van een bankje kost moeite, de drie passen onverhard naar het pad zijn lastig en dan moet ik weer ritme vinden op het pad met de rechtdoor stappen => na een kilometer heb ik er de gang weer in en 4 kilometer later mag ik weer een bankje zoeken. Een liedje zingen helpt, podcast luisteren leidt de aandacht af en stappen tellen houdt me ook bezig => alles om maar geen aandacht aan de voeten te besteden..

IMG E2281 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Mijn plan is koffie drinken bij Lucky Dog Café, bij Confluence (99km op de GAP) en door naar het toeristische dorp Ohiopyle (115km op de GAP). Weertechnisch is het geen beste dag vandaag – na een paar uur hiken voel ik de eerste grote druppels. Ik heb geluk want 100m verderop is een overdekte picknicktafel. Mijn rugzak gaat af en ik ga bovenop de tafel zitten – de regen klettert inmiddels zo hard dat de bankjes niet droog blijven. Ik kijk door de bomen en zie overal een donkergrijze lucht – dit duurt nog wel even. Ik pak mijn mobiel, speel een paar sudoku’s en het klaart nog steeds niet op. Dan kan ik mijn tijd beter nuttig besteden, mijn bivvy komt uit de zak en ik kruip erin.. ik neem een powernap boven op de tafel – heeeeerlijk! Blijkbaar was ik er aan toe.. als ik wakker wordt, is het iets opgeklaard en ik besluit mijn spullen in te pakken en verder te stappen.

Mijn koffiestop heeft vertraging opgelopen en ik kijk er dan ook enorm naar uit. Maar goed, ik ben er nog niet.. weer betrekt de hemel en even later komt het met bakken uit de lucht.. bummer, nu geen overdekte picknicktafel of tunnel. Ik schuil met mijn regenjas over mij en mijn rugzak in de luwte van een boom – het mag niet baten, de regen komt met bakken uit de hemel – dan maar door hiken om warm te blijven. Het is weer zo’n moment van veel zelfmedelijden.. dus ik pak mijn mobiel en maak een selfie – het is net of ik dan voor mezelf verantwoording moet afleggen, ik wil dit zelf en moet dan ook niet zeuren, en tadaa daar is mijn smile en ik kan weer even door. Want ik realiseer mij ook dat dit supergaaf is dat ik het kan en mag doen, dus slik ik mijn zelfmedelijden in want eigenlijk is er niets aan de hand..

IMG E2280 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Podcast op de oren en toch nog redelijk onverwachts ben ik bij Confluence en dus bij Het Café! Maar tja, het café mag dan een briljante naam hebben – helaas is deze in mei op maandag niet geopend – boehoe. Bereik heb ik ook hier niet dus ben ik afhankelijk van de bordjes om een alternatief te vinden, want ik wil heel graag opdrogen en een koffie.. Het dorp ligt meer dan een kilometer van de GAP af, maar het volgende dorp is meer dan 16km verderop en ik moet weer droge voeten krijgen (blaar-gewijs is dat veel fijner). Dus ik besluit het dorp in te gaan, nog steeds geen bereik en de café’s, B&B’s die ik op de offline kaart vind, zijn gesloten – een stil dorp. Aan een local vraag ik wat er wel geopend is, het blijkt Mitch’s te zijn – een burgertent naast het gasstation. Ik ben blij en huppel nog net niet naar binnen. Lekker warm, goede burger en gezelschap! Er zijn meer GAP-gangers die hier schuilen, de fietsers houden blijkbaar ook niet van de regen. Op internet zie ik dat het de rest van de middag en avond wisselvallig blijft met fikse buien. Daar heb ik geen zin in en ik probeer onderdak te vinden. Wel lastig, want ook in dit dorp heb ik geen bereik en kan ik dus niet bellen. Gelukkig word ik geholpen door trail angels en vind ik onderdak in een hostel. Bij de pharmacie van de lokale supermarkt vind ik Next Skin – eens kijken of de blaren wat meer kan beschermen. Het is een kortere dag dan gepland, dus lig ik al vroeg onder de wol en sta weer vroeg op. Het is routine geworden om elke dag de zon te zien opkomen.

Wedstrijddag zestien

Zou ik dan vandaag wel mijn koffie krijgen? Ik ben vroeg op weg naar Ohiopyle – een toeristisch dorp waar veel wild water kanoërs verblijven. Omdat ik het luisteren naar podcasts en muziek alweer een beetje zat ben, heb ik uit balorigheid een misdaadroman uit het hostel meegenomen; een halve kilo extra gewicht maar wie weet wat het met oplevert. Eerst wachten tot het licht wordt en dan sla ik het boek open – geniaal, het verhaal gaat over een hardloopster in het Shenandoah gebergte die aangevallen wordt! De GAP is een pad dat nagenoeg rechtdoor loopt, goed onderhouden is en breed genoeg om elkaar, zonder aan de kant te gaan, te passeren. Kortom, ik hoef amper op de omgeving te letten en kan rustig mijn boek al hikend lezen. 

IMG 2336 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Het is bijna een teleurstelling dat ik in het dorp aan kom – bijna, want er is café letterlijk aan de GAP én deze is open én ze serveren échte cappu. Ik kan mijn geluk niet op, neem er een peanutbuttercup bij (een complete maaltijd aan calorieën) en bekijk de onderkant van mijn voeten. Een laag Next Skin zit over een groot deel van mijn voeten waar de blaren zitten – geen idee of het werkt, maar het boek én de koffie werken want ik wil al snel weer verder. Ik mag een kwartiertje lezen en dan moet ik om mij heen kijken want dit is werkelijk een prachtig stuk van de GAP – heel groene bomen en een snelstromende rivier rechts van mij. Elke mijl op de GAP is aangegeven met een paal – ik mag opletten want vandaag passeer ik mijlpaal 75, kortom dan zit ik op de helft. Het lijkt wel feest vandaag – alles zit mee!

IMG E2333 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Met een glimlach op mijn gezicht stap ik door naar Connellsville (142km op de GAP) – stevig stappen is het niet, maar het einddoel van vandaag staat vast. In deze stad mag ik een flinke omweg maken, maar dan heb ik wel verse groenten en fruit om te eten en daar word ik enorm blij van! 

Wedstrijddag zeventien

De nacht in het motelbed was heerlijk en ik had moeite met opstaan. Radio aan en strompelend maak ik mij weer klaar voor deze dag. Geen idee of de Next Skin helpt maar ik hoef nu nog maar 2x per dag mijn blaren doorprikken en voor de rest “gaat het wel”. Het is een prachtige, mistige maar enorm koude ochtend dus ik stap al snel wat steviger door dan andere dagen. Het blijft fascinerend hoe je omgaat met pijn in de voeten – de kou vind ik nu dus blijkbaar vervelender zodat ik sneller doorstap dan andere dagen. Het eerste uur loop ik nog met hoofdlamp, ik was er bijtijds bij vandaag. Doel is West Newton (182km op de GAP) maar ik heb daar nog geen onderdak gevonden. Lunch in Smithton is het subdoel en dan zien we wel verder. Het boek werkt goed in de afleiding van de voeten en kilometers. 

In Van Meter staat er een bord: Fresh brewed coffee – dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Terwijl de koffie vers voor mij gezet wordt, haal ik vier fietsende broers over om hier een ijsje te eten. Het is een welkome stop aangezien ik nog geen koffie op heb deze dag. Ik overleg bij deze stop over overnachtingsmogelijkheden in de komende dorpen; conclusie: er is niet veel. 

IMG E2362 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Smithton komt sneller dan verwacht. In dit dorp is er één café dat ook dienst doet als gokpaleis en bar. Hier werk ik mijn lunch weg onder de tl-buizen en in de herrie van de TV. Van deze omgeving word ik niet blij en ook niet van het feit dat in West Newton online geen onderdak te vinden is. Dit café heeft ook een paar kamers – ik besluit hier te overnachten. Om vier uur ‘s middags lig ik met mijn ogen wijd open te luisteren naar de herrie van het café. Ik baal dat het vandaag een korte etappe was, ondanks dat ik weet dat het goed is zo. Het maalt in mijn hoofd, nog twee dagen te gaan op de GAP en dan ben ik bij de finish. Maar vandaag had ik toch wel verder willen komen… hmmm, zal ik dan.. ik zet mijn alarm op mijn mobiel en val in slaap.

Wedstrijddag achttien

Ik schraap mijn spullen en moed bij elkaar en vertrek heel vroeg uit dit dorp. Gistermiddag is er een idee in mijn hoofd gekropen – ik ga vandaag finishen. Eigenlijk wil ik niet zo’n lange dag maken; elke dag ben ik zo moe en zijn mijn voeten zo kapot van het hiken en ben ik zo blij met elk bankje onderweg.. maar aan de andere kant, een dag minder op de voeten is ook grote winst! Dus sta ik om drie uur ‘s ochtends buiten met mijn hoofdlamp op en al mijn kleren aan. Vandaag moet het gewoon gaan gebeuren – dat wordt afzien maar ik ben er ook wel klaar mee. Om de finish te bereiken, mag ik vandaag 66km afleggen…

IMG 2387 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Afijn, als zoiets in mijn hoofd zit dan is het lastig om mezelf er vanaf te brengen dus kon ik maar beter doorstappen. De eerste uren is het pikkedonker en als ik langs West Newton loop is er even de hoop dat ik een cola uit een automaat kan scoren.. helaas, er worden alleen dollarbriefjes geaccepteerd. Ik ben enorm teleurgesteld – dat zegt iets.. blijkbaar had ik met reden enorme behoefte aan die cola. Het is lastig voor me om mij te concentreren op het pad, wat een beetje gek is want de GAP is een breed en vlak schelpenpad, niets moeilijks aan. Iets verderop is een bankje en dan weet ik het, ik neem een powernap. Hopsaa, dat was inderdaad wat ik nodig had.. met frisse moed sta ik op om door te stappen. Boek in mijn hand en af en toe blik op oneindig – op naar de finish. 

IMG 2396 edited 1 scaled - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Ik kom langs Boston (205km op de GAP) en weet dat daar een Dollar General zit – ik moet nog eten inkopen om de dag door te komen. Het dorp ligt iets hogerop maar mijn voeten vinden alles anders dan rechtdoor stappen op gladde ondergrond nog steeds niet prettig dus bereid ik me voor op een “niet zo fijn” stuk. Maar bij de afslag staat een reclame-bord van The Betsy Shoppe voor ontbijt op 50m afstand.. het zal toch niet? Als ik de blingbling-shop binnen stap, waan ik mij in een Brits theehuis en jawel, ze serveren ontbijt. Het is nog steeds somber weer dus bestel ik mijn eieren sunny-side up en geniet van een sterk bakkie koffie. Dit ontbijt doet me goed, ik koop nog wat repen en stap snel door – ik ben er nog lang niet. 

Onderweg zie ik restanten van mijnen en veel verlaten huizen. Ik kom langzamerhand dichterbij Pittsburgh, ooit de grootste staalproducent in de US. De staalfabrieken zijn grotendeels verdwenen, of althans de industrie is verdwenen maar veel lege fabrieken en ruïnes staan er nog. Bij McKeesport treft Brian mij, hij komt net op de fiets terug van de anderen. Hij helpt mij door dit gekke stadje met wietluchten en verbaast zich dat ik een fysiek boek lees. Als hij er dan achter komt dat ik het lees terwijl ik aan het stappen ben, snapt hij er niets meer van.. Ik ben blij dat hij mij door dit minder leuke gedeelte van het parkoers geholpen heeft – op mijn gps had ik de weg wel gevonden, maar het was een vies en lelijk stuk van de route.

IMG 2412 1024x768 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Ik stap verder, het is warm en ik kom nog meer lelijke stukken tegen – geen eten, geen drinken en geen mooie dingen onderweg. Toch blijf ik moedig verder stappen, ergens ver in de verte lonkt de finish. Ondertussen heb ik Janice gewaarschuwd – zij zal vanavond bij de finish staan. Ondertussen ben ik blij dat ik niet wist dat dit zo’n lelijk deel van de route is en ook ben ik blij dat ik hier niet ‘s nachts in mijn eentje ben.. Inmiddels loop ik over verlaten industrieterrein, treinen denderen voorbij, aan de andere kant van de rivier zie ik stoomwolken uit fabriekspijpen opstijgen – ik blijf om me heen kijken, zoveel te zien. Dan ontwaar ik een rollercoaster; nauwelijks zichtbaar, maar ik loop langs een pretpark. De rollercoaster – vandaag is een rollercoaster, mijn trip was een rollercoaster en mijn herstel zal vast ook een rollercoaster zijn => er zijn mooie en toffe momenten en er zijn momenten dat het minder comfortabel voor lichaam en geest is.. maar hé, als er niets aan de hand is, mag je niet zeuren want je hebt er zelf voor gekozen.

Het wordt drukker op de GAP met fietsers en een verloren wandelaar – ik kom dichterbij Pittsburgh. Aan de rand van de stad staan de staalfabrieken niet meer, deze zijn vervangen door bedrijven vooral op het gebied van kennis, service en zorg zijn ze goed. Ik ga een laatste keer de rivier over en eindelijk zie ik de contouren van de stad, ik pink een traan weg – bijna ben ik bij de finish.

IMG 2420 1024x769 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

Na de brug gaat het pad linksaf, het lawaai is oorverdovend en het stinkt. Het overvalt me – ik zit middenin de stad, midden tussen verschillende snelwegen die aan alle kanten voorbij razen. Ik herpak mij – ik hoef nog maar een paar kilometer te gaan… ik slof door en voel me overmand door zoveel prikkels, ik ben dat niet meer gewend. Nog een keer mijn rugzak goed op mijn rug vast zetten, ritme vinden in een stevige pas en op naar de finish. De GAP loopt omlaag, het kan me nu niet deren dat het pijn doet aan mijn voeten – ik ben er bijna. De laatste kilometer is langs de rivier, gelukkig is het hier een stuk stiller. De finish is in Point State Park, bij de grote fontein waar drie rivieren bij elkaar komen. En dan zie ik Deca, de hond van Janice en Wayne, spontaan springt ze tegen mij op. Nog 50meter naar het medaillon in het trottoir en daar kan ik mijn horloge stilzetten. Yesssss – ik ben er! Een beetje beduusd kijk ik om mij heen; ik kan het niet geloven – ik kijk naar de fontein, ik kijk naar de mensen in het park en realiseer mij dat zij geen benul hebben wat ik gedaan heb.. het geeft niets, ze hoeven het niet te weten – ik vier mijn eigen feestje en drink dankbaar de koele chocolademelk op.

IZGB7916 819x1024 - geen-categorie - Stappen #thinkbig

17 dagen – 12 uur – 46 minuten duurde mijn avontuur => een prachtig avontuur met af en toe lastige momenten, maar wat was het mooi en wat heb ik genoten onderweg. Maar nu mogen de voeten omhoog en mag ik nagenieten en dat vind ik helemaal niet erg…

STATS:

Loop: 250KM in 5,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)

#sponsoralert ik ben niet gesponsord voor het lopen maar ik ben grote fan van de Slimmer Presteren Podcast en zij volgen mij altijd op de voet, dus heb ik gelopen in hun shirt en hun mok gebruikt voor mijn ontbijtjes van havermout en coffee-to-go’s 

Categorieën
Geen categorie

Check in – check out #thinkbig

IMG 2472 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Maandag 2 mei 2022, 6:30am: er klinkt gejoel aan de oever van Lake Cane, aka Lucky’s Lake, in Orlando. Zeven mensen in zwemkleding staan klaar in het water. En plots is daar het aftellen: 5-4-3-2-1 en weg zijn we. Met zijn zevenen (Chad, Dennis, Jeff, Kale, Mike, Wayne en ik) zijn we gestart met de TransAmTri – we zijn gestart met de 25KM zwemmen, ofwel 25 crossings van het meer. 

Hoe ga ik dat aanpakken na een winter met weinig zwemmen (zwembaden gesloten en geen vermoeden dat ik iets “groots” ging doen)? Net als vorig jaar, tijdens #thinkdeca, vertrouw ik weer op de bluf => in mijn achterhoofd houden dat ik lange afstanden kan zwemmen en dat dus “gewoon” ga doen. En dan op hoop van zegen dat de schouders niet teveel gaan protesteren en dat mijn rug niet protesteert.

Strategie

Voor deze zwem had ik slechts één strategie bedacht en voor het eerst had ik geen wedstrijdplan. Ik vond het te lastig om te bedenken wat ik waard was en waar ik behoefte aan zou hebben. Deze ene strategie was om zo lang mogelijk in wetsuit te blijven zwemmen want dat gaf mij voordeel. Maar tja, in 27*C water is dat een kunst en dat kan betekenen dat ik behoorlijk in tempo moest zakken om niet oververhit te raken. Dus wilde ik in de koele ochtenduren zo pittig mogelijk doorzwemmen omdat ik wist dat ik later in tempo moest zakken. Nadeel van een wetsuit is dat ik, normaliter altijd last krijg van mijn rug omdat ik niet gestimuleerd wordt om mijn core te gebruiken. Hoe daar mee om te gaan is lastig en ik had ook nog geen manier gevonden om dit te trainen (dacht ik..).

Wedstrijdplan

Die is er dus niet.. de basis voor mijn wedstrijdplan is normaliter mijn voedingsplan. Het enige wat ik bedacht en bewust geregeld had, waren de pannenkoeken. Ik had nog nooit pannenkoeken gegeten tijdens het zwemmen maar als ik het niet weg kreeg dan zouden ze perfect werken voor het herstel en de dagen erna op de fiets. Mijn eettas had ik verder aangevuld met de gebruikelijke dingen, zoals gedroogd fruit, noten, cola, chips, appelmoes, salade, combucha en mijn stroopwafels uit Nederland. De echte Hollandse boterkoek vond ik niet bij de supermarkt dus helaas moet ik zonder doen (lees het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek en de missende boterkoek).

De crossings

Het water is vlak en helder, er is een oranje gloed aan de horizon en wij maken onze eerste slagen. Vier boeien liggen in elkaars verlengde, deze houden we rechts – de overkant aantikken en dan weer terug. En dat dan 25 keer.. hoe moeilijk kan het zijn?

IMG 2474 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

De eerste meters zijn altijd lastig – enthousiast zwem je weg en dan moet je ritme vinden. Ritme dat je lang volhoudt, heeeel lang volhoudt.. welk ritme past er bij je als je 25KM gaat zwemmen?! Je gaat op zoek naar je comfortzone en dan een tikje rustiger en dan op hoop van zegen dat je dat lang kunt volhouden. Verder vind ik het fijn om ergens een patroon te hebben om mij aan vast te houden – normaliter is dat dus mijn wedstrijdplan en vaak zit het patroon in mijn eetmomenten/wat ik eet. Dat heb ik nu dus niet.. en daar kan ik mij de eerste crossing mee bezig houden.

Plan van aanpak

Mijn verwachting is dat ik 20-25 minuten over 1 crossing doe, als ik dan elke keer eet/drink dan duurt de dag erg lang. Want reken maar uit, elke ronde 2-3 minuten daaraan spenderen en je bent meteen een uur langzamer. Dus dat is geen optie (vind ik). Hier moet ik wel bij zeggen dat ik uit het meer kon drinken – waterkwaliteit was goed en water smaakte prima. Dus ik bedenk dat ik elke 2e crossing stop om te eten want na 40-50 minuten kun je wel weer energie gebruiken. Vooral ook omdat je niet veel wilt eten want zwemmen met volle maag is echt niet fijn. 

Aldus is mijn eetplan/wedstrijdplan geboren tijdens de eerste crossings. Zo gedacht, zo gedaan en verfijnd; tijdens elke 2e ronde bedacht ik me wat ik wilde eten en zodra ik bij de steiger aankwam instrueerde ik de persoon die daar stond. Voor dit event had ik geen crew, dus maakte ik (dankbaar!) gebruik van de crew van de anderen. Dit betekende wel dat ik uit moest leggen waar mijn voeding stond: “De witte plastic tasjes naast de paal met dat paarse tasje ernaast. En volgens mij zit het in de paarse..of toch niet, dan in een van die andere..” Kortom, eigenlijk was het niet zo handig bedacht maar gelukkig was de crew snel van begrip en al snel werd zo’n beetje alles van iedereen bij elkaar gezet en door elkaar gebruikt. Want wat maakte het namelijk uit; de meesten van ons hadden toch dezelfde dingen, denk aan cola en chips!

IMG 2469 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Om de meeste stops zo kort mogelijk te houden en om te zorgen dat ik geen honger kreeg, was elke 3e stop een groter eetmoment en dronk ik cola. Dit laatste om er voor te zorgen dat als ik maagproblemen kreeg van het water uit het meer dit snel de kop werd ingedrukt. En uiteraard, cola geeft ook cafeïne en een suikershot die erg bruikbaar zijn!

Support

Al snel heeft de crew in de gaten dat ik erg gesteld ben op mijn ritme en doorgaan – ze helpen hier supergoed bij. En om te zorgen dat ze me niet over het hoofd zien, roep ik elke ronde “check in” als ik bij de pier aan kom en “check out” als ik weer wegga, soms zit hier niet meer dan een ademteug tussen… Na een paar uur heb ik dus goed ritme gevonden en snapt de crew “hoe ik in elkaar steek”. 

Focus 

De zon begint inmiddels meer kracht te krijgen en de lucht wordt steeds blauwer, kortom minder wolken dus vaker warme momenten. Maar eigenlijk is het nog steeds goed te doen, dus blijf ik pittig doorzwemmen. Verder probeer ik mijn focus zo veel mogelijk in het moment te houden, dus op die zon, op een boei of op een medezwemmer etc. Dat lukt niet altijd, dus af en toe denk ik aan de weinige kilometers die ik van de winter gezwommen heb => maar dat is niet goed, dus moet ik mezelf herpakken en de gedachte omdraaien: wat lig ik hier toch fantastisch te zwemmen en het voelt nog steeds goed, er is niets aan de hand. En dan kan ik er weer even tegen om in het nu te blijven. Voor mij is het belangrijk dat mijn gedachten in het nu blijven, zo probeer ik constant te signaleren hoe het lichaam voelt en wat nodig is. En die signalen en gevoelens probeer ik neutraal te interpreteren, dus niet denken aan pijn/dorst maar omdenken naar hoe ik slag/ritme iets kan veranderen om minder last te hebben.

De anderen

Het kijken naar de andere deelnemers is een goede afleidingsmanoeuvre. Ik ken de zwemskills van de anderen niet dus heb geen idee waar iedereen in het veld ligt, behalve dan daar waar ze fysiek liggen… Ik ben constant bezig met de beste (=rechte) lijn zwemmen, want tja het is zo zonde als je onnodig extra meters zwemt. Maar de anderen zie ik soms “all over the place” – hilarisch! Als ik iemand passeer dan zwem ik door maar zwaai wel altijd. Ik vind het enorm lastig om te stoppen en wat te zeggen – ik leef namelijk compleet in mijn bubbel en kom er alleen uit als ik interactie met de crew heb. Zo heb ik ook geen aandacht/blik voor Jade die foto’s vanuit de kano maakt van ons – ik zwem stoïcijns door. Wel stopte ik één keer voor Dennis, ik dacht dat hij wat tegen mij zei. Maar wat blijkt, hij is aan het zingen tijdens het zwemmen. Later hoor ik dat hij alles behalve borstcrawl heeft gezwommen. Vaak zwom hij rugcrawl wat vrij lastig oriënteren is (understatement), dus dwaalde hij soms niet alleen naar de zijkant weg maar zwom hij ook een rondje en zwom hij weer terug.. 

IMG 2470 edited - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Einde ochtend

De zon begint inmiddels echt te branden. Tijd om nogmaals zonnebrand te smeren op de handen, in het gezicht en de nek want de rest is bedekt door mijn wetsuit. Dat was een extra voordeel van het wetsuit, kans op verbranden van bv de schouders was er niet en in het water gaat het snel met verbranden (vooral op een bleek winterhuidje van mij). Dus nogmaals de bevestiging dat ik zo lang mogelijk het wetsuit aan wil houden. Het gaat eigenlijk nog prima met de warmte, dus ik ga weer terug in mijn flow van pittig zwemmen – ik ben al over de helft dus dat geeft goede moed. Het eten gaat nog steeds goed en het water van het meer smaakt ook nog steeds prima. Kortom, ik overspoel mezelf met complimenten dat ik zo lekker bezig ben!

Middaguur

Ondertussen ga ik soms zo in het moment op dat ik af en toe vergeet hoe lang ik al bezig ben en dat ik niet weet of ik al toe ben aan een pauze. En eigenlijk is dat precies de “plek” waar ik wil zijn – doorzwemmen zonder aandacht te besteden waar ik mee bezig ben. Om niet een maaltijdmoment te missen kijk ik af en toe op mijn horloge. Omdat ik op dit moment “neutraal” ben in mijn hoofd durf ik wel de berekeningen aan te gaan. Dat wil zeggen dat ik uit reken hoe hard ik zwem en hoe lang ik erover doe en hoe lang ik dan nog bezig ben. Dit uitrekenen gaat uiteraard gepaard met de nodige rekenfouten en dus kom ik er telkens niet helemaal uit. En omdat ik ook telkens vergeet waar ik ben, kan ik elke ronde weer opnieuw aan het rekenen gaan.  Perfecte bezigheid om de tijd voorbij te laten gaan. 

17 kilometer

Nu is het toch echt warm aan het worden en ik vermoed dat mijn wangen steeds roder worden – tijd om terug te schakelen. Ik schroef dus mijn zwemtempo een flinke tik omlaag en pas mijn stops aan. Mijn eetmomenten omvatten niet veel zout en tot nu toe heb ik redelijk veel water uit het meer gedronken dus ik besluit hier actie op te ondernemen – ik wil meer cola drinken en pak er dorstlesser bij. En uiteraard geef ik mezelf een compliment dat ik dit op het juiste moment aanpak want ik heb nog geen inkakmoment gehad. Sterker nog, ik realiseer mij dat het goed gaat met mijn rug. Dat is een heerlijke constatering en ik kan weer een crossing nadenken waar dat aan zou kunnen liggen. Mijn conclusie is dat er twee factoren zijn. Een kleine factor is het feit dat ik elke 2 km op mijn voeten sta en dus niet in mijn rug hang. Maar de grote factor (denk ik) is de krachttraining die ik nu ruim een jaar consistent doe – dat geeft moed om dat te realiseren!

2022 06 04 1024x545 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Nog 5 kilometer te gaan

Yes, ik realiseer mij dat ik vandaag langer heb gezwommen dan mijn bluf-zwem tijdens de #thinkdeca dus ik heb weer een feestje te vieren. Maar ik realiseer mij ook dat ik nog maar 5 crossings hoef te doen en nog maar 2x een stop heb. Vette shizzle, ik ben er gewoon bijna – maar nog niet helemaal. Dus ik zwem door tot de 22km; ik drink en eet en roep weer “check out”. Nu wordt het lastig in mijn hoofd, als ik het patroon aanhoudt dan heb ik over 2km een grote stop en dan hoef ik nog maar 1km. Omdat die laatste km altijd wel lukt, besluit ik mezelf te verwennen met een middelgrote stop op 23km. Ondanks dat ik wat meer eet en drink, roep ik binnen no time weer “check out” en zwem voor de op-een-na laatste keer naar de overkant – de finish lonkt. En die finish lonkt heel hard, maar mijn lichaam protesteert ook hard.. het is hangen en wurgen in km 24 – ik krijg mijn armen amper over het water naar voren. Help en dan moet ik nog de laatste kilometer doen, ik heb geen idee hoe.. Ik kom weer bij de pier aan – roep “check in” en “check out” en start de laatste kilometer. Ik ben er klaar mee, ik wil klaar zijn en ik vind dat ik niet zo moet miepen want dan kom ik er nooit. Dusss ik zet de versneller in en hark die laatste kilometer binnen no time er doorheen. Yes, ik zie de laatste boei en ik zie iedereen van de crew op de pier staan – ze staan te klappen en te juichen.. ze staan er om mij binnen te halen en om het feestje van mijn finish te vieren, hoe gaaf is dat! Er lopen tranen uit mijn ogen die mijn zwembrilletje vullen waardoor ik niets meer zie, het maakt niet uit.. ik ben bij de finish en heb inmiddels grond onder de voeten. Het liefst gooi ik mijn armen in de lucht, maar nee dat lukt me niet.. met een langzame tred loop ik richting pier en zeg ik: ”Well, I am a bit tired now” en ik druk de stopknop op mijn horloge in: 9 uur, 15 minuten en 47 seconden. Klaar mee en blij mee en nu in een stoel bijkomen..

IMG E2468 1 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Herstel

Ik hang in een stoel, mijn ellebogen rusten op de armleuningen, in mijn ene hand een stuk pizza in mijn andere hand een pot appelmoes en op de grond naast mij een fles chocolademelk. Ik hijg na en eet/drink constant. Het besef begint in te dalen – het eerste onderdeel heb ik gehad en wat heb ik het goed gedaan.. ondanks de moeilijke momenten ging het eigenlijk gewoon prima. Ik zat heerlijk in mijn bubbel en zwom strak door. Ik zak nog iets verder onderuit en sla de handdoek iets strakker om mij heen.. ik doe mijn ogen even dicht, maar lang is het niet want ik ben te opgewonden. En de anderen zijn nog bezig, dus al snel sta ik op de pier de anderen aan te moedigen. De uren vliegen voorbij terwijl ik hang/zit/sta/eet/drink etc.

IMG 1568 1024x768 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Inmiddels finisht Wayne net binnen de 12 uur en kort daarna stapt Mike het water uit – hij heeft nog nooit meer dan 2uur in het water gelegen en heeft daar nu ruim 12 uur van gemaakt (petje af!). Chad is de derde persoon die de 25km binnen de tijdslimiet van 15 uur haalt. Inmiddels is het donker geworden en stapt Kale de pier op. Hij is ‘s ochtends ziek geweest en heeft daar flink tijd verloren en komt een paar kilometer te kort. Jeff heeft zijn dag niet en heeft ‘s middags een lange powernap gedaan, helaas heeft dit ook teveel tijd gekost. Als laatste ligt Dennis nog in het water, hij geniet van de vuurwerkshow van de buren (Disney World). Zijn teller komt op 15 kilometer uit, althans 15 officiële kilometers – als hij rechtdoor had gezwommen had hij meer kunnen scoren. Maar we zijn tevreden en vooral dankbaar voor wat we vandaag mochten en konden doen. En wat heeft de crew een fantastisch werk verricht – zij hebben ons gaande gehouden niet alleen met eten/drinken maar vooral met motiverende woorden!

IMG 2466 1024x575 - geen-categorie - Check in - check out #thinkbig

Statistiek: 25km zwemmen in 9:15:47 uur (bruto, dus inclusief stops voor eten/drinken/zonnebrand smeren etc)

#sponsoralert ik heb in de Fjord van DeBoer gezwommen – naast dat het een supersnel pak is waarmee ik in planee door het water glijd (echt waar – zo voelt dat!), heeft het supersoepele arm-/schouderdelen en dat maakt dat ik niet hoef te wennen aan het pak (het kost mij geen extra kracht/energie om mijn slagen te maken)

#tobecontinued