Categorieën
Geen categorie

#thinkmicro – swimpacking

Al tijden keek ik uit naar dit avontuur: swimpacking. Hetzelfde concept als bikepacking, hiking maar dan zwemmend – klinkt geniaal toch?

Harpoenduikdrijfplank

Maar hoe doe je dat? Uiteraard is dit niet nieuw en er bestaat een speciale swim-unit waar je je spullen op mee kunt nemen. Het is de Ruckraft, een bedrijf in de UK verkoopt ze, verhuurt ze en organiseert events. De Ruckraft ziet er super uit, maar heeft lange levertijd en kost een aardige bom duiten (los van de importkosten). Omdat ik niet zeker weet of ik het echt leuk ga vinden (alhoewel.. ik ben gek op zwemmen dus waarom zou ik dit níet leuk vinden?!), zocht ik een alternatief. De, wat minder fancy uitgevoerde, opblaasbare drijfplank voor harpoenduiken leek mij wel wat.

opblaasbare drijfplank voor harpoenduiken in vrije duik spf 500 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Test

Inmiddels is het einde openwater zwemseizoen eer ik deze in huis heb; maar hé ik wil ‘m wel erg graag uitproberen. Dus de hele week de weerberichten in de gaten gehouden, ik heb namelijk drie eisen: – geen regen – geen koude nacht – weinig wind. Voorspellingen voor afgelopen nacht waren aan het begin van de week de meest gunstigste. Dus testte ik vol verwachting donderdag mijn harpoenduikdrijfplank; want ik wist niet of het überhaupt zou lukken. Aangezien mijn meeste drybags niet écht meer dry zijn en ook niet zo groot, testte ik met mijn fietstassen. De tassen kunnen tegen stootje, zijn makkelijk vast te maken en zijn behoorlijk waterdicht. Test was geslaagd, de harpoenduikdrijfplank doopte ik om in Swimpack.

IMG 3893 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Het avontuur

Vrijdagochtend zocht ik de spullen voor mijn micro-avontuur bij elkaar. Wat neem je mee als je een nacht op een plek verblijft waar geen faciliteiten zijn? Uiteraard je slaapspullen, warme kleding, eten en drinken. Nogmaals bekeek ik het weerbericht: nacht is nog steeds niet koud (11 graden), weinig wind maar er komt (miezer)regen.. Wetende dat het seizoen er echt bijna op zit (tenminste om zonder wetsuit te zwemmen en zonder koude nachten) én ik het wel heel graag wil; besluit ik mijn tent mee te nemen. Voor dit soort avonturen gebruik ik graag mijn bivakzak, lekker licht en lekker handig. Maar met regen is een bivakzak absoluut geen pretje, vooral als er verder geen faciliteiten zijn om onder te zitten/schuilen. Al mijn spullen gaan in de fietstassen en met de tent achterop gebonden, fiets ik van huis weg.

IMG 3911 kopie 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

De bestemming

Maar waar ga je swimpacken? Natuurlijk bij water en bij voorkeur een eiland, dan heb je echt iets om naar toe te zwemmen. Dus pakte ik de kaart en keek wat rond. Een eiland van Het Rondje Eilanden zou een bestemming kunnen zijn, maar verandering van spijs doet zwemmen en ik keek verder. Loosdrecht, daar kom ik niet vaak.. wat verder googlen en ik vind wat ik zoek: er zijn twee eilanden waar je mag paalkamperen! Tadaaaa, bestemming gevonden en nu nog een startplek vinden. Ergens moet ik mijn fiets achterlaten en dat doe ik liever niet te opvallend. Wat graven in mijn geheugen (opstapplaats schaatsen) en streetview van google maps erbij en ik vond een mooie parkeerplaats. Het is een picknick-tafel bij Muyeveld en mijn fiets stal ik onder de boom. Ik kleed mij om en tuig mijn Swimpack op met mijn fietstassen. Deze keer is ie zwaarder beladen dan met de test, dus ik hoop dat ie voldoende blijft drijven.

IMG E3918 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

In het riet

Het water staat laag, de kant is hoog en de rietkraag is dik… is dit wel verstandig, want wat als ik er hier niet meer uitkom? Ik pak een tak en hang over de rand om te voelen hoe diep het is. Ondiep genoeg om te staan, maar die wallekant blijft aan de hoge kant. Ik bestudeer de rietkraag, dik en breed – kan ik mij daar wel een weg doorheen waden? Ondertussen is de miezer overgegaan in druppels en er schiet een koude rilling door mijn lichaam. Plots begin ik aan alles te twijfelen, is het wel slim om dit in mijn eentje te doen? En waarom wil ik meteen een stuk plas over naar een eiland dat ik niet ken. Wat als de Swimpack omslaat, dan is alles zeiknat maar erger nog.. straks maakt ie water en zinkt alles. Hoe lang kan ik schoolslag zwemmen met een half zinkend pakket wat steeds zwaarder wordt? Okay, even een stapje terug – waarom wil ik dit? Ik kijk nogmaals naar het eiland: hoe vet is het om daar naar toe te zwemmen, te slapen en weer terug te zwemmen – gewoon met al je spullen?!

IMG 3938 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

En dan ploppen de weerleggingen op voor mijn plotse onzekerheden:

  • inderdaad hoge kant, maar de buurman heeft een steiger met trappetje en als die niet thuis is, is er een andere buurman en wat verderop is een haven dus ik kom hoe dan ook het water uit
  • rietkraag is dik, maar met schoenen aan kan ik waden en rietstengels knakken en anders klim ik er weer uit
  • als het te zwaar is, draai ik om
  • hoe erg is het als alle spullen nat zijn, het zijn slechts spullen
  • en als er wat gaat zinken, dan is het handig om mijn telefoon en huissleutel te redden – de rest is makkelijk vervangbaar en er is nog steeds niets aan de hand

Start

Ik laat me langzaam in het water zakken en mijn schoenen komen op stenen terecht. Mijn Swimpack trek ik rustig over de rand het water in. Hij kantelt naar achter dus positioneer ik de bovenste fietstas wat meer naar voren. Ik waad door het water en merk dat het riet makkelijk meegeeft – piece of cake. Zo’n 30m uit de kant kan ik beginnen met zwemmen – het eiland ligt schuin voor mij, makkelijk zichtbaar door een blauw bord op de kant. Voor ik mijn hoofd in het water steek, kijk ik om mij heen.. kan ik deze plek morgen nog gemakkelijk terug vinden? Een huis met een rieten dak, daarnaast wit huis met rieten dak en iets verderop een groot wit jacht bij een grote grijze vlag. Genoeg herkenningstekens dus ik begin te zwemmen. Elke vijf slagen kijk ik achterom: ligt alles nog op het Swimpack – wordt het erg nat – drijft het nog, etc. Ondertussen tikken de 100 meters op mijn horloge weg. Hoeveel meter lag dat eiland ook alweer uit de kant – 500/600m? Maar dat was een gok en in een rechte lijn en ik zwem vanaf een andere plek. Ik heb 500m gezwommen en het eiland lijkt geen cm dichterbij gekomen te zijn.


Het wordt frisser en mijn armen, die telkens boven water komen, koelen af. En dan beginnen twijfel en onrust weer de kop op te steken. Even stil liggen, ademhalen, brilletje omhoog en goed kijken. Ik vermoed dat ik op de helft ben van de afstand, echt koud heb ik het niet (ik weet wat écht koud hebben is, zie mijn blog over Het Kanaal) en ik kan kilometers zwemmen dus wat loop ik nu te piepen. Ik steek mijn hoofd weer onder water en zwem door. Ik kijk nog twee keer achterom en verder zwem ik stoïcijns naar het eiland. En voilà, ik ben er uiteindelijk toch nog sneller dan verwacht.

IMG 3923 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Marcus Pos

Het komt met bakken uit de hemel als ik het eiland op stap. Iets verderop staat een toiletgebouw, ik pak mijn Swimpack op en ga daar in de luwte van de bomen en het gebouwtje staan. Ik wil zoveel mogelijk spullen drooghouden; dus kleed ik mij niet om. Mijn regenjas trek ik aan over mijn badpak en zet snel mijn tent op. Dit is het moment waarop ik het wel oprecht koud krijg, dus ik trek nog even een sprintje over het eiland voor ik de tent in duik en droge kleren aantrek. Omdat ik niet wist of er water op het eiland zou zijn; heb ik een thermos meegenomen. Snel maak ik een warme (expeditie-)maaltijd, drink warme vruchtensap, steek kaarsjes aan en kruip in mijn slaapzak. Ik warm weer op!

In mijn droombeeld van swimpacking waren de avonden lang en ging de zon als een rode bol onder – vanavond zit ik in de tent en heb ik al snel mijn hoofdlamp nodig om iets te kunnen zien. Maar hé, ik ben er wel en het is toch wel een zot idee dat je met je spullen even een kilometer naar een eiland zwemt om aldaar te overnachten!

IMG 3929 1024x768 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Finish

’s Ochtends wordt ik niet gewekt door het gekwetter van de vogels, maar tikt de regen nog steeds op mijn tentdoek. Voor mijn ontbijt, ren ik het eiland nog weer even rond – ik ben met een minuut weer terug (klein eiland). Koffie had ik ook meegenomen in een thermos, deze is inmiddels lauw maar smaakt toch goed. De terugweg is vice versa. In de tent doe ik alles weer terug in de tassen, ik trek mijn natte badpak en regenjas aan om de tent af te breken. Wat extra lucht in mijn Swimpack, fietstassen erop vastmaken en terug naar vaste wal. Inmiddels vind ik het niet zo spannend meer – ik kijk tijdens deze kilometer zwemmen welgeteld 5x achter me om te kijken of mijn Swimpack het nog goed doet. Ik ben blij dat ik gisteren goed georiënteerd heb, want het is mistiger en dus lastiger om precies te zien naar welke rietkraag ik moet zwemmen. Ik waad weer tussen de stengels door en zie de hoge wallekant. Ahoh, op hoop van zegen.. ik leg alle spullen op de kant en heis mezelf met wat krachttermen op de kant. Gelukt! En mijn fiets staat er nog! En er is nú een plensbui!

Wat een heerlijk avontuur –

ik kijk nu al uit naar de zomer voor meer van dit!

IMG 3936 1024x769 - geen-categorie - #thinkmicro - swimpacking

Categorieën
Geen categorie

long story – long version (deel 1 – prelude)

17 dagen, 12 uur en 46 minuten deed ik over de TransAmTri; een ultra-triathlon met de start in Orlando (Florida) en finish in Pittsburgh (Pennsylvania). Met de woorden: ”You smoked the guys” werd ik bij de finish binnengehaald – kortom, ik was eerste!

FEHX0852 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Een korte week voor de start vloog ik naar Orlando, Florida. Het is in mei zo’n 28+ graden met hoge luchtvochtigheid dus acclimatiseren leek me wel een goed plan. Na de Schiphol-chaos kwam ik uiteraard vertraagd in Amerika aan; gelukkig was mijn fietsdoos anderhalf uur later ook ter plekke. Dat is toch altijd wel stressen om die fiets goed in te pakken, af te geven (op hoop van zegen) en aan te treffen op de band van Odd Bagage in een ander land. De doos was behoorlijk kapot, alles was door elkaar gemikt, ik miste mijn bidon – maar de fiets had niets!

ILVWE8646 vier - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Mijn Airbnb was fantastisch, vlakbij de zwemstart en een paar mijl van de supermarkt – what else do I need? Een waterfilter! Dat was het laatste item dat op de paklijst was gekomen voor de wedstrijd, dus ik ging op zoek naar een winkel waar ze deze verkochten. En ik wilde ook wel langs een fietsenzaak om mijn banden met voldoende lucht te vullen, zo’n handpompje is wel goede krachtoefening maar je krijgt ze nooit helemaal lekker hard. Google bood uitkomst, een sportwinkel waar ze ook fietsen verkochten op 7 mijl afstand en een andere sportwinkel op 12 mijl afstand. Perfect fietstochtje om te acclimatiseren – toch? Ik was al eens eerder in Amerika geweest, ook met de fiets maar dat was een MTB en toen hadden we niet veel op het asfalt gefietst en al helemaal niet in een grote stad. Dus dat was wel even wennen, en dat was een understatement. Naast de drukte, wat ik erg vervelend vond, wist ik niet waar ik op de weg mocht fietsen en op welke wegen, dus voor het gemak (of beter, voor mijn gemoedsrust) nam ik af en toe de stoep en voetgangersoversteekplaatsen – kortom, ik kwam er in mijn eentje niet helemaal uit wat wel mocht/mogelijk was. Afijn, wel de filter gescoord en mijn banden waren weer op spanning.

Om mij voor te bereiden op het zwemmen, ging ik elke ochtend naar Lucky’s Lake. Hier wordt het hele jaar rond elke dag (behalve zondag) gezwommen en iedereen mag aansluiten. Sterker nog, na je eerste crossing (je moet naar de overkant zijn geweest en dus minimaal 1 km gezwommen hebben) mag je je naam op de muur bijschrijven en op de foto met de alligator. Hoe maak je zwemmen leuk en laagdrempelig => op deze manier dus! 

EMLU1973 822x1024 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Ook het hardlopen moest ik uitproberen, einde middag, maakte ik een rondje in de buurt. Enorm zweten, ontploft hoofd maar het helpt bij het acclimatiseren om af en toe een prikkel te geven. Dus op zaterdag had ik alle disciplines gedaan in de warmte – echt goed gevoel had ik er nog niet bij want ik was natuurlijk enorm traag, maar dat weet je en moet je accepteren. 

De start was op maandag; op zondag gingen we met z’n allen (=alle deelnemers) een fietsrit doen en ‘s avonds hadden we de briefing. Zaterdag was dus de laatste dag om uitgebreid de spullen te pakken/herpakken en voeding te regelen. Met de Vasaloppet (lees het verhaal van Esther en mij over emoties en bouwstenen) in gedachten leek het me wel lekker om pannenkoeken te eten tijdens het zwemmen – ik had namelijk nog geen boterkoek in de supermarkt gevonden (zie hiervoor het verhaal van Ron over mijn Kanaaloversteek). Dus zaterdag aan het bakken geslagen en alle tassen 3x in- en uitgepakt, herverdeeld en aan de fiets gehangen etc. Kortom, een dagje klungelen ofwel een dagje mentale voorbereiding op wat komen gaat.

Zondag deden een rit in de ochtend; we gingen de eerste kilometers “de stad uit” verkennen en ondertussen konden we met elkaar kletsen. Nu was ik de enige buitenlandse en de enige die echt niemand kende; de rest kende elkaar ofwel direct of indirect. Maar uiteraard geeft dat niets en uiteraard hadden ze moeite met mijn naam onthouden. Dennis maakte het zich gemakkelijk en vroeg meteen of hij mij Jacks mocht noemen – de rest heeft netjes mijn naam onthouden en af en toe geoefend met de uitspraak. 

We reden met z’n zevenen vanaf de start weg – ik en zes mannen. Ik was dus niet de enige buitenlandse, ik was ook de enige dame van het gezelschap. Onderweg bekeken we elkaars fiets en keurden deze, wisselden onze pak-strategie uit (neem je wel of geen matje mee?) en gingen uiteraard fast food eten (what else!). Het viel me tegen.. niet de anderen, niet het fietsen maar het verkeer en de drukte en de route.. In gedachten had ik om direct na het zwemmen op de fiets te springen en 1 à 2 uur weg te rijden. Dat is fijn voor het herstel van het lichaam. Maar na deze ochtendrit wist ik dat dat geen goed idee was. Ik zou te moe zijn om goed op te kunnen letten en het zou mij enorm veel energie kosten om in Amerikaans stadsverkeer mijn eigen weg te vinden. Bovendien was de eerste overnachtingsmogelijkheid pas na 75km, daar zou ik minimaal 4 uur over doen (als ik flink doortrapte). Dus ik zou na het zwemmen flink eten/drinken, goede rust pakken en hopelijk een goede nacht slapen voor ik wegging. Dit zou gezamenlijk met de anderen zijn – zij hadden al afgesproken om op dinsdagochtend samen te vertrekken. 

IMG 1545 1024x769 - geen-categorie - long story - long version (deel 1 - prelude)

Zondagavond was de briefing. We gingen naar een Italiaans restaurant, 7 mijl verderop en gelukkig kon ik met een auto meerijden want in het donker op de fiets door de stad had ik niet zo’n behoefte aan. De briefing was kort en krachtig; het ondertekenen van papieren en in ontvangst nemen van onze swag. Daarnaast was het vooral gezellig eten met de groep en kennismaken met de crew voor het zwemmen. Dat laatste was fijn, want ik had geen crew mee en elke hulp zou welkom zijn. Al met al duurde het gelukkig niet lang want iedereen wilde vroeg in bed liggen. De wekker stond op 5:00am – 6:30 was de start en voor die tijd moest ik alle wedstrijdspullen ingepakt hebben, alles aan mijn fiets bevestigen en op mijn rug doen om bepakt en bezakt naar de start te rijden – best een uitdaging!

#tobecontinued

Categorieën
Geen categorie

ZWEMbubbel #thinkdeca

Hoe ga je 38KM zwemmen als je in de winter amper in het water hebt gelegen. Ik deed het op de bluf; ik zette in op mijn ultra-ervaring en mijn zelfverzekerdheid dat ik het kon want ik ben een diesel.
Van tevoren wist ik dat dit fysiek het zwaarste onderdeel zou zijn – ik wist dat enorm moest afzien, dus had ik hulmiddelen ingezet.

IMG 8328 2 1024x769 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

Allereerst moest de route inspirerend zijn, het gevoel van A-B was extra belangrijk want dat zou een goede motivator zijn om door te zwemmen.
Buitenwater dus, tja dat is niet makkelijk in te vullen. Je kunt niet overal zwemmen en ook de veiligheid moet gewaarborgd worden. Tadaaa, dan komt natuurlijk Ron om de hoek kijken!
Mijn steun en toeverlaat als ik gekke dingen in het water wil doen. Als er iemand weet hoe ik mentaal en fysiek in het water ben, dan is het Ron. Hij begeleidde mij bij de Kanaaloversteek van de A2A en heeft voorkomen dat ik eruit werd gehaald door de kapitein. Hij wist dat ik het zou halen, terwijl de ervaren kapitein grote twijfels had.
Terug naar #thinkdeca; 38KM in buitenwater plannen. Ron maakte de route die én veilig was én mooi en waarbij onderweg mensen konden aanhaken. Want dat was mijn tweede motivator; de meezwemmers en support op de kant.

WMAU9726 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Zondagochtend plonsde ik in de Amstel met Ron in de kajak en Irene & Machiel als estafette-zwemmers voor het eerste deel. Op de kant stond Thomas, ook een vaste waarde in de ondersteuning van mijn zwemavonturen. Gekscherend had ik geroepen dat een koffie-stop ergens halverwege de ochtend echt fantastisch zou zijn => Thomas regelt dat dan ook gewoon, heerlijk!

Terug naar de zondagochtend, natuurlijk sta ik te springen bij de start, vol met energie en motivatie, vrolijk kletsend. Strategie voor het zwemmen, elk half uur een stop met wat te drinken en/of eten en na 3 uur een grotere en langere stop met meer eten en staan op de voeten.
Ron bepaalt wanneer de stop is; tot die tijd blijf ik zwemmen. De Amstel zit vol bochten en de kant is geen rechte lijn. Dus op deze rivier moest ik blijven opletten om niet de kant in te zwemmen. Erg handig was dus ook de support van Irene en Machiel, als ik één van hen zag kon ik daar ook weer mijn koers op bepalen.

thinkdeca jacomina 51323904659 o 2 1024x768 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

Tijdens het zwemmen zit je in een bubbel; je hoofd zit het merendeel van de tijd onder water en in Nederlandse wateren valt niet veel te zien. Als je ademt dan zie je de kant met gras of riet maar meer ook niet; af en toe hoor je een bootje onder water en een paar tellen later zie je die voorbij varen. Alleen bij het oriënteren krijg je een idee van hoe je omgeving er uit ziet. Fijn is dan ook de afleiding onderweg als je een medezwemmer of iemand in bootje dichtbij ziet. Je weet namelijk, met hen kan ik bij de stop even kletsen.

Bij de grotere stop met koffie (warme, verse koffie!) sluiten Linda & Maike met de kajak aan om ook een deel te estafetteren – zij hebben helaas een lekke kajak dus moesten onderweg af en toe pompen. Dat gaf lekker wat reuring en dus afleiding.
Bij de Tolhuissluis moeten we het water uit – schutten in een sluis als zwemmer zijnde is te gevaarlijk. Inmiddels hebben we bijna 12KM afgelegd. Linda en Maike waren net daarvoor afgezwaaid en hier zwaaiden Irene en Machiel ook af.
Ik mocht alleen verder – mijn eigen bubbel in. De Drecht is vrij smal en het was druk met de bootjes dus was er flink veel golfslag en ook ik moest flink opletten want niet alle kapiteins letten heel erg op.
Het golven van het water vond ik lastig, want dat betekende dat ik steeds uit mijn ritme werd geslingerd. De vermoeidheid begon al flink toe te slaan dus elk ritme-verstoring kost fysiek en mentaal veel energie. Ik begon hoe langer hoe meer te worstelen en mezelf in de bubbel gek te maken.
Ron merkte het en door het te benoemen kon ik het beter weg zetten. Accepteren en meer mee bewegen met de verstoringen was het devies, letterlijk en figuurlijk.

thinkdeca jacomina 51324183820 o 768x1024 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Aan het einde van de Drecht is een t-splitsing met de Oude Wetering. Het was inmiddels einde zondagmiddag dus loeidruk.
Te druk om daar te zwemmen – dus besloten dat ik daar uit het water ging. We vroegen een bewoner of ik via zijn achtertuin naar de weg mocht. Daar zou Thomas mij ophalen. Ron moest door met kajak om aan te kunnen leggen bij onze overnachtingsplek.
Hij ondervond in de kajak aan den lijve dat zwemmen dat moment levensgevaarlijk zou zijn geweest – er werd gescheurd en gecrossed op de vaarweg.
Met ruim 18KM op de Garmin was het ook wel voldoende zwemmen voor de eerste dag. Niet veel later lig ik bij het idyllische zomerhuisje aan het water uitgeteld in het gras. Poeipoei, ik was gebroken en mijn armen lagen eraf, ik strompelde af en toe naar het toilet of de koelkast en droeg zes lagen kleding omdat ik het koud had.


Als ik dacht aan de dag van morgen dan zonk de moed mij in de schoenen en ik wilde ik al bijna gaan huilen. Dus liet ik die gedachte gaan; het enige wat ik kon doen was zo goed mogelijk herstellen dus vol overgave gaf ik mij daar aan over.
Slapen deed ik niet veel, mijn lichaam was veel te rusteloos maar ontspannen liggen met muziekje op de oren ging best okay.

thinkdeca jacomina 51323904164 o 2 767x1024 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

Maandagochtend werd ik het water ingemikt bij Oude Wetering – zo’n 50m verwijderd van het punt waar ik uitgestapt was. Support op de kant was Koen – hij had mij zondags niet zien zwemmen maar maakte zich wel zorgen toen ik ’s maandags startte. Het leek niet op zwemmen en het voelde niet als zwemmen.
Gelukkig had ik nog wat kilometers om de spieren weer soepel te krijgen om normale zwemslagen te kunnen maken. Inmiddels zwom ik op de Ringvaart makkelijk navigeren met de kant langszij. Na de koffiestop (verse warme koffie met brownie – daar kun je heel gelukkig van worden!) zag het er alweer bijhijna normaal uit.

IMG E8486 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Na deze overheerlijke stop ging het linksaf door de Hanepoel en zwom ik via de Boerenbuurt naar de Kever. Een race met de zeilboten werd op het smalle stuk gewonnen, maar op de Kagerplas verloren toen zij voor de wind weg konden varen.

thinkdeca jacomina 51323390333 o 768x1024 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Op de plas was de wind meer merkbaar en ook de golfslag – ik werd weer heen en weer geslingerd en had het idee dat ik niet vooruit kwam – de bubbel kreeg een negatieve lading. Aangezien je daar niets mee opschiet, ging ik mijn focus verleggen. Hoe ging het tellen in het Frans ook al weer?
Ik kwam er niet uit met 60, 70, 80 en 90 => mooi tijdverdrijf zo richting mijn grote pauze.

In De Bak, langs de kant tussen de waterplanten aan de voet van een molen at ik mijn lunch. Het moraal was er nog maar mijn zwemmen zag er niet zo best meer uit. Mijn zwembeweging probeerde ik uit te voeren met de minst mogelijke energie dus zo laag mogelijk overhalen. Het zag er niet echt energiek of als een vloeiende beweging uit en zo voelde het ook niet.
Maar hé, ik kwam nog steeds vooruit in een acceptabel tempo; tenminste.. wat is acceptabel na 28KM zwemmen? Ik moest er nog steeds 10 om bij de finish te komen. Kortom, hoofd weer in het water en in mijn bubbel door gaan. Zolang ik blijf zwemmen, kom ik ergens.

thinkdeca jacomina 51323390643 o 2 1024x768 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Een fijne verrassing was dat Irene ineens op de kant van het Oegstgeesterkanaal klaar stond in haar badpak om weer mee te zwemmen. Ook het zwemmen in het kanaal was fijn; door de rechte kanten hoefde ik minder te oriënteren want mijn hoofd optillen kon ik bijna niet meer.
Maar ja, daardoor was er ook minder afleiding maar ach, op dit moment wist ik toch niet meer waar ik wel of niet blij van werd. Ik was aan het pushen want ik wilde klaar zijn maar het kostte enorm veel moeite om fatsoenlijk de armen over te halen.

thinkdeca jacomina 51323904209 o 2 1024x768 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca


Terug in mijn bubbel, terug naar het grote geheel – ik heb potdikkie al meer dan 30KM gezwommen – waanzin! Dus gaf ik mezelf een figuurlijk schouderklopje en zwoegde verder. Het kanaal ging over in een ander kanaal, ik zwom onder een snelweg door en hé in de verte zie ik de zeesluizen.
Nu mag ik vanmezelf een heel klein beetje uitkijken naar de finish want die is nu echt niet ver meer. Maar het is alsof ik in stroop zwem, ik heb het gevoel dat ik niet vooruit kom en de sluizen komen niet dichterbij. Ik zwem langs bootjes en mag van mezelf niet meer vooruit kijken en dan flitst het door me heen: het is net het Kanaal.
Bij de gedachten aan het Kanaal besef ik dat een vergelijk echt nergens op slaat; dit water is comfortabel, de oever is dichtbij, het water is zoet en er is bijna geen wind. Wat zeur ik nou! Ik zie het allemaal weer wat positiever in, maar helaas zwem ik er geen sikkepit harder van.


Het duurt lang, maar de afwateringsluizen komen toch echt dichterbij en ik mag linksaf de haven in zwemmen. Ik denk dat ik echt heel dicht bij de finish ben maar het blijkt een water van een paar honderd meter te zijn tot het einde. Kiezen op elkaar en door malen met die armen.
En dan.. aan het einde van dit watertje is de finish => ik heb het gered!

IMG E8488 2 - geen-categorie - ZWEMbubbel #thinkdeca

#thinkdeca

38KM zwemmen: 2 dagen

1800KM gravellen: 12 dagen

422KM lopen: 11 dagen

mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
Categorieën
Geen categorie

Vakantie vieren – ik hou er wel van!

…en wie niet eigenlijk?! Maar toch kijkt men verbaasd als ik over mijn zomervakantie vertel. #knipoog

Een deca-triatlon, ofwel een 10-voudige, als basis voor je trip => ik deed het gewoon. Zwemmen van Nes aan de Amstel naar Katwijk aan Zee (38KM), gravellen via België, Frankrijk, Luxemburg en Duitsland naar Withuis (1800KM) en lopend naar startpunt in Nes (422KM).

decatotaal 1024x1024 - geen-categorie - Vakantie vieren - ik hou er wel van!

Een mooie vakantie van ruim drie weken!
Het vergt een iets andere voorbereiding maar onderweg was het ritme heel relaxed: opstaan – eten – bewegen – eten – slapen en dat in een mooie omgeving; klinkt als vakantie voor mij.
Even serieus, het vakantiegevoel was niet altijd aanwezig. Het zwemmen was mega-zwaar en op het laatst moest ik mezelf echt pushen. Bij het gravellen was het soms tieren omdat een weg afgesloten was en ik “helemaal” om moest rijden. En bij het lopen kwam ik erachter dat dat in je eentje wel erg saai is…

Maar hé, dan keek ik weer om mij heen, plaatste ik mijzelf in gedachten op de kaart van het grote geheel en dan brak de lach weer door => hoe vet is dit! Oh ja, iets eten hielp meestal ook wel…

IMG 8623kopie 1024x768 - geen-categorie - Vakantie vieren - ik hou er wel van!

In de komende blogs neem ik je mee op mijn avonturen tijdens #thinkdeca en lees je alles over mijn hobbels, mijn gedachten, mijn eye-openers en nog veel meer – stay tuned.

Categorieën
Geen categorie

#THINKDECA – zwem

Uiteraard stap ik weer met Ron in het schuitje als ik een zwemroute nodig heb. Ron kan goed inschatten wat ik leuk vind en aan kan. En ik heb compleet vertrouwen in Ron. Samen hebben we al de nodige zwemavonturen meegemaakt.

IMG 8213 1024x769 - geen-categorie - #THINKDECA - zwem

Voor mijn #thinkdeca leg ik een afstand van 38KM zwemmend af. Het liefst zwem ik van A naar B; nu hebben we veel water in Nederland maar je kunt niet overal zwemmen. Dus dat is puzzelen waar en hoe (zie zwemroute verderop in blog). 

Ondanks dat ik er luchtig over doe, is dit niet zomaar een stukje zwemmen. Alles wordt uit de kast getrokken om dit goed te laten slagen. Zo is er een aanvalsplan, dat is een plan waarmee ik het voor mezelf behapbaar maak. Omdat ik geen haast heb, wil ik twee dagen zwemmen met de nodige stops onderweg.

Uiteraard is er een eet/drinkplan want anders kom ik er niet; dit plan hangt nauw samen met mijn aanvalsplan. En ja, er staat boterkoek op! (bekijk mijn “uitfietssessie” na de Arch2Arc om te weten waarom boterkoek een terugkerend item is)

En dan zijn er de materialen, die moeten goed in orde zijn anders zouden ze zomaar een spelbreker kunnen zijn. Met name het wetsuit luistert nauw; er hoeft maar een naad verkeerd te lopen of je hebt binnen de kortste keren schuurplekken. Tegenwoordig zwem ik in een deboer wetsuit en die bevalt super.

IMG 8317 769x1024 - geen-categorie - #THINKDECA - zwem
blij met mijn deboer wetsuit

Uiteindelijk moet ik zelf fysiek en mentaal de klus gaan klaren; deel 1 van mijn #thinkdeca. Ik spring bij Nessersluis in de Amstel en klauter na twee dagen bij Katwijk aan Zee uit de Oude Rijn. 

image - geen-categorie - #THINKDECA - zwem
Zwemdeel 1; start bij Nessersluis (staat nu als eindpunt in deze kaart) in de Amstel en via Bilderdam naar de Drecht tot boven Oude Wetering
image 1 - geen-categorie - #THINKDECA - zwem
Zwemdeel 2; ik vervolg mijn zwemweg via Kever, de Kaag, Oegstgeester kanaal en de Oude Rijn naar Katwijk aan Zee

Zondag 18 juli start ik en ik zwem in twee etappes/dagen. Mijn verwachte snelheid is zo’n 2,5 à 3KM per uur. Je bent welkom om een stukje mee te zwemmen, te supporteren of te crewen. Laat me weten of je erbij bent.

Categorieën
Geen categorie

Koud water-herinneringen

Mede door de corona ben ik eerder en veel meer gaan buitenzwemmen dan in gewone tijden. Eerst wennen aan het koude water: wetsuit, sokken en dubbele badmuts en dan nog steeds met de nodige “brainfreezes”.

buitenzwem 2 - geen-categorie - Koud water-herinneringen

In de loop van de weken werd de watertemperatuur en ook de temperatuur boven het water aangenamer. En nu ben ik aanbeland in het stadium dat ik af en toe zonder pak ga. Het ultieme gevoel van de koude tinteling op je huid terwijl je kacheltje je van binnen op temperatuur houdt. Herinneringen aan koud water komen boven drijven – vorig jaar in Frankrijk bij het trainingskamp van Jacques Tuset is het meest levendig. Ik had, dacht ik, behoorlijk getraind in koud water en ik zou deze stage doen om de zesuurs-test af te tikken. Thuis had ik voornamelijk in Maarsseveen en in het Hens gezwommen. In Frankrijk dook ik de zee in… dat was een hele andere sensatie; het werd een “Freaking Out”- weekend met veel onzekerheid en kou..lees mijn blog: https://jacomina-ultra-athlete.nl/2019/04/freaking-out.html

Deze stage bleek achteraf een cruciale schakel in het bouwen van mijn zelfvertrouwen voor het meest lastige onderdeel van mijn Stedentrip XL: de kanaaloversteek. Ik had mij mentaal voorbereid en was in mijn doel geslaagd.

IMG 9202 1024x682 - geen-categorie - Koud water-herinneringen