Hoe ga je 38KM zwemmen als je in de winter amper in het water hebt gelegen. Ik deed het op de bluf; ik zette in op mijn ultra-ervaring en mijn zelfverzekerdheid dat ik het kon want ik ben een diesel.
Van tevoren wist ik dat dit fysiek het zwaarste onderdeel zou zijn – ik wist dat enorm moest afzien, dus had ik hulmiddelen ingezet.
Allereerst moest de route inspirerend zijn, het gevoel van A-B was extra belangrijk want dat zou een goede motivator zijn om door te zwemmen.
Buitenwater dus, tja dat is niet makkelijk in te vullen. Je kunt niet overal zwemmen en ook de veiligheid moet gewaarborgd worden. Tadaaa, dan komt natuurlijk Ron om de hoek kijken!
Mijn steun en toeverlaat als ik gekke dingen in het water wil doen. Als er iemand weet hoe ik mentaal en fysiek in het water ben, dan is het Ron. Hij begeleidde mij bij de Kanaaloversteek van de A2A en heeft voorkomen dat ik eruit werd gehaald door de kapitein. Hij wist dat ik het zou halen, terwijl de ervaren kapitein grote twijfels had.
Terug naar #thinkdeca; 38KM in buitenwater plannen. Ron maakte de route die én veilig was én mooi en waarbij onderweg mensen konden aanhaken. Want dat was mijn tweede motivator; de meezwemmers en support op de kant.
Zondagochtend plonsde ik in de Amstel met Ron in de kajak en Irene & Machiel als estafette-zwemmers voor het eerste deel. Op de kant stond Thomas, ook een vaste waarde in de ondersteuning van mijn zwemavonturen. Gekscherend had ik geroepen dat een koffie-stop ergens halverwege de ochtend echt fantastisch zou zijn => Thomas regelt dat dan ook gewoon, heerlijk!
Terug naar de zondagochtend, natuurlijk sta ik te springen bij de start, vol met energie en motivatie, vrolijk kletsend. Strategie voor het zwemmen, elk half uur een stop met wat te drinken en/of eten en na 3 uur een grotere en langere stop met meer eten en staan op de voeten.
Ron bepaalt wanneer de stop is; tot die tijd blijf ik zwemmen. De Amstel zit vol bochten en de kant is geen rechte lijn. Dus op deze rivier moest ik blijven opletten om niet de kant in te zwemmen. Erg handig was dus ook de support van Irene en Machiel, als ik één van hen zag kon ik daar ook weer mijn koers op bepalen.
Tijdens het zwemmen zit je in een bubbel; je hoofd zit het merendeel van de tijd onder water en in Nederlandse wateren valt niet veel te zien. Als je ademt dan zie je de kant met gras of riet maar meer ook niet; af en toe hoor je een bootje onder water en een paar tellen later zie je die voorbij varen. Alleen bij het oriënteren krijg je een idee van hoe je omgeving er uit ziet. Fijn is dan ook de afleiding onderweg als je een medezwemmer of iemand in bootje dichtbij ziet. Je weet namelijk, met hen kan ik bij de stop even kletsen.
Bij de grotere stop met koffie (warme, verse koffie!) sluiten Linda & Maike met de kajak aan om ook een deel te estafetteren – zij hebben helaas een lekke kajak dus moesten onderweg af en toe pompen. Dat gaf lekker wat reuring en dus afleiding.
Bij de Tolhuissluis moeten we het water uit – schutten in een sluis als zwemmer zijnde is te gevaarlijk. Inmiddels hebben we bijna 12KM afgelegd. Linda en Maike waren net daarvoor afgezwaaid en hier zwaaiden Irene en Machiel ook af.
Ik mocht alleen verder – mijn eigen bubbel in. De Drecht is vrij smal en het was druk met de bootjes dus was er flink veel golfslag en ook ik moest flink opletten want niet alle kapiteins letten heel erg op.
Het golven van het water vond ik lastig, want dat betekende dat ik steeds uit mijn ritme werd geslingerd. De vermoeidheid begon al flink toe te slaan dus elk ritme-verstoring kost fysiek en mentaal veel energie. Ik begon hoe langer hoe meer te worstelen en mezelf in de bubbel gek te maken.
Ron merkte het en door het te benoemen kon ik het beter weg zetten. Accepteren en meer mee bewegen met de verstoringen was het devies, letterlijk en figuurlijk.
Aan het einde van de Drecht is een t-splitsing met de Oude Wetering. Het was inmiddels einde zondagmiddag dus loeidruk.
Te druk om daar te zwemmen – dus besloten dat ik daar uit het water ging. We vroegen een bewoner of ik via zijn achtertuin naar de weg mocht. Daar zou Thomas mij ophalen. Ron moest door met kajak om aan te kunnen leggen bij onze overnachtingsplek.
Hij ondervond in de kajak aan den lijve dat zwemmen dat moment levensgevaarlijk zou zijn geweest – er werd gescheurd en gecrossed op de vaarweg.
Met ruim 18KM op de Garmin was het ook wel voldoende zwemmen voor de eerste dag. Niet veel later lig ik bij het idyllische zomerhuisje aan het water uitgeteld in het gras. Poeipoei, ik was gebroken en mijn armen lagen eraf, ik strompelde af en toe naar het toilet of de koelkast en droeg zes lagen kleding omdat ik het koud had.
Als ik dacht aan de dag van morgen dan zonk de moed mij in de schoenen en ik wilde ik al bijna gaan huilen. Dus liet ik die gedachte gaan; het enige wat ik kon doen was zo goed mogelijk herstellen dus vol overgave gaf ik mij daar aan over.
Slapen deed ik niet veel, mijn lichaam was veel te rusteloos maar ontspannen liggen met muziekje op de oren ging best okay.
Maandagochtend werd ik het water ingemikt bij Oude Wetering – zo’n 50m verwijderd van het punt waar ik uitgestapt was. Support op de kant was Koen – hij had mij zondags niet zien zwemmen maar maakte zich wel zorgen toen ik ’s maandags startte. Het leek niet op zwemmen en het voelde niet als zwemmen.
Gelukkig had ik nog wat kilometers om de spieren weer soepel te krijgen om normale zwemslagen te kunnen maken. Inmiddels zwom ik op de Ringvaart makkelijk navigeren met de kant langszij. Na de koffiestop (verse warme koffie met brownie – daar kun je heel gelukkig van worden!) zag het er alweer bijhijna normaal uit.
Na deze overheerlijke stop ging het linksaf door de Hanepoel en zwom ik via de Boerenbuurt naar de Kever. Een race met de zeilboten werd op het smalle stuk gewonnen, maar op de Kagerplas verloren toen zij voor de wind weg konden varen.
Op de plas was de wind meer merkbaar en ook de golfslag – ik werd weer heen en weer geslingerd en had het idee dat ik niet vooruit kwam – de bubbel kreeg een negatieve lading. Aangezien je daar niets mee opschiet, ging ik mijn focus verleggen. Hoe ging het tellen in het Frans ook al weer?
Ik kwam er niet uit met 60, 70, 80 en 90 => mooi tijdverdrijf zo richting mijn grote pauze.
In De Bak, langs de kant tussen de waterplanten aan de voet van een molen at ik mijn lunch. Het moraal was er nog maar mijn zwemmen zag er niet zo best meer uit. Mijn zwembeweging probeerde ik uit te voeren met de minst mogelijke energie dus zo laag mogelijk overhalen. Het zag er niet echt energiek of als een vloeiende beweging uit en zo voelde het ook niet.
Maar hé, ik kwam nog steeds vooruit in een acceptabel tempo; tenminste.. wat is acceptabel na 28KM zwemmen? Ik moest er nog steeds 10 om bij de finish te komen. Kortom, hoofd weer in het water en in mijn bubbel door gaan. Zolang ik blijf zwemmen, kom ik ergens.
Een fijne verrassing was dat Irene ineens op de kant van het Oegstgeesterkanaal klaar stond in haar badpak om weer mee te zwemmen. Ook het zwemmen in het kanaal was fijn; door de rechte kanten hoefde ik minder te oriënteren want mijn hoofd optillen kon ik bijna niet meer.
Maar ja, daardoor was er ook minder afleiding maar ach, op dit moment wist ik toch niet meer waar ik wel of niet blij van werd. Ik was aan het pushen want ik wilde klaar zijn maar het kostte enorm veel moeite om fatsoenlijk de armen over te halen.
Terug in mijn bubbel, terug naar het grote geheel – ik heb potdikkie al meer dan 30KM gezwommen – waanzin! Dus gaf ik mezelf een figuurlijk schouderklopje en zwoegde verder. Het kanaal ging over in een ander kanaal, ik zwom onder een snelweg door en hé in de verte zie ik de zeesluizen.
Nu mag ik vanmezelf een heel klein beetje uitkijken naar de finish want die is nu echt niet ver meer. Maar het is alsof ik in stroop zwem, ik heb het gevoel dat ik niet vooruit kom en de sluizen komen niet dichterbij. Ik zwem langs bootjes en mag van mezelf niet meer vooruit kijken en dan flitst het door me heen: het is net het Kanaal.
Bij de gedachten aan het Kanaal besef ik dat een vergelijk echt nergens op slaat; dit water is comfortabel, de oever is dichtbij, het water is zoet en er is bijna geen wind. Wat zeur ik nou! Ik zie het allemaal weer wat positiever in, maar helaas zwem ik er geen sikkepit harder van.
Het duurt lang, maar de afwateringsluizen komen toch echt dichterbij en ik mag linksaf de haven in zwemmen. Ik denk dat ik echt heel dicht bij de finish ben maar het blijkt een water van een paar honderd meter te zijn tot het einde. Kiezen op elkaar en door malen met die armen.
En dan.. aan het einde van dit watertje is de finish => ik heb het gered!
#thinkdeca
38KM zwemmen: 2 dagen
1800KM gravellen: 12 dagen
422KM lopen: 11 dagen
mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon