Deel drie van mijn #thinkdeca is gestart. Zaterdags, einde van de middag wandel ik weg uit Withuis met mijn avondmaaltijd in de hand.
Thijs en Linda wandelen met me op naar het punt waar ik het Pelgrimspad ga volgen. Dat is de LAW (Lange Afstand Wandeling) met de rood-witte signalering, die ik volg richting Nessersluis. Maar het duurt nog wel even eer ik terug bij mijn startpunt ben. Vanavond is het doel om de camping aan de bosrand te bereiken. Onderweg op een bankje met uitzicht eet ik mijn avondmaaltijdsalade. Het is even wennen, rugzak op en wandelen.. ik voel mijn voeten nu al.
Dat is natuurlijk aanstellerij – althans, uiteraard ik voel ze maar dat zal de komende dagen vaker en meer worden – dus kan ik er beter maar niet teveel aandacht aan besteden.
Gek idee, ik ben begonnen aan het laatste onderdeel maar het aftellen is nog niet begonnen. Het afgelopen jaar heb ik wandelervaring opgedaan op het Pieterpad (500KM), in een paar maanden tijd hebben Irene en ik deze op een haar na afgevinkt. Bij het Pieterpad ben ik verwend met de allermooiste doorsteekjes, onverwachte landschapsveranderingen en dergelijke; ik hoop maar dat het Pelgrimspad idem is, want dat houdt de wandelspirit erin.
Ondanks mijn opgedane wandelervaring heb ik geen benul hoe lang ik over 422KM zal doen; sterker nog, ik heb geen idee hoelang ik per dag op de benen kan staan. De tactiek wordt om het per dag aan te kijken. Dus einde ochtend checken hoeveel KM’s ik gehad heb en dan op een bankje zitten of in een bushokje om mijn overnachtingsplek voor die avond te regelen. Het is vakantietijd en blijkbaar is iedereen in Limburg want het kost mij elke dag een paar uur om onderdak aan de route te vinden.
De eerste stap is het inspecteren van de route na x aantal kilometers – ben ik dan bij een dorp/stad en wat zijn daar de mogelijkheden. Het liefst overnacht ik op camping of bij “Vrienden op de fiets“. Maar tja, veel campings liggen er niet direct aan de route en “Vodf” is vaak niet beschikbaar. Het is telkens een flink karwei om een slaapplek te vinden en soms beland ik een paar kilometer van de route af. Na een paar dagen besef ik dat al dat geregel me stress geeft en dat hoort niet bij vakantie; ik moet het dus anders aanpakken. Inmiddels heb ik al iets ervaring met het ritme van de dag en weet ik dat ik minimaal 35km op een dag aan kan. Voortaan ga ik de avond van tevoren mijn overnachting regelen. Dus vanuit mijn bivakzak of bad zoeken en bellen – het werkt, ik heb nu bijna altijd binnen 10! minuten beet.
Aldus loop ik met de rugzak op door Limburg; de route gaat zigzaggend door de provincie naar het noorden. De eerste dagen genoot ik van het glooiende landschap met mooie doorsteekjes door weilanden, over de heuvelruggen heen en door de bossen. Ik trof niet al te best weer, maar mijn regenjas deed goed werk. Ook hier was nog duidelijk waterschade te zien; paden die half weg geslagen waren en veel takken over het pad. Dat gaf afleiding, want ik had moeite om terug te schakelen van het zoeven van de fiets naar het rustige wandeltempo.
Niet elke dag dat been over het zadel zwaaien maar de rugzak op hijsen; en niet even aanzetten om de benen 3 seconden stil te houden, maar een constante tred houden.. anders kom ik er niet.
Van tevoren wist ik al wel dat dit niet mijn meest favoriete onderdeel zou zijn. Hardlopen vind ik tof maar wandelen… het gaat zo langzaam en daar kan ik mentaal gewoon niet aan wennen. Afijn, ik wist ook dat hardlopen geen optie zou zijn want ik was niet belastbaar genoeg. Aldus gooide ik een oproepje de lucht in voor mee-lopers; want samen lopen is veel fijner. De eerste dagen mocht ik echter alleen door het Limburgse landschap. Ondanks dat ik het zwaar vond; mentaal en ook in de voeten, vond ik nu ook snel een ritme.
Vroeg op, route volgen, eten kopen bij supermarkt (als deze er is..) en opeten op mooi plekje in de natuur, door naar onderdakplek en onder de wol. Het regelwerk van socials, Strava, slaapplek en dergelijke spreidde ik over de dag uit.
Het is de 4e volle wandeldag en ik heb gezelschap van mijn eerste meeloper: Irene, mijn wandelmaatje van het PieterPad. Allebei zijn we geen fan van het wandelen maar samen hebben we flink wat lol en vliegen de kilometers voorbij. Én, ook niet onbelangrijk, als we wandelen nemen we altijd lekkere snacks en drankjes voor onderweg mee (dat krijg je als je tijdens lockdowns wandelt). Je begrijpt het, ik keek erg uit naar haar gezelschap! Zij had een etappe uitgekozen in de buurt van haar ouderlijk huis. En toeval of niet, we liepen er langs – uiteindelijk zijn we op de koffie geweest bij de bewoners. Naast de zelf gebakken cakejes was dat een bonus-afleiding!
Vanuit het zuiden van Limburg was ik na bijna 200km de provincie uitgewandeld via Sittard, Thorn en Weert. Mijn lichaam begint ondertussen te piepen en te kraken – tijdens het wandelen is het rugzak over de ene schouder, dan weer handjes op de rug eronder of ik snoer hem nog eens strak op de juiste plek aan. Bij elke stop gaan de schoenen uit (mijn voeten lekker laten luchten) en schuur ik de gespannen onderkant van mijn voeten over een stoelrand of over tafelpoot. Maar hé, ik heb geen blaren en zak nog niet door mijn benen dus er is niets aan de hand. En ondertussen blijf ik vrolijk om mij heen kijken naar de mooie omgeving, want ik wordt goed getrakteerd op mooie vergezichten.
In Brabant struin ik onder andere over de Loonense en Druinense heide, uiteraard vind ik die mulle zandpaden en paardenpaden wat minder maar het is weer mooi en ik schiet mooie plaatjes. Aan de heide komt een eind en ik kom in de buurt van de grote rivieren, vestingsteden en dijken. Het is de 8e volle wandeldag als ik weer gezelschap heb. Tot nu toe heb ik de route perfect kunnen volgen met mijn Garmin, maar Maaike treft het want in de uiterwaarden gaat het mis en lopen we door enkeldiepe stroompjes om terug op het pad te komen – volgende keer toch maar op de weg blijven als het water hoog staat. Gelukkig is Maaike als ultra-loopster wel wat gewend en prijst ze mij om mijn navigatie-kunsten (NOT).
Op wandeldag 9 steek ik de Boven Merwede bij Gorinchem met een pondje over en gaat het Pelgrimspad verder via de zogenaamde B-weggetjes en polderpaadjes. Opgegroeid in de polder, begin ik steeds meer van de omgeving te herkennen; het zijn de polders waar ik gefietst heb. Ik heb weer gezelschap – Menno volgt mijn avonturen op Strava en wil wel eens kennismaken. Ik pik hem op bij een treinstation en samen lopen we kletsend een stuk door de Alblasserwaard. De wegen zijn rechttoe rechtaan en ons zicht is uitgestrekt over de graslanden met hier en daar een molen. Het is een dag met fikse wind en waarbij in de verte de buien langs razen – het is machtig om dat te zien.
Het gezelschap van deze dagen en de bekende omgeving leidt flink af – want opeens kan ik aftellen. Ik heb nog twee dagen te gaan met totaal zo’n 75KM, ofwel mijn finish is in zicht. De op-één-na-laatste dag zit vol afleiding; terwijl ik door de polder voort kuier, krijg ik verse koffie van Marcoline en pik ik even later Esther op voor een middag wandelen.
Ik ken dit gebied alleen van het fietsen en vind het leuk om nu de smalle kades tussen de weilanden en sloten te ontdekken.
De laatste dag is aangebroken; de Molenviergang van Aarlanderveen pak ik nog mee als laatste deel van het Pelgrimspad. Daarna volg ik een eigen route naar Nessersluis, mijn startplek. Dit zal ik even uitleggen: het Pelgrimspad liep langs de Amstel waar ik al gezwommen had en voor mijn #thinkdeca wilde ik graag een rondje op de kaart (ik weet het…). De ochtend van mijn laatste dag had ik gezelschap van Maaike – ze durfde het wel aan om met me mee te lopen (hier waren geen ondergelopen uiterwaarden). Ik ben in watergebied; ik doorkruis het plassengebied van Nieuwkoop en loop een stuk langs de Kromme Mijdrecht en heb de neiging om erin te springen. Een warme laatste dag maar met de finish in zicht wandel ik door – ik ben er wel klaar mee en wil de rugzak voorgoed afdoen. In de middag zit ik langs de weg in het gras om wat te eten en drinken; ik ben er bijna, nog een kilometer langs deze drukke weg dan linksaf en dan loop ik een kilometer later tegen de Amstel aan. Hier kijk ik enorm naar uit – Nessersluis aantikken, rugzak af, schoenen uit en klaar zijn!
Na 25 dagen zit mijn vakantie erop: 2 dagen zwemmen, 12 dagen fietsen en 11 dagen wandelen => #thinkdeca. Mooi toch? En nu graag een koude chocomel..
#thinkdeca
38KM zwemmen: 2 dagen
1800KM gravellen: 12 dagen
422KM lopen: 11 dagen
mijn vakantie-versie van een 10-voudige triatlon
