Nog een week en dan hebben we als het goed is onze eerste kilometers van de Witte Band, aka #thinkwhite, afgelegd. De hoogste tijd om ons to-do-lijstje flink in te korten!
Bij ons avontuur is het niet altijd mogelijk gebruik van de Zweedse hutten te maken – want ze zijn er gewoonweg niet altijd. Dat betekent dat we veel zullen kamperen, ofwel winterkamperen. En winterkamperen is toch net wel even anders dan kamperen in de zomer. Zo werken de normale tentharingen niet zo best in de sneeuw en ook niet elke tent is geschikt om in de sneeuw op te zetten. Een vierseizoenentent heb je nodig met sneeuwharingen. Mijn nieuwe tent is pas binnen gekomen – ik ga voor een Hilleberg: de Nammatj GT2, dat is een tweepersoonstent met royale voortent. Een tweepersoons, want stel dat ik één of meerdere dagen in de tent moet wachten dan wil ik wel een beetje beweegruimte hebben. En overigens is beweegruimte ook fijn om de vele laagjes kleding aan/uit te trekken. En die voortent is fijn, want daar kan ik mooi mijn beschutte keuken en toilet maken.
De weken dat ik met Saar op pad ga, dan is het fijn om een tent te kunnen delen – want dat is stukken warmer en ook wat gezelliger dan dat je door het tentdoek heen elkaar welterusten wenst. In de achtertuin van Saar hebben we de driepersoonstent getest om te kijken hoe groot deze is (we hebben ‘m onze Buitenvilla genoemd) en of deze waterdicht is (de tent heeft de laatste buien overleefd). De Buitenvilla is goed gekeurd en mag met ons mee!
Tijdens het winterkamperen verwacht ik niet dat het comfi warm zal zijn. Denk je maar eens in.. je hebt kilometers gelaufd met de slee achter je aan, het is einde middag en de zon gaat/is onder en jij gaat dan je kampement maken. Tentplek klaar maken, tent opzetten, keuken maken, sneeuw smelten, eten koken.. Kortom, je bent niet 1-2-3 klaar en het wordt wel kouder. Het moment om af te koelen – dussss hebben we rondgekeken naar dingen waar we warm, aka blij, van worden. Zo lijkt het ons wel wat om die schoenen uit te kunnen doen en in comfi warme boots te stappen. Tadaaa – wat te denken van Moonboots. Je weet wel, die met die plateauzolen.. nu zijn deze weer helemaal hip en hot en dus duur. Wij verwachten niet dat wij na deze trip nog vele kilometers op deze boots rondstappen, dus hebben we ons hand over ons hart gestreken en de nepversie in China besteld. Roze units – lekker opvallend en enorm lelijk, en daar worden we best wel blij van.
Okay, dan hebben we lekkere warme voeten. Een warme jas, zo’n enorme dikke donsjas, hebben we ook maar een echt warme broek – donsbroek hebben we niet. Rondkijken op internet levert mooie broeken op maar we willen ze eigenlijk wel eerst passen voor we aanschaffen. De broek moet namelijk over al onze andere broeken aan en een fijne lange rits aan de zijkant hebben. Nog wat verder kijken dan ons neus lang is, bracht ons op het idee om naar werkkleding te kijken: diepvriesbroeken! Een leverancier, Tesutto, met eigen atelier, zit in Kaatsheuvel en wij mochten langskomen. Op een regenachtige woensdagochtend tuften we naar het zuiden om te passen. Met de koffie in de hand kregen we uitleg over de broeken en mochten we verschillende modellen passen. Het is niet de meest charmante broek, maar we weten zeker dat deze goed werk gaat verrichten – dus twee broeken rijker reizen we weer naar huis.
Ooit had ik al geroepen dat we nog zoekende waren naar onze energieleverantie tijdens ons avontuur. Zonnepanelen gaat het niet worden; in de eerste maand zal de opbrengst heel laag zijn en om ze dan alleen maar mee te sjouwen om de laatste dagen iets aan power op te wekken dat gaat me net iets te ver. Maar ondertussen moeten de tracker en telefoon wel voldoende energie hebben. Dus dat zou een reeks aan powerbanken opleveren omdat met kou alles sneller leeg loopt. Maar voilà, ik krijg de tip van clubgenote Petra om zelf mijn powerbank te maken. WAT? Ja, dat kan dus heel gemakkelijk. Van Petra krijg ik wat linkjes doorgestuurd om deze zelf in elkaar te zetten. Klinkt veel ingewikkelder dan het is – ik heb een hard case gekocht en 8 superbatterijen en dat is alles.
Al met al dus weer wat items van onze to-do-lijst geschrapt. En ondertussen blijf ik de kaart bestuderen, zoek ik naar verschillende route-mogelijkheden, verlies ik mij in reisverslagen en online foto’s. Zo’n zin in, ik kan bijhijna niet wachten!
