Dieselen is mijn comfort zone – ik ben er goed in, mijn hoofd vindt het fijn en het lichaam juicht als het lange tijdsduur bezig is; toch?! De laatste jaren ging dat trainen van het dieselen niet vanzelf. Bij een groot event (zo’n 1 à 2x per jaar) kon ik de comfortzone met moeite vinden. Maar alles daaromheen was voor mij huilen met de pet op. Geen energie, motivatie ver weg, lichamelijk protest en dat terwijl ik langzamer ging. En dat kon ik dan niet rijmen in mijn hoofd en kreeg ik steeds meer moeite om mijn hoofd op “leeg” te zetten. En oh ja, herstel duurde langer dus ging ik meer dieselen maar dan op een nog langzamer tempo… Ja, ik weet dat ik een dagje ouder word en ik zit in de overgang, dus dat helpt niet mee. Eigenlijk voelt het vastgeroest en normaliter gebruik je dan WD40 maar die van mij doet zijn werk niet meer.
Okay, als datgene wat vroeger wel werkte nu geen resultaten oplevert, dan gooi je alles radicaal om: uit je comfortzone! Dus kort en krachtig en dat is enorm schakelen voor mijn lichaam én mijn geest.
Tja, dan moet je voor jezelf toegeven dat Crossfit wellicht wat voor je is.. want dat is precies wat ik niet ben: explosief, kracht en variatie. Bovendien heb ik een gruwelijke hekel aan pauzes. Maar ik trok de stoute schoenen aan en meldde me mij bij de box van FSF. Als ik het ging doen, dan wilde ik wel goede begeleiding krijgen bij iets wat zover bij mij vandaan staat.
Dit was twee jaar geleden en afgelopen weekend heb ik mijn eerste Open afgerond. Een wereldwijde Crossfit wedstrijd, verdeeld over 3 weekenden, waarbij de workout voor mij tussen de 6 en 15min duurde (dus geen 6 uur of 15 dagen). Dat is dus enorm uit mijn comfortzone. Verder zaten er bewegingen bij die ik nog nooit met gewicht had gedaan of überhaupt niet kon uitvoeren – vandaar de soms erg korte workout. Maar wat was het gaaf!
Met een groep van 50 mens op de zaterdagochtend aan de slag, tactieken bespreken, elkaar jureren, aanmoedigen en leren van elkaar. En dan merk je dat je ongemerkt gegroeid bent in de afgelopen twee jaar. Én kom je erachter dat er best veel verbeterpunten zijn om aan te werken. Mooi toch?!
En dan de hamvraag: ga je nog dieselen dit jaar? Geen idee, voor nu ben ik blij dat ik progressie boek met mijn vastgeroeste lichaam en dat geeft ruimte in mijn vastgeroeste hoofd. Wat dat oplevert op het ultra-vlak zien we later wel…