Categorieën
Geen categorie

Eigenlijk zou ik…

De wedstrijd is een aantal dagen bezig, maar ik laat het aan mij voorbij gaan. Achteraf gezien was het geen moeilijke beslissing om niet naar Amerika te gaan. Ik had alles op een rijtje gezet – gewikt en gewogen – en ja dan neem je een beslissing. 

Lastiger vond ik het om er de afgelopen weken mee om te gaan. Het voelde alsof ik mentaal moest afkicken. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel ik met #thinkbig bezig was geweest. 

En deze week, dinsdag is de wedstrijd gestart, vind ik het echt even niet leuk. Ik vermijd updates en berichten van overzee. Het blijft rond dwarrelen in mijn hoofd dat het toch wel heel erg gaaf was geweest als ..etc.. En hoop op volgend jaar hoef ik niet te hebben – dit is zo kleinschalig, de eerste en waarschijnlijk ook de laatste keer. Ondertussen ben ik doelloos aan het bewegen en dat helpt ook niet echt mee. 

Dus, het is de hoogste tijd om plannen te gaan maken. Midden juli heb ik vier weken vakantie en er is al iets aan het borrelen in mijn hoofd.. en ja, dat is uiteraard weer iets met sport en iets ultra-achtigs. Binnenkort meer – blijf me volgen!

#think???

combi 1024x253 - geen-categorie - Eigenlijk zou ik…
Categorieën
Geen categorie

Overpeinzingen

Het rommelt in mijn hoofd – ik probeer het van me af te schuiven maar dat lukt niet altijd. Ga ik wel of niet van start bij de TransAmTri??!

tat2021 - geen-categorie - Overpeinzingen

Mijn grote uitdaging, #thinkbig, Trans America Triathlon staat in de agenda – eind mei is de start. Vanuit Amerika is het bericht duidelijk: het gaat gebeuren. Supertof…. maar hoe zit dat eigenlijk bij mij? Er zijn drie dingen die mij bezig houden.

Uiteraard kunnen we niet in de toekomst kijken en weet ik niet of ik te zijner tijd naar Amerika mag reizen – onzeker punt nummer één. Maar goed, dit is extern en ik heb er geen invloed op. Er is een risico dat ik niet kan/mag gaan, teleurgesteld zal ik uiteraard zijn; maar uit ervaring weet ik dat ik goed ben in ombuigen/omdenken. Vorig jaar werd de TransAm gecanceld maar heb ik uiteindelijk enorm toffe dingen gedaan en dat voelde niet als plan B. Denk aan #thinksmall, #thinkmedium en #thinklarge – micro-avonturen in eigen land.

IMG 4269 Edited - geen-categorie - Overpeinzingen
De routes van #thinkmedium: 14 dagen en 14 keer een 111-triatlon vanuit huis

Het tweede ding waar ik mee in mijn maag zit, is de fysieke belastbaarheid van mijn lichaam. Ik weet dat ik na de TransAm in puin lig; ik weet dat ik door grenzen heen ga en de fysieke overbelasting op vele fronten op zoek maar wat voor effect heeft dat op de lange termijn? Voor het fietsen en lopen heb ik er vertrouwen in dat ik redelijk ongeschonden uit de strijd kan komen – natuurlijk zal ik de eerste maanden niet in een zadel willen zitten en doen de hardloopschoenen pijn aan mijn voeten, maar op de lange termijn denk ik dat dat wel weer goed komt. Maar van het zwemmen vind ik het lastig om goed in te schatten wat ik “waard” ben en hoe ik 50KM uit mijn wetsuit-mouw kan schudden. Het afgelopen jaar heb ik zo weinig kilometers gezwommen dat ik huiverig ben voor de belastbaarheid van mijn schouders. En ook omdat ik weet dat de komende tijd er niet enorm opgebouwd kan worden in het water.

IMG 1973 Edited - geen-categorie - Overpeinzingen
Zwemmen in Oosterschelde tijdens #thinksmall: in 28 dagen door Nederland bij vrienden en bekenden langs en elke dag minimaal 1/100 deel van de TransAm afstand afleggen

Het derde punt is onvatbaar voor mij en daarmee maakt het mij enorm onzeker op mentaal vlak, maar fysiek ondervind ik er ook grote invloed van. Achteraf gezien ben ik al een aantal jaar aan het worstelen; fysiek achteruit, mentaal onzeker, niet meer wegkomen wat normaal wel lukte, dubbellang herstel van kleine uitspattingen – maar altijd had ik er wel een verklaring voor (ik ging steeds meer ultra – dan word je langzamer, ik word ouder – dan heb je meer herstel nodig, ik heb altijd al last van knieën- dus het ligt aan de hardloopschoenen, etc). Maar als ik echt diep in mijn hart keek dan wist ik dat het eigenlijk niet goed zat maar het ging niet slecht genoeg om er werk van te maken. Tot herfst dit jaar, ik moest in kort tijdsbestek steeds meer tandjes terug schakelen; langzamer op de fiets, langzamer hardlopen en nog steeds hadden die beweegmomenten grote impact op mijn lichaam. Na de DUTOR (begin oktober) besloot ik om het roer om te gooien – kort+kracht kregen de aandacht. Geen lange trainingen meer en de sportschoot weer in. Lastige beslissing als je weet dat ik enorm van buitenspelen hou en het liefst alles met een ommetje doe. Het leek even wat beterder te gaan maar uiteindelijk had ik ook moeite met intervals en ook sprongoefeningen. Inmiddels was het december en ik was redelijk gefrustreerd omdat ik niet wist wat er gaande was en vooral niet hoe ik het aan moest pakken. Bij een online cursus van Stacy Sims kom ik er achter – ik vink een lijstje af met mogelijke symptomen en ik concludeer dat ik in de overgang zit… en als ik terug kijk, ik zit er al een tijdje in.. Pfieuw – dat zet heel veel dingen in zijn perspectief!

Inmiddels lijkt het erop dat ik uit de neerwaartse spiraal ben en in een steady state modus zit. Ik heb soms het gevoel dat ik weer oneindig kan fietsen, dat ik fysiek met kleine stapjes sterker word en dat ik mentaal meer aan kan. Het is balanceren op een dunne draad, maar er is vertrouwen.

D10569CC 7636 4361 8BCA 13C86F8EFA9F 1024x1021 - geen-categorie - Overpeinzingen
Donkere luchten én zon tijdens de #thinklarge: een ultra-triatlon langs de kustlijn van Nederland

Op dit moment ben ik mentaal en fysiek niet sterk genoeg om de TransAm te doen. Of ik dit in mei ben dat weet ik niet. Voorlopig concentreer ik me op de positieve balans – ik ben blij waar ik nu sta en hoe ik me voel. TransAm zou een groot kado zijn als ik die kan doen maar het mag niet ten koste gaan van mezelf. Maar tja, wat zijn de voorwaarden om zoiets groots te kunnen finishen en wanneer weet je of je het aankan? Uiteindelijk komt het aan op “gut feeling”… van binnenuit moet het goed voelen – ik neem de tijd, het antwoord komt vanzelf.

Categorieën
Geen categorie

#thinklarge – mentaal spel bij het lopen

In de afgelopen dagen had ik ook bedacht dat ik de kustroute als een FKT-triathlon wilde afleggen. FKT staat voor Fastest Known Time en komt regelmatig voor in ultraland. Dan loop je een bepaalde route en zet je de snelste tijd neer, dit kunnen routes zijn van 50KM of 1000en KM. Er bestaan bijna geen FKT-triathlons en al helemaal niet in Nederland (althans ik kon ze niet vinden). Een spelregel is dat je van de route mag, maar daarna moet je op hetzelfde punt de route weer oppakken. Dus wandel ik naar de plek waar ik de dag ervoor met de fiets te route verlaten had. En daar start ik met hardlopen – mijn laatste onderdeel van de kustroute-triathlon.

IMG 4602Edited 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge - mentaal spel bij het lopen

Wetende dat ik weinig tegen zou komen onderweg, had ik vandaag niet mijn zinnen gezet op koffie met croissant. Vandaag is het doel simpel: doorgaan. Mijn ritme was 30min hardlopen en 5min wandelen. Tijdens het wandelen kan ik dan drinken en eten. De zon komt langzaam op, het is windstil en doodstil op straat. Het loopt eigenlijk best lekker en ik kan het ritme behoorlijk goed volhouden. De lucht is strakblauw en de zon begint al aardig te branden.

IMG 4605Edited 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge - mentaal spel bij het lopen

De route loopt kronkelend door wat dorpjes richting de dijk. Daar zwalk ik af en toe tussen de schapen en hun poep door. Ik probeer los te laten hoeveel blokken ik hardgelopen heb – het zegt namelijk niets. Ik onthou alleen wat ik de keer daarvoor gegeten heb en wat ik die keer wil gaan eten. In de verte zie ik Delfzijl en ik houd me bezig met voorspellingen hoeveel blokken ik nog moet lopen voor ik in het centrum ben. Het is een voorspelling die nergens op slaat want ik heb geen idee hoe groot Delfzijl is en ik weet niet eens of ik wel door het centrum loop. Maar het houd ik mij mentaal bezig. Ook bedenk ik mij dat ik in Delfzijl vast een kerkklok zal zien en weet hoe laat het is en dus schattingen kan maken hoe lang mijn dag zou kunnen duren. Ook die schattingen slaan nergens op en alles rond ik af naar boven want ik weet dat ik vandaag geen negatieve split zal lopen (dat wil zeggen de tweede helft sneller dan de eerste helft). Ik loop Delfzijl binnen en inderdaad zie ik een kerkklok; mijn hoofd doet goed mee want ik prent mij in dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat het ook daadwerkelijk zo laat is als dat de klok aangeeft.. Het lijkt erop dat ik niet door het centrum loop, dus bepaal ik zelf een moment waarop ik vind dat ik middenin Delfzijl ben. Nu achteraf weet ik niet of mijn voorspelling klopte en het doet er ook niet toe – het gaat om het afleiden van datgene waar ik mee bezig ben. Net buiten Delfzijl sta ik een kwartier stil voor een brug – ai, het zakt in mijn benen.. maar ik pak het ritme weer op en voor ik het weet ren ik weer op de dijk. Het gaat inmiddels wat langzamer en ik krijg het steeds moeilijker om na de wandelpauze weer te gaan rennen. De dijk slingert oneindig ver voor me en ik heb naast de schapen en af en toe een fietser weinig afleiding.

IMG 4610Edited 1 1024x769 - geen-categorie - #thinklarge - mentaal spel bij het lopen

Dit is een moment om me te herpakken – ik kan doorgaan maar wat gaat mij dat opleveren? Mijn doel is doorgaan en dat betekent dat ik niet stil wil staan na een stukje hardlopen. Dus zeg ik tegen mijzelf dat ik een uur mag gaan wandelen; ik ben geen wandelaar dus dat is niet eens een fijne oplossing maar als ik wandel, ga ik wel vooruit.. Inderdaad ik vind het een strijd om een uur te wandelen want het gaat me niet gemakkelijk af. Op de dijk kijk ik vooruit en zie het volgende hek en ik bedenk mij  dat ik dat wel kan hardlopen zonder in te storten.Dus ren en wandel ik afwisselend van hek tot hek. Mijn doel is om dat 5x te doen en dan wel weer verder te zien. En warempel, ik vind opnieuw een ritme. Maar helaas, binnen die 5x leidt de route mij van de dijk een oneindige polderweg op. Mentaal een kleine knauw maar ik herpak me snel en vind een nieuw ritme in 5min hardlopen en 5min wandelen en daarbij probeer ik van te voren in te schatten waar ik moet stoppen. Het houdt me goed bezig en ondertussen gaat het prima met de meters. Het is midden op de dag, brandende zon, 0 schaduw en niets om naar uit te kijken. Dat zijn de ingrediënten die ik verwacht in Amerika – oneindig doorgaan in een oneindig landschap onder stinkend warme omstandigheden.

IMG 4613Edited 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge - mentaal spel bij het lopen

En plots is er een linksaf in mijn route en ga ik weer terug naar de dijk, terug naar de schapen en enkele fietser en terug naar de hekken. Ik pak het oude ritme weer op en begin stiekem na te denken over mijn kilometer-score.. waar zou ik zitten, hoe ver zou het nog zijn naar het eindpunt.. Die gedachten probeer ik los te laten en ik probeer vooral de verleiding te weerstaan om op mijn horloge te kijken wat de stand van zaken is. Ik draai het om en begin mezelf te complimenteren dat ik zo goed bezig ben. Dat ik mijn ritme heb kunnen verleggen en dat ik kan blijven doorgaan. En oh ja, ik heb niet eens blaren.. Pats, dat was de verkeerde gedachte. Nog geen kilometer later voel ik het vocht tussen mijn tenen van mijn rechtervoet lopen. Euhm en eigenlijk is het heel ongemakkelijk met een stekende pijn. Schoen uit, sok uit, sok opnieuw goed aan trekken, schoen opnieuw goed aantrekken en mwah.. het gaat toch eigenlijk niet. Schoen weer uit, zooltje eruit, schoen weer aan en mwah.. het gaat toch eigenlijk niet. Schoen weer uit, zooltje er weer in, sok uit en schoen weer aan. Ahaa, dat is de oplossing voor dit moment.. ik kan weer een stukje hardlopen. Als ik wandel dan zie ik een rood bloedstraaltje op de achterkant van mijn schoen – kak, achterkant hiel open gelopen. Sok erin draperen en dan verder wandelen. Hardlopen gaat niet zo fantastisch met dat losse sokje.

IMG 4614Edited 1024x768 - geen-categorie - #thinklarge - mentaal spel bij het lopen

Maar ondertussen heb ik zicht op een sluizencomplex..zou dat? Nu ik loop te klooien met blaren mag ik op mijn gps kijken en joechee, ik zie dat ik nog maar een paar kilometer van de Duitse grens verwijderd ben!! Het einde is in zicht, het maakt het wandelen nog niet veel gemakkelijker maar de gedachte dat ik straks mijn schoenen uit mag doen geeft vleugeltjes. Het was even bijten, ook die laatste kilometers maar dan sta ik er toch. Ik tik ‘m aan – de Duitse grens, het einde van de Nederlandse Kustroute. In totaal heb ik ruim 13KM gezwommen, 737KM gefietst en vandaag 50KM gelopen. Een FKT van 4 dagen, 23 uur en 15 minuten op de triathlonversie van de Nederlandse Kustroute.

IMG 4619Edited 1 1024x769 - geen-categorie - #thinklarge - mentaal spel bij het lopen
Categorieën
Geen categorie

**break**

Twee weken geleden kwam het bericht door dat mijn avontuur een jaar verplaatst wordt. Goed dat deze beslissing genomen was en gezien de omstandigheden nu, kon het ook niet anders. Maar tja, hoe ga je daar dan mee om? Het is lastig om 13,5 maand focus en conditie te houden, dus komt er een break. Een break op alle fronten…

Lichamelijk wilde ik afstand nemen door een mini-TAT te  doen. Met de huidige buitenwatertemperaturen kan de zwemafstand niet te lang zijn. De motivatie om lang te fietsen met windkracht 4 is niet bijster groot. En de knie wil eerlijk gezegd ook nog niet helemaal pijnvrij meewerken. Dus werd het op een donderdagmiddag een 1/100e van #thinkbig (zie Strava voor details).  De rekenaars onder jullie zullen nu vast doorrekenen in hoeverre dit haalbaar is voor de complete afstand. Ik reken jullie vast voor: 100×3:23 => grofweg 336 uur, dat zijn 14 dagen continue; dus als ik elke dag 12uur sport dan kom ik er wel…knipoog.

100e TAT - geen-categorie - **break**

Mentaal is het wat lastiger om #thinkbig weg te leggen. Dus heb ik als eerste al mijn notities, kaarten, de geeltjes en het blauwe boekje op één hoop gelegd. Ik ben alles doorgelopen en heb een laaste braindump gedaan van dingen die nog in mijn hoofd zaten. Daarna heb ik hetzelfde voor de digitale mappen, lijsten en trello-kaarten gedaan. Nu is als het ware mijn hoofd leeg. En als er iets door mijn hoofd flitst dan ligt er een bloknoot klaar om het te noteren en in de kast bij de andere spullen te leggen.

mentale break - geen-categorie - **break**

Mijn team, daar neem ik geen break van… gewoon dingen samen doen en dan nu niet over #thinkbig hebben. Dat lukt makkelijk, ze zijn niet voor niets mijn vrienden.

Enne, tja…die break is leuk maar ik wil uiteraard niet stil zitten, dus de plannen worden alweer gesmeed. Ik moet zeggen dat mijn team borrelt van de ideeën en daar zitten ook wel weer een paar “slechte” tussen… Volg me voor project #schuinestreep en project #zuiderzee!

Categorieën
Geen categorie

Van potloodstreep naar viltstift

Het zat eraan te komen – in gedachten had ik al met potlood een streep gezet door de TransAmTri in mei. Ik kon mij niet indenken dat op zo’n korte termijn genoeg in de wereld zou veranderen dat ik vrij zou mogen reizen. En als het dan mogelijk zou zijn om te gaan, wanneer zou ik dan vrede met mezelf kunnen hebben om ook daadwerkelijk te gaan? Als in NL de corona onder controle zou zijn of als alle winkels in de US weer geopend zouden zijn? Het spookte al een tijdje door mijn hoofd…

Opgelucht bekeek ik het video-bericht van race-organisator Wayne. De race wordt verplaatst naar 2021. Dus de potloodstreep wordt met viltstift definitief gemaakt en met diezelfde viltstift staan mei en juni 2021 alvast strak omlijnd in de agenda!

(ps ondertussen teer ik nog wat langer op mijn fantastische ervaring van de Arch-2-Arc!)

Categorieën
Geen categorie

Puzzelstukjes

puzzel 1024x654 - geen-categorie - Puzzelstukjes

Het komt dichterbij – snel dichterbij.

Er zijn zoveel details om over na te denken, zoveel vragen te stellen, zoveel dingen uit te zoeken…het overweldigt mij regelmatig. Niet voor niets heb ik een groter team om mij heen verzameld dan de vorige keer. Niet alleen voor het uitzoeken, maar ook gewoon voor het goede gevoel. Dat er vrienden met mij meegekeken hebben naar datgene wat ik uitzoek, naar mijn planning, naar mijn vraagtekens. En kritische vragen stellen in mijn voorbereidingstraject.

Dus heb ik de afgelopen maanden heel veel puzzelstukjes verzameld; mensen gesproken, bijeenkomsten gehad, artikelen opgezocht – komende periode ga ik al deze stukjes op zijn plek leggen. Onder andere in het expeditie-plan en de uitgewerkte fietstroute, maar denk ook aan beslissingen over de opbouw van mijn fiets, de hardloopschoenen die ik aantrek of het wetsuit dat ik gebruik. En denk nog verder, de mantra die ik mezelf meegeef, het stickertje met tekst die ik op mijn bidon plak.

En ik weet nu al dat al deze voorbereiding niet genoeg is, ik weet nu al dat er onderweg dingen gebeuren die we niet voorzien hebben. Dat is het avontuur – dat is #thinkbig!