Het rommelt in mijn hoofd – ik probeer het van me af te schuiven maar dat lukt niet altijd. Ga ik wel of niet van start bij de TransAmTri??!
Mijn grote uitdaging, #thinkbig, Trans America Triathlon staat in de agenda – eind mei is de start. Vanuit Amerika is het bericht duidelijk: het gaat gebeuren. Supertof…. maar hoe zit dat eigenlijk bij mij? Er zijn drie dingen die mij bezig houden.
Uiteraard kunnen we niet in de toekomst kijken en weet ik niet of ik te zijner tijd naar Amerika mag reizen – onzeker punt nummer één. Maar goed, dit is extern en ik heb er geen invloed op. Er is een risico dat ik niet kan/mag gaan, teleurgesteld zal ik uiteraard zijn; maar uit ervaring weet ik dat ik goed ben in ombuigen/omdenken. Vorig jaar werd de TransAm gecanceld maar heb ik uiteindelijk enorm toffe dingen gedaan en dat voelde niet als plan B. Denk aan #thinksmall, #thinkmedium en #thinklarge – micro-avonturen in eigen land.
Het tweede ding waar ik mee in mijn maag zit, is de fysieke belastbaarheid van mijn lichaam. Ik weet dat ik na de TransAm in puin lig; ik weet dat ik door grenzen heen ga en de fysieke overbelasting op vele fronten op zoek maar wat voor effect heeft dat op de lange termijn? Voor het fietsen en lopen heb ik er vertrouwen in dat ik redelijk ongeschonden uit de strijd kan komen – natuurlijk zal ik de eerste maanden niet in een zadel willen zitten en doen de hardloopschoenen pijn aan mijn voeten, maar op de lange termijn denk ik dat dat wel weer goed komt. Maar van het zwemmen vind ik het lastig om goed in te schatten wat ik “waard” ben en hoe ik 50KM uit mijn wetsuit-mouw kan schudden. Het afgelopen jaar heb ik zo weinig kilometers gezwommen dat ik huiverig ben voor de belastbaarheid van mijn schouders. En ook omdat ik weet dat de komende tijd er niet enorm opgebouwd kan worden in het water.
Het derde punt is onvatbaar voor mij en daarmee maakt het mij enorm onzeker op mentaal vlak, maar fysiek ondervind ik er ook grote invloed van. Achteraf gezien ben ik al een aantal jaar aan het worstelen; fysiek achteruit, mentaal onzeker, niet meer wegkomen wat normaal wel lukte, dubbellang herstel van kleine uitspattingen – maar altijd had ik er wel een verklaring voor (ik ging steeds meer ultra – dan word je langzamer, ik word ouder – dan heb je meer herstel nodig, ik heb altijd al last van knieën- dus het ligt aan de hardloopschoenen, etc). Maar als ik echt diep in mijn hart keek dan wist ik dat het eigenlijk niet goed zat maar het ging niet slecht genoeg om er werk van te maken. Tot herfst dit jaar, ik moest in kort tijdsbestek steeds meer tandjes terug schakelen; langzamer op de fiets, langzamer hardlopen en nog steeds hadden die beweegmomenten grote impact op mijn lichaam. Na de DUTOR (begin oktober) besloot ik om het roer om te gooien – kort+kracht kregen de aandacht. Geen lange trainingen meer en de sportschoot weer in. Lastige beslissing als je weet dat ik enorm van buitenspelen hou en het liefst alles met een ommetje doe. Het leek even wat beterder te gaan maar uiteindelijk had ik ook moeite met intervals en ook sprongoefeningen. Inmiddels was het december en ik was redelijk gefrustreerd omdat ik niet wist wat er gaande was en vooral niet hoe ik het aan moest pakken. Bij een online cursus van Stacy Sims kom ik er achter – ik vink een lijstje af met mogelijke symptomen en ik concludeer dat ik in de overgang zit… en als ik terug kijk, ik zit er al een tijdje in.. Pfieuw – dat zet heel veel dingen in zijn perspectief!
Inmiddels lijkt het erop dat ik uit de neerwaartse spiraal ben en in een steady state modus zit. Ik heb soms het gevoel dat ik weer oneindig kan fietsen, dat ik fysiek met kleine stapjes sterker word en dat ik mentaal meer aan kan. Het is balanceren op een dunne draad, maar er is vertrouwen.
Op dit moment ben ik mentaal en fysiek niet sterk genoeg om de TransAm te doen. Of ik dit in mei ben dat weet ik niet. Voorlopig concentreer ik me op de positieve balans – ik ben blij waar ik nu sta en hoe ik me voel. TransAm zou een groot kado zijn als ik die kan doen maar het mag niet ten koste gaan van mezelf. Maar tja, wat zijn de voorwaarden om zoiets groots te kunnen finishen en wanneer weet je of je het aankan? Uiteindelijk komt het aan op “gut feeling”… van binnenuit moet het goed voelen – ik neem de tijd, het antwoord komt vanzelf.
