Categorie: Geen categorie

Dag zes in Pineda de Mar – de wedstrijddag
Om 5:05 uur gaat mijn telefoon – met het grootste gemak gooi ik mijn benen over de bedrand (dat zal morgen wel anders zijn). Yes – vandaag gaat het gebeuren! Eindelijk komt het wedstrijdgevoel opgeborreld. Mijn bidons+flesjes vullen met water, goed schudden en mijn eigen powerfood is klaar – hier mag ik de hele dag van gaan genieten! Vier wit brood met jam, High 5-reepje en banaan naar binnen gewerkt – nu een volle buik maar ik weet dat ik deze dag zwaar tekort ga komen dus dit is een goede basis. Hop in de auto, P zet ons zo dicht mogelijk bij het parc fermee af – erg relaxed dat we supporters hebben die ons brengen/halen deze dagen. Acht bar in de bandjes, twee keer naar het toilet, wetsuit aan, badmuts op en richting start. Met de andere age group vrouwen stel ik me op in het startvak. Nu gaat het toch echt gebeuren – bij de minuut stilte voor een omgekomen triatleet houd ik het niet droog.
Vier minuten na de start van de profs mogen wij vanaf het strand starten. We zijn nog niet net opgelijnd op de startstreep of ik hoor de starthoorn. Spontaan joel ik heel hard als ik het water in ren – ik heb er zin in! Ik probeer snel weg te komen want ik hoop aansluiting te vinden bij een snel zwemgroepje. Tweehonderd meter uit de kust slaan we bij de gele boei rechtsaf, hierna ligt het veld meteen uit elkaar – iedereen zwalkt alle kanten op. De richting is niet helemaal duidelijk; ik volg de kano die ook niet geheel rechtuit vaart maar het scheelt met oriënteren + zoeken naar boeien. Het zwemmen gaat lekker, al moet ik het wel bijna allemaal zelf doen. Twee keer aansluiting bij twee dames maar de ene wil geen kopwerk doen en blijft in mijn kielzog en de andere slingert. Normaliter oriënteer ik mij op anderen qua snelheid, nu kan dat niet dus moet ik mezelf scherp houden. Naar mijn idee heb ik mooie zwemtijd, mijn armen zijn in ieder geval goed moe. Maar niet gezeurd – die armen hoeven de rest van de dag nog maar weinig te doen. Hup het water uit en onder de douche mijn pak uitgetrokken – ik kan amper rennen want mijn rug is een beetje doorgezakt van het zwemmen. Bij mijn tas aangekomen wordt ik geholpen door een vrijwilligerster – zij pakt mijn fietsspullen uit mijn tas en mijn zwemspullen doet ze erin; goed geregeld!
Met de helm +bril op en schoenen in de hand probeer ik te rennen naar mijn fiets – oooh dit voelt echt niet lekker aan, maar goed dit is rennen op de blote voeten en dat zal vanmiddag vast wel anders aanvoelen. Ik trek mijn schoenen aan en pluk mijn fiets uit het rek. Het eerste gedeelte gaat door de nauwe straatjes van Calella over flinke drempels. Al binnen een kilometer schiet mijn stuur naar beneden – hij zit aan de losse kant. Deze ochtend gelukkig mijn ligstuur aangedraaid, zodat ik daarmee mijn stuur telkens weer horizontaal kan hijsen. Iedereen schiet me aan alle kanten voorbij in het eerste gedeelte van het fietsen; ik moet ook uitkijken dat de kramp niet in mijn linkerbeen schiet, de hamstring + bilspier staan op scherp. Na 36KM staat mijn teller op 1:07; dat is supersnel terwijl mijn benen absoluut niet soepel voelden. Langzamerhand komen mijn benen los en ik lig ontspannen op mijn ligstuur en heb het geweldig naar mijn zin. P & F stonden op een rotonde net over helft dus daar was het zwaaien en joelen – gaaf! Tweeënhalve ronden mogen we; de eerste twee op souplesse gedraaid en in de derde een tikje zwaarden, het gaat als vanzelf en ik haal veel mannen in. Maar ook een aantal vrouwen die mij in de eerste 36KM voorbij schoten. Met Johanna, nummer 104, was ik een tijdje aan het jojoën halverwege het fietsparkoers maar in de laatste 20 haal ik haar in. Onderweg had ik wel tientallen keren mijn eindtijd zitten doorrekenen – en ik genoot want dat zou sneller zijn dan ik verwacht had! Na 5:40 zette ik met een dikke smile mijn fiets weer in het rek.
Op mijn blote voeten (auwie) ren ik richting de tasjes om mij klaar te maken voor het rennen. Alweer staat er een vrijwilligerster voor mij klaar; ik geef haar mijn startnummer, die is half losgeraakt van mijn startnummerband. Schoenen wisselen, pet op, drinkgordel om en rennen maar! Op de fiets heb ik mij goed kunnen verzorgen – mijn bidon powerfood opgedronken en stukje banaan aangepakt in de laatste ronde. Bij het rennen maak ik weer gebruik van mijn eigen voeding; minder zoet dan gelletjes en iso-drank. Binnen de twee kilometer komt Johanna mij voorbij gerend – blijkbaar heeft ze toch betere benen dan ik. Vier ronden te gaan met een aan/afloopstuk van een kilometer; elke 2,5KM een verzorgingspost – overzichtelijk loopparkoers. Voor elke verzorgingspost neem ik een slok powerfood en daarna wandel ik om minimaal een grote beker water weg te werken en mezelf te koelen door een andere beker over mij heen te gooien. In de eerste ronde zit ik nog tussen de snelle jongens en kan ik niet veel mensen inhalen, maar de ronden daarna raap ik er steeds meer op. Mooi ijkpunt is G waar ik een kleine twee KM achteraan loop – heel langzaam loop ik op hem in. Tweede ronde loopt ook nog lekker, ondanks dat ik geen gevoel in mijn voeten heb (of wel gevoel maar das dan alleen pijn). Er staat aan de Calella-kant van het parkoers veel toeschouwers – het is een feest om daar langs te lopen. In de derde ronde krijg ik het een stuk zwaarder en ben ik naarstig op zoek naar een Dixie. Pas na 5KM komt ie in zicht; M komt inmiddels met een sneltreinvaart voorbij, hij heeft het naar z’n zin. De laatste ronde is overleven; mijn maag is van slag en na elke verzorgingspost komt een deel van mijn powerfood er weer uit, maar de gedachte dat er vast wel iets binnen blijft en opgenomen wordt, zorgt ervoor dat ik stug doorblijf eten. Nog 7KM te gaan; het lopen gaat best snel voorbij, net als Johanna die mij voorbij komt. Ik probeer aan te haken maar helaas, niet genoeg power in de benen. Ik probeer haar wel in het zicht te houden – op 5KM kan ik het tempo iets oppikken door met een man in hetzelfde pastempo mee te gaan. Na de verzorgingspost moet hij mij laten gaan (grijns) en nu heb ik Johanna weer in het zicht. Dat geeft moed – ik zit zo’n 100m achter haar. Ik focus op haar startnummer en probeer mijzelf naar haar toe te trekken. Nog ruim een kilometer te gaan en we moeten onder het spoor door; plots is het verschil nog 50m, maar Johanna heeft het door dat ik op haar inloop en pikt het tempo weer op. Een man haalt mij in – ik kan net niet aanpikken maar ga wel voor de dood of de gladiolen. Ineens moet en zal ik van mezelf voor Johanna finishen. Tempo opgeschroefd en met nog zo’n 700m voor de boeg loop ik op haar in; 200m later heb ik haar te pakken en ook die man die mij net daarvoor ingehaald had. Hij hoort mij hijgen en als een ware gentleman geeft bij mij ruimte in de binnenbocht en laat mij voorbij gaan. Rondom het parc fermee – high five met de vrijwilligers daar en ik durf niet achterom te kijken bang dat Johanna in mijn kielzog zit. De laatste hoek om – bril op mijn pet gezet, startnummer losgetrokken en high fivend langs het publiek naar de finish. Vette smile op mijn gezicht – ik heb het volbracht! Over de finishlijn kan ik nog net niet janken – geen energie meer voor, hyperventilerend loop ik het finishterrein op. Ik ben zoooo blij – na een paar jaar klooien met lichaam en geest heb ik dit toch maar mooi gefikst. Achter de finishlijn hoor ik van S dat ik net binnen de 11 uur zit – dat is sneller dan verwacht, nu kan ik wel een traantje laten.
Even liggen bij de EHBO; nee, geen infuus dit keer. G lag er gevloerd en ik ben bij hem gaan liggen; als ik niet naar de Dixie was geweest, had ik hem vast weer ingehaald (smile). Beetje eten+drinken en op naar de douche. Bij het finishterrein zoek ik de anderen op; iedereen is gefinisht – iedereen is winnaar vandaag! Aan het aantal berichtjes op mijn mobiel zie ik dat er in Nederland een supportschare ons live gevolgd heeft; felicitaties stromen binnen. Terug naar huis en met een biertje toasten op deze mooie dag!

Dag vijf in Pineda de Mar – laatste dag voor de wedstrijd Pre-race dag, dat wil zeggen dat we alles moeten organiseren voor morgen! Eerst in de ochtend nog even het water gevoeld met M – de zee is hier prachtig om te zwemmen, weinig stroming en ‘glooiende’ golven. Het wordt een genot als we morgenochtend ook zo’n rustige zee aantreffen. Na de zwem bij een bakkertje naar binnen gegaan voor koffie/jus + broodje. Voor mij vanaf nu alleen nog maar wit brood – mijn pre-race dieet is deze ochtend begonnen. Ik eet alleen nog maar dingen die ik gemakkelijk kan verteren; mijn maag is niet zo’n held op wedstrijddagen dus dan moet ik die de laatste dag een beetje ontzien. Op de terugweg ook de ingrediënten meegenomen voor het echte ontbijt, voor de mannen eieren met kaas + spek. Nog een kleine powernap na het ontbijt, je kunt niet genoeg rusten in de dagen voor de wedstrijd (grijns). ’s Middags tasjes klaar gemaakt, naar de briefing geweest, terug om de tasjes af te maken en einde middag de fiets + wedstrijdspullen ingeleverd. Drie keer checken of alles in de juiste tassen zit en of je überhaupt wel alles hebt – het blijft een georganiseer (ook voor de 9e keer..). In het parc fermee zet ik mijn fiets tussen wel heel erg mooie bolides – dichte achterwielen, hoge velgen voor de andere age group dames – ik ben geïmponeerd (zoals altijd..). Terug in ons huis kunnen we niets meer doen dan wachten + eten + hangen. De spanning zit er bij mij totaal nog niet in dus als opwarmertje ’s avonds nog de DVDs van IronMan Hawaii + Lanzarote gekeken. Het besef komt meer en meer – morgen race dag!! Nu hopen dat ik lekker slaap.

Dag vier in Pineda de Mar – een-na-laatste dag voor de wedstrijd
Deze dag is een ultieme relax-dag. Beetje uitslapen, koffie/thee + croissant in restaurant, door dorpje banjeren, verse broodjes halen. Lunch op het balkon in de brandende zon, beetje pilates, powernap en richting Santa Susanna gelopen. Yoghurt bij de Mac eten want daar is wireless – althans dat was er drie minuten en daarna was verbinding weer verdwenen. Jammer genoeg dus niet mijn weblog bij kunnen werken. Via het strand van Santa Susanna teruggewandeld naar Pineda. Ondertussen ons afvragend waar nou toch het loopparkoers is – langs het strand op onverhard pad of over de weg? In Pineda vinden we het antwoord bij het VVV – aankondiging voor de buurt om hun auto niet op de weg te parkeren vanwege het loopparkoers. Het wordt dus lopen op de asfaltweg met verzorgingspost halverwege. Jaja, de onderbuik begint al wat meer te rommelen; wedstrijdgevoel begint meer en meer door te komen.
Vanmiddag zijn W, P en F aangekomen – zij zijn met de auto vanuit NL komen rijden. Snel het huis ombouwen, bedden verplaatsen/weghalen, fietsen in de slaapkamer en we hebben genoeg ruimte voor vijf. Om 1930 gaan we richting het wedstrijdterrein om spullen voor Wouter op te halen en daarna door naar de pasta-party. Inmiddels is het polsbandje omgedaan en is er geen ontkennen meer – zondag gaat er gestart worden en iedereen kan dat zien!

Dag drie in Pineda de Mar – drie dagen voor de wedstrijd
Om acht uur melden we ons bij D voor een stukje zwemmen in zee. Het is heerlijk kalm water – weinig stroming en weinig golven, we mogen wel hard duimen dat het zondag hetzelfde weer wordt! Na de zwem broodjes gesmeerd en gegeten op het balkon bij D. Rond half elf lopen we weer richting het wedstrijdterrein voor het ophalen van onze startnummers. Voor het zwemmen hadden we onze startserie en startnummers al gecheckt – startserie 3 voor mij met nummer 92. Dit betekent een zwemstart met alle age group dames net na de profdames – het klinkt mij prima in de oren! De expo wordt nog opgebouwd – gadgets voor de triatleten. Skinfit stond er met een standje; daar hoopte ik al op. Snel even de juiste maat van mijn favoriete tria-broekje gehaald! Het liep al tegen twaalven, de hoogste tijd voor een kop koffie en (weer) eten. Nog even langs huis voor we met de trein richting Barcelona gaan. Fietsen konden we droppen bij G – scheelde ons een heel stuk wandelen naar het treinstation. Niet ideaal om ’n paar dagen voor de wedstrijd door Barcelona te slenteren maar als je zo dicht in de buurt bent… Afijn, ons doel – terrasje pakken, sportwinkels kijken en wat rondwandelen. Koffie bij de Starbucks gehaald (jummie), Nike-store gevonden, geshopt bij Decathlon, broodje bij hip Schilling gegeten en vele nauwe straatjes van Barca-downtown doorgeslenterd. Heerlijk relaxed! Tegen negenen zijn we weer terug in Calella – met toch een beetje vermoeide benen want helaas moesten we staan in de trein.

Dag twee in Pineda de Mar – vier dagen voor de wedstrijd
De dag begint met uitgebreid ontbijt op balkon; mwah eigenlijk begon de dag iets eerder omdat we nog wel ontbijtinkopen moesten doen. Daarna wat relaxen; een nieuw binnenbandje erom gelegd (achterband stond weer leeg..). ’s Middags zou het echter werk gaan beginnen – fietsparkoersverkenning! Om 14:00 reden we met D+G weg bij het treinstation van Calella. Het parkoers loopt over de N II – de drukke (deels) kustroute van Barcelona naar Girona. Het moet gezegd worden; het is een mooie glooiende snelweg langs de kust – eerste gedeelte door heuvelig landschap met broccolibos en laatste stuk strak vlak asfalt. Tweeenhalve ronde mogen we fietsen op een weg die dan autovrij is! Autovrij is best fijn, want vandaag zijn we getrakteerd op een grote hoeveelheid uitlaatgassen. Op het balkon van D evalueren we bij een glas thee het parkoers – het ligt er echt super bij! Bij de bakker halen we wat zoete dingen en eten die op de tribune op. Af en toe rennen er triatleten voorbij; zij kijken – wij kijken. Toch even in de gaten houden of ze er afgetraind uitzien, soepel lopen, etc. Het hoort erbij in de dagen voor een wedstrijd.

Dag een in Pineda de Mar – vijf dagen voor de wedstrijd
Vandaag vertrokken voor ruim een week Spanje – beetje genieten van zon, zee en warmte en oh ja, een dagje buitensporten hoort er ook bij. Vanaf Rotterdam naar Girona gevlogen waarop we (ik+M) aansluitend de bus in konden. Een kleine vier uur na vertrek stonden we in Pineda de Mar. Bij een pompstation eerst wat te drinken + te eten gekocht – door de snelle reis hadden we geen gelegenheid om ergens koffie te drinken, laat staan wat te eten. Aan de benzinepompmeneer gevraagd of hij onze straat kende; de kaart van het dorp werd erbij gepakt en het bleek dat we slechts 200m hoefden te lopen met de fietskoffer om bij ons huis te komen. Tweehonderd meter is te overzien, maar wel erg pittig als deze meters heuvelop zijn. Voor we heuvelop gingen, uitgebreid gegeten op het terras aan de voet. Genoeg energie getankt en we konden op weg – gelukkig was het glad asfalt dus rolden de koffers redelijk gemakkelijk omhoog. Vanaf vier uur mochten we ons melden bij de ‘sleutelhoudster’ – stipt om vier uur stonden we voor haar neus. Oma, zo hebben we haar meteen maar omgedoopt, moest door de buren gewaarschuwd worden. Ze hoorde de bel niet, ze is wat slechthorend. Oma liet ons he thuis zien, legde alles vier keer uit en voor we het wisten had ze een zware tas de trap opgesjouwd – dat is dus onze oma.
Het zweet stond op onze ruggen; eerst even zitten en bijkomen. Dat gereis blijft inspannend. Eerste taak was om de fietsen in elkaar te zetten – toch altijd weer benieuwd of er niets beschadigd is tijdens het vliegen. Alleen mijn achterband was leeg dus meteen vervangen voor de zekerheid. Meteen fietspomp bijgesteld want die werkte ook niet optimaal. Op een halfzacht, leeglopend bandje de heuvelaf gereden naar benzinepomp om 7 bar in de banden te zetten. Daarna koers naar zee – het uitzicht van ons balkon is op zee, maar die moeten we natuurlijk nog wel even echt gevoeld hebben aan onze voeten! Langs de kust over, wat wij vermoeden, het loopparkoers richting Calella gefietst om bij het wedstrijdterrein een kijkje te nemen. Het is pas dinsdag en ze zijn al bezig met het opbouwen van het parc fermee en het inrichten van het finish terrein. Gaaf hoor, de wedstrijd begint nu een beetje te leven.

Ik ga op vakantie en neem mee…drie mannen! Dit jaar afgereisd naar Noorwegen voor twee weken buitenleven.
De eerste week zijn we gaan kanoen op Isteren (klein meer naast het veel grotere Femund – tegen Zweedse grens aan). Na een ellenlange rit met de auto (eigenlijk auto+bus want autopech en dus vervangend vervoer) kwamen we op zondag bij Femundsmarken uit. Twee Canadese kano’s gehuurd; een Canadees is een open kano waarbij je aan een kant pedelt. Maandag de boten volgeladen met voedsel en onze eigen spullen. Een dagje peddelen en we legden aan bij een onbewoond eiland. Bivak gemaakt voor de nacht. We hadden geen tent mee maar wel bivakzak en klein dekzeiltje => maakt het allemaal nog avontuurlijker! Dag twee bleven we in ons kampement; het regende en nog belangrijker er waren twee slaapzakken zeiknat en deze moesten we droog krijgen bij het kampvuur. Gelukkig was het de daarop volgende dagen mooier weer met af en toe een bui en voornamelijk veel wind. Het meer van Isteren hebben we rond gekanoed. Verder nog op zoek geweest naar een overlandse doorsteek naar Femund – rennen door het moeras + bos leverde helaas niets op. Elke avond werd er een brood gebakken; dus deeg kneden, laten rijzen op kamertemperatuur (buiten is het nat,koud en guur maar het rijsproces vond plaats bij kamertemperatuur!) en telkens werden er nieuwe eisen gesteld aan de vuuroven. En het moet gezegd worden, altijd hadden we goed+heerlijk brood! En passant ook nog een berg beklommen waarbij we grote gedeelten door moerasachtig gebied moesten lopen.

Kortom, we hebben ons opperbest vermaakt met het survivallen in onze eerste vakantieweek!

Tweede week stapten we op de ATB, rugzakje op en van hut naar hut rijden.
We zijn gestart met een rondje Rondane. Eerste (mid)dag flinke klim en weinig kilometers maar dat betekende wel de volgende dag een machtig mooie glooiende afdaling van heel veel kilometers. Bij toeval de juiste kant het national park in (=west)/uit (=oost) gereden! Na Rondane naar het zuiden afgezakt; op de E6 paar kilometer naar het noorden gereden en richting Jotunheimen doorgestoken. Onderweg nog een balletje geslagen (en ik kan je zeggen – golfen met rugzak levert veel misslagen op!!). Langs de westkant van Jotunheimen naar het noorden gereden. Hier kregen we nog wintersport-ahaaa-Erlebnissen. Een bergweg waar we destijds op de latten tegen de wind omhoog moesten, reden we nu op groot blad met wind in de rug naar het hoogste punt. Daar stond een hut waar we destijds achter geschuild+gelunched hadden – nu troffen we het want de hut was open en hebben we binnen heerlijke pannenkoeken+room+jam gegeten! Na Jotunheimen reden we nog een stuk noordelijker over wederom een prachtige toeristische route om uiteindelijk weer bij de bus uit te komen. 5,5 dag gefietst met 453,69KM op de teller en 6350 hoogtemeters in de benen (route). Op de laatste dag nog wel een vis gescoord – dat is ons tijdens het kanoen niet gelukt..alhoewel, deze was al een paar dagen heen…

Aantal weken geleden mijn eerste ultra gelopen – een afstand langer dan de marathon. Maar wat blijkt – das zoiets als een sprint voor de echte ultraas! Honderd KM of meerdaagsen lopen – das pas echt ultra … g e k k e n w e r k …
Volgend jaar in de zomer misschien wat hardlopen in Spanje offe in de buurt van Mont Blanc?!

dit weekend maar weer gewoon het Kromme Rijnpad of blokje Bethunepolder => ook erg mooi en snel thuis..