Dag zes in Pineda de Mar – de wedstrijddag
Om 5:05 uur gaat mijn telefoon – met het grootste gemak gooi ik mijn benen over de bedrand (dat zal morgen wel anders zijn). Yes – vandaag gaat het gebeuren! Eindelijk komt het wedstrijdgevoel opgeborreld. Mijn bidons+flesjes vullen met water, goed schudden en mijn eigen powerfood is klaar – hier mag ik de hele dag van gaan genieten! Vier wit brood met jam, High 5-reepje en banaan naar binnen gewerkt – nu een volle buik maar ik weet dat ik deze dag zwaar tekort ga komen dus dit is een goede basis. Hop in de auto, P zet ons zo dicht mogelijk bij het parc fermee af – erg relaxed dat we supporters hebben die ons brengen/halen deze dagen. Acht bar in de bandjes, twee keer naar het toilet, wetsuit aan, badmuts op en richting start. Met de andere age group vrouwen stel ik me op in het startvak. Nu gaat het toch echt gebeuren – bij de minuut stilte voor een omgekomen triatleet houd ik het niet droog.
Vier minuten na de start van de profs mogen wij vanaf het strand starten. We zijn nog niet net opgelijnd op de startstreep of ik hoor de starthoorn. Spontaan joel ik heel hard als ik het water in ren – ik heb er zin in! Ik probeer snel weg te komen want ik hoop aansluiting te vinden bij een snel zwemgroepje. Tweehonderd meter uit de kust slaan we bij de gele boei rechtsaf, hierna ligt het veld meteen uit elkaar – iedereen zwalkt alle kanten op. De richting is niet helemaal duidelijk; ik volg de kano die ook niet geheel rechtuit vaart maar het scheelt met oriënteren + zoeken naar boeien. Het zwemmen gaat lekker, al moet ik het wel bijna allemaal zelf doen. Twee keer aansluiting bij twee dames maar de ene wil geen kopwerk doen en blijft in mijn kielzog en de andere slingert. Normaliter oriënteer ik mij op anderen qua snelheid, nu kan dat niet dus moet ik mezelf scherp houden. Naar mijn idee heb ik mooie zwemtijd, mijn armen zijn in ieder geval goed moe. Maar niet gezeurd – die armen hoeven de rest van de dag nog maar weinig te doen. Hup het water uit en onder de douche mijn pak uitgetrokken – ik kan amper rennen want mijn rug is een beetje doorgezakt van het zwemmen. Bij mijn tas aangekomen wordt ik geholpen door een vrijwilligerster – zij pakt mijn fietsspullen uit mijn tas en mijn zwemspullen doet ze erin; goed geregeld!
Met de helm +bril op en schoenen in de hand probeer ik te rennen naar mijn fiets – oooh dit voelt echt niet lekker aan, maar goed dit is rennen op de blote voeten en dat zal vanmiddag vast wel anders aanvoelen. Ik trek mijn schoenen aan en pluk mijn fiets uit het rek. Het eerste gedeelte gaat door de nauwe straatjes van Calella over flinke drempels. Al binnen een kilometer schiet mijn stuur naar beneden – hij zit aan de losse kant. Deze ochtend gelukkig mijn ligstuur aangedraaid, zodat ik daarmee mijn stuur telkens weer horizontaal kan hijsen. Iedereen schiet me aan alle kanten voorbij in het eerste gedeelte van het fietsen; ik moet ook uitkijken dat de kramp niet in mijn linkerbeen schiet, de hamstring + bilspier staan op scherp. Na 36KM staat mijn teller op 1:07; dat is supersnel terwijl mijn benen absoluut niet soepel voelden. Langzamerhand komen mijn benen los en ik lig ontspannen op mijn ligstuur en heb het geweldig naar mijn zin. P & F stonden op een rotonde net over helft dus daar was het zwaaien en joelen – gaaf! Tweeënhalve ronden mogen we; de eerste twee op souplesse gedraaid en in de derde een tikje zwaarden, het gaat als vanzelf en ik haal veel mannen in. Maar ook een aantal vrouwen die mij in de eerste 36KM voorbij schoten. Met Johanna, nummer 104, was ik een tijdje aan het jojoën halverwege het fietsparkoers maar in de laatste 20 haal ik haar in. Onderweg had ik wel tientallen keren mijn eindtijd zitten doorrekenen – en ik genoot want dat zou sneller zijn dan ik verwacht had! Na 5:40 zette ik met een dikke smile mijn fiets weer in het rek.
Op mijn blote voeten (auwie) ren ik richting de tasjes om mij klaar te maken voor het rennen. Alweer staat er een vrijwilligerster voor mij klaar; ik geef haar mijn startnummer, die is half losgeraakt van mijn startnummerband. Schoenen wisselen, pet op, drinkgordel om en rennen maar! Op de fiets heb ik mij goed kunnen verzorgen – mijn bidon powerfood opgedronken en stukje banaan aangepakt in de laatste ronde. Bij het rennen maak ik weer gebruik van mijn eigen voeding; minder zoet dan gelletjes en iso-drank. Binnen de twee kilometer komt Johanna mij voorbij gerend – blijkbaar heeft ze toch betere benen dan ik. Vier ronden te gaan met een aan/afloopstuk van een kilometer; elke 2,5KM een verzorgingspost – overzichtelijk loopparkoers. Voor elke verzorgingspost neem ik een slok powerfood en daarna wandel ik om minimaal een grote beker water weg te werken en mezelf te koelen door een andere beker over mij heen te gooien. In de eerste ronde zit ik nog tussen de snelle jongens en kan ik niet veel mensen inhalen, maar de ronden daarna raap ik er steeds meer op. Mooi ijkpunt is G waar ik een kleine twee KM achteraan loop – heel langzaam loop ik op hem in. Tweede ronde loopt ook nog lekker, ondanks dat ik geen gevoel in mijn voeten heb (of wel gevoel maar das dan alleen pijn). Er staat aan de Calella-kant van het parkoers veel toeschouwers – het is een feest om daar langs te lopen. In de derde ronde krijg ik het een stuk zwaarder en ben ik naarstig op zoek naar een Dixie. Pas na 5KM komt ie in zicht; M komt inmiddels met een sneltreinvaart voorbij, hij heeft het naar z’n zin. De laatste ronde is overleven; mijn maag is van slag en na elke verzorgingspost komt een deel van mijn powerfood er weer uit, maar de gedachte dat er vast wel iets binnen blijft en opgenomen wordt, zorgt ervoor dat ik stug doorblijf eten. Nog 7KM te gaan; het lopen gaat best snel voorbij, net als Johanna die mij voorbij komt. Ik probeer aan te haken maar helaas, niet genoeg power in de benen. Ik probeer haar wel in het zicht te houden – op 5KM kan ik het tempo iets oppikken door met een man in hetzelfde pastempo mee te gaan. Na de verzorgingspost moet hij mij laten gaan (grijns) en nu heb ik Johanna weer in het zicht. Dat geeft moed – ik zit zo’n 100m achter haar. Ik focus op haar startnummer en probeer mijzelf naar haar toe te trekken. Nog ruim een kilometer te gaan en we moeten onder het spoor door; plots is het verschil nog 50m, maar Johanna heeft het door dat ik op haar inloop en pikt het tempo weer op. Een man haalt mij in – ik kan net niet aanpikken maar ga wel voor de dood of de gladiolen. Ineens moet en zal ik van mezelf voor Johanna finishen. Tempo opgeschroefd en met nog zo’n 700m voor de boeg loop ik op haar in; 200m later heb ik haar te pakken en ook die man die mij net daarvoor ingehaald had. Hij hoort mij hijgen en als een ware gentleman geeft bij mij ruimte in de binnenbocht en laat mij voorbij gaan. Rondom het parc fermee – high five met de vrijwilligers daar en ik durf niet achterom te kijken bang dat Johanna in mijn kielzog zit. De laatste hoek om – bril op mijn pet gezet, startnummer losgetrokken en high fivend langs het publiek naar de finish. Vette smile op mijn gezicht – ik heb het volbracht! Over de finishlijn kan ik nog net niet janken – geen energie meer voor, hyperventilerend loop ik het finishterrein op. Ik ben zoooo blij – na een paar jaar klooien met lichaam en geest heb ik dit toch maar mooi gefikst. Achter de finishlijn hoor ik van S dat ik net binnen de 11 uur zit – dat is sneller dan verwacht, nu kan ik wel een traantje laten.
Even liggen bij de EHBO; nee, geen infuus dit keer. G lag er gevloerd en ik ben bij hem gaan liggen; als ik niet naar de Dixie was geweest, had ik hem vast weer ingehaald (smile). Beetje eten+drinken en op naar de douche. Bij het finishterrein zoek ik de anderen op; iedereen is gefinisht – iedereen is winnaar vandaag! Aan het aantal berichtjes op mijn mobiel zie ik dat er in Nederland een supportschare ons live gevolgd heeft; felicitaties stromen binnen. Terug naar huis en met een biertje toasten op deze mooie dag!
Categorieën