Zaterdag was het zover – tegen de 30 graad en ik mocht ruim 60KM rennend gaan afleggen. Wat kan ik ervan zeggen; ja het was zwaar onderweg, ik heb mijn dips gehad maar ook hele gave momenten, genoten van de natuur, genoten van de mensen om mij heen. Het was een superervaring waar ik ultralang op kan teren.
De tocht, in het kort (mwah):
Diemen, kantine LAT (atletiekvereniging) 8:30 uur. Ik schud de hand van Willem Mutze, organisator van het evenement. Het is mijn eerste ultra en Willem adviseert mij om rustig aan te doen. Het is warm en lang, gelukkig mag ik ook genieten onderweg. Om negen uur verzamelen de 22 ultralopers en de enige ultraloopster-in-spe (ik dus) zich voor het gebouwtje. Willem vertelt over de tocht van vandaag; een rondje linksom Amsterdam. Op 33KM een pond die slechts 3x per uur vaart en heel stipt is. Route is te volgen aan de hand van pijlen die op het wegdek geverfd zijn; een kleine ‘l’ met bovenop de pijl in de looprichting. Deze pijlen zijn te vinden op stoeprand, linker/rechterweghelft en ze zijn max 15cm groot. Kortom, dit wordt een flinke speurtocht! Routebeschrijving krijgen we voor de zekerheid mee.
Even over negenen mogen we starten – rustig aan beginnen. Tempootje vinden dat je 60KM gaat volhouden. Tja, ik heb natuurlijk geen idee hoe lang ik welk tempo volhou. Na een paar KM vormt er zich een clubbie met onder andere twee dames uit Twente, ultraloper B en ultraloopster L uit Amsterdam. Het was een gezellige groep met twee fietsende supporters/begeleiders erbij. Al na 8KM worden we door Willem van de weg gehaald voor een foto bij het standbeeld van Rembrand (langs Amstel). Hierna volgt ’n mooi stukje Amsterdams Bos en voor ik er erg in heb, staan we bij de eerste verzorgingspost. Ruim een uur gerend en bijna 12KM afgelegd – dat is snel! De anderen pakken een kopje thee maar ik wil mijn camelbag vullen. Daar haal ik vandaag mijn energie uit – mijn eigen gebrouwde energiedrank moet mij rond Amsterdam laten rennen! Bij de post dus iets vertraging opgelopen, maar na een snelle KM heb ik weer aansluiting.
Bij de Bosbaan krijg ik even kippenvel – er wordt een wedstrijd geroeid! Het flitst door mij heen: welke wedstrijd is dat, welk nummer wordt verroeid en wat is het hier veranderd. Na 1998 ben ik er niet meer geweest – ik heb de neiging om even stil te staan en te genieten van de sfeer van de roeibaan, maar krijg de kans niet, mijn groep koerst door.
Bij de tweede post loopt net M weg; door zijn enthou verhalen ben ik hieraan begonnen. Duimpjes op naar elkaar en de woorden: “Dit is geweldig, het gaat super!” wisselen we uit. Wederom water + wit poeder in mijn CamelBag en al snel ben ik klaar om verder te gaan. L en ik nemen het voortouw en samen zoeken we naar de pijlen. L heeft twee supporters op de fiets en dat geeft fijne afleiding. Terwijl we bij een van de weinige stoplichten moeten wachten, schuifelt de rest van de groep er weer bij.
Bij station Sloterdijk gaat het even mis, we rennen er langs in plaats van voorlangs. We komen er al snel achter en via de stationshal, lekker koel!, komen we aan de voorkant uit en gaan we richting industrie-terrein. Er wordt constant gekletst – de tijd vliegt voorbij. In een mum van tijd zitten we al op het 30KM punt. Het laatste stuk merk ik wel dat het tempo eigenlijk net iets te hoog voor mij ligt, maar cruisen in het groepje is erg lekker.
Op post drie ontmoet ik W&M! Heel tof om fans te hebben. Zoals ’s ochtends al aangegeven was, zit er een pond op 33KM. Willem, die zelf deze post bemant, zegt ons dat we het niet redden. Nog 15min voor 3KM en dat is inderdaad best hard doorlopen. Kort afscheid van W&M (ik zal ze zo weer zien) en ik ren met gevulde CamelBag achter de groep aan. Omdat ik er niet in geloof dat we die pond halen, doe ik geen moeite om ze bij te pakken en ik neem wat te eten. Er wordt toch nog lekker doorgelopen door mijn medelopers en ook ik verhoog mijn tempo. Ik moet er niet aan denken dat zij wel de pond redden en ik niet. En dat moet ik dus niet denken, ik ga de hoek om en zie de pond net vertrekken. Mijn groep springt nog net aan boord (tot grote ergernis van de pondbestuurder) en ik red dat niet meer… ik zie het gebeuren en word ineens heeeel moe. Ik ben vreselijk teleurgesteld. W probeert me op te beuren met de woorden: “misschien is het ‘ment to be'”, maar daar geloof ik niet in. Ik zit flink te balen, mentaal kapot en benen voelen als plumppudding. Twintig minuten wachten in het gras. W&M zijn hartstikke lief voor me en proberen me op te beuren. Als ik even later het pondje op ga ben ik mentaal een stuk frisser alleen die benen zijn nog loodzwaar.
Aan de overkant cruise ik nu in mijn eentje verder – de andere ultralopers op de boot hebben net een ander tempo. Na een KM of 5 a 6 zie ik in de straat mijn groepje vanaf de andere kant komen. Ik ben helemaal verbaasd want er zit toch geen heen-en-weer-stuk in het parkoers? Mijn achterbuurman vertelt me dat dat klopt – ze hebben ruim 20min verkeerd gelopen. Mijn moraal is weer opgepoetst, ik zit immers weer in een groep en hun moraal is geknakt omdat we weer allemaal bij elkaar zitten. W had dus toch gelijk. M loopt nu zo’n 100m voor mij – al snel lopen we bij elkaar. Verzorging zoeken we zelf op door een cafe binnen te schieten. Lekker koel water getapt en daarna mijn hoofd onder de kraan gestopt. Het is inmiddels middag en die zon brandt er flink op los. De officiele post vier zit net verderop op zo’n 39KM. Ondanks dat ik het fijn vind om samen met M te lopen, zit ik helemaal stuk. Die CamelBag doet gewoon pijn, maar zonder lopen is ook geen optie.
Bij een tweede pond onderweg hoef ik gelukkig geen twintig minuten te wachten – sterker nog, hij vertrekt meteen als we aan boord stappen. Aan de andere kant van het water is een waterkraan – ook hier weer heerlijk afgekoeld en CamelBag gevuld. Vanaf nu maakt het me eigenlijk allemaal niets meer uit; pijntjes voel ik niet meer, ik heb geen zin om mij druk te maken over die CamelBag – ik zit in een flow. Mijn diesel gaat aan, langzaam maar gestaag blijf ik doorrennen. Na zo’n 15KM samen lopen met M (hij iets sneller dan ik maar hij wandelt af en toe) hoor ik geen voetstappen meer achter mij. Kwartier later komt ’n SMSje – hij moet helaas uitstappen vanwege buikklachten. Mijn diesel is ondertussen op stoom – de laatste post is in zicht. Bekertje cola naar binnen, snel CamelBag weer vullen en ik loop door. Tempo is niet hoog maar ik kan nu wel continue blijven rennen. Ik ben nu in mijn eentje en doodsbenauwd om een pijl te missen dus bij elk kruispunt loop ik met mijn neus op het asfalt op zoek naar de pijl. Nog een laatste keer het water over, nu over een lange voetgangersbrug en daar ga ik Diemen weer in. Nu moet ik er wel bijna zijn, sjonges wat ben ik moe! De laatste KM gaan over een klinkerweg, auw daar heb ik eigenlijk geen zin meer in want het voelt niet prettig voor mijn vermoeide enkels. Dus weer tempo aangepast en krachtige tred ingezet. Ik zie een lange rechte weg voor mij – zou dit het laatste stuk zijn? Ik durf het bijna niet te geloven en houd in het achterhoofd de gedachte dat ik misschien nog wel 3KM moet lopen. Geen idee waar ik ben ten opzichte van het eindpunt. Maar gelukkig is dit toch wel het laatste rechte end – ik herken het postkantoor, daar omheen, linksaf straat in en daar is het LAT-gebouw al. Een eindsprint kan ik niet meer trekken maar ik ren wel meteen door naar binnen om mij af te melden. 7.09.22 wordt mijn eindtijd op mijn oorkonde die ik kort daarna mee naar huis mag nemen. Nog even nakletsen op de stoep voor het gebouw – cola erbij en herstelshake. Wat een beleving, wat een ervaring – het is gekkenwerk. Wie mij een maand geleden zou zeggen dat ik op een zaterdag ff ruim 60KM zou rennen, zou ik voor gek hebben verklaard. Hier zit ik dan op de grond met benen die al stijf beginnen te worden, te genieten van het ultra-gevoel. Dat gevoel kan ik niet onder woorden brengen, dat moet je zelf meegemaakt hebben!
