- 11 dagen hiken, bijna 200KM, ongeveer 9800hm
- 3 landen: Montenegro, Albanië, Kosovo
Dag 1
Maandag 010925: Plav – Vusanje, 24KM, 1156↑ 1175↓
De eerste dag is altijd lastig. Je weet dat je moet inkomen, maar toch wil je dat alles perfect gaat. Afijn de tent afbreken en boodschappen doen, dat is gesneden koek. Rugzak goed inpakken is al wat lastiger; maar goed, onderweg kan ik altijd nog herpakken. Rest me niets dan nog een koffie te scoren en een snack voor ontbijt. In het dorp is het druk; het is maandag en de eerste schooldag. De kinderen en jeugd flaneren over de stoep. Tot de bel klinkt, dan gaan ze met versnelde pas naar het schoolplein.
Koffie scoren vind ik lastig. Er zijn veel, heel veel koffietentjes langs de hoofdweg, maar er zitten alleen mannen en die kijken. Toch een tentje gevonden waar net twee meiden naar buiten stappen. Ik stap naar binnen en kom in een rokerige ruimte. Het is wat het is.. het jammere is dat ik nu uren zal stinken want ik heb nog natte haren.
Bij de lokale bakker haal ik wat lekkers en praat met een Montenegrijn die perfect Nederlands praat. Al met al is het toch later dan ik hoop voor ik echt op weg ga.
De eerste 10KM schijnen gemakkelijk te zijn; ze gaan over een grindweg. Toch valt het mij tegen – rugzak is zwaar en ik vind het steil => ik weet het, ik moet er nog in groeien. Na 4,5KM heb ik mooi zicht op Plav, je kunt het meer perfect zien liggen. Ik neem snel een selfie, een snack en stap weer door.
De route gaat door het bos en komt bij een veld. Ik kijk omhoog want ik weet dat er een paar steile hoogtemeters aan zitten te komen. Ik kan niet zo goed zien waar het heen gaat, dus ik volg gewoon maar het pad. Oeps, nu zie ik waar ik omhoog mag – dat is steil! Poef, ik adem diep in en langzaam uit.. hier gaan we dan, vertrouwen op de eigen balans want de stokken kan ik bijna niet gebruiken. Rustig, stap voor stap en peentjes zwetend (van de hitte, want omlaag kijken doe ik niet) ga ik omhoog.
Hopsaa, ik sta dan toch op de eerste top van vandaag, Bajrak Peak – samen met 8 anderen die daar zitten te picknicken/rusten. Het is een prachtig panorama en in de verte zie ik het meer van Plav liggen – daar waar ik een paar uur eerder ben vertrokken (ruim 10KM en 1100hm verder). Het was eigenlijk nog best snel gegaan die hoogtemeters. Hierna glooit het door naar de tweede top, Vra Bora 2106m, waar een prachtig 360 graden landschap te zien is. Wauw, ik sta bijna te springen van enthousiasme – wat is dit toch mooi!
Hierna begint de afdaling naar Vusanje. Het is best steil naar beneden dus pittig voor de knieën. Het is een bergpad waar ik heel klein beetje kan slingeren om de belasting wat te verdelen. Ik kom langs een bron en besluit water in te slaan. Ik ga meteen aan de slag met koken en maak vast mijn soep voor het diner en een thermos thee.
Op 19KM loop ik tegen Balkan Caffe aan – er zitten zo’n 16 hikers op het terras. Ik bestel er koffie en kletst wat met het nichtje van de eigenaar/herder op de berg. Uiteindelijk blijf ik hier een uur hangen en hoef ik de koffie niet te betalen (omdat ik vriendinnen heb gemaakt met het nichtje). Van de neef krijg ik een tip voor de free camping spot in het dorp. Na nog meer kilometers dalen kom ik daar aan. Het is naast de waterval, al is er weinig vallend water te zien of te horen. Het is een onrustige nacht want ik sta ook naast de lokale hang out van de jeugd; er zit een groepje meisjes te kletsen en de mannen doen stoer met de auto door rondjes draaien in het grind op de parkeerplaats. Daarna is het doodstil – tot vier uur, dan schuifelt de eerste boer voorbij.
Dag 2
Dinsdag 020925: Vusanje – Theth, 21.3KM, 921↑ 1100↓
Ik ben bijtijds op, kook mijn water voor de koffie bij de picknicktafel en daar pak ik mijn rugzak opnieuw in. Het duurt eigenlijk best lang voor ik alles ingepakt heb; geeft niets, het is vakantie en het weer is goed.
Na bijna 1,5KM kom ik langs een superblauw meertje, Oko Skakavice – zo’n bounty-paradijselijke kleur. Ik sta samen met twee dames uit de UK te dubben of we wel of niet gaan dippen. Tja, als je er toch bent.. het is net winterdippen, dus lang liggen we er niet in.
Daarna moet ik tempo-hiken om weer warm te worden. De route gaat hier door een diep dal dus er is nog geen zon. Na een uur kom ik wat hogerop en voel de zon – perfect moment om een pauze te houden. Hierna is het steil omhoog in het bos; puffend en steunend werk ik mij omhoog. Die rugzak is toch wel zwaar; maar tja, dat heb je als je meer meeneemt dan noodzakelijk. Ik word veel ingehaald en ik vind het dan ook druk vandaag. Ik ontmoet een groep Belgen, de tien Hollanders van de bus en flink wat losse hikers.
Ook vandaag is het een gemakkelijk hoogteprofiel – omhoog naar de pas en omlaag naar het volgende dorp. Het laatste deel naar de pas loopt door een redelijk vlakke vallei – hier passeer ik de grens. Van Montenegro ben ik nu Albanië binnen gegaan.
Op de pas is het een stuk drukker, hier komen ook mensen heen vanaf Theth (mijn toeristische eindbestemming van vandaag). Van een Hollandse krijg ik een stuk kaas – dat smaakt heerlijk bij de komkommer die ik nog heb.
Het laatste deel omhoog en ook bijna alles naar beneden is in de brandende zon. Het voelt vandaag dan ook een stuk zwaarder dan gisteren. De afdaling is zigzaggend over losse stenen, vaak rollende stenen. In het dorp zet ik mijn tent op bij de camping Cristal Theth – ik moet een beetje grinniken bij deze naam. Dineren doe ik bij het allergrootste hotel & restaurant van het dorp. Verse forel ligt op mijn bord en deze lag even daarvoor nog achter mij te spartelen in de vijver.
Dag 3
Woensdag 030925: Theth – Valbona, 17.9KM, 1011↑ 858↓
Ik pak mijn boeltje vroeg in – er is nog geen leven in de andere tenten. Mijn benen zijn al aardig stijf dus ik heb moeite om op gang te komen. Ik zal het er wel uit lopen, maar het ziet er wat gemankeerd uit.. Ik ga naar de Valbona pas op 1759m hoogte en ik ben niet de enige. Tjonges, ik ben vroeg maar er zijn toch al best wel wat mensen onderweg. De meesten met een superklein rugzakje, sneakers en een flesje water – vermoedelijk gaan zij alleen heen-en-weer. Het klimmen gaat me niet gemakkelijk af. Onderweg nog maar een extra eet-break gedaan want ik loop te meuten. Na zo’n 5KM is er een koffietentje – het zit bomvol. Ik bestel koffie en krijg, uiteraard, de Turkse variant. Kijk, daar heb ik wat aan want daarna gaat het klimmen stukken beter.
De ochtend begint met zon maar hoe hoger ik kom hoe meer wolken er verschijnen. Op zich is dat niet erg, ik ben geen fan van de brandende zon. Wel weet ik dat ik het weer in de gaten moet houden, voor vanmiddag is er regen + onweer verwacht dus ik wil graag een beetje doorlopen.
Op de Valbona-pas is het superdruk – ik kan bijna geen ruimte vinden om een selfie en filmpje te maken. Vanaf hier kan je nog een stukje hoger, samen met alle andere toeristen, dat vind ik wel gezegend en ik ga snel de vallei in.
Nog wat mooie verweg-kiekjes en een stoere bergkiek (dankzij Justin) in de eerste laagtemeters en dan krijg ik vleugels. Een beetje hobbelen, springen en ik ben binnen no time beneden; althans bij de rivierbedding. Daar ga ik even op het terras zitten om een frisje te pakken voor het laatste deel. De zon is er niet meer en de wolken worden steeds grijzer. Eerst loop ik nog een stuk door de rivierbedding, maar daarna zijn het nog een aantal kilometers over asfalt. Ik zet een podcast op om de tijd te doden. Bij een guesthouse zet ik mijn tent op in de tuin. En op het moment dat deze staat, begint het te regenen; perfecte timing. Bij dit guesthouse eet ik het diner en het ontbijt mee; douchen kan hier ook – lekker gemakkelijk.
Na die douche wandel ik een stukje want het is droog en mijn benen stijven op als ik in de tent zit/hang. Bij het diner kom ik erachter dat ook de tien Hollanders in dit guesthouse zitten (met hen zat ik in de bus vanuit Podgorica naar Plav). Het is traditioneel lokaal eten en smaakt heerlijk.
Dag 4
Donderdag 040925: Valbona – Çeremi, 17KM, 1159↑ 1021↓
Net voor het ochtendgloren hoost het nog flink, wordt dus een natte tent die ik kan gaan inpakken. Maar eerst ontbijten; ik eet alle bordjes leeg en snaai zelfs een paar worstjes van de buurvrouwen. Lunch hoef ik niet mee, ik heb nog genoeg noten, kaas en worst.
Mijn voornemen is om de saaie, gemakkelijke, korte route te nemen. Gisteren toch een beetje hard de berg afgedenderd dus ik heb dikke knieën. Ik start met mijn compressie-kousen aan. Maar eenmaal op weg gaat het eigenlijk best okay; dus buig ik alsnog af naar de langere route bovenlangs. Volgens de beschrijving kon ik koffie voor en koffie na de pas nemen – die gedachte helpt me ook over de streep.
Poeipoei, het begint meteen pittig, door de rivierbedding recht omhoog. Maar het is te doen; rustigaan doorstappen. In mijn achterhoofd heb ik als doel om 12:00 op de pas te staan. Ook vandaag is er regen en onweer voorspeld voor later in de middag; als ik snel genoeg ben, loop ik hier net op vooruit. Op weg naar boven kom ik de UK-dames weer tegen.
Samen met hen drink ik koffie bij de herdershut net voor de Prosllopit pas. Omdat er een alternatief onderlangs is (inclusief taxi-transfer mogelijkheid voor het asfaltdeel), neemt niet iedereen deze route. Het spoor is wat lastiger te volgen.
Samen met de UK-dames sta ik op de pas – hier passeren we de grens en hiken we de komende kilometers in Montenegro. Het is voor twaalven en we doen een dansje. Dat dansje is hun idee en eigenlijk is dat best lekker. Gewoon je hele lichaam bewegen/draaien tegen de stijvigheid onder de noemer dat het een dansje is op Ain’t No Mountain High Enough van Marvin Gaye. Oh ja, het uitzicht is ook geweldig. Een grote entourage van stenen en gras – de ene keer steile wanden en dan weer glooiende vlakten. Net na de pas is er een grot waar het enorm koud is. Poolse onderzoekers komen al jaren terug om de oorzaak te vinden – ze hebben nog steeds geen idee.
Naar beneden zitten er een paar stukjes die je moest afklimmen – dat is best een beetje eng met zo’n grote rugzak en je stokken in de hand. Voor ik aan het tweede deel van de afdaling begin, ga ik weer over de grens en ben terug in Albanië. Het tweede deel valt me zwaar; nipt te steil en de compressie-kousen glijden in mijn schoenen dus moet ik ze telkens herstrikken.
Ik heb de tip gekregen om bij het tweede koffie-tentje een yoghurt met blauwe bessen te nemen. De eerste stop sla ik dus over, ondanks dat ik er heel veel zin in heb en enorm aan toe ben. Maar die tweede, die ben ik, achteraf gezien, blijkbaar voorbij gelopen. Jammer want hierdoor draal ik maar wat voort; eigenlijk te moe maar geen zin om te zitten want die tweede stop kan zomaar nog komen. Uiteindelijk vind ik die laatste kilometers niet zo leuk – dat moet ik de volgende keer beter doen.
Bijna aan het einde van de gpx-track wacht Amela mij op. Zij lokt mij mee naar Guesthouse Afrimi; zij is de dochter des huizes. Het is hier druk; twee groepen en nog wat losse mensen. Ik mag mijn tent in de tuin opzetten, midden tussen de tafels en het kleurige wasgoed van de hikers. Bij het diner schuif ik aan bij Meloni en Becca, twee Amerikaanse dames. Een Duits, ouder echtpaar (in de 70-ig!) komt bij ons zitten. De tafel is volgeladen met heel veel verschillende gerechten – eten in overvloed, we zijn er een beetje stil van maar dat komt ook omdat we ervan genieten.
Dag 5
Çeremi – Dobërdol, 16.7KM, 928↑ 468↓
De groep Italianen is punctueel 5min te vroeg; zowel bij het diner van gister als bij het ontbijt van deze ochtend. Een van hen, de 76-jarige man, heeft een weegschaal bij zich. Hij wil graag mijn rugzak wegen; ik heb het liever niet want nu ben ik gewoon onwetend en dat voelt fijner. Maar niet alleen hij, ook anderen, zijn benieuwd dus geef ik hem zijn zin. Oeps… 20,5kilo zegt de weegschaal.
Soms denk je dat je een soort van rustdag hebt omdat de etappe korter is, minder hoogtemeters heeft of makkelijk staat beschreven. Dat dacht ik dus van vandaag, maar nee dat is niet zo. Het begint met een uur steil omhoog waarin mijn kuiten niet echt opwarmen. In deze klim word ik afwisselend ingehaald door de Italianen, Hollanders en zo door. Zij nemen langere pauzes en ik kortere. De Italianen moedigen mij aan want ze weten hoe zwaar mijn rugzak is. Nu valt het voor mij niet te ontkennen; ik weet dat hij te zwaar is maar zoveel te zwaar had ik niet verwacht… prompt gaat het malen in mijn hoofd: dit is te zwaar en ik ga het niet halen, alles doet mij pijn, etc. Na dit supersteile stuk (waarin iedereen loopt te puffen) is er een lokaal koffietentje waar ik ook een Turks bakkie bestel. Hopsaa, die gaat er goed in en ik besluit om het getal 20 te vergeten. Ik heb al vier dagen met succes de rugzak meegenomen, dus het is onzin als ik het nu ineens niet meer kan.
De hele dag gaat het op en neer. Afwisselend loop ik tussen de Italianen, de Amerikanen en de Hollanders. Op de hoogste pas, Qafa e Aljucit op 1920m wil één van de Italiaanse dames dolgraag een foto nemen met deze andere sterke dames.
Hierna hiken we een paar honderd meter door naar de koffie en yoghurt met blauwe bessen – heerlijk (dan nu toch eindelijk wel!).
Het is net als het backpacken van vroeger. Tips krijg je van mede-reizigers en je doet allemaal ongeveer hetzelfde. Na vandaag ga ik wel afscheid nemen van iedereen die ik bij naam ken. Zij nemen allemaal een kortere route. Vandaag zit tjokvol met koffietentjes, maar ik sla ze over; 2x koffie op een dag is al luxe genoeg.
Na de pas is het lang dalen met prachtige vergezichten en in enorme verte kan ik Dobërdol al zien liggen. Maar dat duurt nog een paar uur voor ik er ben. Het afdalen gaat redelijk geleidelijk en grote stukken door het bos – heerlijk om even de brandende zon niet te voelen.
Dobërdol is een herdersdorp in een grote vallei. Het dorp dat alleen in de zomer bewoond is, heeft geen publiek transport. Er staan slechts een paar jeeps bij de drie guesthouses die het dorp rijk is. En rijk zullen ze vast wel worden van de toeristen – knipoog. Mijn tent zet ik in de tuin bij één van de guesthouses en bij het diner ontmoet ik warempel, de groep Hollanders weer.
Dag 6
Dobërdol – Milishevc, 22.7KM, 954↑ 1070↓
Voor ik vertrek haal ik water bij een ander guesthouse; hier in het dorp is geen betrouwbare bron (volgens het boekje en de roddels). Het is weer een steile klim het dal uit – ik raak er niet aan gewend (althans mijn kuiten niet). Net voor de klim neem ik afscheid van de drie Amerikanen – zij gaan een berg beklimmen en slapen vannacht nog een keer hier. Ik besluit een klein beetje om te lopen voor een minder steil begin; de warming-up zeg maar. Na een kwartiertje aangesloten in de steile klim, net als de Hollanders. Om ze te laten passeren, zit ik net naast het pad op een steen – prachtige backdrop, dus ik maak snel een filmpje van hen. Dat filmpje is mooier dan verwacht, dus maak ik er ook eentje van mezelf.
Afijn, na een uur wordt het glooiender en maak ik een slinger achter het drie-landenpunt, Tromedja langs. Op de volgende pas ga ik omhoog voor de top van de drie landen op 2366m. Het was al een fantastisch vergezicht tijdens de klim. Maar daarboven is het hemels; ik word er stil van en voel dat het me raakt. De stilte, het vergezicht, de macht van de bergen en vooral de vrijheid die ik heb om dit soort dingen te mogen en kunnen doen.. het grijpt mij bij de keel.
Op de andere top laat ik een notitie achter in het bergboek en ik trail naar de tussenliggende pas. Daar zit de groep Hollanders; ze zijn koffie aan het zetten, ik krijg een bakkie. Mens mens, dit maakt mijn dag nu al perfect!
Nu is het echt tijd om door te gaan – het is namelijk een lange etappe en al met al ben ik sowieso niet vroeg gestart. Met de koffie in mijn buik, caffeine in het bloed, vlieg ik over de trails; oh ja, ik ben ook hyper van de fantastische uitzichten die ik nu ook nog steeds heb. De trail blijft op en neer gaan. Ik neem de alternatieve route, deze is bovenlangs via de Zavoj pas op de grens met Kosovo en belooft veel vergezichten. Nu moet ik wel opletten dat ik het juiste pad kies; gelukkig heb ik mijn GPS om het in de gaten te houden. Althans, nadat ik exact op het juiste moment de goede route geladen heb (ahum).
En inderdaad, er zijn superveel vergezichten en ik kijk mijn ogen uit. Ik moet erg op mijn stappen letten omdat ik zo om mij heen aan het kijken ben – “stil staan en dan pas kijken” is het devies op deze smalle paadjes. Ik loop veel alleen; het gevoel is dat ik “achteraan” loop. In deze etappe zit ook een overlap van een deel dat ik over een paar dagen loop. En precies daar kom ik de twee Belgen uit de bus naar Plav tegen. Zij gaan al richting huis en hebben iets sneller doorgelopen dan ik. Verderop kom ik andere Belgen tegen en ook zij gaan naar huis – jammer, het is namelijk gezellig volk. Ik voel me nu bijna echt alleen.
Nog 6KM te gaan en ik begin met lichtjes afdalen. Ik denk dat ik Milishevc zie liggen en ga enthousiast naar beneden over een van de paadjes..stomstom, het is Roshkodol en daar wil ik niet zijn want dat is te laag. Gelukkig ben ik nog niet teveel hoogtemeters afgedaald en kan ik snel weer het pad oppikken. Het pad wordt niet veel gebruikt en ik worstel mij door struikgewas en nieuwe boompjes door. Het is dat ik verse voetstappen zie, anders zou ik het niet vertrouwen.
Milishevc is ook een herdersdorp, iets minder afgelegen van de bewoonde wereld. Ik tref het beste guesthouse (dat vind ik althans) en wordt binnen gehaald met een bakje nootjes bij mijn frisje. En, jawel ik krijg een verse, frisse handdoek bij het douchen – een ware luxe! Ik zit nog niet net uit te puffen of ik hoor “Hejhej” – het is mijn Zweedse vriend die hier ook is. Ik kijk terug op een enorm fantastische, geweldige (en meer van dat soort superlatieven) dag.
Dag 7
Milishevc – Rekë e Allagës, 16.3KM, 785↑ 1246↓
Het ontbijt is pas om 7:30 uur; dus het voelt als uitslapen. Mijn rugzak is al ingepakt voor het ontbijt. Het ontbijt hebben we op de veranda. Er zijn niet veel hikers hier, de meeste hebben hun tent mee en hebben de tijd.
Vandaag lijkt een gemakkelijke etappe; 90min omhoog en heel veel omlaag en dan asfalt voor 1/3 van de etappe (5KM). Maar ik weet dat dat bedriegelijk kan zijn.
Omhoog is weer mooi en steil – dat ben ik dus gewend. Maar oef, het naar beneden gaan is supersteil en glibberig in het schaduwdeel. En dat terwijl het pad er droog bijligt, kun je nagaan dat het wel een ijsbaan moet zijn als het regent. Beneden aangekomen krijg ik de allerbeste koffie sinds tijden – wat een onverwachte traktatie. Het asfalt is minder leuk en enorm warm. Kwestie van af en toe schuilen in de schaduw en tussendoor rustigaan doorstappen. Bij Rekë e Allagës, eind van deze etappe, zijn niet veel guesthouses. De meeste hikers slaan dit deel van de Peak of the Balkans over vanwege de asfaltstukken (lees: minder interessante route en minder vergezichten). Mijn tent sla ik op bij het enige guesthouse met camping. Echter, het woord camping is zwaar overrated – het is een stenen plateau achter het huis waar er stukjes toiletpapier liggen.. Mijn haringen gaan de grond niet in, dus gebruik ik stenen om mijn tent overeind te houden.
Na een groots diner met z’n negenen, checken we de bloedmaan van deze avond. Helaas, de maan zit achter de bergen. Om 20uur lig ik al in mijn tent om mijn boek uit te lezen, dan kan ik deze achterlaten. Als ik ‘m uit heb, kruip ik nog even uit de tent en zie de maan – prachtig!
Dag 8
Rekë e Allagës – Drelaj, 8.7KM, 401↑ 652↓
Ontbijt is om 7 uur en ik ben al ingepakt. Het wordt een lange dag met wellicht een buitje/onweer in de middag. Het ontbijt is minder vullend dan het diner; het lunch-pakket sla ik over. Als eerste ben ik weg maar uiteraard langzaamaan.
Voor het einde van de klim ben ik al ingehaald door bijna iedereen. Vandaag gaat de route meer door dorpjes en over wegen dan de afgelopen dagen. Maar nog steeds is het mooi – het blijven de bergen en het is stil en rustig.
Na de klim en afdaling kom ik in Drelaj. Ik klop aan bij een guesthouse voor koffie en frisje. Het is hier rustig, knus en ik zie een hangmat – ik besluit mezelf te trakteren op een bed en halve rustdag. De douche is heerlijk en met shampoo. ’s Middags wandel ik een rondje dorp, mijn benen zijn rusteloos.
Bij het diner ontmoet ik Hendrik en twee Polen. Alle drie zijn het speedhikers, kortom lightweight, en leggen zo’n 50KM per dag af. Hendrik brengt me op het idee om de komende nachten bij de meren wild te kamperen. Er liggen er namelijk twee op perfecte dagafstanden voor mij. Bovendien, ik heb nog voldoende eten voor diners en ontbijt in de rugzak.
Dag 9
Drelaj – Lugu i Shkodrës pas, 19.1KM, 1339↑ 558↓
Het ontbijt is goed en ik pak deze keer een lunch mee. Ik heb flink wat hoogtemeters voor de boeg. Maar eerst nog een groot deel over asfalt; gelukkig een rustige weg door een mooie kloof.
Ik kom geen andere hikers tegen. Het is weer warm en op de saaiere stukken luister ik een podcast. Maar heel veel luister ik niet, want er zijn toch best wat leuke gravelwegen in de valleien.
Voor ik aan het einde van het asfalt weer de bergen in ga, pak ik nog een koffie, cola en wat rust bij restaurant Te Liqeni, Kuqishtë. Ik vul alleen mijn waterfles bij, want ik verwacht meerdere bronnen om later alles af te tanken. Vanaf hier is het ruim 2KM naar het gletschermeer waar ik mijn tent wil opzetten. Het gaat nog pittig omhoog, maar toch ben ik er snel.
Hmmm, het meer is minder indrukwekkend dan gehoopt en beschreven. Het is nog bijtijds dus ik ga door naar de herdersweide waar ook een waterbron is. Hier aangekomen, blijkt er een guesthouse van gemaakt te zijn. Spiksplinternieuw en het ziet er aanlokkelijk uit met terras en gekoelde blikjes en lekkere hapjes op de kaart. Maar dit wilde ik niet dus ik ga door naar de pas. De Lugu i Shkodrës pas is 200hm verderop, daar is het ook vlak en er is een bron – al twijfel ik over dat laatste want tot nu toe zijn alle bronnen droog. Het tweede gletschermeertje dat ik passeer staat ook al bijna droog.
En dan op ruim 2100 meter hoogte vind ik een prachtige plek voor mijn tent – gaaf uitzicht en helaas zonder water. Er is niets meer dan het geluid van vogeltjes – heerlijk! Het is al vroeg donker en ik lig dus ook al vroeg in mijn slaapzak. Een paar uur later zie ik het maanlicht door mijn tentdoek – ik ben nieuwsgierig en zie dat het behoorlijk helder is en dat mijn tent er prachtig bij staat op deze pas.
Dag 10
Lugu i Shkodrës pas – shelter bij Veliki Hrid, 20.9KM, 862↑ 985↓
Prima geslapen op hoogte in de stilte; zelfs niet eens aan de Kosovaar gedacht die ik gisteren einde van de middag halverwege de berg tegenkwam. Ik was al gewaarschuwd dat er een man was die mensen lastig viel; hij kwam gister de berg af net voor een groep en zij vertelden mij dat hij hen lastig viel. Gelukkig is hij niet omgekeerd om daarna mij lastig te vallen..
Ik heb enorme zin in vandaan, want het is deels een bekend (mooi) stuk en wellicht kan ik nu wel kamperen bij het meer. Ontbijten doe ik met restanten uit mijn lunchpakket van gisteren. Het is nog vroeg als ik vertrek – ik zal nu de trail voor mezelf hebben. Het eerste deel van de dag loop ik op de grens met Montenegro. Voor deze hike heb je een cross-border permit nodig voor de verschillende grensovergangen. Ik ben in Montenegro gestart, door Albanië naar Kosovo gehiket en ga nu weer terug Montenegro in. De trail loopt soms zelfs letterlijk op de grens. Je kunt gecontroleerd worden onderweg, maar ik geloof dat dat niemand is overkomen.
Het is heerlijk om nog even te klimmen; dan kunnen mijn handen weer warm worden. Het zijn zo’n 100hm en ik ben op het hoogste punt van vandaag. Daarvandaan kan ik goed zien waar ik heen ga. Met een grote lach daal ik af en kom op het stuk waar ik drie dagen geleden ook was.
Het is een glooiend stuk deels door het bos, waar ik nu ietwat mag klimmen. Vandaag is het bewolkter en zijn de contouren van de bergen wat waziger – ook mooi. Ik blijf weer even hangen op de pas voor het uitzicht. Hier drink ik mijn laatste water op.
Volgens de borden is het nog 2 uur afdalen naar Babino Polje. Het blijkt minder te zijn en de bron onderweg heeft wel water. Nog voor 12en ben ik in het dorp – sneller dan verwacht. Een cola en koffie zijn inmiddels het vast recept op de warme dagen. Want ondanks de bewolking is het ook nu zweten. Ik ga door; het zijn nog 7,5km naar het gletschermeer en best veel hm’s.
Onderweg vul ik mijn watervoorraad maximaal aan. Ik zie paarden met zadel maar zonder begeleiding naar beneden komen. Maar verder kom ik geen mens/hiker tegen. De klim startte gemakkelijk over een gravelpad maar wordt uiteraard steeds steiler. Ik kom langs een piepklein vies meer en dan ben ik plots bij het gletschermeer. Het is prachtig en ligt er aanlokkelijk bij. Ik ben hier niet de enige; een groep Belgische jongeren kreunt dat ze geen zin hebben om verder te gaan terwijl vijf meter verderop twee Nederlandse meiden hun tent proberen op te zetten. Inmiddels heb ik gelezen dat het absoluut verboden is om bij het meer te kamperen; het is nationaal park en het meest beschermde deel. Ik geef de meiden de tip om de tent weer af te breken en de jongens moedig ik aan om goed rond te kijken en te waarderen waar ze zijn. Ik voel me een ouder die adviezen geeft aan de kiddo’s.
Na een verfrissende duik in het water ga ik door. Net wat verder-/hogerop is een huis waar je kunt verblijven, mits de deur niet op slot is. De deur staat open maar er staat ook een auto voor het huis – ik voel me er niet helemaal senang bij en loop door. Dan maar wat extra kilometers om bij de katun (herdersweide) uit te komen en daar een guesthouse te pakken. Inmiddels is het weer aan het verslechteren, het wordt grijzer en de wind neemt toe. Zou de onweer/regen die voor morgenmiddag voorspeld is, eerder komen? Ik passeer een oude vrouw die blauwe bessen geplukt heeft – ik krijg tot drie keer toe een handje, heerlijk.
Een kilometer later is ik een mooie hut staan – het is een shelter (van Noorse makelij). Terwijl mijn gasbrander lawaai maakt, neemt de wind verder toe en wordt het echt donker. De guesthouses ten spijt – ik blijf vannacht hier. Het blijkt een goede beslissing te zijn want de wind wordt stormachtig en loeit om het gebouw; niet veel later gaat het regenen.
Dag 11
shelter bij Veliki Hrid – Plav, 14.7KM, 119↑ 1131↓
Mijn koffiewater kookt bijna, mijn spullen heb ik ingepakt maar ik heb geen haast. Het regent inmiddels pijpenstelen. Wat een geluk dat ik hier binnen zit. Ik luister nog een podcast, drink mijn derde bakje koffie en speel een spelletje op mijn telefoon.
Tegen negenen lijkt het lichter te worden. Frisjes is het nog wel; binnen no time heb ik natte benen en schoenen. Lekker doorlopen dus, alhoewel het kleine stappen zijn want het modderige pad is glad.
Het is bijna alleen nog maar afdalen naar Plav, eindbestemming van mijn Peak of the Balkans trail. Het pad gaat door bos, over gravelpaden, weer bos en uiteindelijk over asfalt het stadje in. De katun met guesthouses blijkt nog veel verder te liggen dan verwacht.. des te meer geluk dat ik in de shelter ben gebleven. De mistflarden in het dal zorgen voor een prachtig uitzicht vanaf de katun; zo op deze laatste hike-dag een prachtig kado.
Het pad gaat over op een gravel weg en blijft maar naar beneden gaan – er lijkt geen eind aan te komen. Dan zie ik om een bocht plots Plav liggen – woow, ik ben er al bijna.
Plav is druk en lawaaierig. Ik loop wat plompverloren rond en omdat ik geen plan gemaakt heb, neem ik ook geen beslissingen. Ga ik een kamer nemen, of toch kamperen, maar is er wel wifi op de camping of wil ik eerst eten? Afijn, ik beland bij guesthouse Bear Hug op een gedeelde slaapkamer. Nu eerst maar een duik in het meer => hier kijk ik al dagen naar uit. Ik tref het niet, weer volle bak frisse wind en regen in de nabijheid. Toch een korte duik; ter afsluiting van de fantastische tocht die ik heb gemaakt in de bergen die het meer omringen.
- Maandag 010925: Plav – Vusanje, 24KM, 1156↑ 1175↓
- Dinsdag 020925: Vusanje – Theth, 21.3KM, 921↑ 1100↓
- Woensdag 030925: Theth – Valbona, 17.9KM, 1011↑ 858↓
- Donderdag 040925: Valbona – Çeremi, 17KM, 1159↑ 1021↓
- Vrijdag 050925: Çeremi – Dobërdol, 16.7KM, 928↑ 468↓
- Zaterdag 060925: Dobërdol – Milishevc, 22.7KM, 954↑ 1070↓
- Zondag 070925: Milishevc – Rekë e Allagës, 16.3KM, 785↑ 1246↓
- Maandag 080925: Rekë e Allagës – Drelaj, 8.7KM, 401↑ 652↓
- Dinsdag 090925: Drelaj – Lugu i Shkodrës pas, 19.1KM, 1339↑ 558↓
- Woensdag 100925: Lugu i Shkodrës pas – shelter bij Veliki Hrid, 20.9KM, 862↑ 985↓
- Donderdag 110925: shelter bij Veliki Hrid – Plav, 14.7KM, 119↑ 1131↓
