{eerste helft fietsen}
Wedstrijddag twee stappen we gezamenlijk op de fiets. Mijn originele plan, na de zwem op de fiets te springen heb ik laten varen omdat het me niet veilig leek en ach, het is toch geen wedstrijd. De nacht heeft de meesten van ons geen slaap gegeven.. ook ik lag met open ogen naar het plafond te staren, mijn lichaam rusteloos en draaiend in bed. Het is gebruikelijk voor mij om na een sportinspanning wakker te liggen met restless legs of arms. Doel voor mij is dan ook niet om per se in slaap te vallen maar goed te rusten, meestal doe ik dat door muziek/podcasts te luisteren en ondertussen mijn lichaam te ontspannen.
6:30 staan we met z’n zevenen klaar bij de start van het fietsparkoers. We rijden volgens de selfsupporting bikepacking-regels. Je regelt zelf je onderdak en eten onderweg, je hebt dus geen crew/hulp onderweg. De route is een gpx – je volgt een lijntje op je gps tot het niet meer mogelijk is, denk aan een Detour of een verboden toegang bord. Degene die voorop rijdt, geeft door hoe hij/zij dit opgelost heeft zodat iedereen hetzelfde parkoers kan rijden. Vooralsnog rijden we vandaag allemaal dezelfde afstand – sterker nog, we hebben het eindhotel al in onze gedachten.
Afijn wij staan klaar en de crew van gisteren is er om ons uit te wuiven. De zon is bijna op en het is nog rustig in de stad Orlando. We tellen af en starten onze etappe richting het noorden. Lucky’s Lake, waar we gezwommen hebben, ligt in de stad Orlando dus we moeten eerst stad uit. Orlando is typisch zo’n Amerikaanse stad, enorm groot met vierbaanswegen en enorm veel stoplichten. Het is dus optrekken en stilstaan in de eerste uren en het schiet voor geen meter op. Maar er komt een moment dat we buiten de stad zijn en dat we op kleinere wegen rijden, alhoewel tweebaans en langsrazende auto’s nog steeds geen pretje is. Zo ongeveer elk uur is er iemand van ons wel toe aan eten of verkoeling dus stoppen we regelmatig bij de gasstations.
Tegen de middag draaien we bij Barberville richting het oosten en dan gaat het rap want de kust lonkt. We rijden kop-over-kop door naar Ormond Beach en voelen de licht verkoelende zeebries. Op de weg langs zee vergapen we ons aan de enorme villa’s. Uiteraard stappen we het water in – heerlijk om te verkoelen. Inmiddels zijn we in kleinere groepjes uiteen gevallen en ik zoef samen met Kale naar het noorden. Doorfietsen is ook een manier om koel te blijven… het is einde middag en de zon is achter ons en ook de wind, we peddelen op de grote plaat en genieten. Begin van de avond hebben we elkaar weer gevonden bij een gasstation en rijden we gezamenlijk St. Augustine binnen, de oudste stad van Amerika, ons eindpunt vandaag.
We zoeken een uur naar een restaurant waar geen wachtrij maar wel genoeg personeel is, en komen dan uit bij een fastfoodzaak. We mogen blij zijn dat we überhaupt een plek vinden om (snel) te eten. Ook in Amerika is er een groot tekort aan personeel en daardoor zijn vaak alleen de drive-ins geopend en restaurants niet of er staat één onervaren persoon voor de hele vloer. We overleggen hoe laat we morgenochtend vertrekken maar komen er niet uit. Later op de avond stel ik mijn eigen plan op – ik wil vroeg vertrekken vanwege de warmte. In onze Messenger-groep gooi ik mijn tijdstip van vertrek 5:00AM en krijg wat duimpjes terug.
Wedstrijddag drie
Afijn, de volgende ochtend sta ik om 5:00AM voor het hotel klaar maar er staat niemand naast mij. Ik besluit om toch te vertrekken – de anderen pakken mij toch wel bij ergens halverwege de dag; de meesten van hen zijn sterker op de fiets én ze rijden in een groep. Niet wetende dat deze beslissing ertoe leidt dat ik, tot de finish, alles alleen rij en loop..
Het parkoers slingert langs de kust verder naar het noorden. De eerste uren vergaap ik mij weer aan de villa’s en optrekjes langs de zee. Noord van Jacksonville pak ik de ferry (de enige op deze tocht) en rijd ik op een prachtig fietspad door de duinen – hier ben ik voor gekomen, zo prachtig! Helaas duurt het niet lang of ik zit weer op de “shoulder” van een highway. Op de drukkere wegen fiets je op een strook/strookje aan rechterkant van de weg. Dit is soms een vluchtstrook maar vaak niet meer dan 20cm breed en bij pech, ook nog met ribbels waar spontaan je vullingen uit je kiezen rammelen. Op deze shoulder ligt ook veel rotzooi, denk aan auto-onderdelen, takken, zand en dergelijke. Als je op de shoulder rijdt moet je enorm oppassen voor lek rijden en goed sturen om niet op de weg te komen. De auto’s en trucks denken er niet aan dat hun spiegel uitsteekt en/of dat het niet veilig voelt als ze met 60 mijl per uur langs je rijden.
Ik heb het niet altijd in de gaten maar de zee is nog steeds, relatief, dichtbij en de kilometers vliegen voorbij. Het is weer warm en in Yulee koop ik langs de weg een stuk watermeloen – heerlijk verkoelend.
Mijn route vervolgt zich meer naar het westen, landinwaarts en inmiddels ben ik Georgia binnen gereden. Ik had goede hoop dat de wegen hier beterder zouden zijn, aka minder op de shoulder rijden, en hopelijk ook betere manieren van de andere weggebruikers – helaas.. Aan het begin van de middag komt Kale langs – we kletsen en ik geef ‘m een stuk watermeloen. We klagen over de warmte en de weg, Highway number 17, ook hij vindt het niet prettig rijden op de drukke wegen. Kale fietst in zijn eigen tempo verder en ik peddel door met de wind in de rug en inmiddels ook de zon in de rug.
Ik maak een lange dag en vind na 214KM een motel in het dorp Eulonia. Dineren doe ik met wat etenswaren van Dollar General; het enige restaurant in dit gehucht heeft namelijk een wachtrij in de rokersruimte. Ik doe meteen boodschappen voor het ontbijt want de meeste gasstations zijn om 5:00AM nog niet open voor koffie+calorieën.
Wedstrijddag 4
De dag begint een half uur later dan gepland (5:30AM) – er is namelijk overleg over de route. Kale was gisteravond, in het donker, een militair terrein opgefietst en heeft daar enkele uren rondgedoold met gevaar voor zijn leven. Hij doet ons de suggestie om daar niet de route te volgen – uiteraard doen we dat niet, we zijn allang blij dat hij het er heelhuids vanaf gebracht heeft!
Met mijn starttijden ‘s ochtends begin in altijd in het donker, dan is het nog rustig op de weg en lekker koel. Vandaag kom ik langs de kleinste kerk van Amerika – 12 stoelen passen erin. De kilometers in de vroege ochtend zijn voor mijn gevoel gratis – ik zit dan nog vol energie. Bij warmte sijpelt deze energie in de eerste dagen vaak al snel weg.
‘s Ochtends hebben we in de Messenger-groep besloten om af te wijken van de gpx (vanwege het militaire terrein). We rijden verder naar het noorden, Richmond Hill en steken dan pas naar het westen door. Richmond Hill is een kleine stad (voor Amerikaanse begrippen) maar ook bij een kleine stad is het in-/uitrijden niet leuk (drukte/onoverzichtelijk/afslaande vehikels/ed). Het is vandaag al vroeg warm en mijn eigen ontbijt was niet al te vullend dus zit ik laag in mijn energie als ik in de buurt van de stad kom. Afijn, ik voel dat ik niet goed gefocused ben dus stop bij een gasstation voor een koffie met calorieën. Ik druk per ongeluk op de cappuccino-knop in plaats van de zwarte koffie – het huilen staat mij nader.. de attente medewerker ziet mijn teleurstellende blik en geeft me de zwarte koffie kado.
Gelukkig komt er een moment dat ik de stad uitrij en op een rustigere weg mijn snelheid wat kan laten zakken. Een voordeel van de drukke wegen is, is dat ik er heel hard van ga fietsen maar nadeel is wel dat mijn hartslag torenhoog is en dat is dan niet alleen van het snelle fietsen.. Inmiddels doe ik online een update van het “omfietsen”; de stippenkijkers reageren namelijk dat ik van de route afwijk. Heel tof om te merken dat zoveel mensen me letterlijk op de voet volgen!
De rustige weg, parallel aan de Interstate is prachtig voor de vergezichten en er staan veel verlaten huizen. Genoeg om te bekijken onderweg maar helaas ook weinig schaduw – ongemerkt loopt mijn lichaamstemperatuur flink op. Elk uur stop ik even in de schaduw en bij elk gasstation koop ik een verkoelende Gatorade van 28oz die ik in één teug opdrink (828ml). De eerste stukken “hike-your-bike” heb ik vandaag gehad – net te grove gravel of te veel zand om op mijn racebandjes door te fietsen.
Einde van de middag rijd ik oververhit Millen binnen. Ik plof bij de Subway naar binnen en vraag of ik even mag zitten voor ik mijn order plaats. Ik ben zo van slag van de hitte dat ik moet wennen aan de koelte van de airco en er misselijk van wordt. Na een uurtje rustig op een bankje hangen, voel ik me goed genoeg om eten te bestellen. Ik eet slechts een halve maaltijd dus ik besluit om niet door te fietsen. Ik zoek een motel met airco en lig al vroeg in bed.
Wedstrijddag vijf
De wekker staat extra vroeg – ik lag er namelijk al vroeg in bed. Én ik weet dat ik de eerste uren nog op Highway 17 zit. Ik had al veel kilometers op deze Highway gereden en had daar al zoveel drukte meegemaakt en slechte shoulders dat ik daar zo snel mogelijk in alle rust van weg wilde zijn. Na mijn ontbijt op de kamer (koffie van de Keurig en doggy bag van gisteren) stap ik op mijn verlichte fiets. Aangevuld met mijn reflecterende hesje hoop ik dat weggebruikers mij goed genoeg zien om uit te wijken. Het hesje houd ik de hele dag aan, net als het merendeeel van de lichten op de fiets. Ik voel me niet altijd even veilig op de weg.
Na een uur check ik in bij een gasstation, helaas hebben ze geen koffie dus koop ik muffin en cola. Na twee uur stop ik weer bij een gasstation – hier hebben we wel koffie, heerlijk! Ondertussen is de zon opgekomen waar ik volop van kan genieten want de weg is rustig genoeg. Eind van de ochtend rijd ik Augusta binnen en schuif ik aan een tafeltje bij de McDonalds voor mijn 3e ontbijt, of is het een vroege lunch? Ik merk dat ik gisteren met de warmte te weinig gegeten heb. Bij het kruizen van de rivier rijd ik South Carolina binnen; zou ik dan nu minder op highways fietsen..? Nog in Augusta rijd ik op een prachtige trail en geniet ik volop van het groen om mij heen.
Kale rijdt voor mij en waarschuwt ons voor een Detour die hij niet genomen heeft – we kunnen er wel langs meldt hij. Inderdaad een groot gat in de brug is makkelijk te omzeilen en je kan gemakkelijk langs de wegwerkzaamheden-borden.
En ja, ik wordt niet teleurgesteld het parkoers gaat over rustige wegen en trails. Het is echt super en het is bewolkt, ook fijn. De weersvoorspellingen zijn echter niet gunstig; er is een tornado op komst in onze regio. Elk uur check ik meerdere weerapps om te kijken of ik er last van ga krijgen. In Greenwood stop ik voor een maaltijd met kip bij KFC en besluit te stoppen voor die dag. De volgende overnachtingsplek is nog een behoorlijk eind rijden en de tornado komt op dat stuk langs. Ik check weer in, in een motel en doe de benodigde boodschappen voor mijn tweede diner en ontbijt bij een gasstation.
Wedstrijddag zes
Vandaag staan de eerste hoogtemeters in het profiel, dat zal wel wennen zijn. Maar eerst genieten van de zonsopgang en heerlijke wegen richting het noorden. Rustige wegen en leuke doorsteekjes en uiteindelijk een trail Greenville in. Dit is een hippe stad met veel trails voor fietsers en wandelaars. In het centrum mag ik wandelen, het is zaterdag en er is een lokale markt gaande. Het geeft niets, ik kan de watervallen nu goed bekijken. Er loopt een trail de stad uit en hier geniet ik van mijn tweede ontbijt met een echte cappuccino! Dus met echte opgeklopte melk en een denneboompje in het schuim – deze zijn zeer schaars in Amerika.
Even verderop rijd ik langs Hotel Domestique in Travelers Rest, dit hotel is van George Hincapie en ik moet bekennen dat ik bij elke wielrenner oplet of deze niet een klein beetje op George lijkt.. Wat is het genieten vandaag op de rustige trails en de kilometers vliegen voorbij. In de verte zie ik af en toe de Appalachen lonken. Vandaag een kleine klim en morgen begin ik aan het echte bergwerk. Via de Old US 25 Hwy rijd ik langs de watershed van Greenville – hier krijg ik gezelschap van Brian. Hij reageert op mijn Slimmer Presteren mok die aan mijn zadeltas bungelt. Deze is bevestigd met een karabiner en omdat dat tikt als ik fiets, heb ik het oor met duct tape geluidsarm gemaakt – Brian denkt dat ik het oor geïsoleerd heb => bijkomend voordeel. Hij rijdt spontaan een stukje met mij op en vertelt mij dat ik op één van de tien meest mooie fietswegen van Amerika rijdt..en dat klopt denk ik wel. Het is fijn om gezelschap te hebben want ik heb niet door dat ik met de klim van de dag bezig ben. En ondertussen rijd ik een nieuwe staat binnen: North Carolina.
In Saluda nemen we afscheid en vervolg ik na een te kleine lunch mijn weg naar Asheville. In mijn hoofd zit het verkeerd – het beeld dat ik voor ogen heb, is dat het nog maar een klein stukje is en het bergafwaarts is. Ik weet dat het niet zo is, ik zie dat op de gps maar toch word ik boos dat het niet zo is.. bovendien slingert de route belachelijk, zijn er hachelijke doorsteekjes die nergens toe leiden én als klap op de vuurpijl: ik heb tegenwind, enorme tegenwind. Okay, ik realiseer het me dat ik me aanstel maar het lukt me al fietsend niet om dat om te turnen. Kortom, ik ben er enorm klaar mee voor vandaag.. maar ik ben nog nergens (lees overnachtingsplek) dus ik moet het oplossen. Ik ga stil staan en eet al mijn eten op dat ik bij mij heb, noten en gedroogde vruchten en mijn laatste zoute dropjes. Ja, deze vijf dropjes zaten nog in mijn fietstas als noodvoorraad – dit was nood voor mij. Mijn hoofd begint wat helderder te worden. Ik bekijk de zaken weer wat nuchterder; in plaats van de gedachten dat alles een afdaling zou zijn, zet ik de gedachte in mijn hoofd dat alles nog klimmen is en dat elke afdaling dus mooi meegenomen is. Tja, je moet jezelf soms voor de gek houden om niet gek te worden.
Eindelijk ben ik in Asheville – het duurde een stuk langer dan ik dacht en het is dus ook later dan ik dacht. Bij de supermarkt doe ik boodschappen en ga bij de ingang op de grond zitten eten en drinken. Het is lastig om hier een overnachtingsplek te vinden die niet te ver van het parkoers is; want ik heb al door dat hier geen enkele meter meer vlak is dus ik wil niet teveel extra kilometers maken. Het lukt, het hotel ligt zo’n 7km verderop met 150hm – ik zit weer vol met nieuwe energie dus dat lukt me wel.
Statistiek: totaal ongeveer 2200KM fietsen met 22000hm in 11,5 dag (bruto, dus inclusief stops voor eten kopen, overnachtingen en detours)
#sponsoralert: ik heb een Scott Addict gereden, deze was speciaal opgebouwd voor mij door Rijwielpaleis Bilthoven, zo had ik custom wielen waar een naaf-dynamo was ingebouwd voor het opladen van mijn navigatie; het Rijwielpaleis is al vele jaren mijn trouwe sponsor voor mijn (te) gekke avonturen
#tobecontinued