…groots en dominant in mijn woonkamer. Het is een prachtige afbeelding die zeer tot de verbeelding spreekt; een nietige zwemmer tussen containerschepen in het Kanaal.
Toch is dat niet de foto die mij het meest raakt… het is een andere foto, eentje die niet opvalt in mijn uitgebreide beeldengalerij van de Arch2Arc. Een foto die weinig zeggend is voor velen, maar nog steeds een rilling lichaam opwekt.
Dit beeld – ik weet nog dat ik op het gangboord stond te aarzelen, ik wilde heel graag aan Ron vragen of ik toch niet hoefde.. ik had zelf gekozen voor de uitdaging maar op dat moment werd het me bijna te veel. Ik ben enorm blij dat ik wel die stap overboord zette en de uitdaging aanging. Het was niet makkelijk, naast 16,5 uur constant doorzwemmen heb ik mentaal heel hard moeten werken. Hard moeten werken om kou en onzekerheid in mijn hoofd mentaal te fixen. Maar wat was ik gezegend met Ron aan boord. Hij heeft me door de koude momenten heen geloodst door mijn voeding aan te passen; hij heeft mijn onzekerheid weggenomen door de juiste dingen te zeggen. Ook de kapitein, gaf mij vertrouwen om door te gaan. Zijn ervaring van ontelbare kanaaloversteken en zijn enorme kennis van het weer/stroming zorgde ervoor ik wist dat hij de beste route voor mij zou uitzetten. Daarnaast keek hij constant naar mij vanuit zijn ooghoek – ik wist dat als de situatie gevaarlijk werd hij mij er meteen uit zou halen.
Met een dubbel gevoel kijk ik naar deze twee beelden; van de ene foto word ik emotioneel omdat ik zo’n groot ongrijpbaar avontuur tegemoet sprong en de andere foto geeft me een enorm trots gevoel en doet me beseffen dat ik iets unieks gedaan heb. Ik ben #36 en ik koester het nummer. En nog meer, ik koester alle herinneringen, zowel de mooie als de minder leuke!