Eindelijk is het ervan gekomen.. ik ben in de archieven van social media en WhatsApp gedoken. Uren ben ik bezig geweest met het teruglezen van berichten die tijdens mijn stedentrip zijn verstuurd. En daarbij liepen de tranen regelmatig over mijn wangen – wat een humor, aanmoedigingen en ook bezorgdheid. Ik ging zo op in de berichten dat ik de race weer deels beleefde, met de nodige emoties erbij. De berichten tijdens mijn kanaaloversteek raakten mij het meest. Het blijkt wel dat de emoties van mijn strijd en ook de opluchting bij de finish nog diep in mij zitten.
Voor diegenen die mijn verhaal niet kennen is er hét interview (link hieronder)… en ik moet toegeven, deze heb ik niet gezien. Ik ben er nog niet aan toe om geconfronteerd te worden met mijn eigen verhaal.
Komt tijd, komt blog en in de tussentijd blijf ik lekker bewegen, doe af en toe een triatlon(netje) en vind dat nog leuk ook!
Categorieën