Korte versie:
Vrijdagmiddag 17:00 klonk het startschot van de Basque Adventure Race – team BEAR ging op pad voor 72 uur Adventure Racing. Echter na de trekkingetappe werden mijn knieën dik en konden niet meer fatsoenlijk bewegen. Normaliter wordt dat minder als ik MTB, dus goede hoop dat ze er na etappe 2 weer wat normaler zouden zijn.Helaas, bij het fietsen werd het erger met het kracht leveren op de klimmetjes. Kayakken en SUPen kon ik nog meedoen, maar de ferrata zou simpelweg gevaarlijk zijn. Dus op zaterdagavond moest ik uit de race stappen. Mijn teamies gingen met z’n drieën verder. Balen, tranen en nu wachten tot het maandagmiddag werd en ze gefinished waren – lange uren van wonden likken en gemengde gevoelens.
Lange versie:
Vrijdagmiddag 17:00 klonk het startschot van de Basque Adventure Race – team Bear ging op pad voor 72 uur Adventure Racing.
Voor het startschot klonk was er al veel gebeurd. Waar te beginnen… in het voorjaar was ik door Nils gevraagd om mee te racen. Ik had nog nooit een AR (adventure race) gedaan maar het leek me supergaaf. In de loop van de maanden heb ik mijn teamies, Nils, Luc en Paula leren kennen. En langzamerhand leerde ik door de verhalen het wereldje van AR kennen. Om elkaar te leren kennen, hebben we samen gesport, leren SUPen (ahum) en goede gesprekken gehad. Onze App-groep ontplofte vaak van de lachsalvo’s. En donderdagochtend, 11 oktober 2018 begon dan eindelijk ons avontuur op Schiphol. 
Het AR is niet alleen verschillende disciplines afwerken met oriëntatie op kaarten, maar ook logistiek een uitdaging, het samenwerken met je teamies, strategische keuzes maken, het dealen met vermoeidheid en tegenslagen. Op Schiphol begonnen we met stap 1 van de logistiek. Het indelen van onze spullen. We mochten gebruik maken van twee tassen voor op de verschillende Transition Areas (TA’s), een tas voor Climbing Section en een voor Wet Section. In deze tassen zit je eten, kleding, verzorgingsspullen, materialen, reserve-materialen, etc. De globale race-opzet vertelt je waar je wanneer welke tas tegenkomt (zie getekend schema).
In Bilbao gaan we via de supermarkt (laatste inkopen) naar Head Quarter (HQ) om te registeren. Hier moeten we een aantal verplichte items laten zien, horen we wat meer over de ferrata-sectie en krijgen we ons race-boek. Dat is nog ietsje meer info over de etappes en Check Points (CP’s). Na een lange dag worden we afgezet bij de sporthal – we mogen slapen op de “hard floor”.
Vrijdagochtend, fietsen uitpakken, boodschappen verdelen, tassen nakijken, tassen inleveren en de tijd nemen voor een kop koffie. We hebben er zin in en kunnen niet wachten op het startschot maar die is pas einde van de middag.
Om 14.00 is de briefing en om 14.45 krijgen we de kaarten – nu is voor ons de race begonnen! Vijftien kaarten om in te tekenen en vijftien reserve-kaarten om te kopiëren. Een bus brengt ons naar een kasteeltje midden in de velden – dit is onze startplek. De zon brandt in onze nek, we vinden een plekje in de schaduw om op onze knieën de kaarten in te tekenen.
We zijn bijna klaar als we toch echt moeten opstaan om achter de startboog plaats te nemen. Kaarten in de mappen, elkaar in de ogen kijken, high five en dan is het “5-4-3-2-1…pang”. We zijn gestart!
De eerste etappe is een trekking van 39KM, we hobbelen door een weiland en al snel ligt het veld uit elkaar. Sterker nog, de teams verspreiden zich allerlei kanten op. Niet gek laten maken, maar “stick to the plan”. We hopen zoveel mogelijk CP’s te pakken voor de hoofdlampen aan gaan. Binnen no time is het van het pad af om over weiland, door bosjes en struiken omhoog te krabbelen. Kledingtip was lange broek en/of gaiters – dat was geen overbodige luxe want mijn schenen zijn in een mum van tijd bedekt met schrammen. En jawel, binnen een uur een mooie scratch op mijn voorhoofd waar het bloed uitstroomt. Het ziet er erger uit dan het is en maakt dan ook indruk op andere teams (“No, it is just my adventure make up”); vooral als ook Paula met een bebloed gezicht rondloopt. Af en toe vragen we ons af, moeten we hier echt omhoog? Moeten we daar langs? Ja, het is Spanje en we gaan over paadjes (of juist niet) die je niet zou verwachten, over richeltjes en langs afgronden..supervet!
De eerste CP’s zijn te doen en andere teams zwermen nog om ons heen. De zon gaat onder en geeft een prachtige lucht, ondertussen zoeken we onze richting over een van de vele piepkleine wildpaadjes die de goede richting uitgaan. Onze meest gebruikte woorden zijn de kompaskoersen (noord-west; pal zuid) en onze meest gestelde vraag: “Wat is onze stoplijn?” Dit is tof mensen, het is hard werken met de navigatie maar we genieten volop.
Het wordt nu echt donker en de paadjes op de kaart worden lastiger te vinden, het navigeren kost meer moeite.
Samen met een Spaans team zwerven we in het donker op een berg op zoek naar een grot. Als we deze uiteindelijk gevonden hebben, roepen we ze erbij. Een half uur later is het omgekeerd – zij hebben het paadje gevonden en roepen ons erbij. Blijkbaar is onze koers verschillend want na een kwartier zijn ze weg en zien we ze voorlopig niet meer terug (euhm, dat klinkt dramatischer dan het is).
Halverwege de nacht evalueren we de stand van zaken. De race-director heeft aangegeven dat vanaf CP10 het lastiger navigeren is. Maar we vinden het tot nu toe al lastig. Verder lopen we uit ons tijdsplan. Aan de hand van het schema van de snelste racers hebben we namelijk ons eigen tijdsplan berekend – als we dat aanhouden dan zijn we maandag op tijd binnen. Maar wat blijkt, we zijn halverwege de trekking maar vér over de helft van onze tijdsplan. Oeps, wat te doen? Op maandag staat de canyoning-etappe op het schema, die willen we allemaal graag doen. Nu kunnen we kiezen om verderop een complete etappe te laten liggen of wel alle etappes te doen maar deze in te korten. We kiezen voor het laatste. We wijken af van onze ingetekende koers en slaan een aantal CP’s over.
Het is een lastige beslissing want hiermee liggen we meteen uit de race en zitten we op “short course”. Dit moeten we even verwerken, we doen dit allen op onze eigen manier. We pikken nog wat CP’s en zien dat we wat naar voren schuiven in het veld. Dit zijn de snellere teams en dat is te zien – een blik op de kaart en hopsa ze steken door naar het volgende CP. Wij hebben toch echt meer tijd nodig om te oriënteren. In de ochtend komen we aan op onze eerste TA. Na deze etappe geef ik aan dat ik niet lekker draai. Het kost me veel energie, het is niet specifiek dat ik het niet kan maar het “loopt niet”. Ik hoop dat het bij mijn opstartrituelen hoort en wegebt gedurende de komende uren.
Onze tweede etappe is MTB; dus we pakken onze tas voor droge spullen (fietsbroek), vullen onze reepjes aan en eten vieze pasta op de TA. Het geeft ons en ook mij nieuwe energie. We verlaten de TA en trappen vol enthousiasme de pedalen rond. Baskenland heeft bergen en ook veel heuvels, we slingeren door het landschap en de weg vinden is makkelijker in daglicht. Prachtige vergezichten verrassen ons ook nu steeds weer. Hoe gaaf is het om hier te mogen racen!
De klims zijn steil er naarmate de kilometers toenemen, nemen ook de steken in mijn knie toe tijdens het klimmen. Grrrr, dat is niet best want normaliter worden mijn knieën beterder door het fietsen. We pakken alle CP’s al kost het wel meer tijd dan ons tijdsplan. Halverwege de middag komen we aan op TA2. Fietsen op slot, tas voor Wet Section pakken, samen warme maaltijd delen, zak chips leeg eten, zonnebrand smeren, cola drinken en door.
We mogen 2KM wandelen naar de start van het kayaken – ik strompel lichtjes. Nog maar net in de kayak zittend gaan de voetjes overboord en wordt het hoofd gekoeld. De zon brandt genadeloos en we zijn blij op het koele water te zitten. Wind mee en stroom tegen om het verste CP te pakken. Wind tegen en stroom mee om terug te komen. De eerste helft tegen de warme zon in en terug ondergaande zon in de rug. Door de flinke wind zijn er golven en we houden het dan ook niet droog. Eerst zijn we er nog blij mee maar tegen het einde, toen de zon achter de bergen was, was het koud. We rolden de kayak uit want door het stilzitten waren de benen verkrampt.
Twee kilometer terugsjokken naar TA om een peddel te pakken voor het SUPen. Inmiddels wordt het donker en mogen de hoofdlampen weer aan. Ik strompel richting de start van het SUPen, mijn knie is dusdanig gezwollen dat buigen niet goed lukt – het SUPen wordt een drama. Ik heb geen balansgevoel en moet dus zittend SUPen maar dat lukt bijna niet door een reddingsvest dat mijn keel afsluit. Uiteraard overleef ik dat, net als de anderen die het SUPen ook niet fantastisch vonden (grijns).
Terug op TA is het definitief – ik stap uit. Het volgende onderdeel is de ferrata en ik kan mijn linkerbeen niet goed buigen en niet vertrouwen met afstapjes. De ferrata in het donker doen met klimmen en klauteren is een no-go; dit zou gevaarlijk zijn. Na de ferrata zou de MTB weer gepakt worden, ook een no-go omdat dat de klachten verergerd heeft. Dus mijn team gaat verder zonder mij; dat is slikken, voor mij en voor hen. Ik word teruggebracht naar HQ; daar kan ik me bij een wasbak een beetje schoonpoetsen en schone kleren pakken. Ik breng de nacht door op een yogamatje met kledingstukken als een deken over mij heen. Zondagochtend komt de reuring; de snelste teams komen in TA en gaan snel weer door. Muziek staat luid, Spanjaarden praten luid en ik strompel wat rond en wacht.
Einde van de dag komt mijn team in de TA – ik serveer ze hamburgers en rijst. Ze praten over wat ze meegemaakt hebben die nacht en kijken vooruit naar wat er komen gaat. Dit doet pijn – ik maak er geen deel meer van uit. Ik zwaai ze uit en ga verder met wachten. Help wat andere teams en laat op de avond stormt het eerste team de finish. Zondagavond, uren later dan snelste race-plan en dat op een ingekort parkoers (canyon en extra lusje waren geschrapt in verband met regenval)– het is voor iedereen een zwaardere race dan gedacht. Ik vouw me op een yoga-matje op tussen fietskoffers en tassen, de enige plek waar het soms wat stiller is. Na een koude nacht kom ik gebroken uit deze positie en warm me op aan de zon. Zondag was een dag van regen, regen, miezerregen en kou. Maandag is het nog steeds fris maar met een zonnetje. Om de haverklap check ik de tracking-site om te kijken waar mijn teamies zijn. Ik zie ze soms afsteken tussen CP’s en ik zie ze soms langere tijd op een plek hangen (slapen/rusten/water bijvullen).
Halverwege de middag zie ik het stipje in razendtempo op de finish afkomen – whoppa, ze zijn in aantocht. Ik ben zo benieuwd naar ze! Het finishen is zo gebeurd – bliep en dan de foto’s. Tranen in mijn ogen; wat zijn ze diep gegaan, wat hebben ze het goed gedaan. Volgens hen is de finishfoto niet compleet zonder mij – ik heb er moeite mee en sta te huilen op de foto. Zij hebben het gedaan, ik niet. Ze zijn moe, vies, stinken en strompelen rond – ik ben jaloers, dat wil ik ook. Ik strompel hier rond maar heb slechts een derde van de race gedaan – ik voel me een aansteller, maar mijn knie is tonnetje rond dus ik kon écht niet verder. De moodswings waren er vanaf het moment dat ik moest stoppen met de race en steken ook nu nog af en toe de kop op. Rationeel en emotioneel ben ik nog niet in balans – tijd en herstel zal me goed doen. En ondertussen realiseren wat voor tof deel ik van de race wel heb kunnen meedoen en hoe gaaf ik dat vond. Nee, het AR-wereldje is nog niet van mij af… to be continued.
2 reacties op “Hoe 72 uur niet veel meer dan 27 werd..”
افضل شركه راءده ولدياها باع كبير في تنظيف المنازل والشقق والفلل الكبيره فريق فني متخصص مكافحه الحشرات الزاحفه والطاءره ويوجد مختصينت في غسيل المجالس والكنب والموكيت وتنظيف الخزانات الارضيه والعلويه وعزلها بالمواد الامريكيه ازا لزم الامر https://www.houses-gulf.com/%D8%B4%D8%B1%D9%83%D8%A9-%D8%BA%D8%B3%D9%8A%D9%84-%D9%88%D8%B5%D9%8A%D8%A7%D9%86%D8%A9-%D9%85%D9%83%D9%8A%D9%81%D8%A7%D8%AA-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D8%B1%D9%8A%D8%A7%D8%B6/
ازا ارت ان تكون في ايدي امينه وعمال مهارين وتحصل علي تنظيف للمنزل باتقان وحرفيه عليك ان تتصل علي شركه منازل الخليخ للتنظيف جميع الاعمال المنزليه تنظيف شقق منازل فلل وقصور https://www.houses-gulf.com/%D8%B4%D8%B1%D9%83%D8%A9-%D8%BA%D8%B3%D9%8A%D9%84-%D9%88%D8%B5%D9%8A%D8%A7%D9%86%D8%A9-%D9%85%D9%83%D9%8A%D9%81%D8%A7%D8%AA-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D8%B1%D9%8A%D8%A7%D8%B6/ تنظيف مجالس وكنب تنظيف موكيت بجميع احجامه رش مبيد حشري والقضاء نهاءينا علي الباعوض والزباب والصارصير وبق الفراش سيارة متنقله لغسيل المكيفات الاسبلت بدون اي عناء او مشاكل