“Restless legs” noemen ze dat. Ik heb het vaker als ik lange wedstrijden heb gedaan. Mijn benen zijn dan zo van slag dat ze graag doorgaan met bewegen – maar ik wil rusten en ze stil houden; dat is een lastige combi.
Je vraagt je vast af- wat heeft ze nu weer gedaan? Mensen in mijn omgeving weten dat ik de laatste maand buiten mijn comfortzone andere sporten aan het doen ben. Ter voorbereiding op een groot avontuur over een paar weken. Maar dit weekend was ik niet aan het suppen/klimmen/oriëntatielopen, nee ik was van start gegaan bij de meerdaagse triatlon van Terheijden. Dit is een nieuw fenomeen op de triatlonkalender; vrijdagavond 3,8 zwemmen, zaterdag 180 fietsen en zondag een marathon lopen. In het buitenland doen ze het al langer – dit was de eerste in NL.
Twee maanden geleden zag ik de aankondiging voorbij komen op trikipedia.nl. Het sprak me meteen aan – ik heb dit jaar geen hele triatlon gedaan en met dit format kwam ik dan toch een beetje bij in de buurt. Spanning vooraf want dat lopen – dat was een uitdaging. Na de loopdip ben ik wel weer wat gaan lopen maar niet veel, niet lang en vooral niet hard. Daar bovenop kwam een dikke knie na wat te enthousiast buitenspelen. Die knie had effect op het fietsen, buigen ging niet lekker maar dat was meest vervelend op mijn MTB. Op mijn tijdritfiets heb ik een geheel andere houding, knie buigt onder andere hoek en minder. Dat gaf vertrouwen, het moest vast kunnen op mijn tijdritmonster. Alleen dat lopen.. ik mocht zes uur over de marathon doen. Mijn doel, zoveel mogelijk KMs maken of dat nou hardlopend of wandelend was.
Na mijn monstersimloppet in Zweden ging de knop om. Elk weekend activiteiten met mijn teamies in voorbereiding op oktober. Dus andere buitenactiviteiten, sporten met nieuwe vrienden en de triatlonsporten deed ik om het duurvermogen vast te houden. Ik was bijna vergeten dat Terheijden er aan kwam.
Vrijdagmiddag in de file naar Terheijden en nipt op tijd gemeld voor de briefing van het zwemmen. En hier begon meteen de pret – een klein deelnemersveld (13 totaal) verzamelde zich in de dorpskroeg, “Ons Thuis”. Omkleden en op de platte kar (ja heus!) naar de zwemstart. De wind was flink aanwezig en stond recht op het kanaal waar wij zwommen.
Drie kilometer was het met een korte slag beuken tegen de golven in en daarna een rechtsaf om heerlijk 1000m lange slag te kunnen maken om bij de dorpskroeg aan land te gaan. Yep, dat was dus 4000m bij elkaar. Een tijd van net boven het uur, dat was superrap dus was niet gek dat mijn schouders en armen “eraf lagen”. Snel een banaantje erin, drankje op en naar het logeeradres in Breda.
Zaterdagochtend was het vroeg starten met fietsen, 7.30uur. We werden weggeschoten met de verschillen die gemaakt waren bij het zwemmen. Ik mocht warempel als 3e weg voor 15 (ja heus!) rondjes van 12KM. Uiteraard aan verschillende kanten voorbij gevlogen door de snelle mannen. Onderweg schoot het door mijn hoofd, de ritten boven de 100KM kan ik op één hand tellen. Niet goed voor je mentale gesteldheid, maar ik hield mij vast aan de gedachte dat ik soms toch wel 4 dagen per week op de fiets zat (soms..). De ronde was afwisselend, zeer afwisselend..dan kwam de wind van links, dan van rechts, dan was er geen wind mee want reed je beschut en oh ja, twee bruggen per ronde. Ik had een plan – ik wilde voldoende drinken en eten. Dat resulteerde erin dat ik bijna elke ronde om een bidon water vroeg. Na ronde drie stonden de vrijwilligers standaard klaar met bidon – VIP-treatment! Eten had ik in mijn achterzakken, waar naar bleek, ik niet makkelijk bij kon (stijve armen en bovenlichaam van het zwemmen). Maar hé, dit toch niet een echte wedstrijd dus wat maakt het uit. Met die gedachte pompte ik op groot verzet mijn pedalen rond. Normaliter spaar je je benen voor de marathon die volgt, maar nu had ik niets te sparen. Die marathon was morgen pas en ik kon m waarschijnlijk toch niet uitrennen. Onderweg telkens de aanmoedigingen van de vrijwillige verkeersregelaars, enthousiast sprongen ze de auto uit als ze je aan zagen komen. Het was niet het allerlekkerste weer om vrijwilliger te zijn (regen/wind/kou). Vijftien rondes was mentaal best lastig weg te werken en de dertig bruggen begonnen ook hun tol te eisen. Over de finish viel ik nog net niet van mijn fiets – knetterhard gereden voor mijn huidige staat van dienst. Bij de finish de nodige schouderklopjes van de vrijwilligers, andere deelnemers én de supporters van de andere deelnemers.
Zondagochtend vroeg vertrokken uit Utrecht – nog behoorlijk aangeslagen en beroerd van het fietsen de dag ervoor. Maar eenmaal in Terheijden en na een kop koffie werd ik toch wat levendiger en had bijna zin in de marathon. Laat het maar gebeuren, ik had er vertrouwen in dat ik kon finishen: zes uur de tijd. Het startschot viel en warempel, ik rende ontspannen hard weg. Samen met Richard de eerste helft van de zes rondes gekletst en daarna ging het minder soepel bij mij. Maar hé, ik was nog steeds aan het rennen-hoe vet was dat! Bij doorkomst start/finish de nodige aanmoedigingen en ook bij de posten onderweg waren dezelfde vrijwilligers van gisteren nog even enthousiast.
Ik hield het niet droog, uiteindelijk kwam het met bakken uit de hemel. Het hardlopen ging steeds krampachtiger maar wandelen met die regen vond ik te koud. Net als het fietsen, waren dit rondjes met veel afwisseling, lang recht stuk tegen de wind in, bochtig stuk met wind in de rug, paar keer onder een weg door. Genoeg om me telkens weer op een nieuw punt te focussen. En plots was daar dan toch die laatste ronde en de finish. Woehaaa – ik had de hele marathon gerend!
Uiteraard was het op-en-over na de finish, strompelend naar het kapelleke voor de prijsuitreiking.
Wat een heerlijk event was dit; klein maar daardoor heel knus en heerlijke sfeer. Je kende de andere deelnemers, je kende de supporters van de andere deelnemers en bovenal je kende alle vrijwilligers! Wat waren zij heerlijk enthousiast, ze legden je in de watten, zorgde dat je kreeg wat je wilde hebben en meer. Superdank STEM&MWB voor het organiseren van deze eerste editie – ik vond het fantastisch om mee te doen.
Zwem: 1.02 in Orca Equipe wetsuit
Fiets: 5.41 op Cannondale Slice van Rijwielpaleis Bilthoven
Loop: 4.03 op Adidas Boston Boost
2 reacties op “Ik kan mijn benen niet stil houden”
Klasse Jacco!
Dank je Johan!