Ik heb het er niet graag over maar toch is ie er: de loopdip. Na The Oner-prestatie was ik het liefst gewoon doorgegaan met buitenspelen. Uiteraard mentaal en fysiek de eerste weken een paar tandjes terug schakelen. Maar helaas mijn hoofd en benen spartelen nog hevig tegen.
Na mijn tranen bij The Oner-finish wist ik dat ik diep gegraven had; dieper dan gebruikelijk. Dus dat realiserend, paste ik mijn zomerplanning aan, verlengde mijn hersteltijd en hoopte ik ondertussen dat de loopvibe weer snel terug kwam.
Inmiddels is dat ruim 2 maand geleden. En het verlangen is wel een dingetje hoor..ik wil weer zwerven door de bossen, ik lonk naar sprokkelkm’s en wil graag bergop en -af kachelen.
Uit ervaring weet ik dat afdwingen averechts helpt. Wat wel helpt is afleiding zoeken, dus sporten met anderen en nieuwe buitenspeelavonturen beleven. Dus vol verve leg ik me daarop toe (knipoog).
Mijn zwemdoel voor deze zomer is vrij uitdagend: de Vidörnsimmet in Zweden (ruim 21KM). Dat vergt de nodige aandacht en uren maar levert ondertussen nieuwe ervaringen op. Uren zwemmen in het buitenwater, zwemboei mee met eten en drinken en ondertussen plassen verkennen – hoe vet is dat!
En dan heb ik nog mijn fietsbenen – ze zijn nog niet in jofele staat, maar goed genoeg om mooie gidsritten in de Alpen te maken.
Die loopvibe – die komt wel terug en ondertussen word ik enorm blij van mijn zwemomzwervingen en fietstochten in goed gezelschap!