Ik zeg het altijd gekscherend dat ik niet train maar sport – bijna altijd vind ik het namelijk leuk om me in te spannen. Afgelopen weekend was het echter trainen – doorgaan wanneer je het eigenlijk niet helemaal meer fantastisch vind. Gelukkig was ik meestal in goed gezelschap, at ik appelgebak, kwam ik langs de eenzame eik en ging ik door loopgraven. Bovendien, Streekpad 13 was verrassend afwisselend en ik heb weer nieuwe routes in mijn eigen streek ontdekt. Allemaal ingrediënten waar ik heel blij van word – zo blij dat ik alweer vergeten ben dat ik getraind heb afgelopen weekend..
Streekpad 13 = Utrechtpad, gemakkelijk aan te reizen met OV en enorm gevarieerd landschap dat mij bleef verbazen.
Voor geïnteresseerden, het ultra-verhaal van mijn ultra-trainingsweekend:
Originele plan was om op zaterdag en zondag een deel van het Utrechtpad te lopen – 165KM zou teveel zijn om in twee dagen te doen. Maar aangezien het Streekpad zo ongeveer langs mijn werk komt, besloot ik op vrijdagavond vast een start te maken.
Dus rugzakje en hoofdlamp op om via het Kromme Rijnpad van Cothen naar Utrecht CS te rennen. Een bekend deel van het pad want hier ren ik vaker – altijd mooi en bij modderige ondergrond altijd een beetje spannend zo vlak langs de Rijn.
Zaterdag op het station de spieren gerekt en in het zonnetje langs de Vecht rustig warm gehobbeld richting Maarssen, door de polder naar Egelshoek, over de hei en door het bos naar Lage Vuursche en langs Paleis Soestdijk naar Baarn. Tijd voor cola en appeltaart! Benen even omhoog en door de polder naar Amersfoort zodat we net voor het donker de trein in konden springen.
Zondag staan we op Amersfoort station klaar voor de start – de pijntjes en stramheid hadden toegeslagen, ik moest 7x stoppen in de eerste 5KM om niet in de kramp te schieten..waar zou dit eindigen? Amersfoort uit, over de Treek, achterlangs Woudenberg, over de Grebbelinie (in en door loopgraven), rond de kerk in Scherpenzeel om daarna via Renswoude naar Veenendaal De Klomp te rennen. Daar een cola uit de automaat, het was een moeizame etappe met lange pauzes (of kwam het door de fotosessie bij de grebbelinie..?).
Nu ik in drie dagen zoveel KM’s van het Utrechtpad gelopen had, kon ik m net zo goed afmaken, toch? Maandag na het werk rugzakje en hoofdlamp weer op en, in tegengestelde richting, naar Wijk bij Duurstede en door de polder, onder andere glibberend en glijend over het Gerrit Achterbergpad, naar Leersum doorsteken. Dit deel van de polder ken ik goed op de fiets, maar ik had geen idee dat je er zulke leuke paadjes liepen.
Laatste etappe op dinsdag ging over de Amerongseberg, langs de eenzame eik, over een stukje Let de Stigterpad en langs Leersumse Veld en over de Donderberg naar de bushalte. Het was een parel van een etappe in het donker; de stilte, de schaduwen, de verborgen paaltjes – het was een mooie zoektocht over hei en door bos. En exact op tijd bij de bushalte – wat een mazzel.