De meest gestelde vraag van de afgelopen weken.
Tja, ik ben lekker aan het sporten en als iemand over de Double Brutal begint, breekt mijn Double smile nog steeds door. Maar of ik hersteld ben? Euhm, wat is hersteld zijn – in welke status bevind je je dan? Dat je weer ongeschonden zes uur kunt fietsen en drie uur rennen erachteraan of dat je intervaltraining op de baan kunt afwerken of ben je hersteld als je een uur kunt zwemmen zonder terugslag?
Nu zo’n zes weken na de Double denk ik hersteld te zijn. Niet omdat ik full flash harde arbeid aan het verrichten ben. Maar omdat ik de balans heb teruggevonden van lichaam en mentaal. Het was een puzzel om die balans weer te vinden; acceptatie dat je mentaal meer aan kunt dan je lichaam wil. Maar ook tegen de lamp lopen dat de benen nog wel willen maar dat je het mentaal niet meer leuk vindt. Dat uitte zich door aan het einde van de week kapot te zijn en mentaal vermoeid. Dus terugschakelen en nadenken over hoe de week eruit ziet en dingen afvangen. En dan, tja dan ga je met de bus naar het werk, ga je wandelen in plaats van hardlopen en blijf je op de bank geplakt met Uitzendinggemist. Kortom, een behoorlijke mind switch als je gewend bent veel te doen en daar vooral niet over na te denken. Maar het klopt, zo hoort het te zijn dat ik moe ben na deze dubbel. En weet je, het is niet leuk maar ik weet zeker dat ik een goede stap terug zet om te herstellen. Ik zit in de stoptrein en boemel rustig tussen de stations en dender niet door in de Intercity die later in de winter stopgezet wordt door een ongewilde noodrem/blessure.
Doelen stellen voor volgend jaar komt later, voor nu is het belangrijkste lekker in balans bezig zijn en dat gaat me steeds beter af (al zeg ik het zelf). En uiteraard leuke dingen verzinnen, zoals HRE by night of zwemretourtje Bloemendaal-Zandvoort. Ofwel bewegen – beleven – leven…