Categorieën
Geen categorie

Smile: you are doing a Double Brutal!

Alvast mijn verontschuldigingen voor diegenen die verwachten dat er een verslag komt over afzien en pijn lijden. Ik zweef nog steeds met een lach van oor tot oor rond op mijn Double Brutalwolk; af en toe val ik eraf en heb ik een paar brakke uren (zoals het hoort). Dan eet ik wat, zak ik op de bank neer, bekijk de foto’s en voor ik het weet zweef ik weer verder.

Hoe bizar is het dat je van zoiets Brutals kunt genieten..?


Ontspannen ging ik naar Wales – ik had me met zoveel toffe sporturen voorbereid op de Double dat dat me sterkte met veel zelfvertrouwen. Een ijzersterk vertrouwen in mijn mentale kracht en mijn sterke lichaam. En met het besef dat als door wat voor reden dan ook ik niet zou finishen dan keek ik nog steeds met veel plezier terug op mijn sportzomer.


003%2B %2BIMG 6624 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Zo’n Double kun je niet alleen doen; los van de door de organisatie vereiste support op de berg Snowdon is het heel fijn als op de juiste momenten de juiste dingen aangegeven worden. De support crew is essentieel in de prestatie. Mensen die mij kennen, weten dat ik graag “mijn eigen boontjes dop”. Werken met een supportcrew die volledig voor mij klaar staat, vind ik dan ook lastig. Gelukkig hielpen ze mij al in het voorbereidingstraject door vragen te stellen, lastige vragen zoals “als je niets zegt, wat is er dan aan de hand”, “wanneer vind je dat het slecht gaat?”. Kortom, waar ik normaliter in mijn eigen bubbel kruip en deal met de omstandigheden, moest ik nu blijven communiceren met mijn crew anders zouden ze me niet goed kunnen helpen. Maar wat ik ook steeds belangrijker vond, voor mijn crew moest het een feestje worden; zij zijn zoveel uur in touw voor mij, dat moet toch leuk blijven. Nu was ik gezegend met mensen die sowieso veel lol met elkaar hadden, dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken.


004%2B %2BIMG 6620 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Mijn strijdplan was mijn voeding – ik had tot in detail uitgewerkt wat ik wanneer wilde hebben en zakjes poeder van tevoren klaargemaakt. Die calorieën zaten wel goed en drinken ook, dacht ik. Hier gaf mijn crew tegengas. Ze accepteerden niet dat ik uit de fles water en cola zou drinken; glazen moesten het worden. Prima, ik moest ze (uiteraard tegen mijn zin – knipoog) gelijk geven. Wetende dat je met te weinig calorieën niet ver komt, maar helemaal realiserend dat ik met vochttekort wel heel snel achteruit ga.

In de laatste bespreking met de crew benadrukte ik dat het toch vooral leuk moest zijn – voor ons allemaal. Het moest geen race worden; dus als er bij een stop iets niet klaar zou liggen, dan zou ik geduldig wachten want ik heb geen haast.

010%2B %2Bi wp87Djr XL - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Mijn voorpret werd enigszins bedorven door een stijve en pijnlijke rug. Waarschijnlijk is het er tijdens een fietsritje ingeschoten, vast gaan zitten en door minder sporten en reisdagen voor de wedstrijd nog stijver dan stijf geworden. Gelukkig had ik Ron, mijn eigen fysio mee (Velofit), hij moest de trucendoos opentrekken in de dagen ervoor. Ook tijdens de Brutal heeft hij me nog een paar keer moeten behandelen. Was het niet door zijn Magic Hands, dan weet ik niet of ik wel gestart/gefinished zou zijn. Op de foto’s is het niet te zien, maar ik zat flink in de rats.

011%2B %2BIMG 6638 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Vrijdagavond, de briefing van de organisatie. Bijna ons volledige TeamNL was aanwezig (van links naar rechts): Stijn, Linda, Ron, Maike, Tamara, Tanja, Thijs, Annique en Mark; alleen Inge, de support van de crew was er niet bij. Inge speelde een belangrijke rol op de achtergrond; een team dat het hele weekend om triatleten zwermt, moet goed eten/drinken/slapen – Inge zorgde daarvoor.

TeamNL was groot, want ik was niet de enige die startte. Op de onderste rij: Daan startte de halve, Koen ging voor de triple en Nick deed de full. Op alle vier de Brutalafstanden hadden we dus een Nederlandse deelnemer. Een druk en lang weekend lag voor de boeg.

Zaterdagochtend – de zwemstart werd uitgesteld doordat boeien verschoven moesten worden. Klein beetje vrees voor het koude water maar wel met heel veel zin in deze dagen. Eindelijk ging het gebeuren en zou ik erachter komen of ik me goed voorbereid had. Koen en ik wilden als laatsten het water in; dat lukte, op het moment dat we het water onze sokken in liep, klonk het startschot. Het viel mee met de kou en al zigzaggend vond ik mijn plek in het veld. 
KDH 9911 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Acht keer een rondje en na elke 2e ronde de kant op voor eten/drinken. Na de eerste ronde schoot de kramp vernijnig in mijn linkerkuit, precies in het koudste deel van het parkoers. Oeps…ontspannen, voet flexen en op de armen verder. Kramp ging er weer uit maar de spieren van beide kuiten blijven tegen de kramp aan zitte. In de 2e ronde zwom een triatleet met veel gespartel weg van de verste boei – ik volg hem en vraag hoe het met hem gaat. Hij antwoordt dat ik moet doorzwemmen en gelukkig zie ik achter mij een kayakker aan komen.

KDH 0259 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
In de ronden erna heb ik mijn slag te pakken en haal af en toe een rode badmuts (ook Double’s) en heel veel groene badmutsen (heel en half) in. Vanaf de helft zijn mijn handen verstijfd van de kou, ik hoop dat ik nog water pak want ik voel niets meer. Eten en drinken wordt lastig met stijve kaken. Als ik het water uitkom, kijk ik telkens naar bekende gezichten – zo gaaf dat ze daar staan! Op de kant is het even bijkomen met kopje thee (met melk – ieuw) en beetje warm worden. Ik vind het leuk en het is het nog te doen; al kijk ik wel uit naar de laatste ronde.

Het is wat lastig omkleden met nat en verstijfd lichaam maar het lukt Tanja en Annique om mij in mijn fietskleding te hijsen. Ik pak mijn fiets uit het parc fermee en hoor “Bumble Bee you are second on the bike!” – dat ben ik dus in het zwart/geel.  Ik vlieg weg mijn eerste ronde in met een big smile; het zwemmen ging goed en ik was snel weer opgewarmd toen ik eenmaal op de kant stond. 

IMG 6661 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Mijn favoriete onderdeel is nu gestart; niet omdat ik zo goed kan fietsen maar omdat ik nu zoveel mooie vergezichten voorgeschoteld krijg. De eerste ronde merk ik dat ik geen kracht kan zetten en niet uit mijn zadel kan komen vanwege mijn rug. Jammer, maar dan moet ik het allemaal op souplesse doen en hopen dat ik de venijnige klims tot en met de laatste ronde kan blijven rondtrappen. In de tweede ronde komt langzamerhand de kracht in mijn benen terug en word ik soepeler in de rug- ik kan al vaker uit het zadel. En daarna, ik vergeet het helemaal dat ik last had van mijn rug. Op de medicatie en Magic Hands van Ron na gaat er geen aandacht/energie meer naar toe. Ronde drie en vier gebruik ik om te oriënteren waar ik in het donker moet eten/drinken. In het donker zal ik de fietstijd niet meer in beeld hebben dus neem ik referentiepunten in de omgeving. Ik heb zes eet/drinkmomenten in mijn ronde waar ik (in het licht) twee uur over fiets.


IMG 6660 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Ik heb geen idee hoe laat op de dag we leven en weet ook niet wanneer de lampjes op mijn fiets gezet moeten worden en wanneer ik mij moet verkleden voor de nacht. Mijn crew lost het op en zorgt voor alles. Ik ben blij dat ik de 5e ronde nog in schemer kon rijden; voor zover ik kan nadenken, is dat tegen de verwachtingen in. Ik kan niet nadenken en wil het ook niet doen; ik leef in het moment, ik leef in mijn bubbel.

Fietsen in het donker geeft zo’n bijzonder gevoel; het is spannend want je ziet je omgeving niet en je wereld is klein, slechts datgene wat je ziet in je lichtbundel. Pas in de laatste ronde vind ik het fietsen minder leuk; ik kom krakend en piepend de venijnige klimmetjes op en voel mijn onderrug verstijven door de kou en belasting. Maar hé, het is pas in mijn laatste ronde dat ik het niet meer zo heel leuk vind dus ik blijf lachen!

En ik kijk ondertussen uit naar de beklimming van Snowdon. Een toffe hike met tof gezelschap van Mark (goed voor een Triple en een deca in deze brute omgeving!) in het donker – wie wil dat nou niet?! Ik zat er wel een beetje over in dat ik misschien zo moe zou zijn dat ik Mark niet goed zou verstaan en ik geen Engels meer zou kunnen praten. Maar eerst een uitgebreide wissel; uiteraard nieuwe kledinglagen, eten en drinken en langs de medics voor goedkeuring om de berg op te gaan.


IMG 6657 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
De eerste hikekilometers gingen stroef en langzaam met het lichaam maar de kletsmodus was meteen aanwezig.  Wat een lol hebben Mark en ik gehad op de berg; iets met PowerBars en beautiful views, uiteraard “what happened on Snowdon, stays on Snowdon”.










IMG 6666 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Nu het finale-stuk, al keek ik er zelf niet zo tegen aan. De laatste grote wissel met paar lagen kleding uit en een boterham pindakaas om op te eten. Het eten op de berg was namelijk niet zo succesvol verlopen. Oef, het opstaan uit de stoel na deze wissel was best lastig maar ik vond het nog steeds leuk. Totaal 8 “easy laps around the lake” – ik kende de lap al en wist dat het verre van easy was (het is niet voor niets Brutal). Ik had een opdracht voor mezelf; rennen op het vlakke deel, wandelen en eten op steile klim en dan ontspannen in het bos naar beneden hobbelen. Eten en drinken ging nog steeds goed. In de eerste vier ronden kwam ik nummer 1 en 2 tegen; klein kletspraatje en ze stoven weer door. Ik had bedacht dat ik na de 4e ronde mocht aftellen; maar eenmaal bij de 5e ronde vond ik dat te lastig, ik kon die laatste vier rondes nog niet bevatten dus deed ik het niet. Ook in ronde 6 ging ik nog niet aftellen. Pas in ronde 7 toen ik andere deelnemers kon zeggen dat ik in mijn op-een-na-laatste ronde zat (woehaa! ..sorry..), begon ik een beetje uit mijn bubbel te komen en ging ik realiseren dat ik ging finishen. 
21463246 10154918920573342 2621274106672258855 n - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!
Over de laatste ronde deed ik het langst, er zat geen energie meer in en ik had geen haast. Nog even bij Squirrel Justin langs voor een selfie en verder prutten richting finish.

Machtig mooi – daar stond mijn crew en bijna het gehele TeamNL in de verte bij het laatste hekje en ik kon mijn geluk niet op. Tjonges, wat was ik blij dat ik er was maar wat was het goed gegaan en ik kon nog steeds rennen! Ik juich me gek in die laatste meters, zie Koen en Daan in fietsoutfit staan (wat een timing) en spring níet over de finish (bang voor kramp). Vette shizzle zeg, ik heb het gefikst samen met mijn crew. High five met Koen, hij gaat door en ik vier mijn feestje met mijn mensen. Ik heb een grote smile op mijn gezicht en er wordt me gezegd dat die er al sinds de start opgeplakt zat – ik wist het niet, ik weet alleen dat ik het één groot feest vond.

KDH 0894 - geen-categorie - Smile: you are doing a Double Brutal!

Watertemperatuur: 9-14 graden Celsius

Fietsen op de Scott Foil van Rijwielpaleis Bilthoven

Massages en Magic Hands van Velofit

Finishtijd: 33:44 (zelf getimed) en daarmee 3eoverall

Dierbare herinnering aan het lange weekend in Wales. Niet alleen mijn prestatie en mijn crew, maar ook de sfeer van het gehele TeamNL supportcrew. Een bijzondere sfeer, waarbij iedereen zich dienstbaar, enthousiast opstelde om ervoor te zorgen dat iedereen (alle 4!) kon finishen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *