Ik strompel koortsachtig door het huisje, mijn voeten passen nog net in mijn teenslippers, kuchen voel ik in mijn ledematen, trap op duurt een minuut en af idem. Ik kijk bedenkelijk de keuken rond en kom tot de conclusie dat ik toch echt niet kan bedenken wat ik wil eten en drinken. Kopje thee dan maar en een broodje smeren. Zoet komt mijn neus uit, pindakaas maakt me misselijk en bij cola begin ik spontaan te burpen.
In het kort (lang verhaal in een ander blog ooit..):
Bevatten doe ik het nog niet; de feiten, foto’s en medaille zijn er als bewijs.
In het perfecte scenario wist ik dat ik het moest kunnen halen. Of ik het leuk zou vinden onderweg was de vraag. Ik had mijn supportteam ingelicht dat ik wellicht niet gezellig zou zijn en dat als ik in mijn bubbel zou zitten ik geen boe nog ba zou zeggen, maar alleen voeding/drinken aanpakken en weer doorrrr. Ik dacht dat dat mijn overlevingsmodus zou zijn.
Het liep anders, het perfecte scenario kon namelijk perfecter – het bleek dat ik het gewoon écht fantastisch vond van begin tot eind! En daarnaast, mijn supportcrew steeg boven zichzelf uit. Ze wisten precies wanneer ze wat moesten doen/vragen/aangeven, etc. Alle puzzelstukjes vielen op het juiste moment op de juiste plek.
33 uur, 46 minuut en 22 seconden voor de Double Iron Brutal – niet bewust van geweest, het was gewoon fantastisch!
Één reactie op “Double Iron Finisher bij de Brutal – niet te bevatten..”
Klasse Jacomien !!
Herstel ze even lekker, en dan …….. ????