Dolomieten – zooo mooi!

Met En Route Fietsreizen was ik weer op pad – een week wennen aan de klims+afdalingen in de bergen en dan als afsluiter de Maratona Dles Dolomiti rijden. Het gezelschap was goed, de ritten mooi, het weer prima – kortom: een genietweek.

Op maandag werd er afgetrapt met de Campolongo, Pordoi, Costalunga en Lavazè. Een rit van ongeveer 100KM en 2500hm. Dinsdag mocht ik de koffers vervoeren naar Alleghe – een schattig dorp aan een mooi meer. Woensdag was de enige dag met minder weer. natte straat en beetje regenachtig. Gelukkig niet koud en dus was het nog flink zweten op de Colle de Santa Lucia, passo Giau en passo Falzarego. Donderdag was de eindbestemming weer hotel Serena in Pedraces. Vrijdag een wat kortere rit over de Falzarego en Campolongo. Op de zaterdag nog wat losrijden in de vallei, tezamen met een paar duizend andere Dolomietendeelnemers.. 

Zondag was de Maratona Dles Dolomiti: 9000 deelnemers die konden kiezen voor 55, 106 of 138KM. En daar sta je dan om 5:45 in het startvak. Beetje hangen over je fiets, je verbazen over de outfits die mensen aan hadden om zich warm te houden (gelukkig was het niet koud dus geen vuilniszak vandaag), fietsen beoordelen, zwaaien naar de helicopter en luisteren naar de speaker. 6:30, het startschot valt; wij zitten in het vak 1000-5000 dus het duurt wel een paar minuten voor we over de streep zijn. Het is een paar KMs voor de eerste klim, kortom te weinig om mij warm te krijgen (vooral niet als je 3 kwartier stil hebt gestaan). Dus in de eerste klim komt, voor mijn gevoel, iedereen mij voorbij. Ook op de tweede pas heb ik nog niet echt de klimbenen te pakken; maar dat is helemaal niet erg, de ronde is lang zat. De Sellaronde (55KM) was voor iedereen en daar was het af en toe dringen geblazen op de weg. Daarna werd het al wat rustiger en na de splitsing van de 106KM was er eindelijk ruimte om je eigen weg te kiezen. Het echte klimwerk begon toen ook met de Santa Lucia (lekkere aanloop) en de passo de Giau. Mijn klimbenen waren wakker – dit is terug te zien in het klassement, ik begin nu met inhalen. Op de laatste klim, die iets gemakkelijker is, mag ik los gaan van mezelf. Voor zover dat uiteraard nog kan, maar te horen aan het commentaar van de fietsers om me heen stoom ik aardig door (“hé waar gaat dat heen? zet je de eindsprint in?”). In deze laatste klim en afdaling zat ik constant te rekenen..red ik het wel of red ik het niet binnen de 7uur. In het onderste deel van de afdaling begint het te regenen; ik zet de 7uur uit mijn hoofd, heelhuids aan de meet is belangrijker. Na de lange afdaling naar La Vila was er een nieuw stukje in het parkoers; de Mür dl giat (muur van de kat). Een stuk van 360m met stijging van 13,1% gemiddeld en maximaal 19% – gekkenwerk. Ik val nog net niet van de fiets..bovenbenen/kuiten opgeblazen en dat merkte ik de laatste KMs, ik kreeg ze amper meer rond (dat zijn dus vierkante benen). Het valse plat voelde daarmee enorm vals aan; in de laatste KM toch nog een eindspurt ingezet en erg blij+voldaan over de finish gegaan. Niet binnen die zeven uur, wellicht de volgende keer..

Aan mijn bergCV kan ik onder andere toevoegen: Pordoi, Costalunga, Lavazè, Campolongo, Giau, Falzarego, Sellaronde, Valparola. Allemaal even mooi en allemaal even lastig op hun eigen manier (het blijven hoogtemeters). 







In deze week, naast het fietsen, uiteraard nog wat rondjes gelopen en onder andere uitgekomen bij Santa Croce (2000m), Pedraces.

Maratona Dles Dolomiti: 138KM 7:03:36 (49e vrouw van de 249) op de Scott Foil van Rijwielpaleis Bilthoven.