En ja, dat was m dan..een Rondje Berg. Vol trots strompel ik de dagen erna in mijn bodywarmer rond; het was zwaar, loodzwaar maar heel mooi en een bijzondere ervaring.
De week voor de start zaten we in de buurt van Chamonix; wennen aan de hoogte, wat wandelen en verder lange nachten maken. Zo sliepen we ’s nachts in een hut op 2400m en overdag hingen we rond op 3800m. De wedstrijdkriebels staken nog het meest op tijdens het diner. Ons tafelgezelschap kwam er altijd snel achter dat we gingen deelnemen aan de UTMB. En dan ging het gesprek nergens anders meer over – hoe we de voorbereidingen hadden gedaan, wat we nu trainen of we gaan winnen etc. Voor een uurtje ok, maar elke avond een paar uur lang over onszelf babbelen dat was toch wel veel van t goede. Twee dagen voor de wedstrijd bleven we in Chamonix en daar deed zo ongeveer iedereen iets met de UTMB dus waren we gelukkig niet zo bijzonder meer.
Afijn, we werden toch wel steeds iets gespannener voor de start. Dit was toch wel iets meer dan ik ooit in mijn leven gedaan had. Onwerkelijk veel kilometers en onwerkelijk veel hoogtemeters, hoe zou ik dat verteren.. Afgelopen jaren was het weer een grote spelbreker voor de race – deze werd dan ook ingekort, omgelegd of afgelast. De jaren met beter weer kenden nog steeds veel uitvallers, tijdslimieten die strak staan. Mijn grootste vrees is het weer en dan die tijdslimiet; ik zou dolgraag willen finishen maar weet niet of het voor mij weggelegd is. Ik ben een slow starter en hou dingen lang vol maar dit is onwerkelijk lang met twee nachten doorgaan. Kortom, een groot vraagteken dat boven mijn hoofd zweeft.
De trainingskilometers in deze laatste week doen er niet zo heel veel meer toe, mentaal valt er nog wel wat te doen. Dus in gedachten het parkoers doornemen, waar zitten de posten, waar heb je je eigen support, wat is je eetstrategie, etc. Chantal en ik hadden het eerste deel en het laatste deel van het parkoers gelopen. Het middelste deel hadden we beschreven gekregen door Hanke. Al met al een goede impressie van wat ons te wachten stond, maar toch… De start was vrijdagmiddag 16:30, dat klinkt lekker maar is niet leuk. Dat betekent namelijk dat je van het moment van opstaan de zenuwen door je lichaam gieren en je geen hap meer door je keel krijgt. We hadden ook niets meer te doen; tas inpakken was al gedaan want die was al gecontroleerd bij het ophalen van ons startnummer en ook onze voedingspakketten waren al klaar gemaakt. Gelukkig tikten de uren toch weg en zaten we rond 15:00 in het startvak. We hadden twee stoelen gevonden in de schaduw; het zonnetje brandde namelijk goed en anderhalf uur op de benen staan is ook geen aanrader. Het was gezellig en ging de tijd snel; wat bekenden gezien, fans gemaakt en een paar woorden voor de BBC gesproken. Kwartier voor de start, we staan tussen alle medelopers, de speaker is razend enthousiast, we doen de handen omhoog, klappen, kijken lotgenoten in de ogen, wensen elkaar succes. Nog een minuut voor de start, de klanken van Vangellis klinken over het plein, iedereen is stil en we pinken een traantje weg. Het gaat gebeuren, het startschot voor Het Rondje Berg wordt bijna gegeven; 2013 heeft in het teken gestaan van dit Rondje, de vakanties zijn er op afgestemd, weekenden zijn er aan besteed, de kilometers zijn gedraaid en nu mogen we laten zien wat we waard zijn.
Pang – op de startstreep rennen de eerste trailrunners weg..wij schuifelen langzaamaan naar de streep, na het schuifelen komt het dribbelen en na het dribbelen komt het hardlopen. Mwah, echt hardlopen is het niet..rustigaan want we mogen nog zoveel kilometers. Chamonix staat stampesvol, drommen mensen langs de eerste kilometers die allemaal aan het klappen en juichen zijn. We lopen Chamonix uit, de mensen langs het parkoers worden minder, de weg gaat over in pad en we gaan glooiend langs de bergwand – we realiseren ons dat we nu toch echt onderweg zijn.
En dan, wat maak je eigenlijk allemaal mee in die 168KM met 9600hm. Het is cliché maar uiteraard geniet je, je ziet af, je zweet, je rilt, je eet en drinkt, je poept en plast, je hebt geluksmomenten en je vervloekt dingen. Je leeft van post naar post, kilometers tellen niet meer de hoogte- en laagtemeters bepalen het tempo. De posten liggen ongeveer 10/15km uit elkaar (voornamelijk drankposten) en er zijn 5 posten waar je eigen verzorger/coach dingen mag aangeven. Bij de post werk ik een vast stramien af: soep pakken, cola drinken, bidons vullen en naar de wc gaan. En bij het uitgaan van de post de controle, alle ritsen dicht en stokken mee. Simpele routine want je bent niet meer scherp na x uur bezig te zijn geweest. Bij de post met coach doet Bastiaan alles voor mij – ik zink dan op een bank neer en laat het gebeuren, dat is mijn moment van rust bij Het Rondje Berg.
De eerste nacht kom ik goed door, ik ga hard (knetterhard), ik vind het leuk en ben ’s ochtends vroeg al in Courmayeur. In mijn tijdsplanning voor Het Rondje ben ik uitgegaan van het langzaamste scenario – alles wat ik sneller zou zijn, zou mooi meegenomen zijn maar geen hoofddoel. Finishen was alles wat ik wilde. In Courmayeur trek ik een fris hemd aan en ga op weg naar het middengedeelte dat ik niet ken. Zon straalt en de beklimming is zwaar en steil; ik was er op voorbereid maar het valt me toch wat tegen. Het is overdag dat ik de hoogste col over mag (bijna 2600m), daarna is het afdalen en glooiend naar Champex. Champex was voor mij een referentiepunt, vanaf daar ken ik het parkoers weer. Ook het dalen valt tegen en het stuk glooiend nog meer – ik zit er nu toch wel doorheen en de tranen zitten hoog. Telkens verman ik me weer; ik heb geen blessures, het weer is goed en ik loop ver voor op schema. Bij het zien van Bastiaan in Champex kom ik toch even adem tekort. Op de post werk ik mijn soep weer naar binnen, colaatje erbij en worden mijn spullen in orde gebracht (repen en poeders aangevuld). Ik ga de tweede nacht tegemoet, tempo is er behoorlijk uit, de klims lijken steiler geworden te zijn en de afdalingen technischer. Ik ga langzamer maar het kan mij geen klap schelen, ik wil heelhuids de finish bereiken. Andere deelnemers denken er blijkbaar anders over en schieten mij in de afdalingen aan alle kanten voorbij. Ik ben blij dat ik weet wat me nog te wachten staat, het maakt het voor mij mentaal behapbaarder. De laatste klim was een hele vervelende met stukken over rots klauteren maar ik sla er mij goed doorheen. Over het balkon van 3KM met 400 laagtemeters doe ik 3 kwartier, dat zegt genoeg over de zwaarte van het pad. En ook bij de allerlaatste afdaling ben je er nog lang niet, een pad met veel uitstekende boomstronken en keien. Pas in de laatste KMs kun je weer een beetje rennen en in Chamonix wordt het weer vlak. Het klinkt raar maar het was heerlijk om een beetje los te lopen, een beetje de stijfheid eruit te rennen. Tranen staan in mijn ogen in deze KMs, ik ben er bijna maar ook erg moe. Het is stil in de stad, mensen klappen voor me met hun handschoenen aan en ik fluister merci terug. Linksom en rechtsom, het is niet eens een rechte weg op de finish af maar het maakt me eigenlijk niet meer uit het is nu zo dichtbij. Nog een laatste draai en daar zie ik de finishboog – 37uur tevoor ben ik eronderdoor geschuifeld bij de start en nu ben ik er klaar mee, volledig klaar mee. Op mijn gezicht staat een grote grijns, achter mijn ogen prikken de tranen maar huilen kan ik niet, ik ben er te moe voor.
Ultra Trail du Mt Blanc 168KM, 9670hm in 37.07uur op Salomon Sense Mantra, 8e dame in V40.
3 reacties op “Het Rondje Berg”
Ooit, misschien ooit ben ik gek en fit genoeg om zoiets te doen… Voor nu trek ik ook maar af en toe "een fris hemd aan"
Jacco, je rockt ! x
Wat een ongelofelijk mooie prestatie en aangrijpend verslag.
De klassering is super, maar de eindstreep halen is al een prestatie die respect afdwingt. Gefeliciteerd.
Petje af, ontzettend knap!