De Moraviaman in Otrokovice, Tsjechië – in mijn voorbereiding voor Rondje Berg paste deze wedstrijd qua datum precies; niet te laat (hersteltijd) en niet te vroeg (traintijd) in het seizoen.
Een aantal dagen voor de wedstrijd arriveerde ik in Tsjechië. De laatste voorbereidingen bestonden uit acclimatiseren (temp boven de 30), fiksen van mijn fiets (dankzij Cyklofit gelukkig zo gepiept) en het leren van Tsjechisch (wat niet zo gepiept was).
Zaterdag 22 juni was race-day; 3,8km zwemmen, 180 fietsen en marathon lopen. Mijn elfde hele triatlon alweer, maar nog altijd denk ik er niet licht over – het is en blijft een hele dag sporten. Sportvoeding verdeeld over mijn bidons, alle andere attributen klaar gelegd in parc fermee => race klaar!
In de dagen voor de race was het water van het meer opgewarmd tot een 29 graad; zwemmen zonder wetsuit dus. Ik ben daar niet zo’n fan van; mijn wetsuit helpt me enorm met drijven en ik kan dan lekker cruisen op wat armwerk. Drie rondes mochten er afgelegd worden. We vertrokken zoals gewoonlijk in een ‘wasmachine’ – malende armen en schoppende benen. Normaliter is het na een paar honderd meter wel gedaan en keert de rust weer terug in het water. Rust kwam er wel maar van navigeren hadden die Tsjechen nog niet gehoord, wat een ramp, ik voelde me net een botsauto. Pas toen ik op de helft was, had ik mannen om mij heen die redelijk rechtdoor zwommen en mijn tempo hadden. Ik liet me iets terugzakken en koos een voordelige beenpartij (dat is iemand met veel beenslag en dus veel bubbels).
Van mijn eigen fietscapaciteiten was ik dit jaar nog niet onder de indruk geweest, ik wist dus dat het geen fabuleuze tijd zou worden. Onderweg zag ik dat ik 2e lag en erg hard moest fietsen om eerste te kunnen worden. De 3e dame lag royaal achter mij dus de benen spraken geen boekdelen. Cruisen door een glooiend landschap (alles was vals plat) met brandende zon (factor 50 was zelfs te weinig bleek die avond) en pittige wind. Ik was niet helemaal tevreden over mijn achterderailleur (tikkie gehad van vlucht), dus durfde niet te licht te schakelen bij een paar pittige tegenwindse klims; ik kwam ze 4x tegen. Maar dat waren de enige keren dat ik mijn benen op scherp stelde.Het lopen is dit jaar toch echt wel mijn onderdeel. Een lekkere marathon lopen dat zag ik wel zitten. Op de helft van dit onderdeel zag ik dat ik niet veel vordering maakte op dame nummer 1 en dan dame nummer 3 langzamer liep. Kortom ik lag op een comfi 2e plek; met deze conclusie verloor ik mijn scherpte en met die warmte vond ik het helemaal niet erg om wat langer bij een post te blijven staan om te koelen en veel te drinken.
Erg blij dat ik finishte, ietwat wrang gevoel over de race want ik had geen scherpte en geen flow en dan duurt de dag best lang; maar toch weer een hele in de achterzak. Na een douche, goed maal en een bier stond ik met stralende lach op het podium: 2e plek, dat is toch wel weer gaaf! Overigens was de prijsuitreiking bijna grotere beproeving en vergde veel van mijn concentratie. Het waren de Tsjechische Kampioenschappen dus alle categorieën werden uitgereikt en nog iets met teams en tussenstanden en wat al nog meer waar ik geen klap van begreep want alles werd in het Tsjechisch gedaan. Anderhalf uur later hoorde ik door de microfoon mijn naam, ik mocht eindelijk naar het podium. Handje schudden snapte ik, prijs aanpakken snapte ik en ik mocht alweer van het podium – het was de snelste prijsuitreiking ever..
Zwem 3,8KM – geen ORCA
Fiets 180KM – Scott Foil
Loop 42,195KM – Kswiss
Één reactie op “Check Championships”
leuk om te lezen….. ja, navigeren dat kunnen ze zeker niet (autorijden ook niet) en dit is het land van het vals plat. ik kom daar iedere keer weer pijnlijk achter. ach ja, bier maakt veel (if not alles) goed. jammer dat we geen date konden regelen. andere keer. wie weet kom ik je over een paar jaar tegen op een triathlon. ik ben die langzame in schoolslag achteraan 🙂 xox vanuit praag.