Categorieën
Geen categorie

Hel van Kasterlee

IMG 1404 - geen-categorie - Hel van KasterleeJe verzint het niet maar de Belgen noemen hun Belgische Kampioenschap Winterduathlon Long Distance: de Hel van Kasterlee. Ze geven op hun website aan dat het zonder meer de allerzwaarste duathlon ter wereld is. Kijk, en dat triggert mij nou – dat verwacht je toch niet in België  Nota bene bij Kasterlee waar geen berg of fatsoenlijke heuvel te bekennen is. Toegegeven de afstanden liegen er niet om, 15KM rennen, 110KM ATBen en dan 30KM rennen. Dat allemaal op een van de kortere dagen van het jaar – dit jaar op 23 december.

Afgelopen zaterdag, 24 november, kon er onder begeleiding getraind worden op het parkoers. Voor mij en clubbie Yvon een reden om eens te kijken of het reeel is, mochten wij willen starten. Al vroeg zaten we in de auto op weg naar Kasterlee in Belgie – dat bleek dichterbij dan Limburg te liggen dus we waren royaal op tijd. Het eerste trainingsonderdeel was de loopronde. Aangegeven was dat er met zo’n 12KM per uur gerend zou worden. Om ons heen verzamelden zich een groep mannen en nog een andere vrouw die er toch wel profi uit zag. Om negen uur werd er door de fietsende begeleider nog drie woorden gemurmeld over de duathlon. En plots mochten we weg, de groep stoof achter de rennende begeleider aan en die voelde blijkbaar het hijgen in zijn nek want zijn tempo werd doorgetrokken naar 13,5KM per uur. Dat is voor mij en Yvon wedstrijdtempo, en dan bedoel ik 15KM-wedstrijdtempo. Die 12 vonden wij al snel maar goed voor een training zouden we dat wel kunnen behappen. Die 13,5 echter..afijn, kiezen op elkaar en blik op de voeten van onze voorganger. Bijblijven was het motto want we hadden geen zin om ergens te stranden en de weg terug naar Kasterlee niet te weten. Na royaal een uur stonden we weer voor de sporthal – hijgend, bezweet en hongerig.

IMG 1402+crop - geen-categorie - Hel van Kasterlee

We hadden 20min om de fiets uit de auto te trekken, om te kleden en wat naar binnen te schrokken voor we het ATB-parkoers op gingen. Hier werd de groep in tweeen gedeeld, echter pas na een paar KM. Dus weer vertrok iedereen weer alsof het een wedstrijd was en mochten Yvon en ik weer onze kiezen op elkaar klemmen en hard doortrappen om bij te blijven. Deze keer hadden we geluk dat we nog twee keer even stil gingen staan omdat niet iedereen het bij kon houden; maar verder was het voor ons ook wedstrijdtempo en dan bedoel ik 20KM-wedstrijdtempo. Afijn na royaal een uur stonden we weer bij de sporthal – hijgend, bezweet en hongerig.
Parkoersverkenning was redelijk gelukt, hier en daar wel wat snot voor de ogen maar we weten nu waar we rekening mee moeten houden. Lopen is voornamelijk verhard en lange stukken rechtdoor, mentaal dus lekker pittig voor die afsluitende 30KM. Fietsen was ook met lange stukken waar je aardig door kon rijden maar af en toe diepe moddersporen waar je amper doorheen kon harken, stuk akker wat we plat hadden gereden en de eerste KM is draaien-omhoog-keren-omlaag in het bosje achter de sporthal.
Maar al met al, een positief gevoel bij de haalbaarheid van het behalen van de finish van deze wedstrijd. Parkoers is te doen, het is alleen afwachten hoe de weersomstandigheden zijn. Inschrijven dus! En meteen op zoek naar een begeleider – deze is verplicht voor alle deelnemers. De laatste loopronde mag je niet alleen doen, daar moet je begeleiding op de fiets bij hebben. En verder is het fijn als iemand droge handschoenen kan aangeven bij het fietsen of een gevuld bidonnetje. Op naar de Hel van Kasterlee!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *