Podersdorf am See – een vakantiedorp aan het Neusiedler meer zo’n 60KM onder Wenen – was het strijdtoneel voor de Oostenrijkse Kampioenschappen. In tegenstelling voor wat je zou verwachten ging deze hele triathlon over een parkoers dat, volgens de beschrijving, zo vlak als een pannenkoek is. Kortom, wel een wedstrijd waar deze poldermeid zich thuis voelt.
Na de dag na de Schotsman triathlon vertrokken we met de auto richting Beieren. Een stop-over bij de Chiemsee om wat koelte op te zoeken en dinsdag kwamen we in Podersdorf aan. We hadden gehoopt de hitte achter te laten, maar nee, 34 graad en hoger was het in deze voorbereidingsweek. Aangezien ik de laatste weken voor vertrek een fiks aantal KMs gedraaid had, hoefde ik deze week niet veel te doen. Op woensdag een verkennend rondje rennen, donderdag een verkennend rondje fietsen en vrijdag even het water in. De hele week was het warm, maar de locals wisten me te vertellen dat op de zaterdag van de triathlon het weer altijd omslaat – al 25 jaar lang… Echter, dit jaar dachten de weergoden er anders over. Het weer sloeg niet om naar kou maar naar nog meer warmte – het zou de warmste dag van de week worden.
De briefing liet er geen twijfel over – het werd zwemmen zonder wetsuit, het water was warmer dan 24 graad. Het fietsen ging over 6 ronden van ruim 30KM en het lopen was 4x heen en weer langs het meer. De organisatie wilde graag een parkoersrecord, vandaar de vele ronden fietsen.
Om 5 uur ging de wekker – rustig een kopje koffie genomen, fietsbandjes gepompt en naar het parc fermee gefietst. Ons pension lag zo’n 500m verwijderd van het meer en het fietsparkoers ging voor het huis langs – ideaal voor mijn trouwste en grootste supporter, mijn mams.
Fiets inchecken, filmpje maken van mijn plek in het parc fermee en een laatste slok uit mijn bidon. Ik was er klaar voor: 3,8KM zwemmen, 180KM fietsen en een marathon lopen.
Het zwemmen was een warme bedoening in een ondiep meer. Dat betekende dat er door de deelnemers onderweg af en toe gewandeld werd. Veel harder dan zwemmen gingen ze niet dus bleef ik lekker door borstcrawlen. Voor het publiek zal het wel een hilarisch gezicht geweest zijn. De laatste 300 meter waren te ondiep om te zwemmen of te dolfijnen en net te diep om te rennen – grote stappen naar de kant dus. De speaker meldde me dat ik als 4e dame het water was uitgekomen. Mijn duim ging omhoog – daar was ik wel tevreden mee!
Op de fiets het dorp uit, eerste ronde ging hard. Het was nu nog niet zo warm dus probeerde ik in de eerste twee rondes tijd te winnen. Inderdaad werd het steeds warmer. Het tweede gedeelte van het fietsparkoers ging door een beschut deel van een natuurgebied; je voelde dat je als het ware een oven inreed. In de derde ronde pakte ik bij de verzorgingspost extra water om mezelf helemaal nat te maken en daarmee verkoeling te krijgen. In de laatste drie ronden pakte ik een extra bidon water mee om halverwege de ronde mezelf nogmaals te koelen. Het hielp, ik kon mezelf redelijk koel houden. Ik klokte een fietstijd waar ik bij normale omstandigheden tevreden mee zou zijn geweest. Inmiddels was ik door een aantal vrouwen ingehaald en lag ik zevende. In de allerlaatste kilometers kon ik een ‘dichtachterwiel’ inhalen en kwam ik als zesde vrouw het parc fermee binnen.
De marathon zou vandaag niet snel worden, dat had ik al ingecalculeerd. Ook hier was ik meer bezig met mezelf te koelen dan me druk te maken over een snelle tijd. Omdat het een heen-en-weer parkoers was dat we vier keer moesten afleggen, kon ik mijn eindplek goed inschatten. Dame nummer 5 had ik al snel te pakken, nu op weg naar de 4e. Van post naar post rennen en bij de posten wandelen om veel te drinken, mezelf met veel water nat houden en bij elke tuinslang lief kijken om nat gespoten te worden. Het werkte goed ik had wel verval maar kon blijven hardlopen. Ondertussen vrouw nummer vier goed in het vizier gehouden, maar helaas zij had precies hetzelfde tempo en kon dat ook vasthouden. Doorschuiven naar voren lukte niet maar ik moest wel doorblijven lopen want de andere dames zaten kort achter mij.. Met het water in de schoenen en geheel doorweekt werkte ik mijn rondjes af en stevende ik uiteindelijk nog op een tijd af van nipt onder de elf uur. Yes, mooie tijd onder zeer zware omstandigheden waar ik supertevreden mee ben!
Op zondag bleek bij de Siegerehrung dat ik inderdaad 5e dame geworden was en zelfs 2e in mijn categorie. Twee keer het podium op dus! Een mooie race, sfeervol dorp, mooie omgeving en ondanks de hitte heb ik genoten van de race. Voor nu, paar maandjes geen lang werk en nagenieten van een mooi seizoen.
Podersdorf am See – Ironman Distanz: 10:57:06; 3,8KM zonder wetsuit (1:12:38), 180KM gefietst op de gele Scott Foil (5:32:05) en de marathon gerend op de Nike Free 3.0 (4:08:55).