het woelige water van het Paterswoldsemeer

Retourtje Groningen op zondagochtend om twee mijl te zwemmen. Je verzint het niet, maar toch heb ik dat het afgelopen weekend gedaan. Plan was eigenlijk om er een nachtje/dagje van te maken maar sociale verplichtingen riepen. Gelukkig maakten de omstandigheden/omgeving de lange reistijd goed.

Op zondag 29 augustus mocht het dus gaan gebeuren in het Paterswoldsemeer. Bij Restaurant De Twee Provincien melden we ons. Hier krijgen we onze badmuts met nummer en finisher’s t-shirt. In het restaurant trekken we ons wetsuit aan, zetten de badmuts op en leggen spullen in een auto die naar de finish rijdt. We zwemmen namelijk van dit restaurant via een grote boog over het meer naar Restaurant Kaap Hoorn.


Kwart voor tien het startvak in; vijf voor tien het water in (brrrrr) en drie voor tien de briefing. Handje aan de kant voor het startschot en daarna ging het los. 

Ik lag gunstig bij de start (het witte badmutsje naast de blote basten van de snelle wedstrijdzwemmers) maar moest daarna toch flink wat zwemmers langszij gaan. Het water was zo koud dat het ademhalen net te vlug+oppervlakkig ging. Even wat rustiger zwemwater opgezocht, adem herpakt en ik maakte me klaar om op te stomen naar de kopgroep. Die zwommen zo’n 50m voor mij. Kracht genoeg in de armen want ik kon redelijk snel naar de staart van de groep zwemmen. Echter, niet goed oplettend (hij of ik?) zwom ik in de benen van een andere zwemmer waardoor mijn brilletje werd afgeschopt. Dus op de rug, brilletje legen en goed doen. Natuurlijk was ik de aansluiting meteen kwijt. Weer ontspannen zwemmen, 1-op-3 ademen, kracht bijzetten en ik liep in op de groep. Ondertussen nog wel twee keer brilletje moeten legen want echt top zat ie niet meer. Groep te pakken en nu was het zaak langzaam naar voren te zwemmen. Ik zwom heerlijk – goed gefocused op techniek en krachtige slagen. Ik gok dat ik nu halverwege de tocht ben. Langzaamaan zwem ik van de groep weg naar de koplopers. Van zwemmer naar zwemmer zwemmend lig ik plots zij-aan-zij met een zwemster (herkenbaar aan staart in badmuts). In haar kielzog zwem ik een honderdtal meter; maar het zwemt niet lekker. Door het golvende water moet ik veel tijd besteden aan het orienteren op de zwemster die niet helemaal zuiver richting boei zwemt. Kortom, hier verdoe ik mijn tijd niet aan en ga alleen verder. Ik focus op de gele boei, corrigeer constant mijn afwijking naar rechts door stroming en zwem ik bij haar weg. Althans dat denk ik.. Ik zwem met krachtige halen en loop alweer in op een zwemmer, of is het een zwemster? Jawel, roze brilletje zie je niet vaak bij mannen en ook deze keer niet. Ondertussen heb ik door dat de andere dame met mij meegezwommen is. We liggen nu met drie vrouwen bij elkaar. Onduidelijk voor mij is hoe ver we nog mogen. Ik neem de gok en zwem een stuk uit de route en verhoog mijn armtempo. De twee andere vrouwen laten me gaan. Nu moet ik natuurlijk wel doorzwemmen naar de finish. Het gaat lekker en ik zwem nog naar een andere zwemmer voor mij. Ik zie een gele streep aan de rechterwal – dat zal de finish zijn. Maar ik zie ook plots een zwemmer rechts van mij. Niet gunstig en hopelijk niet een van die dames. Zo’n 50m voor de finish rol ik mij over de zwemmer heen (lang leve de geleerde buitenwatertechnieken) en sprint naar de finish. Daar aangetikt kijk ik naar mijn tegenstander en blijkt het een man te zijn… Op 3:04min zie je mij deze sprint nipt winnen.

Supertof evenement – volgend jaar wil ik er zeker weer bij zijn. Maar dan plak ik er wel een of twee dagen aan vast om daar lekker te rennen of fietsen.


Uitslag: 3,4KM in 58’20”; tweede dame