zomaar tussendoor

Spontaan stond ik vandaag aan de start van een kwart triatlon: de stadstriathlon in Weert. Beetje vroeg in het seizoen, dus dat betekent ijskoud water. Maar gelukkig veel zon en weinig wind zodat we op de fiets weer snel konden opwarmen. Hamvraag van vandaag was toch wel hoe mijn rechterbilspier het zou doen…door het vele lauf+loopwerk van de afgelopen weken is deze overbelast. Dinsdag kon ik nog geen 800meter pijnvrij over de baan schuifelen maar de behandeling van donderdag van Lotte voelde heel goed. Althans, voelde helemaal niet goed of fijn maar het beurse gevoel van vrijdag gaf aan dat er flink wat werk verricht was in die rechterbil. Zaterdag kon ik alweer normaal op een harde stoel zitten dus ik was positief gestemd dat ik kon hardlopen, of ik het 10KM zou volhouden was spannend.


Afijn, aangezien de treinen maar tot Heeze reden, kon ik mooi warmfietsen (20KM) naar Weert. De start+finish lagen midden in het dorp – gezellige stek. Dit jaar nog niet buitengezwommen dus het aantrekken van wetsuit ging nog niet soepel. Twee badmutsen over elkaar want het water is slechts 13,6graad. 

Het water voelt aan als ijsblokjes – handen en voeten zijn meteen verstijfd. Snel opzwemmen naar de start en daar hopelijk niet te lang wachten voor het schot valt. Toch dobberen we nog wat langer dan me lief is; flink watertrappelen en ik kan de kou aardig weerstaan. Het startschot valt – 500meter heen en 500meter terug, klinkt niet moeilijk en is niet moeilijk. Wat wel moeilijk was om met verkleumde handen mijn wetsuit uit te krijgen en te rennen naar parc fermee. Maar het ging gelukkig zonder kleer/wetsuitscheuren. 

Op de fiets was het lekker bijkomen, weinig wind en heerlijk zonnetje onderweg. Alleen was ik even vergeten hoeveel ronden ik mocht rijden; waren het er zes of acht? Na eerste doorkomst naar KMs kijken en tijd. Rekenen, rekenen; hmmm met zes ronden zou ik erg rap zijn en met acht ronden wel erg sloom. Halverwege dan nog maar ns kijken op de teller. Na ruim half uur weer ns de teller gecheckt, sjout – hij telt geen KMs meer. Dan nog maar ns rekenen en tot een conclusie gekomen: zeven ronden! Nog net voor de balk mijn schoenen los+uit kunnen trekken en dus op blote voetjes het PF ingerend. Wissel ging niet zo snel want de veters mocht ik deze keer strikken (snelsluiters vergeten – maar dat was dan ook het enige wat ik vergeten was, valt dus best mee!).


Lopen deden we op een rondje van 2km door het centrum. Nu was het dus spannend, hoe lang zou mijn bil het houden? Ronde 1 gaat na de overgang (eerste KM liep ik voor mijn gevoel met x-benen, as usual) goed. Bij de finish check ik de doorkomsttijd om mijn verval in de gaten te houden. Volgende ronde lopen eigenlijk prima en ik zie dat ik er ruim 10min over doe. Prima tijd voor 2KM aangezien ik al tijden niet meer lekker (snel) loop. Rond 3 begint het een beetje te trekken in de rechterbil maar ik kan nog doorlopen. Snelheid is hetzelfde dus ik ben tevree en begin er vertrouwen in te krijgen dat ik kan finishen. Ronde 4 trekt de bil steeds meer maar nog steeds prima rondetijd. Laatste ronde negeer ik de pijn en ren onder het finishdoek door in een tijd van 2:28:12. Heel erg tevreden! Zwemmen was koud, fietsen lekker en lopen goed genoeg.