Blokje om in Bouillon

Al maanden keek ik uit naar Trail La Bouillonante De laatste weken met iets minder zonnige blik vanwege een bilblessure. 50KM offroad rennen met 2450 hoogtemeters is een fikse klus! En tja, ik had al in geen tijden meer lekker gerend; de Be More Ultraloop over de Veluwe moest ik uit mijn tenen halen – de marathon in Utrecht een week later viel me nog zwaarder. Souplesse verdwenen, snelheid verdwenen – het voelde alsof ik beperkt werd in de zwaaibeweging van mijn rechterbeen. Mijn fysio kon mij vertellen dat de piriformis niet in top shape is. De 10KM vorige week in Weert waren aardig gegaan. Deze week nog twee keer bij fysio op bezoek. De 50KM zou ik sowieso niet redden maar er was ook een halve afstand met halve aantal hoogtemeters en ik hoopte van ganser harte dat ik die kon starten. Zondagochtend zou het beslismoment zijn.

Zaterdagochtend fietsen opgeladen en met de auto naar het zuiden gereden. Bouillon is een klein stadje aan Le Semois, met een fort boven op een bergrichel. Lunch bij het fort gegeten, boodschappen gedaan, camping opgezocht en uitladen. Het is al einde van de middag maar zulk mooi weer dat we een stukje gaan fietsen. Prachtige omgeving en deels gereden in het gebied waar de trail gelopen wordt. Sterker nog, het blijkt dat we onze tent hebben opgezet langs het parkoers!

Zondagochtend is het zover; ik vergeet eigenlijk een beslissing te nemen en bereid me voor op de 24KM. Het zit dus wel snor met het mentale deel van de blessure. Op de fiets rijden we weer richting fort. Om 9:10 vertrekken de 50KMers en precies 45 minuut later mag ik vanaf de binnenplaats naar buiten rennen. Ik start achteraan want ik weet dat ik toch niet hard kan en wellicht meer moet wandelen dan anderen. Vanaf het fort rennen we over het asfalt naar beneden (het enige stukje verhard van het parkoers), naar de rivier Le Semois, daar volgen we het pad langs de rivier richting de camping (het enige stukje plat van het parkoers). 








Net na de camping gaat de eerste steile helling omhoog – wij gaan in file omhoog. Ondanks dat ik rustig aan wil doen, wil ik ook weer niet wandelend afdalen. Achterin starten doe ik dus ook nooit meer – te veel file onderweg. Kuiten protesteren flink in de eerste KMs. Maar de bilspier meldt zich nog niet – zolang ik kleine pasjes blijf maken gaat het goed. Bij de eerste drankpost op 12KM ben ik eindelijk lekker warm gedraaid en heb het naar mijn zin. Water bijtanken en mixen met mijn eigen koolhydraat/eiwitpoeder en weer door.


Na de post wederom steil omhoog, ik ren achter wat gekleurde shirts aan en gun me niet veel blikken omhoog/in de verte. Stom want hierdoor loop ik gezamenlijk met de mannen de verkeerde kant op. Een paar honderd meter hoger komen we er achter dus weer naar beneden.. ..terug bij het parkoers moesten we achteraan aansluiten in de file bij het steile gedeelte. Ik had lekkere benen en had geen zin om te wandelen maar op single track viel er weinig in te halen. Sterker nog, bij de trappen stond meer dan een kwartier file! Gelukkig kan ik bij een van de trappen er via een ’tres dangereux’ stukje omheen. Tientallen meters meer klimmen op handen+voeten en door grindbak naar beneden laten ‘sliden’ – dit was pas echt leuk! 
Single track houdt nog even aan en ik moet me telkens in houden – misschien niet eens zo erg want ik ben er nog niet, maar ik ben zo enthou dat ik er graag langs zou willen denderen. Mijn inhaalrace is namelijk begonnen! De laatste post is alleen water – snel een slok genomen en meteen weer door, ik was nu lekker op dreef en hoefde nog maar 5KM.

Waar de meesten wandelen kan ik nog rennen. Of wat heet rennen, meer dribbelen maar toch net een fractie sneller. Nog een paar keer pittig omhoog en dan staat ineens de uitkijktoren voor mijn neus – het laatste stuk! Vanaf hier kun je het fort in de diepte zien liggen en de route gaat steil naar beneden. Bovenbenen vinden het inmiddels niet leuk meer maar die bilspier houdt zich wonderbaarlijk wel. Kleine stapjes naar beneden en ook hier kan ik nog mensen inhalen. De rivier weer oversteken en dan een fikse trap naar boven – ik heb nog genoeg kracht+puf om de trap op te rennen. Stukje langs helling waar supporters zitten die voor iedereen juichen en afslaan naar de finish. Wiehoeeee – ik ben gefinished. Wat een gaaf evenement – ik heb zo genoten onderweg. Ruim 4 uur buitengespeeld op een prachtige dag!! 




Gelopen op Adidas Kanadia TR2, koolhydraten/eiwit mix
Prachtige stek om terug te komen voor trailrunning+mountainbiken, maar ook ‘hardfietsen’ kan in die buurt.