December: de tijd om er een week tussenuit te gaan, deze keer alleen. Vakantie in Marokko, nieuwe fiets mee, wetsuit, hardloopschoenen en mijn #thinkbig aantekeningen.
Slaapadresje geboekt in Essaouira en verder geen plannen. Heerlijk bijkomen in de zon, aan het strand..dat moest wel goed komen. Ik wist dat ik moe was – hard gewerkt en mentaal veel in beweging rondom #thinkbig. Het geeft me energie maar ik weet ook dat ik ergens bij moet tanken – dat is in Essaouira.
Het is twee dagen reizen – vliegen, trein en bus. En dan sta ik daar met mijn fietskoffer naast de ingang van de Medina. De route-beschrijving had ik per mail gekregen: vanaf de ingang blijf je rechtdoor gaan op avenue Quory + El Fachtali + Oujda, de kleine straat is naar links, rechts, links. Kortom, een exact adres had ik niet; de naam van mijn slaapadres was zo algemeen als “Bij Jansen”, maar gelukkig kreeg ik hulp. Mijn slaapplaats blijkt diep weg gestopt in de Medina te zijn (het ommuurde centrum). Supertof, maar alle drukte/geuren/lawaai overvallen me wel een beetje – hier heb ik wel tijd voor nodig om aan te wennen. Tijd heb ik en ik besluit de eerste dagen met de flow mee te gaan, rustig verkennen en wennen. Plannen maken en dingen doen, volgen daarna wel weer. Voor nu is mijn enige dagritme stukje hardlopen en eventueel zwemmen.
Ideale manier om een nieuwe omgeving te verkennen, is hardlopend. Je rent de stad door ter oriëntatie, gaat naar een buurdorp, etc. En het strand is ook altijd een feest om hard te lopen – toegegeven, bij vloed ben je niet altijd even blij…
Zwemmen is wel een gedoetje – op de flipflops eerst de Medina uit naar het strand. Daar wetsuit aantrekken waarbij je zo min mogelijk bloot wil laten zien. Het zwemmen daarentegen is bevrijdend en zou ik wel non-stop willen doen. De omkleedpartij erna is weer een heel karwei – een half uur zwemmen levert een half uur omkleden en half uur wandelen op.
De fiets – tja, de eerste dagen voel ik me niet echt comfortabel om met de fiets door de Medina te lopen – ik krijg al genoeg commentaar als ik in zwarte lange broek, dikke jas met capuchon rond loop. En het weer zit ook niet mee – elke dag regen, niet eens zo heel veel maar genoeg om de straten blank te zetten. Door die prut fietsen word je niet echt blij. Dus de fiets blijft op de kamer – netjes in elkaar gezet maar geen meter op gereden.
Na die paar dagen heb ik nog steeds geen energie om meer te bewegen dan mijn gebruikelijke ritme. Tijdens de heenreis heb ik gewerkt aan #thinkbig maar ook dat project lag daarna volledig op zijn gat.
Mentaal is het lastig toegeven omdat ik voor mijn gevoel nergens kom (zowel lichamelijk als mentaal niet). Ik speel 100en sudoku’s, lees online de krant, luister muziek en toch heb ik het idee dat ik zo weinig doe. Het zit ‘m deels in het beweegdeel – het zit zo in mijn systeem dat ik ondernemend ben, plannen maak, dingen doe; en het voelt nu als stil zitten en niets doen. Anderzijds vind ik het mentaal ook lastig. Als ik niet beweeg dan ben ik artikelen aan het lezen, aan het werken, me ergens in aan het verdiepen. En nu dan even helemaal niets, echt niets, de héle dag – dat is best gek.
Ik laat het er bij, blijkbaar heb ik het nodig.
Ondertussen overdondert Marokko mij met geluiden, geuren en kleuren; maar verrast het mij ook met de zorgzaamheid van de mensen, het lekkere eten en de vele kopjes thee die ik aangeboden kreeg. Ofwel, een perfecte plek om lui te zijn..