Vertrouwen opbouwen

Nog vier weken te gaan voor de Double Brutal, hoogste tijd dus om de spreekwoordelijke puntjes op de ‘i’ te zetten: hoe ga ik het “fixen” en ook, hoe gaan we het “fixen”. 
In de afgelopen periode zat de bulk van het werk in de fysieke voorbereiding – het lichaam voorbereiden op een monsterprestatie (al zeg ik het zelf). In de komende periode gaat het om de mentale kant van deze uitdaging. Parkoersverkenning is een mooi hulpmiddel om alle puzzelstukjes op z’n plek te leggen. 











Aldus vorige week op pad naar Llanberis in Wales om uitgebreid het parkoers, de omgeving, het weer, het “links-houden” op me in te laten werken. Enorme focus op van alles en nog wat, je zou er moe van worden (knipoog).

Bij de Double Brutal start ik met 7,6KM zwemmen. Afgelopen weekend was er de Big Brutal Swim waar ik 10KM zwom. Hier draaide het om het water, de bergen, de exits (na elke 2,5KM eruit) en de kou. Het zwemmen ging fantastisch en erg hard, maar ik had het koud in het water van 17 graden. Dit was tropisch warm voor Llyn Padarn (het meer), bovendien scheen de zon regelmatig => niet geheel representatief voor september dus hier ligt nog wel een mentaal puntje om te “fixen” (hoe om te gaan met de kou).

Ruim 360KM fietsen doe ik in 8 rondes rondom Snowdon (hoogste berg van Wales). Op de dag van aankomst hebben we meteen de fietsronde verkend. Na 100m stond ik bijna geparkeerd – doodeng om links te fietsen en hoe moet het dan met een kruising, waar komt het verkeer vandaan en hoe neem ik de bochten..afijn, de hele ronde licht gespannen gereden en ik trapte misschien iets harder door dan nodig was. Het weer was goed en de benen fris dus de ronde ging gemakkelijk. Op de laatste dag, nog spierpijn in de bovenbenen van de dagen ervoor, reden we nogmaals de ronde en dat voelde heel anders. Dit was een beter beeld van de zwaarte van het ‘rollende’ parkoers. De parkoers is goed te doen als ik mijn klimverzet laat monteren en als ik blijf schakelen. Verder moet ik niet hard willen fietsen, daar is het parkoers echt te zwaar voor. Grootste spelbreker kan het wisselvallige weer zijn; voldoende droge kleding en goede regenjas inpakken.

Het loopparkoers bestaat uit twee delen: eerst mag ik Snowdon (1085m) op/af en dan volgen 8 “easy laps around the lake” van ruim 8KM. Onze verkenning was met bar slecht weer, bakken met regen en een straffe wind op de top van Snowdon. Dit weer zorgde ervoor dat we snel omhoog gingen en vooral hard afdaalden. Dat laatste was niet zo handig voor de klappers op de bovenbenen want het leverde een kleine week spierpijn op (ahum). Met die zere bovenbenen plakten we er nog even een easy lap achteraan. Tja, het is de Brutal dus ‘easy’ is het nergens. Met die zere benen was de ronde loodzwaar dus ik was figuurlijk uit mijn lood geslagen. Aiai, en dan 8 van die rondes… het lopen wordt sowieso zwaar want je bent al vele uren onderweg en die benen hebben al zoveel werk verricht dat je gewoon moe bent en pijn hebt. Hier is de mentale focus dus superbelangrijk – nadenken zal niet meer lukken, hard zal het niet meer gaan, maar doorgaan zal het motto zijn – gogogo!

Ja, zo iets dus…de ervaringen van deze verkenningsweek meenemen en het vertrouwen in mezelf opbouwen en aanvullen met de juiste materialen, de juiste voeding en mindset. 

Maar, ik weet ook…ondanks de mentale en fysieke voorbereiding, het meest cruciale element in het geheel zal mijn supportcrew zijn. 
Dus komende weken aan de slag met mijn crew om mijn ervaringen van Wales te delen, mijn verwachtingen te delen, mijn sterktes en zwaktes te delen zodat zij mij kunnen lezen tijdens de wedstrijd. Daar moet ik op kunnen vertrouwen en met mijn huidige crew heb ik daar alle vertrouwen in!