…dat denk ik als ik twijfel, maar nee, ik heb het geheel en al aan mezelf te danken.
Want wie verzint het dat het leuk is om een dubbele triatlon te starten en dan ook nog eens de Brutalvariant die hoog scoort in de top 11 toughest triathlons in the world (220Triathlon)!
Afijn, ik dus en ik heb zelf die beslissing genomen en dat was niet in de “spur of the moment”. Ik was blij met mijn innerlijke motivatie om weer een doel te stellen en ergens naar toe te leven. Het doel moest buiten mijn comfortzone liggen, dat was wel duidelijk na het afzeggen van het “Adventure Race-avontuur”. De dubbele speelde daarna een aantal weken in mijn gedachten – ik was nog niet helemaal zeker en liep te miemelen over mijn knie. Mijn trip naar Lapland zou mijn beslismoment zijn – als mijn knie dat hield dan had ik er vertrouwen in dat ik kon opbouwen. De knie werd dik in Lapland en beperkte me bij het bewegen maar toch ik was eruit. Al in de laatste dagen van mijn trip wist ik het; ik ging het redden om toe te werken naar de dubbele – ik kon het aan. Gek toch eigenlijk dat je met pijn in je knie dit besluit neemt. Op dat moment kon ik het ook niet verklaren; ik had er gewoon vertrouwen in, punt.
Weken later kwam ik er achter waar het aan lag. Het draaide niet om de sterkte/zwakte van die knie – het ging om de sterkte van mijn geest. In Lapland had ik dingen gedaan die zelfvertrouwen, mentale kracht en weerbaarheid vereisten. En dat ging goed, ik vond het fijn om fysiek en mentaal uitgedaagd te worden. Dat was precies het zelfvertrouwen, de innerlijke kracht die ik nodig zou hebben om de dubbele te finishen.
En de voorbereiding ziet er eenvoudig uit: veel leuke en uitdagende dingen doen.
Mijn twijfelmomenten zijn de momenten dat ik denk dat iemand mij erin heeft geluisd – dan heb ik teveel gedaan, wil ik sneller of moet ik van mezelf meer-meer-meer. Het enige wat ik dan ‘moet’ doen, is een stap terug; extra “Joop-Zoetemelkjes” pakken en rustig alles laten bezinken. Ik kom er wel als ik mezelf tijd gun.