Pfff, hier zit ik dan met mega spierpijn in beide benen; ik heb de Monschau Marathon Walk* gedaan – je vraagt je af waarom en ook ik vraag me af waarom…
Het is vrijdag 12 augustus 2016, ik krijg een bericht: “Ga je mee om een stukje te rennen bij de Monschau Marathon?” Nee zeggen is geen optie want het is een mooie omgeving, ik ga met goed gezelschap en weersvoorspelling is perfect. Maar tja, de twee afstanden op het programma (ultra en marathon) waren niet voor mij weggelegd, niet alleen omdat ik momenteel last van achillessen/kuiten heb** maar ook omdat zo’n lange afstand gewoon niet in mijn systeem zit. Op het programma stond ook de Marathon Walk – ideaal, dan kon ik net zo lang rennen tot ik niet meer kon en dan was het een kwestie van uitwandelen. Tweestrijd in het hoofd: is dat wel verstandig en ben ik wel zo’n wandelaar. Een volle NEE op beide punten maar ik heb toch JA gezegd en ingeschreven. Parkoerskaartje mee zodat ik onderweg nog af kan snijden of een lift kan sjeffen.
De start – heel andere koek dan wat wij, hardlopers, gewend zijn. Je mocht je melden bij de keet en je nummer werd genoteerd dat je op pad ging. Meteen maar gaan joggen, hard gaat het niet want mijn kuiten zijn strijf en stram. Dit zou de komende halve marathon nog wel duren – maar hé, daarom ben ik de Marathon Walk gaan doen!
Halverwege was ik er ook echt klaar mee, dus ik ging wandelen. En ja, dan blijkt dat ik dus echt niet kan wandelen.Ondanks dat ik in de eerste helft wat meters hardlopend heb afgelegd was ik niet heel veel sneller dan de doorgewinterde Walkers. Aan alle kanten schieten ze mij voorbij, met name bergop..dan lijkt het wel of ik stil sta. Argh, dat is mentaal lastig..ik wil weer gaan rennen maar hou me toch in. Verstandig zijn, mijn lichaam kan het niet aan om zoveel meters hard te lopen. Dus blik in de verte en genieten van de omgeving die prachtig is. Zware hoogtemeters zijn het niet, veel verhard en heel veel verzorgingsposten (mijn rugzakje was zwaar overbodig). En tja, ondanks dat blijkt de marathonafstand nog steeds een takke-eind te zijn om (deels) te wandelen!
De finish ligt in het dorpje Konten en er staat veel publiek. Ik voel me ongemakkelijk als er voor mij geklapt wordt en als mensen “Super” tegen mij zeggen – het voelt niet als een prestatie om dit te doen want eigenlijk wil ik dit soort dingen hardlopen. Knop om, de mensen die langs de kant staan hebben het niet gedaan..dus complimenten en aanmoedigingen accepteren en de oorkonde met een grote grijns in ontvangst nemen. Meer zat er niet in, dus geniet ik van wat wel mogelijk was.
*Marathon Walk = de marathonafstand voor wandelaars/Nordic Walkers/marathon-lopers-in-spe.
**Vrijdagmiddag lag ik nog op de bank bij Kay, sportmasseur Velofit, van hem mocht ik wel wat doen dit weekend. Toch heb ik het idee dat hij daar niet deze heuvelige Marathon Walk mee bedoelde.