Enorm blij kwam ik in eindsprint de finish over.. een sprint omdat ik bang was dat de dames die ik in die laatste paar honderd meter had ingehaald, mij weer gingen inhalen.. toegegeven, na ruim 11uur sporten kun je het geen sprint meer noemen maar ik versnelde om de dames in te halen en die versnelling hield ik vast. Met de Hellasvlag om mijn schouders stond ik na te puffen, een beetje verbaasd dat het nu eigenlijk over was..ik had het gedaan, ik had Almere weer in de pocket! Een siddering door mijn lichaam, het moment waar je al tijden naar uitkijkt is nu aangebroken: uitpuffen in het finishvak. Van de speakers hoor ik dat ik weer een titel heb. Wauw dan heb ik er een Nederlandse titel bij; dit jaar had ik bij de lange afstand duathlon in Horst ook de NLse titel in mijn leeftijdscategorie te pakken. Het was vandaag een zware dag waarbij ik mijzelf op de fiets nog in de weg had gezeten maar bij het lopen goed herpakt had. Het blijft bijzonder; mijn elfde hele triatlon en altijd is de race weer anders.
Dit jaar was voor mij een rustig jaar – geen ultra’s en niet teveel wedstrijden in het buitenland. Mijn hoofddoel was Almere – de hele triatlon half september. Na de ultratrail van vorig jaar klonk dit simpel maar er moet nog altijd getraind worden.
Vrijdag de briefing en de spulletjes inleveren; als eerste in de wisselzones, fiets opgehangen en tas in het rek. Nog wat babbelen met andere atleten en dan snel naar huis om met de beentjes hoog niets te doen; afwachten en hopen dat je een beetje goede nachtrust hebt want om 4:45 ging de wekker.
Zaterdagochtend 13 september met een grote grijns sta ik te wachten voor de start. Ik ben er klaar voor, enorm klaar voor en heb zin in de dag. Benieuwd wat komen gaat en ook een beetje spannend; hoe zal de dag verlopen..het is en blijft een hele triatlon!
Zoals gebruikelijk probeer ik voorin het veld te starten; ik ben een slome diesel en ik hoop altijd dat ik door middenin de wasmachine te zitten wat feller word. Nagenoeg voorste rij dus ik lag er goed bij; na het startschot van het kanon aanklampen en bijblijven. Twee ronden zwemmen en het voelde goed; ik was meteen scherp en in de tweede ronde kon ik wat naar voren kruipen.
Bij het water uitgaan, zag ik nog een grote groep in het water liggen. De gedachte dat dat wellicht de deelnemers van de halve waren flitste door mij heen. Onmogelijk want die startten een uur na de hele en dat zou betekenen dat ik binnen een uur op het droge stond; het was vast een andere start dus dan zou ik binnen 1:10 gezwommen hebben. Nette tijd dacht ik nog en hup door naar het fietsen.
Twee grote ronden in de polder, een fietsparkoers dat bij Almere hoort. Stuk over de dijk naar het noorden en door de polder, langs de windmolens, terug naar het zuiden. Er was wind, veel wind en volle bak tegen op de dijk. Misselijk sloeg ik rechtsaf, het stoempen op de dijk was me niet in de koude kleren gaan zitten. Terug koersen naar Almere en toen gevoelsmatig niet echt tempo kunnen maken vanwege de opkomende kramp.
Bij Almere bidon aanpakken en tweede ronde ingaan. Het was me al duidelijk – geen tijd onder de zes uur, terwijl ik dat wel in gedachte had. Tweede keer tegen de wind stoempen en weer misselijk van de dijk af. En van die kramp was ik ook niet af. Een strijd je in hoofd, je hoopte om binnen de zes uur te fietsen en nu hield ik me krampachtig vast aan de gedachte dan nog steeds zo dicht mogelijk bij die zes uur te komen. Terwijl je weet dat als je iets teveel geeft op de fiets je keihard wordt uitbetaald in de marathon. Gelukkig komt het verstand bovendrijven – fietstijd loslaten en zometeen gewoon hard rennen. Ik kon me herpakken en kwam net na zes uur fietsen in het parc fermee.
Loopschoentjes aan, pet op, blik op oneindig en vliegen met die hap. Op de finishklok zag ik dat finishen onder de 11uur geen haalbare kaart meer was; dus mezelf de opdracht gegeven binnen de vier uur die marathon lopen.
Zo gezegd en nog niet zo gemakkelijk gedaan.. het waren zes ronden van 7KM – heerlijk. Goed overzichtelijk met zoveel Hellasclubbies langs het parkoers die helemaal gek werden als je bij hen in de buurt kwam. En bij elke coachpost langs de familie – wat heerlijk om zoveel support te hebben. Uiteraard kon ik de loopronden niet gelijk houden, ze liepen lichtjes op maar nog steeds kon ik binnen de vier uur rennen. En dan die finish – feest in het stadion, vlag van Hellas aangepakt en met big smile over de streep.
Je kunt nog amper op je benen staan maar wat is het heerlijk om na te genieten met de medaille om je hals en je supporters in de buurt.
Zondag de 14e mag ik terug voor de prijsuitreiking – de Nederlandse medaille mag ik ophalen en in de onofficiele uitslagen lijkt het erop dat ik ook Europees Kampioene ben. Spannend genoeg – en als ik dan naar het podium ga is het duidelijk, niet één maar twee titels erbij! Ik geloof dat mijn glimlach niet groter kon; prima race gedaan en dan bekroont met twee titels. Hier kan ik nog wel even van nagenieten..
Één reactie op “Titels erbij”
شركة نقل اثاث من الرياض الي الدمام
شركة تنظيف بالدمام
شركة تنظيف شقق بالدمام
شركة نقل اثاث بالدمام
شركة مكافحة حشرات بالدمام
شركة كشف تسربات المياه بالدمام
شركة مكافحة النمل الابيض بالدمام
شركة نقل عفش بالدمام
شركة تنظيف خزانات بالدمام
شركة تسليك مجاري بالدمام
شركة تنظيف منازل بالدمام
شركة جلي رخام بالدمام