Zondag 2 juni mochten we ons melden in Almere voor de tweede wedstrijd van het eerste divisie circuit. Een OD in de polder, dat ligt mij bij voorbaat stukken beter dan een sprint. Slechts een week na Weert, voor een normale triatleet is dat voldoende hersteltijd maar ik als diesel was toch wel wat van slag de hele week (spierpijn, heel erg vermoeid). Afijn, zo’n OD zou me vast goed doen en hopelijk minder hersteltijd vergen (er mag nog wat trainingsarbeid verzet worden voor mijn andere doelen!).
Het zwemparkoers van 1,5KM bestond uit twee ronden waarbij je uit/in het water mocht halverwege. Ondanks dat het weer wat aangenamer was geweest in de week voorafgaand aan de wedstrijd, was het water toch nog flink koud. Verder stond er een fikse bak wind, kortom korte golfjes schuin op het parkoers. Een strandstart deze keer wat altijd erg leuk voor de supporters is en voor ons was het keihard het water inrennen en weg zwemmen om zo snel mogelijk warm te worden. Zwemmen ging weer goed, beide ronden vlak gezwommen en het ging sneller dan verwacht. Het water uit en rennen naar het parc fermee, daar aangekomen zocht ik steun bij het fietsenrek – ik was helemaal dizzy van het geklots van het water. Ik kon geen evenwicht houden dus het duurde even voor ik mijn wetsuit uit had. Fiets aan de hand en rennend naar het parkoers – deze keer met fietsschoenen want ik mocht 40KM draaien. Vier keer heen en weer over de dijk, tegenwinds weg en voor de wind terug. Ik had er wel oren naar, polder ligt mij wel. Maar helaas, vandaag zat er pap in de benen en kwam ik niet op gang. Na de 2e ronde kreeg ik te horen: “Het warm fietsen is voorbij, nu ga je stampen.” Hmm, mijn benen reageerden er niet op en ik werd voor mijn idee aan alle kanten ingehaald door fietsers die er helemaal niet snel uitzagen. Ik had er flink de balen van maar mijn fietsbenen kwamen gewoon niet op gang. Nu was het zaak om mentaal te schakelen dus ik ging in gesprek met mezelf; laat ik me uit het veld slaan of haal ik er voor dit moment het beste uit en ren ik iedereen naar de filistijnen? Dat laatste klonk me wel aantrekkelijk in de oren. Er kwam een einde aan de 40KM en ik had me niet gek laten maken – het lopen kon beginnen, heerlijk. En inderdaad, even warm lopen maar in elke ronde (totaal 10KM) ging ik een tikje harder en ik kon concurrentes inhalen. Clubbies Roos en Edith deden helemaal goede zaken vandaag dus we mochten ons melden op de hoogste trede van het podium!
Almere OD (Z 1,5; F 40; L 10): 2:29:26