Waar te beginnen..

Om een paar misverstanden op te helderen: de Hel van Kasterlee was geen triathlon, geen duothlon en het fietsen was voor de vrouwen geen 105KM. Wat het wel was, het was hels.. 15KM rennen, 84KM ATBen en als aflsuiter 30KM rennen.
Een dag om niet te vergeten;begonnen in de regen en geëindigd in de regen, heel even droog geweest van boven maar daar was tijdens het sporten weinig van te merken..
Zaterdagochtend 7:50, daar sta je dan in regen te wachten op het startschot. Het wordt een lange dag dat weet je van tevoren en de weersvoorspellingen waren niet geheel rooskleurig. De eerste run van 15km verliep als een speer en onderweg hoorde ik van mijn begeleiders dat ik 2e lag. Deze opmerking werd met een proest mijnerzijds beantwoord. Dit is een duathlon-ik ben triatleet en start in verhouding altijd langzaam; bovendien zijn dit de Belgische Kampioenschappen! Afijn,toegegeven ik kwam met mooie looptijd (1:12) terug bij de wisselplek maar werd ook snel gevolgd door andere dames. Vrouw nummer 1 lag ver voor ons.

Met een clubje dames sprongen we tegelijk op de fiets. De enige heuvel uit de wijde omtrek lag achter de sporthal en daar lag de eerste en laatste km dat op mountainbike parkoers leek. De rest van de 21KM waren aan elkaar geschakelde modderpoelen, blubberpartijen, zandwegen, plassen water (veel! af en toe tot kniediep), akkers om te wandelen en klein beetje verhard stuk weg. De term loeizwaar is hierbij geen understatement. 
Afijn,eerste ronde omschreef ik nog als hilarisch maar in m’n achterhoofd wist ik dat ik die gedachte snel kwijt zou zijn. Ronde twee was drama, ik kwam kniediep vast te zitten in plas en was in ieder geval blij dat ik niet viel. Fiets eruit sjorren en hopen dat je schoenen niet in de zuigende modder achterblijven. Na mijn tweede ronde stonden de begeleiders klaar met emmer water en borstel. Ik stapte mijn fiets af en hij werd vakkundig supersnel schoongemaakt; verse bidon erin en ik werd weer weggestuurd. Dat gaf een enorme boost. Dus ik vloog de eerste heuvels weer met glimlach over, vrouw nummer drie lag nipt voor me dus daar kon ik mooi op focussen. Derde ronde verliep goed maar ik werd toch wel heel erg moe van het trekken en sjorren van de fiets over het paroers. Terug bij de sporthal kreeg mijn fiets weer een VIP-behandeling en hoorde ik dat de vrouwen een ronde minder hoefden te rijden. Hier was ik blij, heel erg blij mee. Vierde ronde overleefde ik nipt, stuurfoutjes waardoor ik nog paar keer in de modder onderuit gleed, plassen die groter geworden waren en ik wist ook echt niet meer wat de gunstigste plassen waren. Fiets afgegeven en richting wisselplek, ik kwam amper vooruit op mijn fietsschoentjes; alles deed pijn.

Bij de wissel geheel omgekleed en met nieuw moraal trok ik mijn schoenen aan. Als derde dame rende ik de kleedkamer uit. Tegen de dichtsbijzijnde vrijwilliger riep ik blij: “Oh wat heerlijk, ik mag nu lekker rennen.” De eerste KMs moest ik even de cadans vinden maar daarna..ik liep fantastisch. Ik wist dat dame nummer 2 niet ver voor me zat en met de eerste run had ik die dame ook al gepasseerd. Maar goed, niet aan denken want het gaat om je eigen race – focus houden. Goed blijven eten en drinken, dan ben je op je sterkst. Coach Marcel fietste aan mijn zijde en zorgde dat ik van alles voorzien werd. Na een paar KM zag ik een vrouw voor me, inderdaad dat was nummer twee, voor ik het wist, liep ik er langs. Dame nummer 1 moest naar mijn idee nog wel flink stuk daarvoor zitten. Niet aan denken, eigen race lopen. Bij 7KM staat er een Fransman die iets roept met vrouw 2,5min. Zou ze zo kort voor me zitten..niet aan denken, eigen race lopen. En jawel, paar KM later heb ik haar in het vizier. Erop en erover, dat ging eigenlijk heel gemakkelijk en snel. Nu liep ik dus aan kop, compleet met voorfietser erbij. Hoe vet was dat! Maar de race was nog niet gelopen, het werd donkerder en Marcel moest me goed bijschijnen in het bos. Ondertussen ik liep met flink tempo door – je weet maar nooit wat er achter je gebeurd. Kortom, nergens aan denken, eigen race lopen. In de laatste KMs ging ik het toch wel realiseren en er liep verder niemand in de buurt dus dat zou betekenen… Onderweg was er weinig support, want het bleek dat iedereen feest aan het vieren was bij de finish in de sporthal. Over de rode loper rende ik naar binnen, joelende menigte en als eerste over die streep. Wat een gevoel, wat een belevenis, wat een feest! 
Enne, wat een bokaal!