Soms is het gewoon jouw dag – vorige week zaterdag was het die van mij.
Het Rondje Eilanden is het allermooiste zwemlooprondje dat ik ken. Aanwezig bij de eerste editie van HRE-festival en in de afgelopen jaren meerdere keren één of twee rondjes gedaan, zelfs een keer bij nacht! Het rondje ken ik inmiddels op mijn duimpje. En dan is daar plots weer een ‘slecht plan’ van mij… waarom niet 2x maar 10x doen?! Een deca dus; gewoon omdat het kan… juistum, slecht plan dus!
Voor diegenen die HRE niet kennen; je zwemt/rent een rondje met 12 eilanden in de Vinkeveense Plassen. Altijd afwisselend, altijd mooi, altijd zwaar.. totaal 1,5KM zwemmen en 5KM lopen per ronde.
Voor het doen van deze deca, had ik een aantal voorwaarden gesteld:
- Spelregels van HRE volgen (dus geen swimrun-tenue met allerlei hulpmiddelen) en zoveel mogelijk de originele route.
- Het moest niet té mooi weer zijn (veiligheid in verband met boten die je kunnen “over varen”).
- En de trapjes moesten hangen (110x jezelf een eiland ophijsen was mij net iets teveel van het goede) – dat betekent dat het het meest praktisch is om het op de dag van het event zelf te doen.
Een paar maanden geleden bij de organisatie gevraagd of ik mijn rondjes kon draaien tijdens het officiële rondje. Ze waren enthousiast…hmmm, dat vergrootte de slagingskans van dit slechte plan.
Maar ondertussen was daar de loopdip en ook mijn schouder speelde nog even op – dus een week voor HRE was het niet zeker of ik het ging doen. Bovendien, de weersvoorspellingen werden met de dag mooier dus zou het druk zijn op de plas.
Maar tja, zo’n slecht plan blijft wel knagen… dus heroverweging in de dagen voorafgaand: loopdip is grotendeels mentaal, schouder kwam door wetsuit en herstelde wonderbaarlijk snel en het weer bleef goed. Dat laatste was een minpuntje, maar uitnodigend genoeg om te zeggen – ik start en ik zie wel hoever ik kom.
Zaterdagochtend, na een nachtje waken rol ik om 4.45 van mijn mat om mijn spullen te pakken en de verzorgingspost in te richten. Elk rondje meld ik mij in de Velofit massagetent om in- en uit te checken. Om 5.20 ben ik er klaar voor en start ik de klok.
Met de opkomende zon begon ik aan mijn avontuur; het water was glad en op de eilanden was het stil. Elke ronde kwam er meer reuring. De wind kwam lichtjes opzetten en het water kwam in beweging, op de eilanden werden de mensen wakker, lieten de hond uit of zaten op hun stoeltje bij de boot. De eerste rondes moest ik zelf de kant opklauteren en eigenlijk op het moment dat ik dat zat werd, kwamen de parkoersbouwers langs met de trappen – perfecte timing.
De mensen op de eilanden kregen door dat ik vaker langsliep en moedigden me aan. Het water werd woeliger door de bootjes die uitvoeren maar inmiddels wist ik wat de kortste route was naar het volgende eiland. Ondertussen tikte ik mijn rondes in strak tempo af (what’s new.. maar toegegeven, het blijft mij oprecht verbazen omdat het niet zo voelt). Eten en drinken volgens vast regime en alles bleef binnen.Tegen het begin van de middag was het heel mooi weer en was er veel waterverkeer – dit was het moment waar ik een beetje voor vreesde.. boten gaan soms hard en kunnen mijn groene badmuts snel over het hoofd zien. Maar de timing was ook nu weer perfect; het parkoers werd verder opgebouwd en de boeien kwamen te liggen bij de drukkere doorsteken.
Rondes telden verder op en ondanks het in en uit checken raakte ik de tel kwijt. Ik kon niet meer helder nadenken hoe laat het was en wanneer dan toch die wedstrijd ging beginnen. Dan zou ik namelijk midden in het veld mee doen – niet verkeerd maar wel fijn om daar mentaal op voor te bereiden. Maar voor het zover was, werden de vrijwilligers op de eilanden gedropt – dat was weer een mooie vibe. Sommigen wisten wat ik aan het doen was, maar een enkeling vroeg zich af of de wedstrijd al begonnen was. Verder werd ik aangemoedigd door de vele watertoeristen die nu in de gaten hadden dat er een wedstrijd aanstaande was. Ik hield maar vol dat ik aan het verkennen was – hoe ga je namelijk mensen “on-the-run” vertellen dat je een deca doet..?!
Ik vloog de 9e ronde door – mede omdat ik op eiland 10 (scouting) langer kon rennen en dus minder hoefde te zwemmen – en plots was daar mijn laatste ronde. Nu was ik niet meer in mijn eentje maar omringd door atleten die sneller of langzamer waren…het was mentaal enorm schakelen voor mij. Soms werd ik opgejaagd en haalde ik snel mensen in zodat ik eerder bij een trappetje was en op andere momenten liet ik mensen lopen met de gedachte..ach ik heb er al negen gedaan.
Finishen was een feestje – enorm blij en midden in de wedstrijd was ik er klaar mee. Het was zoveel sneller gegaan dan verwacht en het was zo mooi onderweg. Ik vond het dan ook oprecht jammer dat het voorbij was. Mijn schouders en enkels vonden het overigens wel de hoogste tijd om er mee te stoppen want soepeltjes ging die laatste ronde niet meer. Ja, dit was zo’n dag dat alles perfect was – ik had me geen gunstiger verloop van deze uitdaging kunnen bedenken. En nee, volgend jaar géén 20x..een deca is meer dan voldoende!
Een deca HRE in feiten:
110x eiland opklimmen en 110x in het water springen
Afstanden: zwemmen 16,7KM en lopen 47KM, totaal 63,7KM
Bruto-tijd: 11:25:28; netto rondetijd zwevend tussen 1.07 en 1.08
Kleding: trisuit
Schoenen: Inov-8 Roclite
Voeding: Powerbar Energize repen, hydro-gels, isotone sportdrank, cola
Sporthorloge: Garmin Fenix 5s