Hoe mooi is het toch als er natuurijs ligt. Het begint meteen te kriebelen; je kunt toch niet thuisblijven als er ergens geschaatst kan worden?! Ik ben opgegroeid aan de Oude Rijn en vlakbij de schaatsbaan, dus heb vele uren op de houtjes, kunstschaatsen en lage noren rond gereden. De laatste jaren was er minder natuurijs en stond ik minder op de ijzers. Als ik dan mijn noren weer eens uit het vet haalde, was er altijd strijd bij de eerste slagen. Stuntelen en wankelen om weer gevoel te krijgen om recht op de schaats te blijven staan en durven te glijden. Met als gevolg dat ik om de haverklap met kramp in de onderbenen en voeten aan de kant moest gaan zitten om ‘bij te komen’ en mijn veters nog strakker te zetten (want dan bleef ik iets langer dan drie slagen ‘recht’ op de schaats staan). Kortom, het voelde zo’n eerste uur altijd alsof ik écht niet meer kon schaatsen..
 |
| Mijn eerste slagen zijn nog wat onwennig, maar niet op een scheve schaats! |